Printable View
Καλησπερα.Πριν 18 μερες εφυγε η αγαπημενη μου μητερα. ...
Εχοντας χασει πριν αρκετα χρονια κ τον πατερα μου, η μητερα μου ηταν τα παντα για μενα. Μου ειναι αδυνατον να το πιστεψω. Ο πονος ειναι αβασταχτος , οι σκεψεις με τρελαινουν οτι δε θα τη ξαναδω...
Ειμαι μονη κ δε ξερω αν εχω το κουραγιο, τη θεληση να αντιμετωπισω τα προβληματα, τους αλλους...
Ε.χω αγοραφοβια τα τελευταια χρονια κ κρισεις πανικου. Πολυ ζορικη κατασταση
Συλλυπητηρια Ντινα...
καλη δυναμη...
δεν υπαρχουν λογια για τετοιες απωλειες, ελπιζω να τα καταφερεις.
εχεις ανθρωπους διπλα σου? καποια φιλη ισως? αδερφια εχεις?
Πριν ένα μήνα έχασα κι εγώ τον πατέρα μου. Πρώτη φορά στη ζωή μου βιώνω την απώλεια και τον θάνατο. Πάντα προσπαθούσα να αποφεύγω καταστάσεις που σχετίζονταν με τον χαμό, πάντα... Απέφευγα νοσοκομεία, κηδείες, μνημόσυνα, τα πάντα... Και τώρα... Τώρα έρχομαι αντιμέτωπη με αυτό που φοβόμουν πάντα. Dina, γνωρίζω, ζω τον αβάσταχτο πόνο που λες. Οι μαύρες σκέψεις δε λένε να βγουν από το μυαλό μου, η θλίψη απίστευτη και μέσα σε όλα ξεκίνησα να έχω και φοβίες για αρρώστιες. Κουράγιο και θέληση... πού να τα βρεις τώρα? Κι όμως, πιστεύω ότι μέσα μας υπάρχει δύναμη και αγάπη για τη ζωή ακόμα. Δεν υπάρχουν λόγια να απαλύνουν τον πόνο, το γνωρίζω πολύ καλά. Εγώ αυτό που κάνω είναι επισκέψεις σε έναν ψυχίατρο και υπομονή. Μια φίλη που βρέθηκε σε παρόμοια κατάσταση πριν ένα χρόνο μου είπε \'\'Ακόμα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, γιατί δεν έχεις καν τη διάθεση. Προσπάθησε απλά να υπομείνεις αυτή την περίοδο και μετά θα δεις ότι θα βρεις τη δύναμη να στηρίξεις (με όποιον τρόπο) τον εαυτό σου\'\'.
τα συληπητηρια μου..παιδια..
το να χανουμε τουσ γονεισ οπωσ και να εχει ειναι σαν να χανουμε ενα κομματι μασ.. να σκευτεστε πωσ τουλαχιστον ζησαμε καποια χρονια μαζι...
και η ζωη προχωραει..σιγα σιγα..
καλη δυναμη...ο χρονοσ ειναι ο καλητεροσ γιατροσ..
Συλληπητήρια πρώτα.
Από δική μου παρόμοια εμπειρία το αποδέχτηκα που πέθανε ο πατέρας, δεν το πήρα κατάκαρδα. Προσπάθησα να είμαι ο εαυτός μου, να είμαι και στη σκέψη μου ότι ήμουν και πριν. Να μάθω να ζω και χωρίς αυτόν. Αντί να τον φέρνω στο νου, να φέρνω άλλες σκέψεις, να βγαίνω έξω και να κάνω διάφορα πράγματα. Και δε νοιώθω τώρα καθόλου έντονη την έλλειψη. Προσπάθησε σταδιακά με το χρόνο να το ξεπεράσεις. Έτσι είναι η ανθρώπινη ζωή, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Αχ, ο θάνατος όπως κι αν τον δεις, όσο κι αν κρατηθείς, είναι πόνος χωρίς γιατρειά. Θα πω το τετριμένο ο χρόνος είναι γιατρός, όχι γιατρός παυσίπονο. Είναι ώρες που δεν αντέχεις την απώλεια χρόνια μετά, κι είναι στιγμές που ξεχνιέσαι. Εύχομαι να \'ναι οι στιγμές σου αυτές αρκετές και δυνατές να σε κρατούν. Μη λυγίζεις. Είναι κάτι που δεν είναι στο χέρι μας. Προσπάθησε να είσαι καλά, όσο κι αν νομίζεις πως έχουν κοπεί οι δεσμοί σου. Φύλαξε την ψυχούλα σου, πρέπει να αντέχεις.
Εγω ζησει την απωλεια του αδερφου μου,στην εφηβεια και του πατερα μου,πριν λιγα χρονια.
Ηταν στιγμες που σκεφτομουν οτι ηταν καλυτερα αν ημουν εγω στην θεση τους,αλλα οσο παιρνουν τα χρονια ,εννοια μου ειναι πως θα τους κανω περιφανους,πως θα δειξω σεβασμο ,σε οσα μου προσφερθηκαν .
Quote:
Originally posted by psili
Εγω ζησει την απωλεια του αδερφου μου,στην εφηβεια και του πατερα μου,πριν λιγα χρονια.
Ηταν στιγμες που σκεφτομουν οτι ηταν καλυτερα αν ημουν εγω στην θεση τους,αλλα οσο παιρνουν τα χρονια ,εννοια μου ειναι πως θα τους κανω περιφανους,πως θα δειξω σεβασμο ,σε οσα μου προσφερθηκαν .
πολύ όμορφη σκέψη και φοβερά παρηγορητική....:)
Καποια ατομα,μας εχουν δωσει πραγματα,εχουν κανει θυσιες για εμας ,για να ειμαστε αυτο που ειμαστε.
Στον αδερφο μου,εκανα σκεψεις αρνητικες..ηθελα αν γινοταν ο χρονος να γυριζε πισω και να ημουν εγω στην θεση του,αλλα νομιζω οτι ηταν σκεψεις που ηταν προϊον αγαπης και οχι αδυναμιας περισσοτερο.
Οταν περναει ο καιρος και βλεπεις τα πραγματα πιο ψυχραιμα και απο αποσταση,καταλαβαινεις οτι ο μονος τροπος να αγαπας τους δικου σου και να το εκδηλωνεις, ειναι αυτος.
Ευχαριστω πολυ για τα μηνυματα σας παιδια.Το μονο θετικο στη παρουσα φαση ειναι οτι ενω παλιοτερα θυμωνα και στεναχωριομουν για \"ασημαντα\" πραγματα, τωρα πια με αγγιζουν πολυ λιγοτερο κ δεν εχουν διαρκεια. Αυτο γινεται αυτοματα γιατι βιωνοντας τοσο μεγαλο πονο αξιολογεις τι αξιζει τελικα ... Μια φιλη, μου ειπε οτι ειμαι πιο ηρεμη απο ποτε.Περιεργο αλλα το νιωθω κ εγω και ειναι κατι που μου βγαινει αυθορμητα, ισως γιατι επιτελους συνειδητοποιησα μεσα απο τον πονο, το εφημερο της ζωης... Να ειστε καλα ολοι κ να κυνηγησετε τα ονειρα σας, αξιζει τον κοπο!
dina και UlverK,συλλυπητήρια κι από μένα.Εύχομαι να έχετε δύναμη και κουράγιο για να προχωρήσετε και σύντομα να νιώσετε τον πόνο σας να μαλακώνει και να βρείτε την ψυχική σας ηρεμία.
Καλησπέρα σε όλους, Με λένε Γιώργο και έχω χάσει τη μητέρα μου από τον Απρίλιο απο καρκίνο. Το κατάλαβα από τον Σεπτέμβριο και μετά όπου άρχισα να χω ψυχοσωματικά προβλήματα και πανικούς. Έζησα μαζί της μααινοβγαίνοντας σε νοσοκομεία και ζώντας απο πολύ κοντά αυτό το βασανιστήριο που πέρασε. Μου είχε πει κιόλας π[ότε θα έφευγε!! Η ζωή μου 'εχει ανατραπεί τελέιως αφου ψυχικά κυρίως στηριζόταν στη μάνα μου. ¨ολα έχουν αλλάξει και τώρα ζώ αυτήν την αλλαγή.η ζωή μου μέχρι τώρα γενικά είναι γεμάτη με αρρώστιες αφού η αδερφή μου πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας τα τελέυταία είκοσι χρόνια, μη αυτοεξυπηρετούμενη. Είναι ορισμένες φορές στη ζωή που είσαι τόσο συναισθηματικά δεμένος με τους ανθρώπους σου που παίρνεις ρόλους χωρίς να το θέλεις, ρόλους που σου λένε αφού είναι έτσι αυτοί που αγαπάς εσύ μπορέις να είσαι καλύτερα?? Πια είμαι σε διαδικασία να αρχίσω μια νέα ζωή και να ελευθερώσω τη ψυχή μου από το πόνο, την οργή την αδικία με όποια μέσα μπορώ!!