ΟΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ? 'Η ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ???
Καλησπέρα,
Διαβασα αρκετα απο τα θεματα των αλλων μελών και αν και εναι αρκετα παρομοια με καποιες η δικη μου περιπτωση αισθανομαι την αναγκη καποιος να μου πει πως πρεπει να το αντιμετωπισω κ τι πρεπει να κανω για να απαλλαγω απο αυτο, που με κραταει πισω κ στασιμη..
Ειμαι 23 ετων και απο τα 18 ζω μονη μου με καθε ευθυνη που εχει αυτο να επιβαρυνει μονο εμενα. Δουλευω οσες ωρες χρειαζεται για να ανταπεξελθω στις υποχρεωσεις μου. (αν και το τελευταιο διαστημα πολυ δυσκολα τα καταφερνω και οχι λογο κρισης αλλα καθαρα λογο επιλογων που εχω κανει.)
Εχω καποια ενδιαφεροντα,που ειλικρινα κ κυριολεκτικα δεν εχω χρονο για αυτα, ομως και ασχολιες που μου γεμιζουν την μερα αλλα οχι εμενα σαν προσωπικοτητα με αποτελεσμα να με κουραζουν και να με φθιρουν αλλα πρεπει να γινονται.
Τους τελευταιους μηνες μου συνεβησαν διαφορα. Η μητερα μου πασχει απο καρκινο του μαστου σε πολυ προχωρημενο σταδιο και ειχαμε και πολλες περιπετειες λογω ανευθυνοτητας των γιατρων. Ο πατερας μου βρεθηκε να ειναι στη φυλακη διοτι καλιεργουσε καναβη στην αυλη του σπιτιου του για προσωπικη του χρηση. Ηταν πλεον το μονο πραγμα που του ειχε απομεινει. Οι γονεις μου ειναι χωρισμενοι και δεν εχουν καλες σχεσεις. Ο πατερας μου εννιοτε ηταν μοναχικος κ φαινομενικα απομακρος ανθρωπος οποτε δεν ειχε ιδιαιτερα ανθρωπους γυρω του, ουτε καν εμας τα παιδια του. Δεν υπηρξε πατερας αλλα τον καταλαβαινω κ τον αγαπαω κ τον αποδεχομαι οπως ειναι γιατι με κανει να αισθανθω οτι με αγαπαει. Με την μητερα μου ασχολουμε πολλες φορες γιατι ειναι μητερα μου κ οχι γιατι αισθανομαι οτι θελω να παραμελω εμενα για εκεινη. Το νιωθω σπανια γιατι φαινομενικα μου εχει δειξει οτι ποτε δεν ημουν αρκετη για εκεινη οτιδηποτε και αν εκανα.
Προσπαθω να κρατησω μια δυναμικη σταση απεναντι σε ολα, σκεπτομενη θετικα και πως υπαρχουν κ πολυ χειροτερα και οτι δεν θα πρεπει να με καταβαλουν και ετσι ειναι.
Παρ' ολα αυτα πιστευω οτι επιδρουν ασυνειδητα επανω μου. Για μεγαλο χρονικο διαστημα δεν μπορω να συγκεντρωσω το μυαλο μου σε κατι. Ειμαι μονιμα αφηρημενη γιατι συγχεονται οι σκεψεις μου, κολλαει το μυαλο μου κ δεν μπορω να προχωρησω την σκεψη μου. Δεν θυμαμαι τι εχω πει και τι εχω κανει. Μου μιλανε κ δεν ακουω ή δεν μπορω να καταλαβω τι μου λενε και ας ειναι και κατι απλο.
Δεν ημουν ετσι ποτε παντα το μυαλο μου ετρεχε κ επιανα πραγματα που αλλοι δεν αντιλαμβανοντουσαν και ειχα απιστευτη παρατηρητικοτητα. Αυτο τις τελευταιες μερες το αντιμετωπιζω και προσπαθω αρκετα ωστε να επανελθω. Αυτο που δεν μπορω να ελεγξω με τιποτα ειναι καποιες κρισεις που παθαινω με ενα συγκεκριμενο θεμα.
Ημουν με εναν ανθρωπο που πιστευω εχει οσα θελω και ειναι ο τελειος για τα δικα μου κριτηρια. Τα ελαττωματα του ειναι κατι που μπορω κ εχω την διαθεση να τα χειριστω και να τα καταλαβω. Περναω μαζι του αδιανοητα καλα αισθανομαι ανετα κ ειναι καποιος που θα ηθελα να κανω μαζι του οικογενεια. (Ημουν εναντια σε γαμο κ οικογενεια γιατι θεωρουσα απιθανο να βρεθει καποιος με τον οποιο θα επικοινωνουμε,που θα θελει τον ιδιο τροπο ζωης, θα εχει ιδια ενδιαφεροντα, τις ιδιες βλεψεις, ιδια ονειρα κ τις ιδιες ιδιοτροπιες με εμενα και θα περναμε ευχαριστα)
Ειμασταν χωρισμενοι για 6 μηνες για διαφορους λογους παρ'όλα αυτα ειχαμε μια ιδιαιτερη επικοινωνια. Ηξερα οτι θελει να ειναι μαζι μου κ παντα στις δυσκολες στιγμες του ηθελε εμενα διπλα του και ημουν εκει.
Η πρωτη κριση ηρθε την πρωτη φορα που μου ειπε να χωρισουμε κ εκανα σαν υστερικη κ ενω μου ελεγε δεν θελω να ειμαστε μαζι εγω φωναζα κ προσπαθουσα με καθε τροπο να τον κανω να μεινει μαζι μου. Δεν σκεφτομουν και τον πιεζα επι ωρες να το ξανασκεφτει κ παλι τα ιδια. Ελεγα στον εαυτο μου κ σε εκεινον οτι ειναι αδιανοητο να θελει καποιον κ να μην μενει μαζι του κ το συνεχιζα ακαθεκτη ωσπου εφυγε.
Απο τοτε κ για αυτους τους 6μηνες με το μονο πραγμα που ζουσα καθε μερα ηταν οτι θα με παρει καποια στιγμη τηλ. ή θα μου στειλει μηνυμα κ περνουσαν ετσι οι μερες. Οποτε, 1 φορα το μηνα, τον εβλεπα για εκεινη την ημερα γινομουν αλλος ανθρωπος. Μετα παλι τα ιδια. Το μονο που περιμενα καθε μερα ειναι να ξαναγυρισει και να ειμαστε μαζι. Δεν εβγαινα, δεν ετρωγα, δεν ζουσα. Περιμενα με ενα κινητο μονιμα στο χερι να με παρει.
Μετα τους 6 μηνες μια μερα πηρα την αποφαση κ του ειπα να διαλεξει και ή να γυρισει ή να με αφησει ησυχη. Γυρισε. Ξαναειμασταν μαζι.
Ειχαμε διαφορα μικροπροβληματακια.. Ομως μολις αισθανομουν οτι μπορει να με αφησει ή ελεγε δεν ξερω αν μπορουμε να ειμαστε μαζι, με επιαναν παλι οι κρισεις. " Οχι σε παρακαλω, θα ειναι καλυτερα τα πραγματα κ μη το κανεις αυτο κ...." και γενικα ατελειωτες ωρες πιεση, παραλυρημα, πνιξιμο κ δεν μπορουσα να με ελεγξω.
Αυτο εγινε αλλες 2-3 φορες. Το παθαινα μονο στην ιδεα οτι μπορει να θελει να με αφησει και καθε μερα προσπαθουσα να κανω οτι πιστευα οτι θελει εκεινος για να μην του περασει απο το μυαλο να με χωρισει.
Ξαναεγινε. Λογω των προβληματων που ειχα, αν και με ρωτουσε κ εκανε προσπαθεια να με πλησιασει εγω δεν τα μοιραστηκα ποτε μαζι του, (γιατι ενιωθα οτι μπορει να με λυπηθει η οτιδηποτε κ πιστευα οτι θα τα βγαλω περα κ δεν θα με επηρεασουν στην καθημερινοτητα) οπως ανεφερα και πριν με επηρεασαν. Εβλεπε καποια που δν αναγνωριζε κ τον εξεθετε συνεχεια. Ημουν στον κοσμο μου κ αγανακτησε μαζι μου καποια στιγμη, αφοσον κ εγω δεν μοιραζομουν τιποτα μαζι του. Μου ειπε οτι θελει χρονο κ οτι και εγω χρειαζομαι χρονο να βαλω τα πραγματα σε μια σειρα και οταν βρω τον εαυτο μου θα ειμαστε κ παλι μαζι.
Δεν αντεξα, δεν κοιμομουν παλι κ δεν περνουσαν τα λεπτα. Κοιτουσα το ρολοι ατελειωτα κ περνουσε βασανιστικα στην κυριολεξια η καθε μερα. Οπως τοτε που 6 μηνες περιμενα.
3 μερες το περασα αυτο και για να ηρεμησω εγω, τον πηρα τηλ ενα βραδυ κ αρχισα και παλι: "οχι πες μου τι θα γινει με εμας κ θελω να ξερω κτλ." Με παρακαλουσε να κλεισω το τηλ γιατι ειχε κουραστει κ ηθελε να κοιμηθει και να μιλησουμε αυριο κ εγω οχι επεμενα να μου δωσει τωρα απαντηση (μεχρι 4 το πρωι δεν το εκλεινα. Ηξερα οτι στισ 6 δουλευει με μεγαλο αγχος κ βαρος επανω του κ τελειωνει 9 το βραδυ, σε δικη του επιχερηση, αλλα ακαθεκτη εγω παραλυρουσα κ ηθελα απαντηση) . Τον εφτασα στα ακρα ωσπου με χωρισε για αλλη μια φορα.
Ναι αλλα εγω τι εκανα?
Επειδη την επομενη μερα μου εστειλε μηνυμα οτι καποια στιγμη θα μου φερει τα γυαλια μου αρχισα παλι τα ιδια. Δεν κοιμομουν, δεν ετρωγα, η κοιμομουν 18-20 ωρες για να περναει ο χρονος, μεχρι να με ξαναπαρει κ αποβλακονομουν στην ΤV για να μην σκεφτομαι κ φυσικα παλι τον πηρα τηλ κ τον παρακαλεσα να ερθει να μιλησουμε για να ηρεμησω.
Ηρθε. Του ζητησα συγνωμη για το παραλυρημα κ του ειπα να παρουμε χρονο, να ηρεμησουμε, να σκεφτουμε καθαρα, να παμε να ξεκουραστουμε και να επιστρεψουμε για μια λυση.
Συμφωνησε. Εδειξε θετικη διαθεση κ ηρεμησα γα καποιες μερες γιατι μου εδειχνε οτι ειναι εδω. 10 μερες διακοπες ενιωθα καλα μεχρι την 9. Αλλα δεν κοιμομουν σχεδον καμια μερα απο το αγχος του τι θα γινει. Την 9+ την10 +2μερες , αφοτου γυρισα, τοσο καταφερα να αντεξω επειδη δεν εστειλνε και παλι περουσαν βασανιστικα οι ωρες, τον πηρα εγω κ παλι να συναντηθουμε.
Δεν αντεχα να μετραω λεπτα κυριολεκτικα κ να τρελαινομαι μεχρι να περασει η μερα και εκτος αυτου εψαχνα σαν ντεντεκτιβ να καταλαβω αν γυρισε, αν βρηκε η γνωρισε κατι αλλο συνδυαζοντας ασχετα πραγματα κ με μανια προσπαθουσα να βρω οτιδηποτε τον αφορα. Μεχρι κ να τον παρακολουθησω σκεφτηκα...
Πηγαινα με την προυποθεση οτι σημερα δινουμε οριστικη λυση κ ή ειμαστε μαζι ή τελος. Ειχα προετοιμαστει να του πω να μην με ξαναενοχλησει αν ειναι να χωρισουμε για να ηρεμησω και να μην περιμενω ποτε οτι θα ξαναγινει κατι μεταξυ μας. Μηπως ετσι αποβαλλω αυτες τις μανίες.
Ελα ομως που εκεινος μου εδειχνε οτι θελει να συναντιομαστε να κανουμε πραγματα να περναμε χρονο μαζι κ γενικα πολυ θετικη διαθεση χωρις ομως κατι ξεκαθαρο. Και ενω ολα ηταν καλα μολις τον ρωτησα τι θα γινει με εμας και μου ειπε "Αστο δεν θελω να το κουβεντιασουμε σημερα ηθελα απλα να σε δω και να δω πως εισαι", με επιασε παλι. "Οχι θα μου πεις σημερα τωρα.. κ δεν μπορω να ειμαι σε αναμονη κ να μην ξερω... και πρεπει να προχωρσω στην ζωη μου... και 1 ωρα παραλυρημα κ πιεση κ πιεση ωσπου εφυγε καποια στιγμη κ με πηρε τηλ μετα απο λιγα λεπτα κ μου ειπε "Τελος δεν θελω να γινει κατι." Αλλο ενα διωρο παραλυρημα εγω. "Οχι ας προσπαθησουμε κ σιγα σιγα οπως θελεις εσυ.. και οτι θες εσυ... κ φυσικα μου ελεγε : "Οχι δεν θελω."
Τον ικετευα να μου υποσχεθει οτι δεν θα με ξαναενοχλησει για να μην περιμενω παλι οτι μπορει καποια στιγμη να με παρει κ να περασω οτι περασα 6 μηνες. Δεν θα το αντεχα κ νομιζω αυτο ειναι που δεν αντεχω κ οποτε ακουω κατι απο εκεινον που μπορει να σημαινει ή να μου θυμισει οτι πρεπει να περασω παρομοια κατασταση με τοτε με πιανει πανικος. Οδυρομαι και παθαινω κριση κ δεν ελεγχω καθολου τιποτα ουτε τα λογια μου, ουτε το μυαλο μου, ουτε τις κινησεις μου...
Αφου μου το εκλεισε ετσι του εστειλα 2 τεραστια μηνυματα με οτι προσβλητικο μου ηρθε στο μυαλο, αλλα ταυτοχρονα του ζητουσα κ παλι αν θελει να αλλαξει κατι να με παρει μεχρι αυριο 12 το μεσημερι.
Την επομενη μερα περιμενα, δεν με πηρε και ναι καλα το σκεφτηκες και παλι τον πηρα τηλ κ του ζητησα να βρεθουμε απο κοντα να μιλησουμε. Και επεμενα να μου πει κ ακριβως ποτε, ημερα κα ωρα κ οταν μου εξηγησε οτι δεν μπορει να ειναι σιγουρος ποτε μπορει κ να σταματησω να επιμενω να παρω απαντηση, συειδητοποιησα οτι παει να με πιασει κριση και το εκλεισα.
Την στιγμη που με πιανει δεν καταλαβαινω ποσο ζημια μου κανει ολο αυτο, ουτε καταλαβαινω τι κανω. Την επομενη μερα οταν συνειδητοποιω τι εκανα τον παιρνω τηλ κ του ζηταω να βρεθουμε γιατι καταλαβαινω και ντρεπομαι για την συμπεριφορα μου κ θελω να επανορθωσω εχοντας μια κανονικη συμπεριφορα.. Αντιλαμβανομαι οτι κ εγω στην θεση του θα παρατουσα τον αλλον. Και οταν βρισκομαστε, παντα του δικαιολογουμαι κ του λεω οτι "Την προηγουμενη φορα με συγχωρεις.. το τραβηξα.. αλλα καταλαβε με.. κτλ" Και το κανω για να με συγχωρεσει για την κριση κ να εξιλεωθω..
Φοβαμαι παρα πολυ τον εαυτο μου πλεον. θελω να απαλλαγω απο ολο αυτο. Θελω αν ειναι να χωρισω να μην περασω τα ιδια με τοτε. Δεν ξερω πως να το σταματησω κ να το αντιμετωπισω. Δεν ειμαι εγω εκεινη την ωρα. Καθε μερα τρομαζω τις μισες ωρες οτι αν με χωρισει πραγματικα κ φυγει ισως εγω να μην ξεπερασω ποτε αυτην την μανια κ τι θα κανω, και τις αλλες μισες ειμαι γεματη αυτοπεποιθηση κ ειμαι ο εαυτο μου. Δυναμικη, ετοιμη να κανω πραγματα στη ζωηκ γεματη αυτοπεποιθηση. Ειμαι μονιμα σε μια ψυχολογικη εναλλαγη.
Προβλημα ειναι οτι δεν μπορω να δω κ να αντιληφθω τα λαθη του. Τον δικαιολογω συνεχεια.... Και για εναν ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ λογω δεν μπορω να σταματησω να τον κηνυγαω. ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ, νιωθω στερηση οταν δεν ειμαστε μαζι. Ηρεμω μονο οταν τον περνω τελικα τηλ. Αν ειμαστε μαζι κ εχω να τον δω 4-5 μερες δεν με πειραζει κ δεν ειμαι προσκολυμενη πανω του. Μου περναει κ απο το μυαλο να τον χωρισω, αλλα μολις με αφηνει εκεινος αναβουν ολα τα κοκκινα λαμπακια.
Δεν μπορω μαλλον να αποδεχτω την απορριψη απο εναν ανθρωπο που του εχω δωσει αξια. Γιατι απο τους αλλους, δεν με αγγιζει τοσο. Οταν τους αφηνω εγω ειτε φιλους, φιλες γνωστους κτλ δεν αισθανομαι κατι. Ισως και ικανοποιηση. Αν ομως αυτο συμβαινει απο εκεινους ακομη και αν καθυστερησουν σε ραντεβου αισθανομαι οργη κ θυμο αλλα δεν παρακαλαω καθε αλλο, δειχνω οτι εξοργιζομαι και μπορω και τους ξεγραψω.
Νομιζω οτι με τον Αλλον πρεπει να το ξεφτυλισω να φτασω πολυ πιο κατω, μεχρι να αηδιασω.. Φοβαμαι.... Πολυ.... Θελω να απαλλαγω και να προχωρησω σαν Σονια να μην τρεμω για το μηπως κ δεν τα καταφερω. Και πως θα αντεχω να κυλανε παλι ετσι οι μερες μου χωρις να τον παιρνω τηλ...
Κ εγω στην θεση του θα με παρατουσα πιστευω.
Αυριο η μεθαυριο θα ξανασυναντηθουμε, θα καταφερω να με ελεγξω? Τι ειναι αυτο που θα με βοηθησει τελικα...?
