Printable View
Γειά σας.Είμαι νέο μέλος.Βρήκα το forum εξαιρετικά ενδιαφέρον.Θα ήθελα να ρωτήσω όλους εσάς που υποφέρετε από αγχώδεις φοβικές διαταραχές αν γνωστοποιείτε το πρόβλημά σας. Σας είναι εύκολο να μιλήσετε γι΄αυτό στους γονείς σας, στα αδέλφια σας, στους φίλους σας, στους συναδέρφους σας; Ή μήπως είναι το μεγάλο σας μυστικό;
Αν πάλι μιλάτε, έχετε την αίσθηση ότι σας καταλαβαίνουν;
καλοσηρθες στην παρέα μας Μιχαλη. Εγω προσωπικα δεν έχω μιλήσει σε κανέναν για το προβλημά μου αν και υποφέρω απο αυτό εδω και 4 χρόνια περίπου. Δεν μπορώ να το πώ στους γονείς μου γιατι πιστευω οτι θα χάσω ενα πολύ μεγάλο κομμάτι απο την αξιοπρέπεια μου. Ουτε και στους φίλους μου μπορώ να το πώ για τον ίδιο λόγο. φοβάμε οτι αμα μάθουν κάτι τέτοιο δεν θα με αντιμετωπίζουν πλέον οπως με αντιμετώπιζαν αλλα θα μου συμπεριφέρονται λες και είμαι δεύτερης κατηγορίας άνθρωπος <προβληματικός>. Αυτο δεν θα το άντεχα με τίποτα. Ακομα και σε μία διαφωνία μπορει να το χρησιμοποιούσαν αυτο για να με μειώσουν. Για εμένα λοιπών είναι αυτό το μεγάλο μου μυστικό αλλα ελπίζω να μηλήσω κάποια στιγμή σε κάποιον, όμως αν ηταν άξιος εμπιστοσύνης και θα ήξερα οτι θα το κρατήσει πραγματικά μυστικό. Εμένα μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω γιατι δεν ξέρω πως θα μου συμπεριφερθούν και μπορεί να πιεστώ τόσο πολή απο αυτή τη κατάσταση που να γεμίσω με περισσότερο άγχως. Δεν ξέρω πως θα είναι πλεον τα βλέματα τους οταν με κοιτούν οταν θα ξερουν την αλήθεια για εμένα.
Μιχάλη,είναι πολυτιμη η βοηθεια απο καποιο δικό μας ατομο.Quote:
Originally posted by Μιχάλης
Αν πάλι μιλάτε, έχετε την αίσθηση ότι σας καταλαβαίνουν;
Όμως πρεπει το ατομο αυτό να έχει περάσει-΄ζήσει ενα ψυχολογικο επεισόδιο ώστε να σε καταλάβει και κυρίως να είναι ουσιαστική και επικοδομοιτική η βοήθεια του.Μπορεις να αναφέρεσε μεταξυ αστειου και σοβαρού στο πρόβλημα σου απεξω έξω που λεμε...Αν κάποιος εχει περασει κατι ψυχολογικο σιγουρα θα ΄΄πιασει\'\' το μυνημα σου.Και λισως θελει να σε βοηθησει.Μερικοι δε το κανουν απλα γιατι δε θελουν να θυμουντε το ασχημο παρελθον,οι περισσότεροι ομως ναι!Γιατι ειναι πολυ δυσκολα να υποφερει καποιος και επειδη εκεινοι το ξεπερασαν θελουν να βοηθανε.Σε εμενα συνεβει αυτο,οταν για πλακα μιλησα παλιοτερα για μια φοβια μου.Ατομα που δε το περασαν δε μπορεσαν να βοηθησουν.Ατομο που δε περιμενα οτι ειχε ψυχολογικα...με βοηθησε παρα πολυ μα παρα πολυ.Και βλεποντας εγω οτι εγινε καλα αρχισα να βλεπω τη πορεια μου αλλιως.Και δε θα σε κοροιδεψει κανενας ο οποιος περασε μια φαση.Απλα προσεχεις πως θα το πεις,ισως..καποιος σε βοηθησει.Μα πανω απο ολα πρωτος εσυ θα βοηθησεις τον εαυτο σου.Επισης πρωτα απο ολα ψυχολογικη υποστηριξη,την οποια δεν ανεφερα γιατι λες για το \'\'αν κανει να πουμε το προβλημα μας σε δικουσ μας ανθρωπους\'\'Προχωρα και μη φοβασαι ;)
Kαλησπέρα και απο μένα.
Οπως πολλοί απο εμας υποφέρω κι εγω απο αγχωτική διαταραχή.Ειδικά αυτήν την περίοδο είμαι σε αρκετά δύσκολη κατάσταση.Οσοναφορά αυτό που λέτε συμφωνώ στο ότι υπάρχει κόλλημα απο μέρους μας να εκφραστούμε ελεύθερα για το πρόβλημά μας.Οι γονείς μου ευτυχώς ειναι ανοιχτόμυαλοι και μορφωμένοι οπότε καταλαβαίνουν αυτό που αντιμετωπίζω.Αλλά φυσικά δεν τολμάω να μιλήσω σε γνωστούς και φίλους.Δε νομίζω να μπορούν να καταλάβουν.Ειδικά οσοναφορά τα ψυχολογικά προβλήματα υπάρχει ακόμα άγνοια στον κόσμο και είναι θέμα ταμπού.Αν μιλήσεις σε κοιτάν λες και είσαι ufo!Δυστυχώς μόνο αν έχεις κάποια συνηθισμένη αρρώστεια υπάρχει συμπόνοια και κατανόηση.
Δύναμη σε όλους!
Εγώ πάλι παίδες μου το γνωστοποίησα από νωρίς στην οικογένειά μου από τότε που ξεκίνησε και η αγοραφοβία μου και οι κρίσεις πανικού. Πιο πολύ για να καταλάβουν το λόγο των αντιδράσεών μου και γιατί έπρεπε να καλέσω πριν 8 χρόνια ψυχίατρο για να αρχίσω αγωγή για παράλληλη κατάθλιψη και κοινωνική φοβία με seroxat. Σε κοντινούς φίλους έχω ανοιχτεί ήδη και κατανοούν απόλυτα γιατί αντέδρασε με αυτόν τον τρόπο η ψυχολογία μου δεδομένου των βιωμάτων μου. ʼλλωστε οι περισσότεροι με θεωρούν αγωνίστρια και θαυμάζουν όπως λένε τη στάση μου σε δύσκολες καταστάσεις. Σε ξένους δεν βρίσκω κανένα λόγο να μιλήσω μιας και ακόμα για τα θετικά της ζωής μου είναι ξένοι και δεν υπάρχει αναγκαιότητα για πλήρη οικειότητα. Ανοίχτηκα όμως σε λίγους ξένους που ένιωσα ότι είχαν και οι ίδιοι ανάλογες ενοχλήσεις και δίσταζαν να μιλήσουν. Από ότι διαπίστωσα άξιζε δε...
Πέρασε καιρός για να μιλήσω για το πρόβλημά μου. Η οικογένεια μου το ήξερε απο την αρχή βέβαια. Κάποια μέλη της κατάλαβαν αμέσως, κάποια άλλα όχι ιδιαίτερα. Δεν κατανοούσαν την φύση του προβλήματος, το γιατί και πολλά άλλα. Αλλά και πάλι με αγκάλιασαν και μου έδωσαν κατανόηση, αγάπη και υπέφεραν μαζί μου εστώ και σιωπηλά, έστω και αν είχαν τις δικές τους απορίες σε σχέση με το, ψυχολογικής φύσεως, πρόβλημα. Η οικογένεια μου μου έδωσε δύναμη για να μπορέσω να το παλέψω.
Οι φίλοι μου είχαν καταλάβει πως κάτι είχε αλλάξει. Κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει τι. Ήμουν καταπληκτικός κρυψίνος. Αν ήμουν κάπου και με έπιανε πανικός σκαρφίζομουν ιστορίες μόνο και μόνο για να ξεφύγω. Να μη με δουν και γίνω ρεζίλι? Ντραπώ? Σιγά σιγά βέβαια χωρίς να το θέλω απομακρύνθηκα. Αυτό με πόνεσε πιο πολύ μιας και είμαστε παρέα από τότε που γεννηθήκαμε. Ώσπου κάποια στιγμή δεν άντεξα και τους γνωστοποίησα το πρόβλημα. Πως είναι δυνατόν κάτι τόσο απλό να φαντάζει τόσο μα τόσο δύσκολο στο μυαλό μου? Τέρμα τα ψέμματα, πήγαινα κάθε φορά μαζί τους (έκανε καλό και στην κατάστασή μου αυτό) και ήμουν πολύ πιο άνετη. Το να φοβάμαι μην με πιάσει πανικός ήταν ούτως ή άλλως αγχωτικό, αλλά το να σκέφτομαι και μην το καταλάβουν τι θα γίνει μου πρόσδιδε κι άλλο άγχος. Μετά την ανακοίνωση μπορούσα να τους μιλάω και αναλυτικά για αυτά που αισθανόμουν, αυτά που φοβόμουν.
Συνάδελφοι χμ... Δύσκολο κομμάτι. Δεν το είπα στην εργασία μου, γιατί το χιλιοειπωμένο μην μπερδεύουμε τα επαγγελματικά με τα προσωπικά ισχύει για μένα και σε αυτή την περίπτωση. Η εργασία είναι εργασία και ο εργοδότης όσο καλός και αν είναι και ας ξέρει τι σε ταλανίζει, αν οι φοβίες, του χωλαίνουν την δουλειά του δεν ξέρω μέχρι πότε θα μπορεί να σε δικαιολογεί με γεγονός ότι είναι κάποιος φοβικός. Και νομίζω ότι χάνεται λίγο και η αξιοπιστία με την αξιοπρέπεια (καθαρά και μόνο από επαγγελματικής πλευράς) αν κάποιος έχει \"ψυχολογικό πρόβλημα\".
Από όσους μίλησα πολλοί με κατάλαβαν αλλά ελάχιστοι με ένιωσαν πραγματικά. Όταν έχεις βιώσει την ίδια κατάσταση με κάποιον τότε νιώθεις ότι πραγματικά σε καταλαβαίνει εστω και χωρίς πολλά λόγια. ʼλλά και μόνο η κατανόησή τους και η θέλησή τους να με ακούσουν ακόμη και μέσα στην άγνοιά τους για αυτά τα θέματα, μου έδωσε τρομερή θέληση και δύναμη.
Προσωπική μου άποψη Μιχάλη είναι να μην το περνάς μόνος. Το που θα μιλήσεις είναι δική σου επιλογή.
Χαίρομαι που μου απαντήσατε! Εγώ φίλοι μου ζω με τους φόβους μου πολλά χρόνια.
Ούτε στη σύντροφό μου έχω πει ποτέ τίποτα.Έχω μιλήσει μόνο με \"ειδικούς\".Και τώρα μαζί σας.Θα ήθελα πραγματικά να έχω τη δύναμη να το κάνω, όμως πιστεύω ότι τα \"κέρδη\" θα είναι λιγότερα από τις \"ζημιές\".
Πραγματικά όμως θαυμάζω αυτούς έχουν τη δύναμη να μιλήσουν.
Αν ξεπεράσουμε αυτό το \"ταμπού\" και ενημερωθεί ο κόσμος θα μας αντιμετωπίζουν με κατανόηση και όχι ως \"προβληματικούς\".
ʼλλωστε πολλές προκαταλήψεις ξεπέρασε η ανθρωπότητα με αυτό τον τρόπο.
Μπράβο Όλγα!
Μιχαλίνο μου μή φοβάσαι βρε παιδί!!!:) Αν δεν ανοιχτείς στη σύντροφό σου τότε σε ποιόν να ανοιχτείς? Ο σύντροφος είναι το άλλο σου μισό..αν δεν σε κατανοήσει ...τότε πολύ πιθανό να μην είναι πραγματικά το ιδανικό ψυχοσυναισθηματικό μισό που σου ταιριάζει! Και εγώ παλεύω χρόνια με τις φοβίες μου...από τα 20 και είμαι 33, αλλά η σχέση που είχα δεν με κάλυπτε και την διέλυσα..γιατί κατάλαβα ότι δεν ήταν το πραγματικό ΑΛΛΟ ΜΟΥ ΜΙΣΟ!! Καμιά φορά ακόμα στις δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις πρέπει να δοκιμάζεις τους στενούς σου ανθρώπους για να ξέρεις που πατάς και αν όλα όσα εικάζονται στη σχέση δεν στέκονται στο κενό αλλά έχουν αληθινή υπόσταση στις δύσκολες στιγμές...JUST THINK IT!;)
Οχι, δεν μιλησα ποτε σε κανέναν δικό μου. ΠΑρά τις προτροπές του ψυχαναλυτή μου να μιλήσω, δεν το έκανα. Αντίθετα μάλιστα έφυγα πολύ μακριά απο το σπίτι για να μην καταλάβουν οι γονεις μου και οι δικοί μου.
Δεν το έκανα απο φόβο. Δεν ήθελα να στεναχωρήσω κανεναν, δεν ήθελα να τους ανησυχήσω . Θυμάμαι τότε ότι απόφευγα να κοιτάζω στα μάτια τους δικούς μου. Δεν ήθελα να καταλάβουν.. Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να διαταράξω τις λεπτές οικογενειακές ισορροπίες, να ανοίξω το κουτί με τα θαμένα μυστικά γιατί αν άνοιγα το στόμα μου η \"αγία οικογένεια\" θα γνώριζε τη κόλαση...
Δεν εχω μετανιώσει για την τακτική μου. Στηρίχτηκα στους γιατρούς μου, το θεώρησα προσωπική μου υπόθεση, 1-2 άτομα ομοιοπαθεί ήξεραν κάποια πράγματα για την κατάστασή μου.
Μιλαω μονο με πολυ λιγα ατομα εμπιστοσυνης και σπανια και οχι για ολα αλλα δεν πολυκαταλαβαινουν.Οι απαντησεις τους ειναι τελειως εξωπραγματικες...ενας κολλητος μου το συγκρινε με το φτιαξιμο απο το χασις, νομιζει οτι εγω ειμαι μονιμα στην ευφορια που δημιουργει ενω οι αλλοι πρεπει να καπνιζουν...ειναι για γελια ή για κλαματα δεν ξερω:P(παρεπιμπτοντως δεν κανω χρηση ναρκωτικων ουσιων).Βεβαια υπαρχει το internet που ναι μεν ειναι απροσωπο αλλα μπορεις να μιλας για οτι θες.
Αλέξη έχεις δίκιο.Ο κόσμος δεν είναι ενημερωμένος.Εγώ προσωπικά παρόλο που δεν μίλησα ποτέ σε κανένα έχω \"φέρει¨την συζήτηση σε θέματα ψυχικής υγείας πολλές φορές προκειμένου να ευαισθητοποιήσω κάποιους.Η ενημέρωση είναι σπουδαίο πράγμα.Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο που έχει μια σωματική αναπηρία και δυσκολεύεται ας πούμε να περπατήσει δεν λέμε κοίτα τον μαλάκα κουτσαίνει.Ίσα ίσα που θα κάνουμε και οτιδήποτε να τον βοηθήσουμε. Εύκολα όμως λέμε κοίτα τον μαλάκα που φοβάται να μπεί στο ασανσέρ. Αυτό σημαίνει άγνοια και όχι κακία (για μένα).
Αν ο κόσμος γνώριζε η ποιότητα ζωής μας θα ήταν καλύτερη.
Και αν θέλετε η χρησιμότητα αυτού του forum για μένα δεν είναι μόνο η αλληλουποστηριξη μεταξύ ανθρώπων που βιώνουν προβλήματα ψυχικής υγείας, αλλά και η ενημέρωση που μπορεί να παρέχει στους συγγενείς αυτών,ότι αυτό που ζεί ο άνθρωπός τους είναι κάτι που συμβαίνει σε και σε πολλους άλλους όπως συμβαίνει και σε μία απλή κοινή ασθένεια.
Δυστηχώς παιδια υπάρχει μια μεγάλη προκαταληψη στα άτομα που πάσχουν απο ψυχικές διαταραχές είτε αυτές είναι αγχώδεις είτε οτιδήποτε. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι να παθαίνεις κρίσεις πανικού σχεδόν κάθε μέρα παρα μόνο αν το έχει ζήσει. Υπάρχει άγνοια απο τον κόσμο για αυτά τα τόσο λεπτά θέματα. Οι περισσότεροι που θα μάθουν τι σου σημβαίνει θα σου βάλουν την ταμπέλα χωρις να έχουν καμία ιδέα για το τι περνάς εσύ και αυτό δυστηχώς οφείλετε στην έλειψη παιδείας. Στις σωματικές παθήσεις υπάρχει ο οίκτος ενω στις ψυχικές υπάρχει η προκατάληψη απο τους γύρω και το μίσως απο τους συγγενείς οτι δεν μπορεσες να σταθείς στις δυσκολίες της κοινωνίας και λίγησες. Τι αντρας είσαι εσύ που φοβάσε να μπείς σε ένα σουπερ μάρκετ και με το παραμικρό σε πιάνει πανικός. Μου φαινετε πως είσαι χαζος και δεν εχεις καμία τύχη στη ζωη σου. Αυτο λένε οσοι δεν εχουνε ιδέα απο θέματα ψυχολογίας και μαλιστα οταν αυτοί είναι και συγγενείς αυτο είναι χειρότερο. Πως λοιπον να μιλήσεις στου δικούς σου οταν ξέρεις οτι και αυτοι εχουν άγνοια σε τέτοια θέματα και μπορεί να σε κάνουν να αισθάνεσαι χειρότερα απο ότι είσαι. Αυτο βαιβεα δεν είναι απόλυτο εξαρτάται απο τι ανθρώπους έχεις γύρω σου αλλα δυστηχώς οι περισσότεροι έτσι είναι. Εγω προσωπικά αν άρχιζα μία θεραπία δεν θα το έλεγα σε κανέναν παρα μόνο στον είδικό. Δεν θα άντεχα τα βλέματα των γύρω μου πάνω μου αταν θα ήξεραν τι μου σημβαίνει.
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
Λοιπόν.... Με το που άρχισαν οι φοβίες και οι πανικοί το είπα στην τότε σύντροφο μου και τωρινή μου σύζυγο. Μου στάθηκε από την πρώτη στιγμή και με το παραπάνω.
Παρόλο που δεν είμαι πολύ κοινωνικός με τους φίλους ήθελα να το μοιραστώ. Το είπα σε έναν από αυτούς όταν πρωτοεμφανίστηκε (μια μέρα μετά) και η αντίδραση του (\"δεν πας καλά, πας για σχιζοφρένεια\") με έκανε λιώμα. Αντίθετα κάποιος άλλος φίλος μου στάθηκε αρκετά και μου εκμυστηρεύτηκε ότι η γυναίκα του είχε το ίδιο πρόβλημα αλλά σε μικρότερη ένταση. Με έστειλε σε ειδικούς και μου έλεγε διάφορα τρικ.
Κάποιος σχεδόν άγνωστος και τώρα ένας από τους καλύτερους φίλους μου, το κατάλαβε και με προσέγγισε. Είχε περάσει περιπέτεια με κατάθλιψη και η γυνάικα του με πανικό. Ανθρωπος μορφωμένος, προσπαθούσε να εκλογικεύσει την όλη κατάσταση και το σημαντικότερο να με κάνει να μην ντρέπομαι γι\' αυτό. Με βοήθησε υπερβολικά.
Τα αδέρφια μου το έμαθαν πολύ αργότερα, όπως και οι γονείς μου, οι οποίοι δεν το αντιμετώπισαν ψύχραιμα....:(
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις ένιωθα κυρίως ανακούφιση όταν εξιστορούσα τις περιπέτειες μου και κάποιες φορές θυμό για τις αντιδράσεις και τα σχόλια κάποιων από αυτούς.
Συμπερασμα: Επιδιώκω να καταφέρω κάποια στιγμή να το αναφέρω στον περίγυρο μου χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Να τους κοιτώ ευθεία στα μάτια και να μην είμαι αμήχανος. Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρω γιατί το θέλω πάρα πολύ.