Αυθάδεια και θυμός - πότε του δίνουμε σημασία

Είμαι νέο μέλος στο forum και δε φανταζόμουνα ότι θα αναζητούσα απαντήσεις τόσο γρήγορα!
Είμαι εργαζόμενη μητέρα 2 παιδιών, ενός αγοριού 6 ετών και ενός κοριτσιού 5 ετών. Το αγόρι από την άφιξη της μικρής είχε πρόβλημα ζήλειας την οποία πάντα την εξέφραζε με ανυπακοή, ζαβολιές και φωνές. Προσπαθούσα πάντα να του εξηγώ αλλά μετά από κάποιο σημείο (αφού υπήρχε κατεπανάληψη ανυπακοή στο ίδιο πράγμα) γινόμουν αυστηρή: φώναζα, τον τιμωρούσα…

Μέχρι σήμερα η συμπεριφορά του ήταν ελεγχόμενη – μπορείς να πεις ότι είναι ένα ζωηρό παιδί με πολύ δύναμη (είναι κάτι που το ξέρει και περηφανεύεται γι΄ αυτό) και ενέργεια. Εδώ και λίγους μήνες έχει ξεκινήσει να επιδεικνύεται μέσω της σύγκρισης με τα άλλα παιδιά που τυχαίνει να συναναστραφεί και της υποτίμησης των ενεργειών των άλλων παιδιών. Ακόμη πιο έντονο είναι το φαινόμενο ότι βρίσκει πάντα κάτι αρνητικό ακόμη και εάν έχει περάσει τέλεια σε μία εκδρομή ή σε ένα πάρτι. Όταν τον ρωτήσεις γιατί, πάντα απαντάει «γιατί οι άλλοι με πειράζανε».

Ο κόμπος έφτασε στο χτένι όταν πριν μία εβδομάδα και επειδή δεν είχα κάποιον να τα κρατήσει στην Αθήνα έστειλα και τα δύο αδελφάκια στην πεθερά μου, σε ένα εξοχικό συγκρότημα. Εκεί υπήρχαν πολλά άλλα παιδάκια και χάρηκα αφού θα είχαν απασχόληση και έτσι θα «μας ξεχνούσαν εύκολα». Σημείωση ότι με την πεθερά μου δεν έχουν μείνει τόσες ημέρες από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο γιός μου δημιούργησε πολλά προβλήματα όχι μόνον στην πεθερά μου αλλά και στους υπόλοιπους ενοίκους και στα παιδιά: φώναζε, χρησιμοποιούσε κακές λέξεις (με ειλικρίνεια – εμείς δεν τις χρησιμοποιούμε στο σπίτι μας), μιλούσε με αυθάδεια και αγένεια στην πεθερά μου και στους άλλους. Και όλα αυτά δεν μου τα είπε μόνον η πεθερά μου, η οποία σημειωτέον δεν το ανέλυσε τόσο πολύ. Απλά με σταματούσαν οι άλλοι ένοικοι και μου έλεγαν ότι ήταν πολύ ανυπάκουος, πείραζε πάρα πολύ την αδελφή του και μιλούσε με αυθάδεια χρησιμοποιώντας κακές λέξεις. Από το βλέμμα τους κατάλαβα ότι μου λέγανε «ο γιός σου έχει πρόβλημα – κάνε κάτι…» (παρένθεση: το κορίτσι είχε κατακτήσει τους ενήλικες αλλά και τα παιδιά - γενικά είναι ήρεμο παιδί - δε γνωρίζω εάν έγιναν συγκρίσεις μεταξύ των 2 αδελφών)

Μέσα στην εβδομάδα που η πεθερά μου είχε φτάσει στα όριά της και έπρεπε να του μιλήσουμε τηλ/κά μπας και τον συνεφέρουμε, ο ίδιος μας είπε ότι όλο αυτό συνέβη γιατί " η γιαγιά με είπε χαζό" , με "πειράζουν τα άλλα παιδιά και με λένε μωρό" και κατέληξε: "θέλω να έρθετε να με πάρετε, δεν μου αρέσει εδώ, θέλω να έρθω στην Αθήνα" κλαίγοντας. Δεν πήγαμε να τον πάρουμε γιατί κρίναμε ότι εάν ο στόχος του είναι να μας τραβήξει την προσοχή για να τον πάρουμε από εκεί θα τον ικανοποιούσαμε... και δεν είναι σωστό.

Η συμπεριφορά του στο σπίτι μας είναι μεν έντονη αλλά αν του μιλήσεις ήρεμα και του εξηγήσεις σταματάει. Πλέον τον τιμωρώ ελάχιστα και κατόπιν συμφωνίας (εάν δεν γίνει αυτό, τότε δε θα βγεις βόλτα στον κήπο). πχ. του ζήτησα τις ημέρες που θα ήταν στην πεθερά μου να είναι "καλό παιδί" και ως επιβράβευση του είπα ότι θα πάμε όλοι μαζί στο νέο shrek / κινηματογράφο. Την ίδια προυπόθεση έθεσα και στην κόρη προκειμένου να μην αισθανθεί μειονεκτικά. Σημειώστε ότι δέχθηκε πολύ καλά το ότι εξαιτίας της συμπεριφοράς του δεν θα πάει σινεμά αλλά θα πάει η αδελφή του...

Πράγματι δε ακούει με την πρώτη και τη δεύτερη, ιδιαίτερα όταν είναι αφοσιωμένος σε κάτι (puzzle, βλέπει τηλεόραση, ζωγραφίζει). Η σχέση με την αδελφή του νομίζω ότι είναι μέσα σε υποφερτά πλαίσια – έχει ανάγκη να της επιβάλλεται και να την καθοδηγεί στα παιχνίδια, τσακώνονται χωρίς να χτυπήσει, τα βρίσκουν τις περισσότερες φορές μόνοι τους (σχεδόν πάντα με την υποχώρηση της αδελφής) και αρχίζουν και παίζουν όμορφα αρκετές φορές. Κάνουν ιστορίες, ψάχνει ο ένας τον άλλον για να δουν κάτι περίεργο, φτιάχνουν θεατρικά μαζί κ.ο.κ.

Το πρόβλημα νομίζω γίνεται έντονο όταν πρέπει να συναναστραφεί με αγόρια κυρίως της ηλικίας του. Τότε, η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη και πρέπει να υπάρχει κάποιος ενήλικας πάντα να τον συγκρατεί.

Με το σύζυγο μου σε γενικές γραμμές τα πάμε καλά χωρίς να αποφεύγουμε βέβαια κάποιες εντάσεις μέσα στο σπίτι. Ο ίδιος είναι πολύ ήρεμος με τα παιδιά (αλλά και αυτός φωνάζει στην περίπτωση μεγάλης ανυπακοής του γιού) και ασχολείται πάρα πολύ με τα παιδιά. Περισσότερο από μένα αφού εγώ είμαι υποχρεωμένη να κάνω και τα του σπιτιού.

Μέχρι σήμερα τα παιδιά τα "κρατούσε" τις ώρες που εργαζόμασταν μία κυρία την οποία την είχαμε για 4 χρόνια και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Άλλωστε μένουν και οι γονείς μου από πάνω από το σπίτι μας και μπορούσαν να ελέγχουν τη συμπεριφορά της.

Είναι πιθανόν να χρειαστεί παιδοψυχολόγο! Αλλά μέχρι να βρω τον κατάλληλο θα ήθελα να βοηθηθώ άμεσα για τον τρόπο χειρισμού και καθοδήγησης του παιδιού μετά από μία τέτοια περίπτωση. Π.χ. τι του λέω για τη συμπεριφορά του στο εξοχικό? Καλά έκανα και τον τιμώρησα αυτόν μόνον? Τι κάνω στην περίπτωση που επαναληφθεί αυτό και είμαι και εγώ κοντά του? Τον παίρνω από την παρέα να του μιλήσω και πώς?

Ξέρω ότι έγραψα πολλά αλλά προσπάθησα να δώσω όσο το δυνατόν ολοκληρωμένη την εικόνα. Ευχαριστώ εκ των προτέρων...

stz...καταρχήν καλώς ήρθες.
Εγώ δεν είμαι μητέρα οπότε δεν έχω και πολλά να σου πω, αν όμως ζητούσε μια φίλη τη συμβουλή μου θα της έλεγα να επισκεφτεί παιδοψυχολόγο και να μιλήσει πρώτα εκείνη και σύμφωνα με αυτά που θα της έλεγε να πήγαινε και το παιδί.
Το να ζητήσεις τη γνώμη ενός ειδικού, ή να πας με το παιδί εκεί, δεν σημαίνει πως ο γιος σου έχει κανένα τεράστιο πρόβλημα.
Μπορεί να του έχει δημιουργήσει τέτοιες αντιδράσεις οτιδήποτε. Από τη ζήλεια για την αδελφή του, μέχρι να θέλει να τραβήξει την προσοχή σας γιατί θεωρεί πως είναι παραμελημένος...:)

Γεια σου stz, καταρχήν το σίγουρο είναι ότι εσείς σαν γονείς θα ωφεληθείτε από τις επισκέψεις σε κάποιον ψυχολόγο, ή από συμμετοχή σε ομάδες γονέων-σεμινάρια (ίσως ο δήμος σας να έχει κάτι σχετικό) και για καθοδήγηση και για καλύτερη ενημέρωση. Προς το παρόν, δεν χρειάζεται να πάρεις και το παιδάκι μαζί σου αν απευθυνθείτε σε κάποιον ιδιώτη, ούτε είναι βέβαιο πως θα χρειαστεί στην πορεία μια συστηματική παρακολούθηση του παιδιού - βλέποντας και κρίνοντας στην πορεία από κοινού με τον ειδικό - αλλά εσύ θα μπορείς να συζητήσεις διεξοδικά τα ερωτήματα σου και να συζητάς θέματα της καθημερινότητας και κατάλληλους τρόπους χειρισμού.

Τώρα για όσα γράφεις, θα ήθελα γενικά να σου πω ότι όσο έχουν ανάγκη τα παιδιά την οριοθέτηση και κάποιους σταθερούς κανόνες, άλλο τόσο έχουν ανάγκη την επιβράβευση και τον έπαινο. Ο γιος σου εκτός από τα προβλήματα συμπεριφοράς, έχει φαντάζομαι και κάποια θετικά στοιχεία τα οποία μπορείτε να ενθαρρύνετε, ή ακόμα και στη συμπεριφορά του θα υπάρχουν υποθέτω και καλές στιγμές. Επίσης, όπως του ζητάμε να βλέπει κι αυτός τα θετικά μιας κατάστασης, χρειάζεται κι εμείς να βλέπουμε τη θετική πλευρά πρώτα. Γιατί είναι πολύ εύκολο να υιοθετήσει το ρόλο του \'ανυπάκουου\' ή του \'αυθάδη\', αν αφενός όλοι το αντιμετωπίζουν έτσι, αφετέρου αν είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο εισπράττει έντονη προσοχή.

Επίσης, μην παραλείπεις να ακούς με κατανόηση και να του δίνεις καταρχήν δίκιο σε όσα τον ενοχλούν, π.χ. \'η γιαγιά με είπε χαζό\', μην το αμφισβητείς ή το υποτιμάς. Αυτό το λέω γιατί συχνά, ειδικά όταν ξέρουμε ότι το παιδάκι είναι γενικά αντιδραστικό, έχουμε μια τάση να δικαιολογούμε τους άλλους, ενώ το παιδί έχει ανάγκη να ξέρει πως τουλάχιστον ένας (ο γονιός) είναι με το μέρος του. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα δικαιολογήσουμε την κακή του συμπεριφορά. Αλλά ότι θα κατανοήσουμε το συναίσθημα του πρώτα, θα δεχτούμε ότι μπορεί να έχουν και οι άλλοι άδικο, και μετά θα του δείξουμε τρόπους, πρώτα από όλα για να περνάει ο ίδιος καλύτερα. Αν δηλαδή το επίκεντρο είναι \'μην ενοχλείς τους άλλους\', \'μην πειράζεις τα άλλα παιδάκια\' ή \'δες πως φέρονται τα άλλα παιδάκια\', νιώθει μειονεκτικά, θυμωμένος, αδικημένος και απομονωμένος.

Και βέβαια εννοείται πως δεν τον παίρνεις από μια παρέα για να ξεκινήσεις την κουβέντα, αλλά μπορεί αυτή να γίνει μετά που θα μείνετε μόνοι.

Quote:

---

Originally posted by marina38

Ευχαριστώ πολύ marina38 για τη βοήθειά σου.

Γεια σου stz, καταρχήν το σίγουρο είναι ότι εσείς σαν γονείς θα ωφεληθείτε από τις επισκέψεις σε κάποιον ψυχολόγο, ή από συμμετοχή σε ομάδες γονέων-σεμινάρια (ίσως ο δήμος σας να έχει κάτι σχετικό) και για καθοδήγηση και για καλύτερη ενημέρωση. Προς το παρόν, δεν χρειάζεται να πάρεις και το παιδάκι μαζί σου αν απευθυνθείτε σε κάποιον ιδιώτη, ούτε είναι βέβαιο πως θα χρειαστεί στην πορεία μια συστηματική παρακολούθηση του παιδιού - βλέποντας και κρίνοντας στην πορεία από κοινού με τον ειδικό - αλλά εσύ θα μπορείς να συζητήσεις διεξοδικά τα ερωτήματα σου και να συζητάς θέματα της καθημερινότητας και κατάλληλους τρόπους χειρισμού.

Οι ειδικοί συμβουλεύουν ότι πρέπει να πάμε όλοι μαζί ως οικογένεια... Δύσκολο είναι να κινηθώ με δήμο δεδομένου του λίγου χρόνου που έχω αλλά όταν ξεκινήσει το σχολείο σαφώς θα αναζητήσω κάποιον που ελπίζω να υπάρχει και να έχει αρμοδιότητα στο σχολείο.

Τώρα για όσα γράφεις, θα ήθελα γενικά να σου πω ότι όσο έχουν ανάγκη τα παιδιά την οριοθέτηση και κάποιους σταθερούς κανόνες, άλλο τόσο έχουν ανάγκη την επιβράβευση και τον έπαινο. Ο γιος σου εκτός από τα προβλήματα συμπεριφοράς, έχει φαντάζομαι και κάποια θετικά στοιχεία τα οποία μπορείτε να ενθαρρύνετε, ή ακόμα και στη συμπεριφορά του θα υπάρχουν υποθέτω και καλές στιγμές.

Ολα τα by the book προσπαθώ να τα κάνω όσο γίνεται αφού η δουλειά μου δεν μου επιτρέπει να έχω ούτε πολύ ενέργεια αλλά ούτε και πολύ χρόνο. Φυσικά και έχει πολλά και ενδιαφέροντα θετικά στοιχεία τα οποία επιβραβεύονται πάντα με χειροκρότημα - φιλιά και δωράκια. Μέσα στην οικογένεια άλλωστε το παιδί είναι σε γενικές γραμμές πολύ καλό.Το πρόβλημα είναι όταν υπάρχει ομάδα παιδιών...

Επίσης, όπως του ζητάμε να βλέπει κι αυτός τα θετικά μιας κατάστασης, χρειάζεται κι εμείς να βλέπουμε τη θετική πλευρά πρώτα. Γιατί είναι πολύ εύκολο να υιοθετήσει το ρόλο του \'ανυπάκουου\' ή του \'αυθάδη\', αν αφενός όλοι το αντιμετωπίζουν έτσι, αφετέρου αν είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο εισπράττει έντονη προσοχή.

Σε αυτό έχεις δίκιο και αρκετές φορές δεν τα καταφέρνω. Τώρα που συνέβει αυτό το οποίο με ταρακούνησε πολύ νομίζω ότι θα βελτιωθώ...

Επίσης, μην παραλείπεις να ακούς με κατανόηση και να του δίνεις καταρχήν δίκιο σε όσα τον ενοχλούν, π.χ. \'η γιαγιά με είπε χαζό\', μην το αμφισβητείς ή το υποτιμάς. Αυτό το λέω γιατί συχνά, ειδικά όταν ξέρουμε ότι το παιδάκι είναι γενικά αντιδραστικό, έχουμε μια τάση να δικαιολογούμε τους άλλους, ενώ το παιδί έχει ανάγκη να ξέρει πως τουλάχιστον ένας (ο γονιός) είναι με το μέρος του. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα δικαιολογήσουμε την κακή του συμπεριφορά. Αλλά ότι θα κατανοήσουμε το συναίσθημα του πρώτα, θα δεχτούμε ότι μπορεί να έχουν και οι άλλοι άδικο, και μετά θα του δείξουμε τρόπους, πρώτα από όλα για να περνάει ο ίδιος καλύτερα. Αν δηλαδή το επίκεντρο είναι \'μην ενοχλείς τους άλλους\', \'μην πειράζεις τα άλλα παιδάκια\' ή \'δες πως φέρονται τα άλλα παιδάκια\', νιώθει μειονεκτικά, θυμωμένος, αδικημένος και απομονωμένος.

Το πρώτο που τώρα τελευταία του λέω είναι ότι καταλαβαίνω το πως αισθάνεται αλλά θα ήθελα να συζητήσουμε τους λόγους που αισθάνεται έτσι. Τον καθησυχάζω ότι δεν θα τον μαλώσω (το συνήθιζα πολύ παλαιότερα και πρέπει προς το παρόν να το διευκρινίζω για να μπορεί να μου ανοίγεται) και του δίνω όση κατανόηση γίνεται γνωρίζοντας πλέον καλύτερα την ψυχοσύνθεσή του.

Και βέβαια εννοείται πως δεν τον παίρνεις από μια παρέα για να ξεκινήσεις την κουβέντα, αλλά μπορεί αυτή να γίνει μετά που θα μείνετε μόνοι.

---

Όλοι μαζί σαν οικογένεια? χμ...ποιοι ...\'ειδικοί\' το λένε αυτο? :) Κάτι τέτοιο δεν ισχύει, ίσα-ίσα. Η πρώτη συνάντηση του ψυχολόγου χρειάζεται να είναι με τους γονείς μόνο (αν είστε και οι δύο γονείς ακόμη καλύτερα), για να πάρει ένα λεπτομερές ιστορικό, να ακούσει τις δικές σας περιγραφές και ανάλογα να κατευθύνει την επόμενη συνάντηση. Αν χρειαστεί στην επόμενη (ή σε κάποια επόμενη) συνάντηση να έρθει και το παιδί μαζί σας ή και μόνο του (με εσάς απέξω), θα δοθούν οδηγίες για την κατάλληλη προετοιμασία του, τι να του πείτε κλπ.

stz είναι καταρχήν πολύ θετικό που ψάχνεις τον καλύτερο τρόπο για να νιώσει καλύτερα το παιδάκι, να αναπτύξει καλές σχέσεις και που συμμετέχετε ενεργά και οι δυο γονείς. Μην αγχώνεστε, βρείτε έναν καλό ψυχολόγο που να έχει αποδεδειγμένα εμπειρία και εκπαίδευση σε θέματα συμβουλευτικής γονέων-συμπεριφοράς παιδιών (επίσημα κατοχυρωμένη ειδικότητα \'παιδοψυχολόγου\' στην Ελλάδα δεν υπάρχει), και δείτε αν με κάποιους δικούς σας αρχικά χειρισμούς βελτιωθεί η κατάσταση.

marina38 ευχαριστώ πολύ. Πράγματι έτσι είναι: μας καλούν πρώτα εμάς και μετά θα μας πουν. Ίσως να χρειαστεί ακόμη μία συνάντηση με εμάς και μετά θα μας πουν εάν θα δουν το παιδί. Υποθέτω ότι εάν το πρόβλημα είναι από εμάς τότε όντως με αλλαγή συμπεριφοράς μας τα πράγματα να αλλάξουν.

Το πρόβλημα μάλλον υπάρχει σε μένα: έχω αρκετά νεύρα και το πρώτο που μου έρχεται είναι η τιμωρία - άλλοτε κάποιο dvd, άλλοτε σε κάποιο δωμάτιο μόνος του για λίγη ώρα. Το μόνο που προσπαθώ είναι να τον προειδοποιώ. Σχεχδόν πάντα το κάνω αυτό.

Ανησυχώ γιατί όσες φορές προσπάθησα να ακολουθήσω τη συζήτηση και την κατανόηση δεν τα κατάφερνα για πολύ καιρό. Μου σπάγανε τα νεύρα μετά από λίγο καιρό ανυπακοής π.χ. πειράζει πολύ την αδελφή του και δείχνει να το απολαμβάνει όταν αυτή κλαίει. Αυτό με εξοργίζει εάν το κάνει συνέχεια και φωνάζω / γίνομαι πολύ αυστηρή μαζί του προσπαθώντας να του εξηγήσω ότι με αυτόν τον τρόπο στεναχωρεί την αδελφή του αλλά και εμάς.

Όταν παίζαμε ένα παιχνίδι \"πες ένα καλό για τους φίλους σου και του αγαπημένους ...\" (με στόχο να του ενισχύσω λίγο ότι υπάρχει καλό σε όλους) για μένα είπε: \"είσαι δίκαια στο μάλωμα\" (έχω το ρόλο της κακιάς μέσα στο σπίτι) ενώ για τον μπαμπά είπε \"μας κάνει πολλά δώρα και όλα τα χατήρια\"...

Επίσης, μεγάλο άγχος έχω και με την τάξη στο σπίτι και την \"καλή συμπεριφορά\" στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο δηλ. σε χώρους όπου υπάρχουν άλλοι (π.χ. εστιατόριο): να μη φωνάζουν-τσακώνονται και να μην ενοχλούν...

Ξέρω... δεν είμαι χαλαρή και είμαι του \"πρέπει\". Το πρόβλημα είναι πως θα χαλαρώσω?!:(

Δεν είναι ότι υπάρχει κάποιο \'πρόβλημα\' που δημιουργείται από εσάς, κανένα παιδάκι δεν έρχεται με \'οδηγίες χρήσης\' :) και κανένας άνθρωπος δεν ξέρει πως να χειρίζεται όλες τις καταστάσεις. Απλά όπως σε κάθε ανθρώπινη σχέση, όταν εμείς ενοχλούμαστε από τη συμπεριφορά των άλλων, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους, αλλά μόνο τον τρόπο που εμείς επικοινωνούμε με τους άλλους, ελπίζοντας ότι θα ανταποκριθούν. Ένα παιδί είναι λογικό πως με μια πιο αποτελεσματική επικοινωνία και οριοθέτηση από την πλευρά του ενήλικα μπορεί να αλλάξει αρκετά πράγματα στο πώς νιώθει και φέρεται.

Καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο να κάνεις υπομονή ειδικά όταν έχεις αρκετά νεύρα και σίγουρα θα είναι καλό να βρεις δικούς σου τρόπους να χαλαρώσεις γενικά. Από την άλλη, και βέβαια χρειάζεται να μάθει ότι η συμπεριφορά μας έχει συνέπειες, ειδικά όταν δεν τηρούμε μια (λογική και γνωστή από πριν) συμφωνία. Η συζήτηση και η κατανόηση είναι χρήσιμες όχι για να τεθούν τα όρια στο παιδί, αλλά για να αναπτύξει τις λεκτικές του ικανότητες, να κατανοεί τα συναισθήματα του και αυτά των άλλων, να δημιουργείται σχέση εμπιστοσύνης και καλή επαφή με τους γονείς. Οπότε, όλα έχουν το ρόλο τους στο πλαίσιο της διαπαιδαγώγησης. Απλά ο τρόπος και ο χρόνος που γίνεται το καθετί, είναι κάτι στο οποίο συχνά ο γονιός χρειάζεται καθοδήγηση, μερικές φορές και οι προσδοκίες που έχει, ή τα δικά του άγχη χρειάζονται κι αυτά διαχείριση.

Ας πούμε για την \'τάξη\' που λες και την καλή συμπεριφορά σε δημόσιους χώρους ή σε άλλο σπίτι: πολλοί γονείς υιοθετούν μια κακώς εννοούμενη \'χαλαρότητα\' με τα παιδιά να χαλάνε τον κόσμο (\'έλα μωρέ, παιδιά είναι\') ή να γίνονται όλα λίμπα μέσα στο σπίτι με την ανοχή τους. Όταν ακούω γονείς να βλέπουν ένα σπίτι τακτικό και να δηλώνουν \'ααα, αν ήταν εδώ ο μικρός μας, τίποτα δεν θα είχε αφήσει όρθιο\', αυτό δεν είναι προς όφελος κανενός. Από την άλλη, το να μην θυμίζει τίποτα μέσα στο σπίτι ότι εδώ κατοικεί κι ένα παιδάκι, δεν γίνεται. Μπορεί θαυμάσια να υπάρχει ο δικός του χώρος μέσα στο σπίτι (όπως και το κάθε μέλος της οικογένειας έχει ανάγκη μια έστω, προσωπική γωνίτσα να την κάνει ό,τι θέλει) και οι κοινόχρηστοι χώροι του σπιτιού να είναι τακτικοί χωρίς υπερβολές και εύχρηστοι από όλους. Μπορεί όταν παίζει με την αδελφή του ή με άλλα παιδάκια σε κατάλληλο χώρο-χρόνο και να φωνάζει και να τσακώνεται, αλλά όχι όταν είναι σε ένα π.χ. εστιατόριο (εδώ βέβαια ίσως χρειάζεται να σκεφτούμε αν έχει και νόημα η παρουσία του παιδιού και αν αυτό που του ζητάμε έρχεται σε αντίθεση με το αναπτυξιακό του στάδιο και τις ανάγκες του).

Το θέμα είναι να μην νιώθει πως δεν έχει δικαίωμα σε τίποτα και μονίμως κάποιοι άλλοι έχουν δικαιώματα, ενώ αυτός πρέπει \'να μην ενοχλεί\' και κανένας δεν νοιάζεται αν ο ίδιος ενοχλείται σε κάτι... :) :)

πριν μπω στον κόσμο του γάμου είχα πολλές ιδέες τόσο για το ζευγάρι όσο και για τα παιδιά. Δυστυχώς, είδα ότι στην πράξη και κυρίως στην καθημερινότητα τα πράγματα είναι εντυπωσιακά πιο δύσκολα. Το να κρατάς ισορροπία σε όλα τα επίπεδα* είναι μία εξίσωση όπου εκεί που λες ότι την έλυσες κάποια παράμετρος άλλαξε και φτου και από την αρχή.

Ομολογώ ότι τα βρήκα σκούρα και προσπαθώ κάποιες φορές με πανικό να τα κρατάω όσο το δυνατόν σε φυσιολογικά πλαίσια. Όλο και κάτι χαλάει όμως - πότε εγώ με τα νεύρα, πότε τα παιδιά με την γκρίνια, πότε ο σύζυγος με παράπονα, πότε η δουλειά με τα άγχη ...

Για την προσωπική χαλάρωση ούτε λόγος: όταν γυρνάς στις 7μμ από το πρωί και μεταξύ των άλλων πρέπει να σιγυρίσεις (τα βασικά και μόνον), να μαγειρέψεις κ.ο.κ. πόσος χρόνος απομένει για το κάθε ένα παιδί προκειμένου να είναι ευχαριστημένα και αυτά. Ας μη μιλήσουμε και για την καλή λειτουργία και της συζηγικής σχέσης...

Που είμαι εγώ και πόσο χρόνος απομένει για την προσωπική μου ανατροφοδότηση ...

* επίπεδα: εγώ (ο άνθρωπος, η κοινωνικότητά του...),ο σύζυγος, το 1ο παιδί, το 2ο παιδί, η δουλειά, οι γονείς μου

Αν προσπαθείς μόνη σου να κρατήσεις τόσες πολλές ισορροπίες σίγουρα είναι δύσκολο. Και βέβαια δεν γίνεται να είναι όλα υπό έλεγχο και όλοι ευχαριστημένοι κι εσύ μαζί. Όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους και τις συνθήκες ζωής τους, θα υπάρξουν και νεύρα και παράπονα και γκρίνιες και προβλήματα στη δουλειά. Μήπως το πρώτο που χρειάζεται να αναθεωρήσεις είναι αυτά που περιμένεις και η επίδραση που έχουν πάνω σου όταν δεν πάνε καλά? Γιατί αν όταν \'χαλάει\' κάτι μέσα σου έρχεται η καταστροφή, ήδη τροφοδοτείς το άγχος.

Έπειτα, είναι οι ευθύνες που έχεις αναλάβει, πολλές γυναίκες μπαίνουν στην παγίδα της σουπεργούμαν και στο τέλος πικραίνονται διαπιστώνοντας πως οι κοντινοί τους άνθρωποι (σύζυγος-παιδιά) αντί να έρθουν πιο κοντά απομακρύνονται και δυσφορούν. Ήδη αν επί 6 χρόνια η συζυγική σχέση πάσχει και ο προσωπικός χρόνος είναι ανύπαρκτος, πώς να μην έχεις εσύ νεύρα.

Ο σύζυγος ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει λίγο παραπάνω για να μοιράζονται κάποιες ευθύνες, δεν ξέρω αν το κάνει ήδη (ή αν εσύ του το επιτρέπεις :)) και κάποιες φορές να αναλαμβάνει ο ένας σας εξ\' ολοκλήρου τα παιδιά για κάποιες ώρες, ώστε να ασχοληθεί και ο άλλος με κάτι προσωπικό. Γενικά η κατάσταση πώς είναι, και τα παιδιά ποιος τα φροντίζει τις ώρες που εσείς λείπετε?

Επίσης, ίσως μπορείς να μετριάσεις τις απαιτήσεις σου ή την προσπάθεια σου στα εκτός οικογένειας επίπεδα, δηλαδή δουλειά και γονείς. Μήπως όπως προσπαθείς να είναι όλα άψογα στη συμπεριφορά των παιδιων και στο σπίτι, δίνεις περισσότερα από όσα χρειάζεται στη δουλειά, αντί να είναι μόνο ένα μέσο που θα σου εξασφαλίσει τη δυνατότητα να περνάς καλύτερα στις άλλες πτυχές της ζωής σου? Με τους γονείς σου πάλι, τι είδους \'ισορροπίες\' κρατάς?

Καλησπέρα,

Για το θέμα των προσδοκιών που έχουμε από τα διάφορα επίπεδα πράγματι, εάν είναι αυξημένες υποφέρεις. Το θέμα είναι ότι εάν πρέπει να μειώσεις τη στάθμη, αυτό θα γίνει με αργούς και ίσως κάποιες φορές επώδυνους ρυθμούς. Για παράδειγμα: εάν νιώθεις ηρεμία σε ένα περιβάλλον απόλυτης τάξης (έτσι μεγάλωσα) και ο αγαπημένος σου έζησε σε ένα περιβάλλον απόλυτης αταξίας τότε μέχρι ο ένας και ο άλλος να βρεθούν κάπου στη μέση περνάνε από μία διαδικασία σταδιακής προσαρμογής.

Ο σύζυγος παίζει πολύ με τα παιδιά και από αυτή την άποψη βοηθάει πολύ. Είμαι πολύ τυχερή. Το μόνο θέμα είναι ότι είναι \"χατηράκιας\" και δεν συμφωνούμε στο θέμα των κανόνων.

Το πρόβλημα είναι ότι εγώ δεν παίζω αφού όταν γυρνάω πρέπει να γίνουν τα βασικά στο σπίτι. Τα παιδιά τις ώρες που λείπουμε τα κρατάει μία κυρία/ babysitter. Μάλιστα, εδώ και δύο μέρες αλλάξαμε μετά από 5 χρόνια, ήρθε μία καινούρια και υποφέρουν με το δικό τους τρόπο. Το κορίτσι κλαίει και το αγόρι μας παίρνει συνεχώς στο τηλέφωνο. Σίγουρα αισθάνονται ότι τα έχουμε παρατήσει αφού όλο το καλοκαίρι τα είχαμε \"από εδώ και από εκεί\" για ένα μήνα.

Στη δουλειά μου σίγουρα δεν δίνω όσα έδινα. Από την άλλη, επειδή είμαι δυναμική, \"με άποψη\", και δεν ικανοποιούμαι εύκολα \"το ψάχνω πολύ\" (έτσι είμαι χρόνια...) είμαι σε ένταση. Αντίστοιχα προφανώς είμαι και στο σπίτι. Προσπαθώ να το ελέγξω μα όταν όλα τα χρόνια της ζωής σου έχει χτίσει τον εαυτό σου, πως μπορείς να τον απαρνηθείς!?

α! σε ότι αφορά τους γονείς μου (και τον αδελφό μου) επειδή είμαστε πολύ δεμένοι (πάντα συζητήσουμε τα πάντα, κάναμε διαλόγους ατελείωτους, έλεγα τα πάντα ακόμη και τα προσωπικά μου - δεν έλεγα ποτέ ψέματα) και μένουν και από πάνω από το σπίτι μου. Έτσι, πρέπει να \"ακούω\" τις συμβουλές τους ακόμη και τώρα! Ξέρω τι λύση \"μην τους τα λες όλα γιατί έτσι τους δίνεις το δικαίωμα να επεμβαίνουν\"... Δεν με πειράζει αυτό αλλά σιγουρα πρέπει να χειριστώ και τους παρεμβατισμούς αλλά και τις απόψεις τους \"γιατί μιλάς έτσι στο παιδί, γιατί το παιδί έτσι ...\"

Το θέμα προφανώς δεν είναι να απαρνηθείς τον εαυτό σου...αλλά ίσως να γίνει ένας λίγο πιο ευέλικτος εαυτός καθώς τα δεδομένα αλλάζουν. Κι έπειτα, είναι ένας εαυτός που όπως λες βρίσκεται σε ένταση συνέχεια, κάτι που τροφοδοτεί περαιτέρω ένταση και σε ατομικό επίπεδο και στις σχέσεις. Συν το ότι αυτός ο εαυτός νιώθει μετά και ενοχές :)

Για τους \'κανόνες\', από τη μια εξαρτάται ποιοι είναι αυτοί οι κανόνες, από την άλλη πολλοί μπαμπάδες λειτουργούν και οι ίδιοι σαν παιδιά και λογικό, αν απλώς παίζουν μαζί με τα παιδιά. Φυσικά το παιχνίδι είναι πολύ σημαντικό και επιπλέον είναι λογικό οι ρόλοι να κατανέμονται σε μια οικογένεια, δηλαδή δεν είναι ανάγκη και οι δύο γονείς να κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα μέσα στο σπίτι. Όμως θα ήταν καλό να συζητήσετε και μεταξύ σας και με τον ειδικό πώς θα μπορούσατε να συμφωνήσετε σε κάποιους κανόνες και πώς θα συνδράμετε και οι δυο στην τήρηση τους, αλλά και πώς θα ασχολείστε και οι δυο με κάποια θέματα πιο \'βαρετά\' από το παιχνίδι, αλλά απαραίτητα για την ανάπτυξη ενός παιδιού και την καθημερινή συντήρηση ενός σπιτιού.

Τώρα για την ευρύτερη οικογένεια, να σου πω την αλήθεια δεν έχω ακούσει σχεδόν καμία περίπτωση όπου η νέα οικογένεια μένει δίπλα στην παλιά χωρίς παρεμβάσεις και άγχος. Αυτό δυσκολεύει και τη δική σου ψυχολογική ενηλικίωση, που από την περιγραφή της σχέσης και της επικοινωνίας με τη δική σου οικογένεια, μοιάζει να μην έχει επιτευχθεί. Κι επηρεάζει και τις προσδοκίες που έχεις από το δικό σου το παιδί.