ΟΤΑΝ ΒΓΑΙΝΩ ΕΞΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΜΟΥ...
Σημερα πηγα και γραφτηκα στη σχολη.Μετα προχωρουσα και ειδα ενα ζευγαρι να καθεται σε μια καφετερια.Το αγορι φορουσε μια μαυρη μπλουζα με ενα περιεργο σχεδιο πανω.Επειδη δεν ημουν σιγουρος γι\' αυτο που ειδα, πηγα πισω και περασα διακριτικα απο μπροστα τους κοιταζοντας με τροπο τη μπλουζα του παιδιου.Ηταν μαυρη (αυτο ειναι σιγουρο) και ειχε ενα μπλε σχεδιο στη μεση και κατι κοκκινες γραμμες οχι ισιες ομως (νομιζω) και εγραφε κατι που δε θυμαμαι καθολου, και δε θυμαμαι και με τι χρωμα ηταν τα γραμματα και νομιζω πως μερικα γραμματα ξεθωριαζαν ή αν θυμαμαι καλα ενα γραμμα δεν υπηρχε, δηλαδη ηταν μια λεξη που σαν κατι να της ελειπε, πχ αντι storm ελεγε stor.
Το ειδα μεσα σε ενα δευτερολεπτο, τοσο πεταχτα, πως να μπορεσω να δω επακριβως τι ειναι; Και να ηταν καμια γνωστη μαρκα, nike, adidas, puma που τα σηματα της ειναι αναγνωρισιμα.Τι στο διαολο ηταν αυτη η μπλουζα; Πως ηταν ετσι;
Το χειροτερο ειναι οτι με εχει πιασει η αμφιβολια γι\' αυτο που ειδα.Και οταν συμβαινει αυτο, προσπαθω να δημιουργησω μια εικονα στο μυαλο μου και αυτο ειναι πολυ κουραστικο.
Πηγα και καθισα επιτηδες στην καφετερια περιμενωντας να φυγουν για να τους δω.Ηταν ομως σε τετοιο σημειο που δε μπορουσα να κατσω καπου για να τους βλεπω απο μπροστα.
Ετσι εβλεπα το πισω μερος της μπλουζας.
Μετα σηκωθηκαν και εφυγαν.Δεν τους προλαβα...
Δε μπορουσα να σηκωθω να φυγω γιατι δεν ειχα πληρωσει.
Με εχει πιασει πονοκεφαλος τωρα απο αυτο το κολλημα.
Ειμαι πολυ χαλια ψυχολογικα.
Τετοια κολληματα με αποδυναμωνουν για τα καλα.
Ειχα παρει και ενα αγαπημενου μου περιοδικο να διαβασω αλλα σιγα μην ειχα ορεξη να το διαβασω.Ο νους μου ηταν στη μπλουζα...
Δεν ξερω...εχω κολλησει τρομερα τωρα...
Και πειτε μου, τι να κανω για να βρω αυτο τον τυπο μεσα σε αυτη την πολη με τους εκατομμυρια κατοικους;
Αν δουλευε στην καφετερια, θα ηταν ok.Αλλα αυτος ηταν απλα πελατης και ισως ποτε δεν ξαναπαει εκει.
Ισως το \"σε ειδα\" στην athens voice βοηθησει, αυτο σκεφτηκα αμεσως, αλλα δε διαβαζουν ολοι οι Αθηναιοι τη στηλη αυτη...
Οταν βγαινω εξω, ειναι ταλαιπωρια μεγαλη...
Εκτος απο τα κολληματα με τα ρουχα, με τα σκουπιδακια που μαζευω ειναι και αλλα.
Ειναι ολη αυτη η φασαρια της Αθηνας, η κινηση, η πολυκοσμια, το καυσαεριο, ενα βουητο που σε τρελαινει.
Ειναι που νιωθω ενας παρακατιανος και βλεπω τους αλλους που ειναι πιο ομορφοι απο μενα, γυμνασμενοι, με αυτοπεποιθηση, με τελειο ντυσιμο, και ζηλευω παρα πολυ.
Μου τη δινει που δεν ειμαι σαν αυτους.
Μου τη δινει που δε μπορω να ειμαι ετσι οπως θελω.
Μου τη δινει που δε μπορω να γνωρισω οσα ατομα θελω.
Μου τη δινει που θα παω παλι στη σχολη με τα ιδια ατομα.
Μου τη δινει που καθε φορα που βγαινω εξω παθαινω κολλημα.
Μου τη δινει που υπαρχουν τοσα πολλα εκει εξω και δεν τα προλαβαινω.
Μου τη δινει που οι ανθρωποι φορανε τοσο περιεργα ρουχα.
Μου τη δινει που γινεται τετοιος χαμος στο κεντρο της πολης.
Μου τη δινει που ακομα εχω ιψδ.
Μπορειτε να διαβασετε αυτο και αλλα ποστ μου στο μπλογκ μου: http://anisixos.blogspot.com
