Αδυναμία, φοβίες

Καλησπέρα στην παρέα....

Ονομάζομαι Δημήτρης είμαι 24 ετών και είμαι απο Αθήνα...

Εδώ και 3-4 μήνες έχω ένα πρόβλημα που δεν μπορώ να το προσδιορίσω... Υπήρξαν ξαφνικά πολλά προβλήματα στην οικογένειά μου και φορτώθηκα πολλά "βάρη" απότομα, στην αρχή τα κατάφερνα και έλεγα οτι αντέχω, έβγαινα απο το σπίτι και ήμουν σχετικά καλύτερα, αλλά όταν έμπαινα στο αμάξι να γυρίσω σπίτι ξαφνικά κάτι πάθαινα και άρχιζαν ζαλάδες κλπ....

Έτρεχα να βρώ χρήματα απο γνωστούς και φίλους όπου κλασικά με κάνανε πέρα (γιατί έπρεπε να εξασφαλίσω τα φάρμακα της μητέρας μου, ο πατέρας άνεργος η μάνα μου άρρωστη), βρήκα δουλειά με τα 1000 ζόρια και ήξερα οτι μόνο εγώ πλέον μπορώ να κάνω κάτι για να υπάρχει λίγο ψωμί και κανα τσιγάρο στο σπίτι, εκτός αυτών αδυνάτισα (το καλό της υπόθεσης!)

Στις αρχές είχα βρεί τα lexotanil που παίρνει η μάνα μου (έπαιρνα 1/4 δισκίο αν δεν ένιωθα καλά) αλλά το σταμάτησα γιατί δεν θέλω να παίρνω χάπια.... Όμως τον τελευταίο καιρό σηκόνομαι απο το κρεββάτι με πολύ βαρύ το κεφάλι μου σαν να μην κοιμάμαι καθόλου ή κοιμάμαι σαν να είμαι άρρωστος, μόλις σηκωθώ φτιάχνω έναν καφέ και μόλις καπνίσω ένα τσιγάρο με πιάνει μια αδυναμία.... Σαν να είμαι άρρωστος χωρίς να είμαι με λίγα λόγια.... Χτές βγήκα απο το σπίτι και αφού έκατσα με ένα φίλο να πιούμε ένα καφέ πάλι δεν ένιωθα καλά.... Και γενικώς έχω μια φοβία ότι κάτι θα πάθω, κάτι έχω, μετρούσα και την πίεσή μου και δεν είχα ποτέ πάνω απο 14....

Όλοι λένε ότι είναι φυσιολογικό επειδή τράβηξα πολλά, πέρασα πολλά, επωμίσθηκα ευθύνες άλλων στο 101% και για αυτό έχω γίνει έτσι και ότι θα επανέλθει ο οργανισμός μου στα φυσιολογικά του.....

Τι να κάνω? Υπάρχει κάποιος τρόπος να σταματήσει όλο αυτό?

Σας ευχαριστώ και συγνώμη για το μακροσκελές πόστ....

Quote:

---

Originally posted by DimitrisAthens
Καλησπέρα στην παρέα....

Ονομάζομαι Δημήτρης είμαι 24 ετών και είμαι απο Αθήνα...

Εδώ και 3-4 μήνες έχω ένα πρόβλημα που δεν μπορώ να το προσδιορίσω... Υπήρξαν ξαφνικά πολλά προβλήματα στην οικογένειά μου και φορτώθηκα πολλά \"βάρη\" απότομα, στην αρχή τα κατάφερνα και έλεγα οτι αντέχω, έβγαινα απο το σπίτι και ήμουν σχετικά καλύτερα, αλλά όταν έμπαινα στο αμάξι να γυρίσω σπίτι ξαφνικά κάτι πάθαινα και άρχιζαν ζαλάδες κλπ....

Έτρεχα να βρώ χρήματα απο γνωστούς και φίλους όπου κλασικά με κάνανε πέρα (γιατί έπρεπε να εξασφαλίσω τα φάρμακα της μητέρας μου, ο πατέρας άνεργος η μάνα μου άρρωστη), βρήκα δουλειά με τα 1000 ζόρια και ήξερα οτι μόνο εγώ πλέον μπορώ να κάνω κάτι για να υπάρχει λίγο ψωμί και κανα τσιγάρο στο σπίτι, εκτός αυτών αδυνάτισα (το καλό της υπόθεσης!)

Στις αρχές είχα βρεί τα lexotanil που παίρνει η μάνα μου (έπαιρνα 1/4 δισκίο αν δεν ένιωθα καλά) αλλά το σταμάτησα γιατί δεν θέλω να παίρνω χάπια.... Όμως τον τελευταίο καιρό σηκόνομαι απο το κρεββάτι με πολύ βαρύ το κεφάλι μου σαν να μην κοιμάμαι καθόλου ή κοιμάμαι σαν να είμαι άρρωστος, μόλις σηκωθώ φτιάχνω έναν καφέ και μόλις καπνίσω ένα τσιγάρο με πιάνει μια αδυναμία.... Σαν να είμαι άρρωστος χωρίς να είμαι με λίγα λόγια.... Χτές βγήκα απο το σπίτι και αφού έκατσα με ένα φίλο να πιούμε ένα καφέ πάλι δεν ένιωθα καλά.... Και γενικώς έχω μια φοβία ότι κάτι θα πάθω, κάτι έχω, μετρούσα και την πίεσή μου και δεν είχα ποτέ πάνω απο 14....

Όλοι λένε ότι είναι φυσιολογικό επειδή τράβηξα πολλά, πέρασα πολλά, επωμίσθηκα ευθύνες άλλων στο 101% και για αυτό έχω γίνει έτσι και ότι θα επανέλθει ο οργανισμός μου στα φυσιολογικά του.....

Τι να κάνω? Υπάρχει κάποιος τρόπος να σταματήσει όλο αυτό?

Σας ευχαριστώ και συγνώμη για το μακροσκελές πόστ....

---

Κατά κάποιο τρόπο είναι φυσικό αυτό που σου συμβαίνει, δεν είναι εύκολο αυτό που περνάς το συγκεκριμένο διάστημα της ζωής σου. Βρέθηκες σε μια νεαρή ηλικία να στηρίζεις μια ολόκληρη οικογένεια, η ανεργία του πατέρα σου καθώς και η ασθένεια της μητέρας σου τα κάνουν όλα ακόμα πιο δύσκολο. Είναι φυσικό όταν η ψυχολογία μας είναι πεσμένη να μας βγαίνουν διάφορα σωματικά προβλήματα. Πάντως καλού κακού κάνε κάποιες εξετάσεις να δεις, αν βγουν όλα εντάξει, τότε είναι σίγουρα κάτι ψυχολογικό που σε κάνει να αισθάνεσαι έτσι.

Όσο για την λύση, πιστεύω πως είναι να βρεις πάλι την ψυχική σου ηρεμία με κάποιον τρόπο, τώρα με ποιον, δεν μπορώ να ξέρω, ίσως με την στήριξη φιλών και συγγενών, ίσως με την βοήθεια κάποιου ειδικού, αυτό θα το κρίνεις εσύ.

Καταρχην τα φαρμακα για να τα παρεις ρωτησες καποιον ειδηκο?
Τα εγραψαν για την μητερα σου οχι για σενα.
Δεν παιζουμε με τα φαρμακα Δημητρη.
Καλητερα να πας σε καποιο κεντρο ψυχικης υγειας που ή ειναι δωρεαν ή με 2-3 ευρο η επισκευψη μιας και εχεις οικονμ προβλημα ,και να πεις τι νιωθεις για να σου δωσουν την αγωγη που αρμοζει σε σενα.

Έχω ρωτήσει τον οικογενειακό μας γιατρό φίλε μου.... Αυτό λέει και εκείνος, εφόσον η πίεσή μου δεν είναι ψηλά, πεινάω φυσιολογικά και τρόω με όρεξη δεν συμβαίνει κάτι..... Απλά τρομάζω γιατί ξέρεις ότι η ιδέα είναι χειρότερη απο την ασθένεια.... Και ειδικά στον λαιμό (στο μήλο του αδάμ που λένε) νιώθω σαν να το πιέζεις με ένα δάχτυλο ελαφρά που σε στιγμές που δεν με νοιάζει τίποτα δεν με ενοχλεί και άμα αγχωθώ έστω και λίγο με ενοχλεί....

Quote:

---

Originally posted by auroula
Καταρχην τα φαρμακα για να τα παρεις ρωτησες καποιον ειδηκο?
Τα εγραψαν για την μητερα σου οχι για σενα.
Δεν παιζουμε με τα φαρμακα Δημητρη.
Καλητερα να πας σε καποιο κεντρο ψυχικης υγειας που ή ειναι δωρεαν ή με 2-3 ευρο η επισκευψη μιας και εχεις οικονμ προβλημα ,και να πεις τι νιωθεις για να σου δωσουν την αγωγη που αρμοζει σε σενα.

---

Τα φάρμακα..... Το χω μετανιώσει για αυτό και τα έκοψα μαχαίρι.... όχι ότι έπαιρνα συστηματικά βέβαια αλλά έστω και αυτά τα 1/4 που πήρα το μετάνιωσα... Αυτό που προτείνεις δεν μου χε περάσει απο το μυαλό να σου πώ την αλήθεια αλλά θα το κάνω.... μπορεί να μην χρειαστούν καθόλου κιόλας τα φάρμακα

Οπότε είναι καθαρά ψυχολογικό το θέμα. Έχεις σκεφτεί κάποια λύση ; Έστω κι αν δεν είναι εφαρμόσιμη ακόμη.

Υ.Γ Φίλη, όχι φίλος :D

Λύση έχω σκεφτεί φίλη μου (συγνώμη ε? :) ) υπάρχει ένα αμάξι που περιμένω να πουληθεί.... Μόνο αν φύγει αυτό και πιάσει και ο πατέρας μου δουλειά (γιατί ποιός θα πάρει εύκολα άνθρωπο στα 56?) τότε πιστεύω θα ξυπνήσω απο τον \"εφιάλτη\"

δημητρη καλησπερα..πρωτον ασε τα χαπια κατα μερος,πιστευω δεν τα χρειαζεσαι.

εχεις επωμιστει πολλα προβληματα με αποτελεσμα η ψυχολογια σου να παρει την κατιουσα και κατα συνεπεια να σου βγαινουν ψυχοσωματικα(ζαλαδες,αδυνα μια,κτλ)

εγω θα σου προτεινω το εξης,πρωτον κανε λιγη υπομονη κ θα φτιαξουν τα πραγματα(ετσι να σκεφτεσαι) κ δευτερον κανε αυτο που σου ειπε η αυρουλα,πηγαινε σε καποιο κεντρο ψυχικης υγειας που ειναι φτηνα,να μιλησεις,να πεις αυτα που αισθανεσαι,θα δεις ποσο θα ξαλαφρωσεις..
και κατι τελευταιο μην σου καρφωθει η ιδεα οτι κατι εχεις ειναι καθαρα ψυχολογικο!
καλη δυναμη κ σου ευχομαι να σου πανε ολα καλα.

Quote:

---

Originally posted by DimitrisAthens
Λύση έχω σκεφτεί φίλη μου (συγνώμη ε? :) ) υπάρχει ένα αμάξι που περιμένω να πουληθεί.... Μόνο αν φύγει αυτό και πιάσει και ο πατέρας μου δουλειά (γιατί ποιός θα πάρει εύκολα άνθρωπο στα 56?) τότε πιστεύω θα ξυπνήσω απο τον \"εφιάλτη\"

---

Χαχα, δεν πειράζει, είναι εύκολο να μπερδευτεί κάποιον αν δεν έχει ο άλλος ένα χτυπητό nickname που να δείχνει το φύλο του ;)
Σίγουρα αυτό είναι μια λύση, μια σημαντική λύση για να ανασάνεις και συ, αλλά δυστυχώς είναι δύσκολα τα πράγματα στις μέρες μας και αν κάποιος είχε την ατυχία να μείνει άνεργος σε μεγάλη ηλικία, τότε…
Να υποθέσω πως είναι γραμμένος στον ΟΑΕΔ, έτσι ; Δεν περιμένω λύση από εκεί, αλλά είναι κάτι και αυτό.
Άλλα αδέρφια έχεις ;

Quote:

---

Originally posted by dora-agxos
δημητρη καλησπερα..πρωτον ασε τα χαπια κατα μερος,πιστευω δεν τα χρειαζεσαι.

εχεις επωμιστει πολλα προβληματα με αποτελεσμα η ψυχολογια σου να παρει την κατιουσα και κατα συνεπεια να σου βγαινουν ψυχοσωματικα(ζαλαδες,αδυνα μια,κτλ)

εγω θα σου προτεινω το εξης,πρωτον κανε λιγη υπομονη κ θα φτιαξουν τα πραγματα(ετσι να σκεφτεσαι) κ δευτερον κανε αυτο που σου ειπε η αυρουλα,πηγαινε σε καποιο κεντρο ψυχικης υγειας που ειναι φτηνα,να μιλησεις,να πεις αυτα που αισθανεσαι,θα δεις ποσο θα ξαλαφρωσεις..
και κατι τελευταιο μην σου καρφωθει η ιδεα οτι κατι εχεις ειναι καθαρα ψυχολογικο!
καλη δυναμη κ σου ευχομαι να σου πανε ολα καλα.

---

Συμφωνώ απόλυτα, αν στην κάθε αναποδιά της ζωής μας πιστεύαμε πως έχουμε ψυχολογικά, ζήτω που καήκαμε.
Βρες κάποιο κέντρο κι αν δεν υπάρχει κάτι, κανε μια προσπάθεια ακόμη και σε μια Κοινωνική Υπηρεσία του δήμου σου, εκεί μπορείς να βρεις κάποιον κοινωνικό λειτουργό ή κάποιον ψυχολόγο, μπορούν και αυτοί να σε βοηθήσουν, έκτος αν κρίνουν πως χρειάζεσαι κάτι άλλο, οπότε και θα σε παραπέμψουν.

Quote:

---

Originally posted by dora-agxos
δημητρη καλησπερα..πρωτον ασε τα χαπια κατα μερος,πιστευω δεν τα χρειαζεσαι.

εχεις επωμιστει πολλα προβληματα με αποτελεσμα η ψυχολογια σου να παρει την κατιουσα και κατα συνεπεια να σου βγαινουν ψυχοσωματικα(ζαλαδες,αδυνα μια,κτλ)

εγω θα σου προτεινω το εξης,πρωτον κανε λιγη υπομονη κ θα φτιαξουν τα πραγματα(ετσι να σκεφτεσαι) κ δευτερον κανε αυτο που σου ειπε η αυρουλα,πηγαινε σε καποιο κεντρο ψυχικης υγειας που ειναι φτηνα,να μιλησεις,να πεις αυτα που αισθανεσαι,θα δεις ποσο θα ξαλαφρωσεις..
και κατι τελευταιο μην σου καρφωθει η ιδεα οτι κατι εχεις ειναι καθαρα ψυχολογικο!
καλη δυναμη κ σου ευχομαι να σου πανε ολα καλα.

---

Σε ευχαριστώ πολύ να σαι καλά! Οπότε υπομονή δεν γίνεται κάτι άλλο, και χαίρομαι που τουλάχιστον ακούω ή μάλλον διαβάζω οτι σωματικά δεν έχω τίποτα.....

Soul_Rebel
ναι είναι γραμμένος στον ΟΑΕΔ εδώ και καιρό... το παλεύει όμως δεν το βάζει κάτω αυτό είναι το καλό....
Έχω έναν αδερφό 33 χρονών που έχει ξεκόψει εδώ και καιρό απο την οικογένεια, για λόγους καθαρά οικονομικούς επειδή οι γονείς δεν του πήραν μηχανή (ναι σε αυτό το θέμα με αυτά που έχει δεί ο πατέρας μου φοβάται).... Οπότε καταλαβαίνεις μόνο εγώ έχω μείνει πίσω.... Δεν βαριέσαι τουλάχιστον στέκομαι στα πόδια μου!