Καλημέρα σε όλους!
Είναι η πρώτη φορά που στέλνω ποστ σ'αυτό το forum, και πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ καλή ιδέα και ότι θα βοηθήσει πολύ κόσμο, γιατί ως γνωστόν "ουδείς καλά" έτσι όπως έχει γίνει η ζωή μας.
Θα ήθελα να συζητήσουμε μια δική μου εμπειρία που με έχει προβληματίσει πάρα πολύ, δεν μπορώ να την ερμηνεύσω και έχω μπερδευτεί πολύ.
Κατ'αρχήν είμαι 30 χρονών και όλη μου την ενήλικη ζωή έχω κανει μακροχρόνιες και σοβαρές σχέσεις από 3-5 χρόνια, σχέσεις που διαλύονταν γιατί έφτανα σε σημεία ανίας και έχανα το ενδιαφέρον μου.
Πριν από δύο χρόνια, κι ενώ μόλις είχα χωρίσει από έναν άντρα 5 χρόνια μικρότερό μου μετά από 4 χρόνια, λόγω δικών του ψυχολογικών προβλημάτων, με πολύ άσχημο τρόπο, γνώρισα και ερωτεύτηκα .... μια γυναίκα. Ερωτεύτηκα και παραμένω παράφορα ερωτευμένη... Είμαστε μαζί και παρ'όλο που έχω καταφέρει πολύ γρήγορα να προσαρμοστώ στην διαφορετικότητα αυτής της σχέσης, έχω πάθει σύγχιση. Δεν μπορώ να το συζητήσω με την οικογένειά μου, με τους φίλους μου και νοιώθω πολύ μόνη. Πολλές φορές σκέφτομαι να χωρίσω (για διάφορους λόγους, που θα μπορούσαν να υπάρχουν σε κάθε σχέση, αλλά επιπροσθέτως και γι'αυτόν που προανέφερα), αλλά δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς εκείνη και νοιώθω κολλημένη και εξαρτημένη. Σημειωτέον, πάντα ήμουν πολύ ανεξάρτητη (και ακόμα είμαι στους περισσότερους τομείς). Κι εκείνη δείχνει την ίδια εξάρτηση. Από την άλλη, δεν νοιώθω ότι βλέπω διαφορετικά τους άντρες, ούτε τις γυναίκες. Τους βλέπω όπως πρίν και με ελκύουν οι άντρες όπως πριν, ενώ οι γυναίκες δεν μου προκαλούν καμία αίσθηση. Πώς γίνεται αυτό;
Τι γνώμη έχετε;
