Ετσι μονο μπορω να χαρακτηρισω την ζωη μου.σκεφτομαι περα απο τα λογια τα παρηγοριτικα που μπορει να σου πει καποιος και τις δραστικες λυσεις που μπορει να σου προτεινει ενας ειδικος, τι γινεται, οταν παρ΄ολα αυτα εσυ εξακολουθεις να εισαι εγκλωβισμενη σε μια κατασταση που δεν αντεχεις,που και το ιδιο το σωμα σου αντιδρα ποτε με το ενα προβλημα ποτε με το αλλο.Τι γινεται οταν δεν μπορεις να επενεχοποιηθεις για θεματα που ειναι περαν των δυναμεων σου,πως να μαθεις να λες "οχι" και να μην νιωθεις τυψεις,πως να αγαπας τον εαυτο σου, πως να μην σε χειραγωγουν οι αλλοι.
Τον χαμενο χρονο δεν τον ξαναγυριζεις.Ομως βλεπεις πως ειναι αργα ηλικιακα να κανεις κατι για σενα,καθως δεν εχεις ουτε δυναμεις,ομως υποφερεις και η καθημερινοτητα ειναι ενα μαρτυριο.πλεον δεν αντεχεις να κανεις υπομονη και να συμβιβαζεσαι,προσπαθεις να αντιδρασεις αλλα μεχρι ενος σημειου γιατι δεν μπορεις...εισαι τοσο αδυμανος και ψυχικα, σωματικα και οικονομικα.Περαν αυτων ειναι και ο απεραντος θυμος που εχεις και για σενα που αφησες να σου συμβουν ολα αυτα.
Βλεπεις οτι τα περιθωρια στενεψαν για να μην πω δεν υπαρχουν,βλεπεις την ζωη σου να φευγει και να μην εχεις ακουσει ενα ευχαριστω ή ενα συγγνωμη αλλα να συνεχιζει το ιδιο σκηνικο με λαθος προτεραιοτητες.
Η λυση λογικα ειναι ο χωρισμος.Πως ομως;οταν αισθανεσαι ενα ρακος; οταν μαζι με την ηλικια ερχεται και η φυσικη φθορα οχι μονο εξωτερικα αλλα και στην υγεια;
κακα τα ψεματα οταν δεν εχεις την οικονομικη ανεξαρτησια, εισαι εγλωβισμενος.
Τι να πεις στα παιδια σου ξαφνικα οταν ξερεις τι θα προκληθει απο μια τετοια κινηση;
ποσο να κοροϊδεψεις τον εαυτο σου;πως να συνεχισεις και με τι κινητρα;
Τα παντα πια τα κανω μηχανικα...
Εχω απολυτη αναγκη ηρεμιας, να αλλαξω εικονες,να βγω απο το σπιτι, να ξεφυγω απο τα ιδια. Το λεω, το ζηταω, αλλα περα βρεχει.Φαυλος κυκλος....