Ο Ψυχολόγος του πεζοδρομίου.
Είναι μεγάλο και συγνώμη.....
Μεγάλα όμως είναι και τα αισθήματα των ανθρώπων, και τα συναισθήματα, όποια και αν είναι αυτά......αποτυπωμένα με συγγραφική διάθεση....
Ο Ψυχολόγος του πεζοδρομίου.
Ο επίδοξος συγγραφέας
.
Γράφω, γιατί άραγε, ίσως επειδή πολλές φορές το γράψιμο, όντας ένας μονόλογος, καταντάει μια εξομολόγηση, μιας συζήτηση με τον εαυτό μου, μιας κουβέντα, που προσπαθώ τουλάχιστον να με κάνει να γυμνώνομαι, να βλέπω τα στραβά και τα σωστά μου.
Τα βλέπω τρομάρα μου, ή πάει τσάμπα η ώρα??
Ποιος να ξέρει, και σήμερα, τώρα ναι, θέλω πάλι να μιλήσω, να μιλήσω με μένα, για ένα θέμα, την φιλία και την αγνωμοσύνη.
Μπαίνοντας στο γραφείο ενός σημαντικού ανθρώπου, αυτοδημιούργητου, και εκπληκτικού επιχειρηματία (να έχω αυτό το προνόμιο), πρόσεξα ένα τριγωνικό ταμπελάκι, σαν κα αυτά που βλέπουμε στις ταινίες να γράφουν το όνομα του καθήμενου, βέβαια αυτό ήταν μεγαλύτερο, έγραφε περισσότερα, κοιτώντας τον συνομιλητή επισκέπτη
.
Πλησίασα να διαβάσω και
.χαμογέλασα
..
«Ουδείς πιο αγνώμων εκ του ευεργετηθέντος»
Γελάς ρε;;
Ακούσθηκε η φωνή του «μεγάλου» και καθόλα έμπειρου άνθρώπου
Γελάω πρόεδρε, περίεργο
.εσείς;;
Γιατί εγώ δεν κουβεντιάζω με ανθρώπους, μου είπε
..
Ναι αλλά κάποιος
.αγνώμων σε σας ;; απάντησα
Θα δεις μεγαλώνοντας θα καταλάβεις
.
Αχ σαρανταρίζω και δεν κατάλαβα
.
Σαρανταρίζω , πως γράφετε έτσι
..
Σαν χθες είχα πάει στο φαρμακείο με τον πατέρα μου, μιας και με τις απανωτές τούμπες με το ποδήλατο, χτυπώντας συχνά στα γόνατα, είχα πάθει σταφυλοκοκκίαση(κάτι σπυράκια στρογγυλά σαν δίφραγγο που προκαλούνται από την σκόνη στις ανοιχτές πληγές..)
Η φαρμακοποιός ρώτησε
.πόσο χρόνων είσαι Γιαννάκη;
Εννιά απαντάει ο μπαμπάς, δέκα πετάγομαι και λέω εγώ, μπαμπά σήμερα έχω γενέθλια(το ήξερε φυσικά ο άνθρωπος, απλά εγώ βιαζόμουν να μεγαλώσω).
Από τότε έχουν περάσει εικοσιέξη γεμάτα χρόνια, και μυαλό
δυστυχώς δεν έβαλα.
ʼνθρωποι , γνωστοί , φίλοι, ένα κουβάρι για τον ρομαντικό
Ρομαντικός , ποιος είναι, άραγε;;
Αυτός που νομίζει πως ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος, ότι ο φίλος είναι φίλος και όχι φίδι, αν και τελικά και τα δύο από φ αρχίζουν.
Ο άνθρωπος, ο Έλληνας.
Αυτός που μας πληγώνει.
Γιατί σκέφτεται έτσι και τι θέλει;;
Τι του κάναμε αναρωτιέμαι, τι λάθος κάναμε
Ένα ερώτημα που έχει ταλανίσει όλους τους εισπράκτορες του εισιτηρίου «αγνωμοσύνη», η όπως το έλεγε η μανούλα μου
.Γαϊδουριά.
Κάποτε στο χωριό, μπορεί να γεννήθηκα στο Μενίδι αλλά στα 13 μετακόμισα στον Πισσώνα, που κάποτε θα γίνει πρωτεύουσα της Ελλάδας και το έχω πει χαριτολογώντας, ο γείτονας είχε ένα γαϊδούρι , τον κυρ Νίκο, και sorry για όσους τους λένε Νίκους, αλλά γράφοντας από την καρδιά μου, λέω τα πράγματα ως έχουν, δεν αλλάζω το όνομα, μιας και Μαξ ή Booby δεν είναι ονόματα που ταιριάζουν σε γάιδαρο.
Ο γάιδαρος αυτός που λέτε ήταν ο πιο φιλότιμος γάιδαρος που έχω δει, και το περίεργο είναι πως δυστυχώς ήταν κατά πολλές φορές πιο φιλότιμος από μερικούς ανθρώπους που έχουμε γύρω μας
.
Κουβαλούσε τον κυρ Βαγγέλη τον Αγουρίδα, ακούραστα, το πρωί κατά τις πέντε για να αρμέξει τα ζώα, καμία εικοσαριά προβατίνες και άλλες τόσες κατσίκες, μεγαλούτσικο κοπαδάκι, μετά πηγαίνανε για βοσκή, το ξαναπήγανε σπίτι, τον έδενε μέσα στον ήλιο (μόνο με νερό το έρμο..), ξανά στο κοπάδι, κουβάλημα της μπάλες με το σανό, βοσκή, κουβάλημα κριθάρι και μπαμπακόπιτα, στρωμένος στην δουλειά κανονικά ο καρ- Νίκος.
Όαση του κυρ-Νίκου
.τα παξιμάδια
Ναι στον γάιδαρο άρεσαν πολύ τα παξιμάδια, και ο κυρ Βαγγέλης έδινε στον κυρ-Νίκο ένα παξιμάδι κάθε απόγευμα, να μην καλομάθει κιόλας, και ο γαιδαράκος έκανε τόση χαρά που του έγλυφε τα χέρια, και τριβόταν πάνω του, και εμένα μου άρεσε να του χαϊδεύω το κεφάλι, και να βλέπω και τον σταυρό που σχηματίζεται στην ράχη του, από το κεφάλι στην ουρά και από το ένα μπροστινό πόδι στο άλλο.
Γιατί ο γάιδαρος έχει σταυρό στην πλάτη του, γιατί όπως λέει και ο μύθος είχε κουβαλήσει τον Χρηστό, και τώρα εγώ κάθομαι και σκέφτομαι, το να πεις κάποιον Γαϊδούρι (ξεσαμάρωτο ή απλό
..σαμαρωμένο) τελικά είναι κάτι το τιμητικό.
Και πώς να πεις άραγε, κάποιον που ταΐζεις και σε φτύνει, κάποιον που χαϊδεύεις και σε γρατζουνάει, κάποιον που προσέχεις και σε κλωτσάει, κάποιον που προφυλάσσεις και σε δαγκώνει
.
Θυμήθηκα τον μύθο, του Αισώπου, με το φίδι και το αποφάσισα, έχοντας δει φίδι κάμποσες φορές, και έχοντας σκοτώσει κιόλας, νιώθοντας την ίδια αγιάτρευτή απέχθεια κάθε φορά(ανεξαρτήτως είδους φιδιού), ότι ο αγνώμονας από το φίδι δεν πολυαπεχουν στα αισθήματα που μου προκαλούν
.
Φίδι , πλάσμα του Θεού, θα πει και κανένας οικολόγος, σαν και αυτούς που αμόλησαν στον απέναντι λόφο από το σπίτι μου, άντε 3 χιλιόμετρα σε ευθεία, Δύο χιλιάδες φίδια, για να ισορροπήσει το περιβάλλον λέει(βέβαια αυτοί δεν μένουν στο χωριό , αλλά στην πόλη όπου δεν είναι ηλίθια τα φίδια να πάνε
).
Παλιά υπήρχαν , θα μου πεις , και τα γνωστά γούρια, ή κάποιοι είχαν το φίδι του σπιτιού
.
Ο παππούς μου, έξω από την Κύμη, Κακολύρι ή νυν Ταξιάρχαι το χωριό, είχε το φίδι του σπιτιού, Βαγγέλη τον έλεγε(τελικά είναι βίτσιο μάλλον να δίνεις σε ζώα ανθρώπινα ονόματα, ή έχει βαθύτερο νόημα??), που ζούσε στο κατώι, που είχαν τα βαρέλια.
Το μήκος του ήταν όση η περίμετρος από ένα 800άρι βαρέλι(σε οκάδες) και μισό ακόμα
.
Κάθε βράδυ ο παππούλης κατέβαινε στο κατώι, και έβαζε το γάλα του Βαγγέλη σε τσανάκα, και φυσικά στο κατώι δεν κατέβαινε κανένας άλλος παρά μόνο αυτός και η γιαγιά
.
Το φίδι αυτό άλλωστε ήταν εκεί άλλωστε από τον πατέρα του.
Ξαφνικά εξαφανίστηκε, και ο παππούς είπε ότι κάτι κακό θα συμβεί.
Μάζεψε λοιπόν η γιαγιά τα πέντε παιδιά της, κατοχή ήταν και τα άλλα δύο είχαν πεθάνει, και φύγανέ.
Σε δυο μέρες οι Γερμανοί τους έκαψαν το σπίτι, το σπίτι του μπάρμπα Γιώργη του Κρινή εις Κακολύρην Ευβοίας.
Ρε τον Βαγγέλη, καλό φίδι, μετά την Κατοχή μάλλον χάλασαν και αυτά
..όσα από αυτά ήταν καλά
.
Βέβαια θα μου πεις ότι το φίδι μπορείς να το αποφύγεις κιόλας, δεν το ήξερες και από χθες άλλωστε, τον αγνώμονα όμως????
Σαν το φίδι στον κόρφο του, που μόλις ζεσταθεί δεν δαγκάνει, που λεν και στο χωριό μου, και φεύγει.
Μου αρέσει να μελετάω χαρακτήρες, δεν με πειράζει εάν κάποιος θα μου βγει γαϊδούρι, ε συγνώμη φίδι ήθελα να πω, απλά έχει πλάκα να κοιτάς την συμπεριφορά του, χαμογελώντας, και μουρμουρίζοντας το γνωστό τραγούδι τον Going Trough , ναι αυτό το «πόσο μαλάκας είσαι» που μιας και είναι και τραγούδι, τι να το βάλουμε το παπάκι
λες και θα αλλάξει το νόημα άλλωστε.
ʼνθρωποι που ξεγράφονται από την συνείδηση μας, που θα θέλαμε να μην είχαμε γνωρίσει, και που σε βάθος χρόνου αυτοί βγαίνουν χαμένοι, μιας και ο κόσμος δεν είναι τρελός κατά το πλήθος του, και οι γνωστικοί λίγοι.
Μεγάλο θέμα η αγνωμοσύνη, πικρό ή θέμα ζωής τελικά δεν έχω καταλήξει.
ʼλλωστε στα θέματα ζωής, μιας και είναι η πραγματικότητα, δεν αξίζει να στεναχωριέσαι, είναι φυσικό επακόλουθο
.
Τις μας λες ρε φίλε και μας ζαλίζεις, τώρα, εδώ είμαστε για να παίξουμε , για το χόμπι μας, για να περάσουμε καλά, για να γελάσουμε
..
Καλά όλα αυτά αλλά η ζωή δεν είναι όμως γέλια και χαρές, μιας και θυμάμαι και τον von πάλι, μιας άλλη ιστορία
Η ζωή είναι και σκέψη, συναισθήματα, φίλοι , αδερφοσύνη
..
Η ζωή είναι ήθος και αξίες, η ζωή είναι και «παντελόνια», τα οποία κακώς αναφέρονται μόνο στους άντρες, μιας και αρκετές γυναίκες θα έπρεπε να τα φοράνε, σε αντίθεση με αρκετές «φούστες», που θα έπρεπε να φοράνε πολλοί από το αρσενικό φύλο
.
Θα τα πάρεί , αναρωτήθηκα σε ένα γρήγορα συνειρμό, όλα σε ένα πόστ
.και ποιος ξέρει;;
Προσπαθούμε να χωρέσουμε συναισθήματα σε πόστ, προσπαθούμε να κάνουμε παρέα
Γιατί;;
Καλά εδώ προσπαθείς να βρεις φίλους, θα πει κάποιος
.
Μα η δουλειά ο κύκλος του καθενός;;;
Μα πολύ από εμάς βρισκόμαστε πιο συχνά από ότι σε σχέση με του φαινομενικά φίλους μας, μιλάμε πιο συχνά, αλλάζουμε σκέψεις και απόψεις πιο συχνά , σε αυτό το θέατρο που λέγεται φόρουμ, μιλώντας εμείς οι ηθοποιοί με την καρδιά και το μυαλό μας, καθώς κάποιοι άλλοι επαγγελματίες θεατές μας παρακολουθούν.
Ο Έλληνας άγνωμων, άτιμο πράμα λέω ώρες ώρες, όπως και ο Έλληνας γενικά, πολύ συμφεροντολόγος βρε παιδί μου, ιδιοτελής για να δώσω και μια πιο σοφιστικέ νότα , παρτάκιας , ωχ αδρεφιστής,
.αγνώμων.
Μπορείς να κάνεις τα πάντα για αυτόν και να σε δαγκώσει, μπορεί να του δώσεις παραπάνω από ότι αξίζει, και όταν του το κόψεις να σε βρίζει κιόλας, ποτέ δεν ξέρει τι αξίζει, είτε σαν άνθρωπος είτε σαν εργαζόμενος, πάντα αξίζει περισσότερα, πάντα είναι αδικημένος, πάντα φταίει ο άλλος και όχι αυτός
..
Αχ όλα είναι εμπειρίες στην ζωή, και πραγματικά δεν ξέρω αλλά χαίρομαι που τις αποκτώ, καλές οι κακές, νομίζω πως με κάνουν καλύτερο.
Με κάνουν να ξέρω ποιος είμαι και που πάω, τι μπορώ να κάνω και τι όχι, καλώς ή κακώς μου δίνουν και μια μορφή αυτοπεποίθησης.
Ένας κύκλος μιας και από ένα κακό συναίσθημα, κάτι που σε πληγώνει, περνώντας η ώρα, και έχοντας κάνει και ένα τσιγάρο, μετά από 4 χρόνια, νιώθοντας το γλυκό μούδιασμα από την νικοτίνη στο αίμα.
When the smoke is going down
.
Από μικρός μου άρεσε η ξένη μουσική, ήταν 80 θυμάμαι όταν άκουσα το Bomber των Motorhead στο Μουσικόραμα
Μου άρεσε η ξένη μουσική μιας και μη ξέροντας αγγλικά τότε, έδινα ότι συναίσθημα ήθελα εγώ στα τραγούδια, ανάλογα με τον ρυθμό, και την εκάστοτε διάθεση μου
Έτσι ακούς την μουσική με την ψυχή
.ακούς τον εαυτό σου να τραγούδα το συναίσθημα που νιώθεις, είναι πιο βαθύ από αυτή καθαυτή την απλή ακρόαση, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και επιφανειακά άλλωστε.
Ένα ξεφύσυγμα που δεν γίνετε να περάσει σε ένα κείμενο μου βγήκε
..
ʼλλη μια εμπειρία , άλλη μια σφαλιάρα που φάγαμε
.
Καλά λέει από αυτόν
μα είναι αίμα σου
.
Δυστυχώς όσο πιο κοντά τόσο πιο πολύ πονάει, τουλάχιστον η αδερφή του , ντρέπεται πλέον για αυτόν, ζητώντας μου συγνώμη
.
Κατάντια
..
Τι κατάλαβα
.;;
Κάθε μέρα που περνάει γινόμαστε σοφότεροι , στον αγνώμονα λοιπόν χαμογελάστε, οποιοσδήποτε και αν είναι , δεν αξίζει, και αφήστε τον
το τραγούδι των Going Through παίζει για πάρτι του και από μόνο του, χωρίς κέρμα στο τζουκ μποξ, ή διπλό κλικ στο win amp
..
Πόσο μαλάκας είσαι
Αφιερωμένο σε όλους τους αγνώμονες , από τον ψυχολόγο του πεζοδρομίου, μιας και η μόρφωση του πεζοδρομίου, η δουλειά και οι «σφαλιάρες», φτιάχνουν τους ανθρώπους καλύτερους από τα γράμματα, που μου έλεγε και η μάνα μου
Με ένα χαμόγελο στο τέλος :wink: ...όσους κλείνει η πόρτα σου αγόρι μου....
Να ΄στε καλά όπου και αν είστε σκέφτηκε, χαμογελώντας δακρυσμένος....
