Ας τραβήξουμε στην άκρη τις «κουρτίνες»….

Ας τραβήξουμε στην άκρη τις «κουρτίνες»…

Με σταθερά αισθήματα κι αναζητήσεις ζούμε το κάθε σήμερα ως φυσική ροή του χθες και προάγγελο του αύριο. Δέσμιοι των ενδόμυχων αδυναμιών και παθών δεχόμαστε τα πάντα ως συνεπακόλουθα του δεδομένου της εποχής ή πιο σωστά της συνήθειας. Κλεισμένοι ερμητικά στα πλαίσια του επιστητού, του «γίγνεσθαι», δε λαμβάνουμε τα μηνύματα που εκπέμπουν οι πηγές ανανέωσης και αλλαγής, χάνοντας έτσι σημαντικά στάδια στην πορεία της βελτίωσής μας. Εσκεμμένες ενέργειες απομόνωσης και αποξένωσης οδηγούν σε λανθασμένες εκτιμήσεις των πραγμάτων. Η ακούσια αποφυγή της συνδιάλεξης και συναναστροφής μόνο αρνητικά αποτελέσματα καταφέρνουν να επιφέρουν. Κι αυτό, γιατί η παρουσία της αντιπαράθεσης μέσα από υγιή αντιδιάλογο, η προστριβή και η αντιφωνία ή ομοφωνία αποτελούν τις απαραίτητες παραμέτρους για μια πιο εποικοδομητική εντρύφηση στους προβληματισμούς του καθενός μας.
Ας βασιστούμε λοιπόν, σ’αυτά που πραγματικά πιστεύουμε και σκεφτόμαστε, κι ας τραβήξουμε στην άκρη τις κουρτίνες που έως τώρα μας έκρυβαν το φως και την αλήθεια. ʼλλωστε αποτελεί γεγονός το ότι κάθε στιγμή του χθες αποτυπώνει τα χνάρια της στο σήμερα κι ευελπιστεί να στείλει τη χαραυγή της στο αύριο, να δώσει φως και νόημα σε ανύποπτες κι ανείπωτες προσωπικές επιθυμίες. Σε εμάς μένει μόνο να ακούσουμε την εσωτερική « φωνούλα » που μας καλεί για κάτι τέτοιο. Εύχομαι σε όλους να αποδείξετε το πόσο καλοί «ωτακουστές» είστε των εσωτερικών σας αναζητήσεων κι ένα μικρό βήμα προς αυτό αποτελεί και η ενεργητική συμμετοχή σας στο forum του site…

Διακριτικά, συνοδοιπόρος στα μοναδικά μονοπάτια της αναζήτησης..
Φένια

Φένια

Συμφωνώ και επαυξάνω με το συλλογισμό σου...
Και ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν

Γιάννης

Fenia μου σέβομαι τις απόψεις σου αλλά σκέψου τί γίνεται στην περίπτωση που άτομα σαν και εμένα που έχουν περάσει από το στάδιο της δημιουργικής ψυχικής ενδοσκόπησης, έχουν απομυθοποιήσει φοβίες και αρνητικά δρώμενα, έχουν συμφιλιωθεί και ζουν δημιουργικά σε διαδραστικό κοινωνικό επίπεδο, έχουν αποδεχτεί το ρόλο τους στην εξελικτική συνύπαρξη και θετική προσφορά στην στην πρόοδο των πάντων, αλλά όλες οι <<θετικές>> φωνές δεν έχουν αποδειχτεί ικανές να αποφέρουν την πλήρη ψυχοσωματική ισορροπία. ʼλλωστε η σχεδόν λογοτεχνική και ιδεολογική αντίληψη των πραγμάτων συχνά αποδεικνύεται παράγοντας άρσης της πραγματικής αντιμετώπισης ρεαλιστικών βιωμάτων και υποσυνείδητων αρνητικών αποτυπωμάτων. Καλή η θετική αντιμετώπιση των συναισθημάτων μόνο όμως για την επιβίωση...όχι για την οριστική λύτρωση. Αυτό το έμαθα πολύ καλά στα 33 μου χρόνια και έπειτα από τον προσωπικό σταυρό που σήκωνα για 15 συνεχόμενα έτη. Σίγουρα όμως οι θετικές σκέψεις για τη ζωή και η οριστική άρνηση του ΕΓΩ μας βοηθά σημαντικά στην εξελικτική πορεία και των πιο δύσκολων χαρακτήρων. Όμως τα πράγματα δεν είναι απλά... θέλει αγώνα και συχνά οι δυνάμεις και οι ψυχολογικές μας διαθέσεις παρουσιάζουν διακυμάνσεις....

Όλγα,

χαίρομαι που μοιράστηκες μαζί μου κάποιες προσωπικές σου σκέψεις πάνω στο θέμα που άγγιξα καθαρά από βιωματική εμπειρία κι εύχομαι να μη σε προβλημάτισα δυσάρεστα. Το γεγονός ότι έχεις καταφέρει τόσο σημαντικά πράγματα, για μένα δείχνει ότι αποτελείς ένα βαθιά σκεπτόμενο άτομο που στη ζωή του έχει δώσει τις προσωπικές μάχες για το παραπάνω «βήμα» σε προσωπικό και ευρύτερα συλλογικό επίπεδο. Ότι έχεις καταφέρει μέσω της εντρύφησης σου στα ιδιαίτερα «layers» του εαυτού σου σίγουρα θα ξεκίνησε από την άρτια τεκμηριωμένη μέσα σου τοποθέτηση ιδεών-αρχών, πεποιθήσεων κι αντιλήψεων και κατά συνέπεια δεν μπορεί κανείς να αφαιρέσει την αξία αυτής παρά τις όποιες συνέπειες. Η πλήρης ψυχοσωματική ισορροπία που αναφέρεις πως δεν έχει επιτευχθεί παρόλα αυτά, δεν θα πρέπει να μας αποθαρρύνει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε γι’ αυτή κι ούτε αποτελεί σίγουρη απόληξη των όσων κάνουμε σε αυτή τη ζωή. Βλέπεις η κατά τα άλλα λογοτεχνική θεώρηση από την πλευρά μου(για μένα είναι καθαρά τρόπος έκφρασης και ύφους) των πραγμάτων δεν αποτελούν κάτι ουτοπικό αλλά πρακτικώς έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί το καλύτερο εφαλτήριο για το μεγάλο άλμα της λύτρωσής μας από ότι μας κρατάει μακριά από αυτήν. Αναγνωρίζω πως δεν είναι πάντα εύκολο κι εφικτό και οι διακυμάνσεις είναι καλοδεχούμενες στα πλαίσια που βοηθάνε για το επόμενο στάδιο. Ότι πέρασες ή πιθανό να συνεχίζεις να περνάς δεν έχει μειώσει αυτό που πραγματικά είσαι και φέρεσαι και σίγουρα αποτελείς το καλύτερο παράδειγμα- στην κοινότητα αυτού του forum-ατόμου που δεν εθελοτυφλεί απέναντι σε αυτό που επιτάσσει το «είναι» του και συνεχίζει να αγωνίζεται προκειμένου να βρει την ψυχική του ηρεμία.
Αυτά τα λίγα πάντα καλοπροαίρετα.

Φένια

Η αλήθεια είναι ότι η κουρτίνα χρειάζεται ...ειδικά όταν το καλοκαιρινό μεσημέρι ο ήλιος...μπαίνει αδιάκριτα και πιεστικά μέσα στα σπίτια ή τα γραφεία μας...και μας ζαλίζει....Η κουρτίνα χρειάζεται ακόμα κι όταν μετά απο ένα ξενύχτι θέλουμε να εμποδίσουμε το φώς της ημέρας να μας αναχαιτίζει την διάθεση μας να κοιμηθούμε και να ξεκουραστούμε....ʼς χρησιμοποιούμε λοιπόν τις κουρτίνες όταν πραγματικά τις χρειαζομάστε....όταν απορρέει ένα θετικό όφελος για εμάς απ τη χρήση τους....;)

:)Fenia μου σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και όχι δεν με προβλημάτισες δυσσάρεστα , οπότε δεν υπάρχει λόγος για ενοχικές σκέψεις από την πλευρά σου. Ίσα ίσα χαίρομαι που υπάρχουν στο forum αυτό άτομα σοβαρά σκεπτόμενα με τα οποία μπορώ να επικοινωνώ ποιοτικά και πολύπλευρα. Ευελπιστώ να σε πετύχω και on-line ! Το λογοτεχνικό σου ύφος δεν είναι αρνητικά κατακριταίο, απλώς αντέκρουσε κάπως τα κλονισμένα θεμέλια των δικών μου ρεαλιστικών αρνητικών βιωμάτων. ʼλλωστε πάντα ήμουν υπερ της λογοτεχνικής και φανταστικής <<διαφυγής>> ως προσωρινό επιλεκτικό μέσο απόδρασης από την άσχημη πλευρά της πραγματικότητας σε πλαισιομένες χρονικές γραμμές. Χαίρομαι πάντως ειλικρινά με την όλη σου παρουσία εδώ και όσων αφορά τη δική μου παρουσία στο forum κάνω ότι καλύτερο μπορώ δεδομένου ότι σχεδόν όλα τα παιδιά εδώ κάθε ηλικίας τα εκτιμώ ιδιαίτερα και απολαμβάνω το προσωπικό ταπεραμέντο του καθενός.Φιλιά!...