Αντε παλι απο την αρχη...

Νιωθω κουρασμενος... Οχι απο την ζωη... ουτε απο τις καταστασεις μεσα στις οποιες ζω... εχω μια καλη δουλεια... ενα ομορφο σπιτι... δεκαδες ενδιαφεροντα... ειμαι οσα ονειρευομουν να γινω πιτσιρικι... και δεν ηταν ευκολο να τα φτασω... αλλα τα καταφερα... και σε πιο μικρη ηλικια απο οτι υπολογιζα...
Νομιζα οτι ημουν απο τους τυχερους στη ζωη... ξεκινησα με μονο εφοδιο ενα καλο μυαλο... παντα νομιζα οτι θα ηταν αρκετο... και ηταν ... για παρα πολλα πραγματα ηταν ....
Ειμαι μονος... νιωθω μονος.... εχασα ακομη μια σχεση τελευταια... αλλα δεν ειναι ακριβως αυτο το προβλημα...
Νιωθω οτι μεσα απο ολα οσα καταφερα να γινω καταφερα επισης να αποξενωθω απο τους ανθρωπους... ισως ηταν η πολλη φιλοσοφια.. ή η πολυ αναλυση... ή τα ενδιαφεροντα... νιωθω οτι πια εχω καταφερει να μπω σε εναν αλλο κοσμο...τον κοσμο της γνωσης του εαυτου... μονο που εδω μεσα ειναι πολυ η μοναξια... μονο που πια νιωθω οτι εχω φυγει χιλιαδες χιλιομετρα μακρια απο τους υπολοιπους.. και μου ειναι αδυνατο να επιστρεψω πισω...
Οσες φορες και αν πω στον εαυτο μου οτι ηταν ολα επιλογες μου.. οτι αυτο ειναι το αποτελεσμα της διαδικασιας... οτι αυτο γινεται οταν την ωρα που οι υπολοιποι παιζουν ποδοσφαιρο.. η πανε κλαπινκ... η ασχολουνται με τα τηλεπαιχνιδια... εσυ διαβαζεις και γραφεις και ζωγραφιζεις και παιρνεις πτυχια.. και μελετας την ζωη και τον θανατο...ειναι λογικο οταν καποτε καθισετε στο ιδιο τραπεζι εσυ να νιωθεις σαν εξωγηινος... στην αρχη μου αρεσε... ελεγα ειναι που εσυ καταφερες να γινεις οπαδος της μαθησης... μα μετα... εχασα τον ενδιαφερον μου για τους ανθρωπους... ενιωθα παντα να ξερω περισσοτερα... και μετα αποφασισα να τα κρυψω γιατι οι αλλοι κουραζονταν να μιλανε για λογοτεχνικα... για φιλοσοφια... για ιδεες... και μετα.... αδυνατουσα να βρω καποιαν που να ταιριαζουμε.. ολες ειχαν το ιδιο μικροαστικο μυαλο... και οσο περνουσαν τα χρονια τοσο πιο πολυ οι σχεσεις μου με επειθαν οτι θα ημουν για παντα μονος... ακομη και εαν ημουν με αλλους ανθρωπους... και καθε πρωινο φοραω την μασκα μου και τους χαμογελαω... και δεν μιλαω για να μην με πουν ναρκισσο...
Νιωθω κουρασμενος...

Η μοναξιά της κορυφής ε?
Και η μοναξιά του να αναγκάζεσαι να κρύβεις ένα πολύ σημαντικό και αξιοσημείωτο κομμάτι του εαυτού σου για να μπορείς να ανήκεις.
Ξέρεις, διαβάζοντας το ποστ σου σκέφτηκα οτι δε μιλάς για να μην σε πουν νάρκισσο, για να μπορείς να είσαι μαζί με τους άλλους. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είσαι...όχι εσύ. Είναι η μάσκα σου μαζί τους, είναι ένας πολύ επιδερμικός εαυτός σου μαζί τους, η κορυφή του παγόβουνου. Αλλά όλος ο υπόλοιπος? Αυτός είναι μόνος και ανέγγιχτος εδώ και πολύ καιρό.
Φυσικά και έχασες το ενδιαφέρον σου προς τους ανθρώπους. Άλλωστε, ούτε κι εκείνοι δείχνουν να πολυενδιαφέρονται για όλα αυτά τα οποία εσύ εκτιμάς τόσο πολύ, για όλα αυτά τα οποία κοπίασες όλα αυτά τα χρόνια. Για όλα όσα είσαι.

Ισως... αν και δεν μου αρεσει ... ποιας κορυφης στην τελικη;;
Προβληματιζομαι.. Ειναι μια αλλη κορυφη που με μαγνητιζει... ζω σε εναν κοσμο που προχωραει σαν ψευτικο τρενακι σε καρναβαλι.. ο ενας πισω απο τον αλλο... οι δουλειες τους, οι οικογενειες .. τα παιδια... τι κανουν ολοι και πρεπει να το κανουν και αυτοι... Νιωθω να με καταδικαζουν... επειδη αρνηθηκα να μοιασω... επειδη πηρα αποφασεις... επειδη δεν αφηνομαι και εγω απλα να επιπλεω μεχρι να με ρουφηξει ο θανατος... επειδη δουλευω σωστα... επειδη αδυνατω να σπαταλω τον χρονο εκτος δουλειας... επειδη γραφω ... τρεις φορες εκδομενος... στα τριαντα και κατι ... και νιωθω ηδη τοσο μακρια .... τι θα γινει αν συνεχισει ετσι...
Και οι γυναικες... να θελουν παντα να σε αλλαξουν... να νομιζουν οτι εισαι οπως εισαι επειδη δεν εχεις βρει την σωστη που θα σε κανει οπως ολους τους αλλους... Λεσ και μια ζωη που σπαταλησες να μην εισαι σαν τους αλλους το εκανες απο αγνοια..

Το πέτυχες αυτό που ήθελες και με το παραπάνω.
Πέτυχες να διαφέρεις δραστικά, να μην είσαι σαν τους άλλους.
Να μην είσαι άλλο ένα βαγόνι στο μίζερο τρενάκι.
Χαράσεις το δικό σου δρόμο και τη δική σου ζωή.
Ελεύθερος άπλωσες τα φταρά σου και εκτινάχθηκες στον ουρανό.
Αλλά εκεί δεν υπάρχει κανείς.
Και πίσω όταν γυρνάς θέλουν να σε κάνουν να μοιάσεις...να κουτσουρέψεις τα φτερά...και να κάτσεις στ\' αυγά σου.
Οι άλλοι, όλοι οι άλλοι, νομίζουν οτι είσαι λάθος έτσι? Οτι χρειάζεσαι φτιάξιμο. Απλά και μόνο επειδή δεν τους μοιάζεις...
Πόσο μου θυμίζει ένα παραμύθι του Άντερσεν η ιστορία σου.

Ποιο απο ολα...; Ξερω ... και τωρα πια πρεπει απλα να χανομαι στους κοσμους μου.. και χανομαι... μονο που καμια φορα σου ρχεται να κατσεις και να κραξεις και εσυ οπως τους αλλους... γιατι στην τελικη ειμαστε οντα κοινωνικα... δεν ειναι αυτο το χειροτερο ομως...
Ειναι που θυμωνουν... που παντα νομιζουν οτι εχεις μεγαλη ιδεα για τον εαυτο σου.. ή σου ξεκινουν τις ερμηνιες... εισαι θυμωμενος με τα παντα... μου ειπε καποια προχθες... λεσ και η σαβουρα που ζουμε μεσα δεν αξιζει τον θυμο μας... λεσ και οταν βλεπεις τον ανθρωπο να ειναι τα παντα εκτος απο ανθρωπος δεν πρεπει να θυμωνεις...

Για το ασχημόπαπο έλεγα.Λες για κάποιο άλλο?
Δεν σε καταλαβαίνουν έτσι? Κανείς δεν σε καταλαβαίνει.
Και ξέρεις οτι τους χρειάζεσαι γιατί είσαι άνθρωπος κι εσύ, και ον κοινωνικό συνεπώς.
Δεν σε δέχονται έτσι όπως είσαι. Και σε κατακρίνουν κιόλας. Για όσα σκέφτεσαι, για όσα παρατηρείς, για όσα νιώθεις.

οχι... τωρα που τα βλεπω σαν γλαρος ιωναθαν μου μοιαζω περισσοτερο:P
Ακουγεσαι το ιδιο θυμωμενη... ομορφα .... απο οτι φαινεται δεν γινεται πια να αλλαξουν τα πραματα ετσι;
Και κατι αλλο... αν δεν του δειξεις απλα την κορυφη του παγοβουνου... που ελεγες... τοτε; ... Επειδη μεχρι τωρα τους βλεπω απλα να φοβουνται... να προσποιουνται οτι καταλαβαινουν... με πιανει παντα το συναισθημα του \"Μπας και δεν εξηγω σωστα\"...

Γλάρος ιωνάθαν ε? Σωστός!
Δεν είμαι θυμωμένη, αλλά καταλαβαίνω το δικό σου θυμό.
Όσο για τα πράγματα, αυτά πιστεύω οτι αλλάζουν. Όσο αλλάζουμε μέσα μας αλλάζουν κι αυτά.
Όταν τους δείχνεις την κορυφή θυμώνουν. Όταν τους δείχνεις το βάθος φοβούνται. Ό, τι και να κάνεις δεν έχει αποτέλεσμα λες?Και φταίς εσύ γι\' αυτό?Αυτό σκέφτεσαι? Άν φταίς?

Αυτο ακριβως... αλλωστε παντα εμεις φταιμε οταν δεν καταφερνουμε να περασουμε το μυνημα μας στον απεναντι... Εχουμε ενα οργανο μοναχα για να στελνουμε τα σηματα ... τον εαυτο μας... ισως φταιω ... ισως να εχω χαθει μεσα στις μασκες του εαυτου μου... ισως να στελνω διφορουμενα μυνηματα... απο την μια χαμογελαω και απο την αλλη τρωγομαι απο μεσα μου... αλλα παλι τι... τα παντα θελουν την προετοιμασια τους... και για να ξανοικτεις και να αλωσεις τον κοσμο σου μπροστα στον αλλο πρεπει τουλαχιστον να σου δειξει οτι θα τον δει... οτι θα δει τα αστρα και δεν θα τα ονομασει φωτακια στον ουρανο... ή οτι άλλο... δεν ξερω...

Ναι, ίσως φταις. Ίσως στέλνεις διφορούμενα μηνύματα. Αλλά, όπως και ο ίδιος αντιλαμβάνεσαι, στην ανταλλαγή μηνυμάτων ρόλο παίζει και ο πομπός και ο δέκτης. Κι αυτό που ακούω απο σένα είναι οτι απο τη μια αναρωτιέσαι κατά πόσον λειτουργεί ικανοποιητικά ο πομπός σου και απο την άλλη , σε κάθε επαφή σου, αφουγκράζεσαι με αγωνία τον δέκτη. Μπορεί να σε δει? Μπορεί να σε ακούσει? Να σε νιώσει?
Και πάλι σκέφτομαι : πώς να αντέξεις να απλώσεις τον εαυτό σου μπροστά σε κενό βλέμμα? Γιατί να το κάνεις?

Επειδη διαφορετικα θα εισαι μονος... επειδη δεν θα μπορεις να επικοινωνησεις... επειδη στο τελος εσυ εισαι που την πληρωνεις... Εκατσα και ειπα... ωραια... καποιες ωρες πρεπει να εισαι με τους αλλους... ή τουλαχιστον με την άλλη ... την γυναικα... βαρεθηκα να τις χανω... βαρεθηκα να ειμαι καθε λιγο με αλλην... Ξερεις οι γυναικες μαγνητιζονται απο ολα αυτα... και εγω μπαινω στο τριπακι να νομιζω οτι ειναι οτι τα εκτιμουν και τα καταλαβαινουν... ομως ειναι κατι τα μη συνειδητο που γινεται ... και οταν το ψαξεις δεν ξερουν ουτε καν εκεινες τι ηταν... Βαρεθηκα να προσποιουνται οτι καταλαβαινουν .. και εγω καθε φορα που νομιζω οτι βρηκα την συντροφο μου να ξανοιγομαι... και μετα να μπηγουν τις νυχιες τους...

Φυσικά και μπαίνεις σε αυτό το τρυπάκι. Άλλωστε αυτό είναι που θέλεις τόσο μα τόσο πολύ. Επιτέλους κάποια να σε καταλάβει, να σε δεχτεί ..... επιτέλους κάποια απλά να σε δει...να σε δει ολόκληρο. Χωρίς περαιτέρω σκέψεις και επιθυμίες, χωρίς να θέλει να σε αλλάξει. Απλά να σε δεχτεί όπως είσαι.
Έχεις απογοητευτεί?

Αρκετα.. αρκετες φορες... και το μισω αυτο το διαστημα... αυτο το μεταξυ σχεσεων... που πρεπει να περασεις απο το μυαλο σου ολα οσα χαθηκαν... να τα παιξεις και να τα ξαναπαιξεις... να βρεις χιλια δυο πραγματα που εφταιγες... ισως που καποιες φορες νομισες οτι μπορει να καταλαβει και αφεθηκες ελευθερος... και εκεινες προσποιηθηκαν πως καταλαβαν... και μετα ζητησαν ανταλλαγματα... σου απεδειξαν οτι μπορουν να πεταξουν και εκεινες... ακομη και αν τις κουβαλουσες στην πλατη σου... και μετα ηθελαν να σταματησετε να πετατε... ειπαν ανωριμο τον κοσμο μου... ειναι γεματος παραμυθια ειπαν... λες και ηταν γεματος σκατα...

Εισαι ρομαντικος... λενε .. εισαι φαντασιοπληκτος... οταν δεν εχουν αλλο σε λενε ανωριμο... Και οταν τους ρωτησεις .. οταν πεις πες μου ενα πραγμα απο την ζωη μου που μπορει να με κανει να μοιαζω ανωριμος... και δεν βρισκουν τοτε θυμωνουν... πληγωνουν... δεν μπορουν να δεχτουν οτι υπαρχει και αλλος δρομος εκτος απο τον δικο τους...

Πρέπει? Γιατί \"πρέπει\"? Ποιός το λέει αυτό?
Πέρα απο αυτό, μοιάζει σαν να αυτομαστιγώνεσαι κάθε φορά που κάποια φεύγει. Σου βγάζεις το κατηγορητήριο και σε στήνεις στον τοίχο. Είναι έτσι?
Γιατί έχω την εντύπωση οτι σε κατηγορείς που αφήνεσαι? Και που ανοίγεσαι? Ίσως να είναι απλά ιδέα μου.
Τις δανείζεις τα φτερά σου κι εκείνες κοιτούν να στα πετσοκόψουν. Τις ανεβάζεις ψηλά κι εκείνες σε τραβούν μαζί τους στα τάρταρα...