Φόβοι να πάρω ρίσκα

Είμαι άτομο που γενικά έχει φοβίες και προσπαθεί μέσα από υπερβάσεις στα πλαίσια γνωσιοσυμπεριφορικής θεραπείας να τις ξεπεράσει. Βήματα, μικρά μικρά έστω κάνω για να το ξεπεράσω.

Το μεγάλο πρόβλημα (όχι πως το πιο πάνω είναι ασήμαντο) είναι όταν πρέπει να πάρω σημαντικές αποφάσεις που έχουν μεγάλο ρίσκο και ιδίως να ληφθούν σχετικά σύντομα.
Εκεί ακόμα και αν οι προοπτικές φαίνονται καλές, ακόμα και αν τα σχόλια/γνώμες από ανθρώπους που ξέρουν κάτι είναι ευνοϊκά, εγώ μπλοκάρω, φοβάμαι, πατώνω από το άγχος και την αγωνία μου, σκέφτομαι μόνο τα αρνητικά με αποτέλεσμα να μην κάνω την κίνηση τελικά.
Γιατί να συμβαίνει αυτό;

Μήπως είναι έντονος φόβος ή κάποια δύναμη προστασίας από μέσα μου που έχει ρίζες σε βιώματα του παρελθόντος;
Ο ψυχολόγος μου συστήνει και εδώ υπερβάσεις. Εγώ όμως δεν το βρίσκω καθόλου απλό.
Πως θα μπορούσε κάποιος σε τέτοιες περιστάσεις να γίνεται τολμηρός;

Ξερει κάποιος κάτι να μου πει;
Έχει κανείς παρόμοιες εμπειρίες να μου πει πως τις αντιμετωπίζει;

Ήταν μία περίδος που οι φοβίες μέσα μου είχαν φουντώσει. Έφυγαν οι περισσότερες μόλις πήρα την απόφαση να κυριαρχήσω εγώ πάνω σε αυτούς τους φόβους. Ο καθένας όμως έχει διαφορετικό τρόπο να λύνει τα προβλήματά του. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να ελέγξεις τις φοβίες και να κάνεις εσύ τα πράγματα που φοβάσαι. Εκτός απ\' τις υπερβάσεις μπορεί να βοηθήσει ο οραματισμός. Σκέψου την κατάσταση που θα βρεθείς και σκέψου ότι την έχεις φέρει εις πέρας με επιτυχία. Επίσης κάνε θετικές σκέψεις κι αντικατέστησε μ\' αυτές τις αρνητικές. Τώρα ότι θα γίνουν λάθη θα γίνουν κι εσύ πρέπει να υποστείς τις συνέπεις. Έτσι όμως είναι η ζωή.

Ioanni και εγω αντιμετωπιζω το ιδιο προβλημα με εσενα και καταλαβαινω τι εννοεις οταν λες οτι δεν το βρισκεις καθολου απλο...Ο μονος τροπος ειναι να \'τολμησεις\'.Οσες φορες εχω παει πισω στη ζωη μου ηταν γιατι δεν τολμησα και γιατι δεν πιστεψα στις δυνατοτητες μου. Ολοι σπανε τα μουτρα τους εκει εξω. Ισως εμεις να τα σπαμε χειροτερα... Πιστευω ομως πως η δραση ειναι καλυτερη απο τον να ειναι κανεις αδρανης.

Για τα ρισκα ειναι ενα must ο φοβος εκτος αν μιλαμε για την παθογονα περιπτωση του οτι αποζητω ρισκα συνεχεια ωστε να ανεβαινει η αδρεναλινη κατακορυφα...εχω στο μυαλο μου ανθρωπους που ζουνε για να κανουν ριψοκινδυνα πραγματα. Εχμ ευτυχως που δεν το εχουμε αυτο , δεν ειναι καλο.

Καλο ειναι να ζυγιζεις καταστασεις τα υπερ και τα κατα και να σχεδιαζεις την πορεια σου , την επαγγελματικη ή οτιδηποτε. Οχι παντα , μερικες φορες ειναι follow your heart:)

Απο την αλλη πως θα τολμησεις να παρεις το ρισκο?

Πρεπει να τολμησεις δεν υπαρχει αλλος τροπος.

Συμφωνώ. Η ζωή αρκετές φορές θέλει ρίσκα.
Να ζυγίζει τις καταστάσεις, τα υπέρ και τα κατά και να αποφασίζεις σε κατάσταση ηρεμίας και νηφαλιότητας. Ο φόβος και η αγωνία που με διακατέχουν σε τέτοιες περιστάσεις μου δημιουργούν καταστάσεις ψυχικής έντασης, ταχυκαρδίας και φτάνω στο σημείο να τα βλέπω όλα αρνητικά. Δεν με αφήνει να δω τη θετική όψη.
Μιλώ για ρίσκα που έχουν σχέση με το να δώσεις πολλά λεφτά ή επαγγελματική σταδιοδρομία.
Χρειάζεται και ψυχική ενδυνάμωση, να πάρει, να αποκτήσει κανείς τισ δυνάμεις μέσα του που θα του επιτρέπουν να πάρει τέτοιες αποφάσεις και να μην μένει στην αδράνεια.

devakiance

«««Εκτός απ\' τις υπερβάσεις μπορεί να βοηθήσει ο οραματισμός. Σκέψου την κατάσταση που θα βρεθείς και σκέψου ότι την έχεις φέρει εις πέρας με επιτυχία. Επίσης κάνε θετικές σκέψεις κι αντικατέστησε μ\' αυτές τις αρνητικές. Τώρα ότι θα γίνουν λάθη θα γίνουν κι εσύ πρέπει να υποστείς τις συνέπεις.»»
Συμφωνώ απόλυτα. Είναι σαν πυξίδα αυτά που λες.

Στη θεωρία τα λέμε εύκολα... στην πράξη δύσκολα εφαρμόζονται...θέλουνπάρα πολλή δουλειά.