Κατάθλιψη ή συναισθηματικη αδυναμια;

Εδώ και ένα χρόνο προσπαθώ να ισορροπήσω την ψυχολογία και τις εναλλαγές διάθεσης μου.Μετά απο μια μεγάλη στρεσογόνα περίοδο(1 ετος), πέρασα 3 μήνες με συμπτώματα κατάθλιψης. (Κλάμα , απώλεια όρεξης , αδυναμια συγκέντρωσης , απωλεια ενδιαφεροντος προς τον εαυτο μου και προσωπικης φροντιδας).Δεν ήταν μετατραυματικο στρες. Δεν ήξερα αν είναι όντως κατι σοβαρο ή ήταν συναισθηματικη ανασφαλεια κ αδυναμια. Προσπαθησα μόνη μου να το ξεπεράσω και είχα στηριξη απο φιλους , παρ'ολο που ποτε δεν ομολογησα τι ακριβως μου συνεβαινε..Ημουν καλυτερα αλλα τα συμπτωματα επανηλθαν μετα απο 5 μήνες.

Αυτη τη στιγμη, ειμαι πεσμενη , με χαμηλη ενεργητικοτητα. Η συναναστροφες με τους γυρω με κουραζουν και στους φιλους δινω οτι μπορω συναισθηματικα , αλλα κουραζομαι ευκολα. Εχω αδυναμια συγκεντρωσης , δεν κοιμαμαι καλα , εχω επεισοδια αγχους, νιωθω απογνωση , νευριαζω ευκολα και βγαζω αμυνες στη σχεση μου. Ο συντροφος μου θα ειναι στο εξωτερικο για μεγαλο διαστημα και η στηριξη του δεν μου αρκει απο κει , παρολο που με κανει να ξεχνιεμαι και με στηριζει. Εχω παψει να μιλαω στους φιλους μου για το πως νιωθω γιατι το τελευταιο 1,5 χρόνο ενιωθα πως τους εφθειρε και αυτους και τη σχεση μας , μιας και δεν ημουν ποτε ευχαριστημενη με τη ζωη μου και παντα είχα καποιο προβλημα συναισθηματικο που οτι και να εκαναν δεν λυνοταν. Πριν ενα χρονο δεν μπορουσα να διαβασω ουτε περιοδικο απο την πνευματικη κουραση. τωρα μπορω αλλα νιωθω ασχημα. πνευματικα δεν μπορω να ειμαι παραγωγικη και με φορτιζει αρνητικα.

Πολλες φορες αναρωτιεμαι τι ειναι σοβαρο και τι οχι; Μηπως ειμαι υπερβολικη και δεν εχω καταθλιψη αλλα ειναι ο χαρακτηρας μου; μηπως τα διογκωνω εγω μεσα στο μυαλο μου;μηπως κρυβονται ανασφαλειες και αλλες ανικανοποιητες πτυχες του εαυτου μου απο πισω;οταν κλαιω , συχνα λυπαμαι τον εαυτο μου. δεν ειμαι στο σταδιο της απογνωσης οπως παλια , ομως βλεπω το προβλημα και δεν μπορω να κανω κατι. Δεν εχω επισκεφτει καποιον ειδικο λογω οικονομικης καταστασης.

Οταν προσπαθουσα να θεραπευσω τον εαυτο μου , σταματησα για λιγο τους ρυθμους μου , με παρα πολυ κοπο εφτιαξα τον υπνο μου , και ετρωγα καλυτερα. εβλεπα ταινιες και ακουγα μουσικη που δεν με κουραζαν ( δεν μπορουσα να βρω λυτρωση σε βιβλια , με επιανε πονοκεφαλος, και δεν μπορουσα ναγ γραφω τις σκεψεις μου , οι λεξεις δεν εβγαιναν) απεφευγα να βγαινω για βολτα μονη μου, κατι που το εκανα παρα πολυ παλια , γιατι επεφτα περισσοτερο. αντισταθηκα στον πειρασμο του αλκοολ και του καπνισματος η του φαγητου. δεν ξεσπασα πουθενα. οι αυτοκαταστροφικες μου τασεις περιορζονταν στο μυαλο μου. εκανα σκεψεις οτι κανεις δεν με νοιαζεται πραγματικα και οτι το αισθημα της ευτυχιας ειναι τοσο προσωρινο που καταντα ανοησια. Επισης εχασα καθε τροπο προσωπικης εκφρασης.

Είμαι 20 ετών , και πριν 2 χρονια αριστη μαθητρια (τωρα καταβαλω τεραστιο κοπο να μαθω πραγματα πολυ πιο απλα απο αυτα που διαβαζα παλαιοτερα) και δεν ειχα ποτε προβλημα στις σχεσεις με φιλους ή το αλλο φίλο. Οι γονεις μου δεν ζουν μαζι μου και χωρισαν οταν ημουν 6 και οι σχεσεις μου μαζι τους ειναι τυπικες με τον ενα και καλες με τον αλλο.

Χρησιμοποιησα αρκετα την εκλογικευση αυτη την περιοδο και ηρεμουσα. Η λογικη με κανει να αισθανομαι ηρεμη. Ομως είναι όντως έτσι; Είναι συναισθηματικη ευαισθησια η αδυναμια ή μηπως όλο αυτο προερχεται απο χημικες διεργασιες που δεν μπορω να ελεγξω και θελω αγωγη;(καταθλιψη)

Γεια σου Ανδρομεδα

να σου πω πως το βλεπω εγω ως απλος λαος.

τι σε βασανιζει?

τι θα ηθελες πραγματικα τωρα?

τι σου λειπει?


γιατι τα βαζεις με τον εαυτο σου επειδη ζητας αυτο που σου λειπει πιο πολυ απ ολα και δεν το εχεις?


τι ειναι αυτο που σε κανει να νιωθεις υποχρεωμενη μονο να δινεις στους φιλους σου?


τι ειναι αυτο που σε κανει να νιωθεις υποχρεωμενη μονο να δινεις?


ποτε θα παρεις εσυ? ποιος θα φροντισει εσενα?

καταθλιψη?


μηπως απλα εχει αναγκη και η δικη σου πλατη απο μια αγκαλια?

χημικες διεργασιες που δεν μπορεις να ελεγξεις?


η μηπως αναγκη απο βαθεια και ουσιαστικη αγαπη και νοιαξιμο και αναγνωριση προς εσενα αυτη τη φορα?


καποιος ικανοποιησε τις δικες του αναγκες ρουφωντας το δικο σου μεδουλι. αυτο εχω να πω εγω.


για κοιταξε να απαιτησεις πλεον να σε φροντιζουν. Και ασε τις σαχλες του στυλ στερεψε το μεδουλι μου αρα εχω καταθλιψη.


Για να ελθουν αυτοι που θελεις να σε φροντισουν να σε αποδεχθουν να σου χαμογελασουν

οποιους οποιους οπους ζητα ενα παιδι και ενας ενηλικας μαζι και να δεις για το ποτε γιατρευεσαι


λιγο το χεις που ενας απο τους δυο πιο σημαντικους ενηλικες τις ζωης σου ο γονιος σου δεν ηταν εκει για σενα?

λιγο το χεις που πιθανον ο αλλος ενηλικας ζητουσε να παρει απο σενα ο,τι δεν πηρε απο τον συντροφο του( πολυ μεγαλη η πιθανοτητα πιστεψε με)


σαν παιδι και σαν ενηλικας χρειαζεσαι και καποιος να φροντιζει εσενα!!!! για μενα δεν ειναι καταθλιψη. η μαλλον μπορει και να ειναι! αλλα λογικα αν το παρεις ειναι και μια κραυγη! καποιος να φροβτισει και μενα ρε παιδια! δεν ειμαι κουβερτα! ειμαι ανθρωπος! αμθρωπος! ανθρωπος!


αυτα μου βγηκανε αυτα εγραψα


συγγνωμη αν σε κουρασα

η αν διαφωνεις πληρως και ειμαι ασχετη. το συζηταμε!

και εδω ενα κειμενο που πολυ με συγκινησε! πραγματικα τα λεει ολα

κι ας μιλα αυτη η κοπελα για το σωματικο της βαρος

http://www.eatingdisorders.gr/forum/viewthread.php?tid=1302


Originally posted by female23

...

Κατάθλιψη ,μπορεί να έχω ,μπορεί και όχι..ανάλογα με το πως κανεις εκλαμβάνει αυτή τη λέξη. Έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι εγω -σαν εγκέφαλος- και όπως την έχω βιώσει πιο ιατρικά-σε πολυ κοντινό μου πρόσωπο- θα κάνω μια απλή ερώτηση.Ποιος,που και γιατί κατηγόρησε,καταδίκασε και έβαλε φυλακή η πρόστιμο στην κατάθλιψη; Πως θα νιώσει κανείς χαρά αν δεν έχει βιώσει την θλίψη; Μια γυναίκα που δεν μπορεί να κάνει παιδιά και είναι θλιμμένη πάσχει απο κατάθλιψη;Σε όλους ότι ή όποιος μας λείπει και το θέλουμε και δεν το έχουμε δεν μας θλίβει; Αν κάποια στιγμή αυτή η γυναίκα αποκτήσει ένα μωρό δεν θα χει διπλή χαρά εξαιτίας της θλίψης που είχε; Είναι η ισσοροπία της φύσης τα αντίθετα και κατ\'επέκταση και όλων εμας.

Μου άρεσε πολυ η λέξη που χρησιμοποίησες ..γήινη..είπες να γίνω λίγο πιο γήινη..πιο 23 ετών.. Δεν θυμάμαι να υπάρχουν κάπου οδηγίες για το πως κανείς μαθαίνει να είναι 5 ή 23 ή 100, που μαθαίνει κανείς να είναι σωστός γονιός,αδερφός,παιδί,σύντρ� �φος ή φίλος. Αυτό που ξέρω όμως πως υπάρχει είναι νόρμες δηλαδή ,πιο εύκολα, συμπεριφορές και νοοτροπίες που αντανακλούν τις θέσεις του κάθε ανθρώπου .Κι αυτές δεν είναι εγγράψιμες στο dna όπως η μυωπία αλλά πηγάζουν απο τις εμπειρίες του καθενός και τις επιρροές που έχει απο τον κοινωνικό του περίγυρο και τα ερεθίσματά του. Είναι μεγάλη κουβέντα αυτό και θα προτιμούσα να την κάναμε απο κοντά. Αλλά θα πω πως το δικαίωμα στην διαφορετικότητα είναι κατοχυρωμένο και συνταγματικά.

...

Έτσι κι εγώ επιλέγω στα δικά μου 23 να μην στριμώχνομαι σαν σαρδέλα κάθε μέρα σε ενα club της παραλιακής που χωρά 500 άτομα και βάζουν 2000 επειδή αυτό κάνουν άλλοι στα 23.Γιατί σαν κοριτσάκι κουβαλώ και μια τσαντούλα ,μια ζακέτα, ένα κάτι και θέλω να τα ακουμπήσω κάπου ανθρώπινα και όχι πάνω στο κεφάλι μου σαν την Βουγιουκλάκη όταν ήθελε στην ταινία να μάθει να περπατά πιο σικάτα. Επιλέγω να μην αγοράζω ότι μου πασάρει κάθε μαρκετίστας που κρύβεται πίσω απο ένα προιόν.Αλλά πολύ περισσότερο επιλέγω να μην αγοράζω ότι μου πασάρει κάποιος ως σωστό, λάθος,κακό και καλό. Γενικώς, μεγάλωσα και έμαθα να μην κολλάω σε στερεότυπα. Οτι αυτά πρέπει να κάνεις στα 23 και ότι άλλο διαφορετικό σε κάνει εξωγήινη.Αν δηλαδή εμένα στα 23 μου άρεσε το πλέξιμο θα ήμουνα αποκομμένη απο τις τάσεις της ζωής. Απο το μυαλό ξεκινάνε όλα. Τα στερεότυπα τα σημερινά δεν μας τα έδωσε ο Θεός .Απο ανθρώπους επινοήθηκαν , σε ανθρώπους εφαρμόζονται και απο άλλους ανθρώπους καταρρίπτονται. Αυτό είναι μαγεία της ζωής.Πως ο νους και ο Λόγος σε καθιστά ικανή αυτό που μέχρι χθες με το δικό σου μυαλό ήταν \'θεός\' αύριο να είναι β\' διαλογής ή ακόμα πιο \'θεός\'.Γιατί έτσι θέλεις. Υπάρχει επιχείρημα που να στέκει απέναντι στο \'θέλω\' του αλλουνού;Ετσι λοιπόν ή σκύβεις το κεφάλι και τα καταπίνεις όλα αμάσητα όπως ένας χοντρός το περίσσιο φαι ή τα δοκιμάζεις,τα μασάς καλά -όπως όταν έχεις τον δακτύλιο-και αν σου αρέσει τα καταπίνεις αλλιώς υπάρχει και η χαρτοπετσέτα οπου τα φτύνεις.

Με βάση λοιπόν μια λογική που στηρίζεται στο τι κάνει η πλειοψηφία της ηλικίας μου είναι δεδομένο πως δεν πάω καλά, καθόλου καλά αλλά μου αρέσει..Γιατί με αυτή τη λογική θα ήμουν περισσότερο αντιπροσωπευτικό δείγμα αν έκανα ότι και ο διπλανός ή συνομίλικός μου.Αν λοιπόν οι περισσότερες στα 23 αρχίσουν να παίρνουν ναρκωτικά πρέπει να πάρω κι εγω. Ε, εγω είμαι και λίγο εγωίστρια-αλλα όχι εγωκεντρική-και θέλω να ξεχωρίζω γιατί δεν θέλω να είμαι πρόβατο σε ένα κοπάδι που περπατά τυφλά ή γιατί στην τελική δεν γουστάρω τα κουδούνια που θέλει να μου κρεμάσει ο καθένας για να είμαστε όλοι ίδιοι,είτε αυτός είναι οι συγγενείς ,είτε είναι η ίδια η κοινωνία είτε είναι η τηλεόραση και τα περιοδικά. Γιατι αφού στα 18 έχεις δικαίωμα να ψηφίσεις έχεις και στα 23 δικαίωμα να περάσεις μια φάση ,βρε αδερφέ.Σκεφτείτε έναν 25αρη στην Αθήνα και έναν σε ένα χωριό στην Ήπειρο. Ο ένας πάει Venue και περνά ζωή και κότα και είναι χαρούμενος και ο άλλος αρμέγει πρόβατα,έχει και δυο παιδιά και πάλι είναι χαρούμενος. Ακολουθούν τον ίδιο τρόπο ζωής; όχι. Τους έμαθε κανείς εκτός απο τα βιώματα πως να είναι στα 25;όχι, Γιατί αλλιώς θα έκαναν τα ίδια.

Κι αν κάποιος πει \'εφ\'οσον δεν κολλάς σε στερεότυπα γιατί θες να αδυνατίσεις;Στερεότυπο δεν είναι και η Χρουσαλά; \'Οτι ,ναι, θέλω να είμαι πιο υγιής αλλά θέλω και να έχω ίσες πιθανότητες με κάποιον άλλο για να πιάσω μια δουλειά ή να με προσέξει ένας άντρας .Δεν ζω στον Άρη.Κι εγω εκεί συμβιβάζομαι γιατί έτσι είναι τα πράγματα, δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα και δεν θα είχαμε και κινητήρια δύναμη αν όλα αυτά άλλαζαν στο αψε σβήσε.Αλλά κάπως έτσι έρχεται μετά και το \' οι έγχρωμοι και οι λευκοί, οι κοντοί και οι ψηλοί, οι πλούσιοι και οι φτωχοί\' και κάτι τέτοια στερεότυπα και \'πρέπει\' μάλλον σκεφτόταν ο Χίτλερ και έγιναν όσα έγιναν..
Επιπρόσθετα δεν χαρακτήρισα κανέναν αναίσθητο ή γαιδούρι. Ισα ίσα που είπα πως νόμιζα οτι ε γ ω επιλέγοντας να δίνω πολλά θα ξεχάσουν οι άλλοι το βάρος μου.Δεν με εκβίασε κανείς να δώσω κάτι. Είπα πως εγω έψαχνα κερκόπορτες,εγω ήθελα να περνώ απαρατήρητη ή μάλλον πιο σωστά το βάρος μου κι όχι εγώ σαν σύνολο. Είπα πως ήταν δικό μου λάθος και αναλαμβάνω την ευθύνη γιατί έγινα απαξιωτική και ανασφαλής. Ανασφαλής με εμένα και απαξιωτική με τους άλλους. Πίστευα πως όταν εγω έκλαιγα για ένα χωρισμό είχα περισσότερο δικαίωμα να κλαίω απο ότι είχε μια φίλη που περνούσε το ίδιο αλλα ήταν αδύνατη. Σκεπτόμενη οτι εκείνη εύκολα θα ξαναβρεί τον έρωτα ενω εγω όχι. Ημουν απαράδεκτη και το παραδέχομαι. Φταίω κι εγω που απομακρύνθηκαν άνθρωποι απο την ζωή μου γιατί το βάρος μου το είχα κάνει και κέντρο βάρους της ζωής μου. Και πάνω σε αυτό τον άξονα βρίσκονταν όλες σχεδόν οι κινήσεις μου. Τώρα ,το αν γενικότερα εμείς οι άνθρωποι ,όταν δούμε άλλο άνθρωπο να προσφέρεται και να δίνει , είτε το ανταποδίδουμε,είτε ψιλοβολευόμαστε,είτε τον ξεζουμίζουμε είναι κάτι που αφήνω στην κρίση του καθένα. Απλά εγω σε όσες περιπτώσεις είδα το ξεζούμισμα έκανα την κότα αλλά εγω την έκανα, το λέω,όχι ο γείτονας.


Την ίδια μέρα που κάποιος ανακάλυπτε τον ηλεκτρισμό κάποιος άλλος έκανε έρωτα για πρώτη φορά, κάποιος άλλος πολεμούσε, κάποιος άλλος έκλαιγε για μια αγάπη, κάποια άλλη γεννούσε. ΄Ολοι τους θα θυμούνται εκείνη την ημέρα. Ο καθένας όμως για τον δικό του διαφορετικό λόγο. Μην ψάχνουμε λοιπόν όλοι τον ίδιο θησαυρό στο ίδιο σημείο και με τον ίδιο τρόπο. Ο καθένας έχει τον δικό του. Έχεις το χάρτη , έχεις την πυξίδα, ψάξε και βρες τον . Εγω τον βρίσκω σήμερα ακόμα και στην ίδια μου την θλίψη ή την ασταθή διάθεση γιατί ξέρω πως κατα βάθος είναι γλυκιά αυτή η μελαγχολία. Γιατί πριν \'παντρευτώ\' την νέα μου εμφάνιση πρέπει να κηδέψω την παλιά. Της κάνω λοιπόν μια ωραιότατη ανθοστόλιστη κηδεία, της αποδίδω τις καλύτερες τιμές, τρώω και τα κόλυβά της, λέω και ένα \'αιωνία η μνήμη της\' και μετά την θρηνώ όπως της αρμόζει. Δεν την χώνω σε ένα λάκκο σαν σκουπίδι ,ούτε την πετάω απο το παράθυρο έρμαιο στα όρνια. Λες οτι δεν είναι κακό να μου λένε πως αδυνατίζω και με βάση το παράδειγμα της κηδείας θα σου πω το εξής ..όταν μου το λένε είμαι σαν την χήρα που της λένε \' Συλληπητήρια, να ζήσετε να την θυμόσαστε\' . Είναι κακό να λες συλληπητήρια στη χήρα;Όχι βέβαια!Η πρόθεση είναι καλή αλλά εκείνη τη στιγμή θυμάται την απώλεια ,σφίγγεται η καρδιά της ,μπορεί να σου μπήξει και τα κλάμματα.Ξέρει όμως πως απο ενδιαφέρον το λες. Μια χαρά λοιπόν νιώθω πρώτη φορά σε \'κηδεία\' και τα μαύρα θα τα πετάξω πολυ σύντομα απο πάνω μου..

...

Είμαι 23 και όχι δεν πάω καλά αλλά για έναν περίεργο λόγο αυτό είναι τρελή ηδονή,
ευχαριστώ για την δύναμη που μου δίνετε ό λ ο ι,
Φαίη

Σ\'ευχαριστω παρα πολύ για την απάντηση...Με αγγιξε πολυ.Σκεφτηκα τα ερωτηματα.Μοιαζεις να επιασες τι νιωθω παρ\'ολο που δεν αποκαλυψα πολλα. Ιδιαιτερα αυτο που ειπες οτι καποιος ευθυνεται πραγματικα για ολο αυτο. Και το οτι εστιασες στους γονεις μου.

Η αληθεια ειναι οτι ενα μερος ευθυνης γι αυτο εχει ο πατερας μου. Αυτος ειναι ο γονιος με τον οποιο ειμαι τυπικη , ο οποιος δεν ηταν μαζι μου και εκανε ωστοσο κατι πολυ παραδοξο : ελεγχε τη ζωη μου ταυτοχρονα και προσπαθει να την ελεγξει ακομα. Δεν ειχαμε ποτε ουσιαστικη επικοινωνια , αυτος φοβερα ευαισθητος με την αρνητικη εννοια , ειχε παντα θεματα με τον εαυτο του και με τα νευρα του. Παντα τα τυπικα , ποτε τα ουσιαστικα. Δεν ξερει καν ποια ειμαι και δεν με αποδεχτηκε ποτε οπως δεν αποδεχτηκε ποτε το γεγονος του διαζυγιου. Ακομη και τωρα προσπαθει να καθορισει ποια ειμαι. Μου εκανε πλυση εγκεφαλου για πολλα χρονια και με καταφερε να ειμαι σε μια σχολη που πιστευε αυτος οτι ειναι σωστη. Με εκανε να αποκτησω γνωμη πριν προλαβω να διαμορφωσω. Τωρα κανει ενα διαλειμμα και περιμενει να τελειωσω και μολις γινει αυτο θα ξαναρχισει παλι. Που θα παω , με ποιον θα ειμαι. Τελειωσα το σχολειο για να χασω τον εαυτο μου , και οχι για να τον βρω.

Εμαθα παντα να τον φοβαμαι και να ακουω απειλες και να βλεπω ενα εξαγριωμενο προσωπο.Η μητερα μου πιο δημοκρατικη , ομως τον φοβοταν κι αυτη. Ο ενας εσπρωχνε πολυ , ο αλλος καθολου. Η πιο ευκολη απαντηση εδω ειναι να απομακρυνθω απο τον πατερα μου. Προς το παρον αυτο δεν γινεται διοτι ειμαι οικονομικα εξαρτημενη απο αυτον. Η σχολη μου δεν μου επιτρεπει να βρω μια δουλεια που να συντηρω εξ ολοκληρου τον εαυτο μου και η μητερα μου δεν μπορει να μου στελνει λεφτα.

Το να τα λεω ομως αυτα δεν με απαλασσει απο το γεγονος οτι φερω ευθυνη κ εγω. Γιατι δεν επαναστησα ουτε επαψα να τον φοβαμαι παντα υποσυνειδητα. Η αγαπη οταν δινεται εχει πολλες μορφες. Υποτιθεται οτι απο τους γονεις ειναι ανιδιοτελης. Εγω κατι τετοιο απο τον πατερα μου δεν εχω ζησει. Το εχω δει ευτυχως απο αλλους ανθρωπους προς το προσωπο μου και ξερω πως ειναι , για να το δωσω κ εγω.

Αυτη τη στιγμη... Αναρωτιεμαι αν αυτο που νιωθω ειναι πραγματικο και γιατι το νιωθω. Αν η ταυτοτητα μου εχει χαθει , ή διαμορφωνεται ξανα , και δυστυχως επωδυνα. Νιωθω ανασφαλεια για το μελλον και δεν μπορω να κανω ευκολα, ονειρα επαγγελματικα , αφου ξερω οτι δεν θα εχω στηριξη. Πρεπει οτι κανω , να το κανω μονη μου.