Πάλι στάζει μέσα μου το δηλητήριο.Η πίκρα κ η απογοήτευση, η κατάθλιψη, η δυστυχία δεν ξέρω;Αισθάνομαι ότι στάζει μέσα μου ένα μαύρο υγρό σαν δηλητήριο σιγά σιγά κ με τρελαίνει, με χαζεύει ,με γεμίζει θυμό κ στο τέλος μίσος.Μόλις βρω τα σκούρα πάντα έτσι...!Είμαι κακομαθημένη λένε.Είμαι;Μόλις βρώ τα σκούρα ζητώ βοήθεια, έρχονται οι άλλοι κ μου λένε τι να κάνω, τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνω κ γιατί δεν μπορώ να το κάνω, να τα κάνω όλα μαζί όπως οι αλλοί, οι άλλοι γιατί μπορούν κ όχι εγώ;Κ εγώ ξέρω τι μπορώ να κάνω αλλά όχι είμαι τεμπέλα, θα τους κάνω ρεζίλι, μου κάνουν τη χάρη.Λένε ότι δεν μπορούμε να μιλάμε γιατί οι καιρί είναι δύσκολοι, ότι μας πούν οι άλλοι κ εμείς κάτω το κεφάλι γιατί άλλωστε έτσι πρέπει κ έτσι κάνουν οι ώριμοι άνθρωποι, εγώ είμαι ανώριμη.Έχασα τον άνθρωπο που με μεγάλωσε, είδα πράγματα φρικτά κ απερίγραφτα κ έκλαιγα, έπεσα σε κατάθλιψη γιατί ντρεπόμουν που είμουν έτσι κ δεν είμουν αυτό που ήθελε, ντρεπόμουν που δε μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου κ να βρω μια δουλειά, ντρεπόμουν που είμουν άρρωστη κ όχι σαν τους φίλους μου που φιγουράρουν στις σελίδες του facebook μες τη ευτυχία κ ας μη ήταν έτσι όπως θα ήθελε εκείνος να ήμουν.Αλλά μάλλο ντρεπόμουν εγώ για μένα γιατί το είδα ότι τη στιγμη που τράβαγε το μαρτύριο της αρρώστιας είχε αγιάσει, είχε μετανωίσει για όλα, ξεχείλιζε από αγάπη κ πόνο, είχε καταλάβει τι θα πει ζωή κ εγώ ντρεπόμουν που φοβόμουν μη πεθάνω.Συγγνώμη που μιλάω λίγο απερίσκεπτα αλλά νιώθω πάλι ότι οι άλλοι έχουν πάρει τη ζωη μου στα χέρια τους.Κάποιος μου βρήκε δουλειά, κάποιος θέλει να ξεκινήσω κάτι άλλο για να μην τον κάνω ρεζίλι, κάποιος θέλει να με παντρευτεί κ περιμένει να αλλάξω γνώμη κ να νιώσω έτοιμη γιατί ξέρει ότι καταβάθος το θέλω,κάποιος απόρεί που δεν έχω πάρει το δίπλωμα οδήγησης ακόμη...!Ο καθένας τα δικά του!!κ εγώ αρχίζω να παίρνω τον κάτω δρόμο πάλι...
