Βοηθάνε τα φαρμάκα τελικά;
καλησπέρα σε όλους τους φίλους του forum παραθέτω τη δική μου ιστορία:
Όλα υποθέτω ξεκίνησαν 30 χρόνια πριν όταν γεννήθηκα (θέλει και λίγη πλάκα η ζωή ακόμη κι αν δεν αισθάνεσαι ότι τη χρειάζεσαι... την πλάκα εννοώ... anyway) και φτάσανε στο απροχώρητο 1 χρόνο πριν όταν και έπαθα την πρώτη κρίση πανικού και τα επακολουθά της, τα οποία εγώ εξέλαβα ως το 'τελευταίο αντίο' και έκτοτε κάθε μέρα μου την αντιμετωπίζω ως τέτοια... Ως την τελευταία μου! Ως τη μέρα που αυτό που έχω μέσα μου (ένας θεός ξέρει τι;) θα απελευθερωθεί και θα με αποτελειώσει... Βλακώδες έτσι; Αν ήτανε αλλιώς τα πράγματα πιθανότατα δε θα ήμουν εδώ να τα γράφω...
Ευτυχώς που η φύση/ο Θεός/η τύχη με προίκισε με μια τεράστια αγάπη για τον εαυτό μου (οκ μπορεί να είναι κι αυτό κομμάτι του προβλήματος) και δεν παραιτήθηκα ποτέ από τον αγώνα της ανάκαμψης και πιθανότατα δε θα το κάνω και ποτέ ακόμη κι αν δεν καταφέρω να βγω από το αδιέξοδό μου! Το τι με οδήγησε εκεί είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους: οικονομικά προβλήματα (σχεδόν ανύπαρκτα βέβαια), αδυναμία συνεννόησης στο εργασιακό και οικογενειακό μου περιβάλλον, χρόνια θλίψη, νεύρα, στεναχώρια, που όμως όλα οφείλονταν σε μία σεξουαλική φαντασίωση που είχε φτάσει στο επίπεδο της εμμονής και δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο πέραν αυτής κάνοντάς με να ζω σ' έναν κόσμο ενοχών και άγχους... Την κατάσταση επιδείνωσε η χρήση κάνναβις τον τελευταίο χρόνο, ως το μόνο μέσο επίτευξης ηρεμίας στο 'φλεγόμενο' νου μου και κάποια συμπτωματάκια (πιθανότατα κάποια εποχική ίωση) που ήρθαν να αποτελειώσουν την ιδέα της κλονισμένης υγείας που είχα για τον εαυτό μου, λόγω μιας εγχείρισης προ 10ετίας στο νεφρό μου και μίας ύστερης επιπλοκής.
Να μην τα πολυλογώ αφού πέρασα από όλες τις ιατρικές ειδικότητες κατέληξα στον ψυχίατρο, ο οποίος με το καλημέρα μου χορηγεί 1/2 bespar 3 φορές ημερησίως και Valdoxan πριν τον ύπνο... Σε 15 μέρες τα πράγματα γίνανε τραγικά! Το άγχος και η κούραση δώσανε τη σειρά τους στην υπέρμετρη κατάθλιψη και τα σωματικά συμπτώματα. Φταίγανε τα φάρμακα ή θα γινότανε ούτως ή άλλως; Δεν ξέρω... Η ψυχανάλυση δε φαινότανε να βοηθά και το ίδιο κι ο γιατρός... Σε μία από τις τόσες εξετάσεις που είχα κάνει εντοπίζεται μία (καλοήθης) υπερπλασία του θύμου αδένα (ούτε εγώ τον γνώριζα τότε) και οδηγούμε στο χειρουργείο για την αφαιρεσή του αφού έχω αλλάξει γιατρό και αγωγή... Το Valdoxan έγινε Effexor XR 75 μία φορά την ημέρα... Και τότε ξεκινήσανε τα άλλα προβλήματα... Πνευματική σύγχυση, αδυναμία συγκέντρωσης και απόσπαση προσοχής, καψίματα στο λαιμό και η τελειωτική αποπραγματοποίηση που ευτυχώς κράτησε λίγες ώρες... Μετά το χειρουργείο δε και τον συνδυασμό αναισθησίας, παυσίπονων, αντικαταθλιπτικών, αγχολυτικών και πόνου, έπαθα κάτι που δεν το εύχομαι ούτε σε εχθρό μου: δεν μπορούσα να μείνω ξύπνιος, αλλά ούτε και να κοιμηθώ... Ήμουν για 2 μέρες στην ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ πραγματικότητας κι ονείρου... Και το χειρότερο είχα πλήρη συνείδηση αυτού! Όταν απευθύνθηκα τηλεφωνικά στον γιατρό μου για το τι να κάνω με συμβούλεψε να πάρω υπνωτικά και φυσικά στην απελπισία μου τα πήρα... ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΣΥΝΕΒΗ... Κρίση πανικού μέσα σε μια κατάσταση αποπροσωποποίησης, εγχειρισμένος (κομμένος ολότελα στο στέρνο) και μη μπορώντας καν να κουνηθώ... Αυτό ήταν... από τότε το μόνο πράγμα που βιώνα για μήνες ήταν μια αίσθηση μη πραγματικού (με διακυμάνσεις), φόβο απώλειας της συνείδησης, κτλ...
Βγήκα τελικά από το νοσοκομείο ξεπερνώντας και τις όποιες επιπλοκές και γυρνώντας στον γιατρό μου σταδιακά καλυτέρευα συναισθηματικά (βασικά απάθεια είχα πάθει παρά γινόμουνα καλά)... Τα νοητικά προβλήματα όμως γινόντουσαν χειρότερα: σχεδόν μηδενική βραχυπρόθεσμη μνήμη, αδυναμία έκφρασης ιδεών, μπέρδεμα γραμμάτων στο διάβασμα ή το γράψιμο, αδυναμία ανάγνωσης (βλέπεις τη λέξη μόνο ως σχήμα ή ως γραμμένη λάθος!) για μερικά δευτερόλεπτα, αδυναμία να θυμηθώ πως γράφεται μια λέξη (ειδικά λέξεις με διπλά γράμματα ή συνεχόμενα ακουστικά ίδια φωνήεντα) κάτι που ποτέ δεν έκανα, διαστρέβλωση της περιμετρικής όρασής μου (μαύρες κηλίδες που εξαφανίζονται ξαφνικά, μικρές φωτεινές λάμψεις, όχι όμως παραισθήσεις) και φυσικά η σκέψη μου έγινε τέτοια που δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια... μοιάζει περισσότερο με μία ονειρική συμβολική κατάσταση παρά με συμπαγείς σκέψεις και ιδέες, ενώ δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθώ ΜΕΣΗΜΕΡΙ (ναι μόνο το μεσημέρι) και να μην ξυπνήσω θλιμμένος ή πανικοβλημένος...
Όταν δε σταμάτησα το Effexor... http://en.wikipedia.org/wiki/SSRI_discontinuation_syndrome#.22Brain_zaps.22_and _sensations και ο νοών νοείτω... Η δε ισχύς των συμπτωμάτων πολλαπλασιάστηκε...
Δεν ξέρω αν φταίνε τα φάρμακα ή η κατάστασή μου... Εγώ θεωρώ πάντως ότι μου κάνανε κακό... Που θα πάει, όμως, θα τη βρούμε όλοι μας την άκρη και να με συγχωρείτε για το μεγάλο του κειμένου μου, αλλά δεν τα έγραψα και όλα! :P
