Παιδια καλησπερα. θα ηθελα να σας ευχαριστησω για την ευκαιρια που μου δινετε να μιλησω λιγο για το προβλημα μου. κατ αρχας να πω οτι ειμαι ανδρας 28 χρονων ετσι για να εχετε και μια εικονα.
Το προβλημα ειναι οτι εδω και 1 χρονο μετα απο 1 σοβαροτατο οικογενειακο προβλημα που κραταει πολλα χρονια και μας εχει καταρρακωσει καθως και διαδοχικες απορριψεις που ειχα απο δουλειες κλειστηκα τελειως στον εαυτο μου. Δεν αντεχα ποια τη ντροπη της ανεργιας και την εικονα που ειχα για τον εαυτο μου. Ενοιωθα ντροπη για μενα.Επισης δεν μπορουσα να πια να καταπιω τα προβληματα που ειχα σπιτι μου. Ο πατερας μου αρρωστησε απο τη στεναχωρια του .σηκωσαμε ολοι τα χερια ψηλα. δεν μπορω να σας πω πιο πολλες λεπτομερειες δυστυχως. ειμουν παντα πολυ φιλοτιμος διαβασα σπουδασα δουλεψα στο αντικειμενο μου αλλα ξαφνικα ηρθα στο αμην. σταματησα την επαφη με τους περισσοτερους φιλους μου. καμια απαντησε σε κληση. κανενα μηνυμα. το μεγαλυτερο μου σφαλμα ειναι οτι σταματησα και καθε επαφη με μια μακρυνη σχεση που ειχα. Δεν αντεχα να κραταω κατι που πια δεν μπορουσα να στηριξω. Διελυσα τα παντα. Πλεον ενα χρονο μετα προσπαθω να βγω απο αυτη την κατασταση. Οι φιλοι μου με χαρα ξανακουσαν νεα μου. Δεν με ρωτησαν πως και γιατι αλλα μου παρακαλεσαν να μην το ξανακανω. Ζητησα μια μεγαλη συγνωμη και τη δεχτηκαν. Τους εξηγησα οτι δεν το εκανα για να τους στεναχωρησω αλλα γιατι εφτασα στο αμην. Κυριολεκτικα στο αμην. Ο μονος ανθρωπος που μου εκλεισε την πορτα ηταν η πρωην σχεση μου. Ενας ανθρωπος που προσπαθησα επι χρονια να κρατησω με ταξιδια και προπαντων αγαπη και κατανοηση. Λιγοι μπορουν να καταλαβουν ποσο δυσκολο ειναι να κρατησεις μια σχεση απο μακρυα αν δε το εχουν περασει. και ομως παλεψα να την εχω κοντα μου. Σε μια στιγμη τα κατεστρεψα ολα. Το αδικο ειναι λοιπον ολο δικο μου. Ομως την ευκαρια για μια συγνωμη πια δεν την εχω. Ηξερα εδω και μερικους μηνες οτι προχωρησε τη ζωη της. Η αγαπη μου για αυτον τον ανθρωπο δεν θα μου επετρεπε να τη στεναχωρησω και να της κανω κακο με οποιοδηποτε τροπο. οποτε της εστειλα ενα απλο μηνυμα σε λογικη ωρα ζητωντας οταν και οποτε μπορει να επικοινωνησουμε. οπως ηταν λογικο δεν απαντησε ποτε ουτε με πηρε. μετα απο 1 μερα της εκανα και μια κληση επισης δεν απαντηθηκε. εκει και τελος. δεν περιμενα βεβαια κατι απλα η απογνωση εκει με εβγαλε. δεν την ξαναενοχλησα ποτε και εμεινα με το μαραζι. Εδω και 2 μηνες εχω μεινει με αυτο το βασανο. Δεν μπορω να ξεπερασω αυτο το σημειο και εχω κολλησει σε μια σκεψη που καθε μερα με τρωει. Ενω οι φιλοι μου μου συμπαραστεκονται και ειναι παλι διπλα μου ξερουν οτι κατι με μαραζωνει. Αλλα εγω δεν μπορω να μιλησω σε κανενα. Το φταιξιμο ειναι ολο δικο μου. Πλεον προσπαθω να ορθοποδησω και να βρω μια δουλεια. η ανεργια ηταν αυτη που με οδηγησε σε αυτη την ανεξηγητη απομονωση και παλευω να ορθοποδησω με οποιοδηποτε τροπο. Δυστυχως ομως οι ενοχες μου για το τι κατεστρεψα ειναι συνεχεια μεσα μου. κοιμαμαι με τη σκεψη και ξυπναω καθε 5 λεπτα σαν να μην ειχα κοιμηθει ποτε. Δεν μπορω να φαω σχεδον τπτ και εχω χασει 15 κιλα σε 2 μηνες. οι δικοι μου δε με ρωτουν τι με αποσχολει. ξερουν δε θα μιλησω. το ξερουν γτ ξερουν ποσο ευαισθητος ειμαι και δε θα προσθετα ακομα ενα προβλημα στα τοσα που τους απασχολουν. φυσικα ειναι ακομα χειροτερο να με βλεπουν κλεισμενο στον εαυτο μου. ομως δε θελω πια να ειμαι ετσι. θελω να ειναι περηφανοι για μενα οπως και οταν γνωρισαν τον ανθρωπο που αφιερωσα με αγαπη τοσα πολλα. τοσα συναισθηματα και τοση αγαπη. οπως οταν αποφοιτησα οπως οταν επιασα την 1η μου δουλεια. η στεναχωρια τους δε με παρηγορει αλλα με κανει ακομα πιο ενοχο. ηδη τα βαρη ειναι πολλα. Και φως δεν βλεπω.
ευχαριστω που διαβασατε το προβλημα μου και συγνωμη αν σας κουρασα.
