Δεν εχω ζωη...δεν εχω τιποτα.

Καλησπερα. Κατα συμπτωση σημερα κλεινω τα 20, μα οπως παντα το αντιμετωπιζω σαν μια απλη καθημερινη, συνηθισμενη μερα. Απο μικρο κοριτσι ακομα δεν ειχα πολλα ενδιαφεροντα, δεν ειχα φιλους, ημουν παντα μοναχικη και περασα πολυ ταραγμενη εφηβεια. Ημουν μελαγχολικη, ειχα τασεις καταθλιψης και απομονωσης μα ειχα πεισει τον εαυτο μου πως ετσι ειναι η προσωπικοτητα μου και πρεπει να ζησω με αυτη.Για διατημα περιπου 2 χρονων (απο 17 μεχρι 18μισο) ειχα κανει επιτελους μερικους φιλους και περνουσα ομορφα για πρωτη φορα.δε μελετουσα ποτε για το σχολειο, ημουν εξυπνη μα απιστευτα τεμπελα, με αποτελεσμα να αποτυχω στις πανελληνιες (δε πηρα ουτε απολητηριο!) και να αναγκαστω να ξαναδωσω. Δε θελω να σας κουρασω αλλο. Απο κεινο το διατημα δε μου εχει μεινει τιποτα. Ολοι οι φιλοι μου περασαν σε μακρυνες σχολες και δεν εχω επαφη με κανεναν τους εδω και παρα πολυ καιρο. Προσπαθησα να ξεπερασω το γεγονος και να κανω καινουριες παρεες. Γραφτηκα σε καποια σχολη μα τιποτα. Εδω και αρκετους ατελειωτους μηνες η μοναξια ειναι η μοναδικη μου συντροφια. Δεν εχω κανενα ενδιαφερον, δεν εχω δουλεια, νιωθω αδυναμη ακομα και να παω μια βολτα μονη μου, να περπατησω. Αυτο που νιωθω ειναι κατι παραπανω απο θλιψη και δεν εχει απαραιτητα να κανει με το οτι εχασα ολους τους παιδικους μου φιλους. Εχει να κανει με την ανικανοτητα μου να ζησω τη ζωη ενος ενηλικα πλεον. Βρισκομαι σε μια διαρκη αδρανεια καθ'ολη τη διαρκεια της μερας παρατηρωντας τους γυρω μου να χτιζουν τη ζωη τους και να δημιουργουν. Δεν εχω το παραμικρο εφοδιο, την παραμικρη ενδειξη οτι μπορω να προχωρησω.Ολη μου η καθημερινοτητα ειναι αδεια και σιωπηλη, λες και καθομαι συνεχως σε ενα παραθυρο και χαζευω τους περαστικους που αγωνιζονται για τη ζωη τους, χωρις να μπορω να αγωνιστω κ εγω για τη δικη μου...Το μονο που νιωθω ειναι απελπισια. Τιποτα αλλο. Ειμαι πεπεισμενη πως πασχω απο καταθλιψη, μια εθιστικη καταθλιψη..Και δεν εχω κανενα στοιχειο για το πως θα την "ξεφορτωθω"...

Καλησπερα και σε σενα.Δεν μπορει καποιο ενδιαφερον θα εχεις πρεπει να βγαινεις.Δεν νομιζω οτι εισαι ανικανη απλα ετσι σκεφτεσαι και στο τελος θα καταντησεις σε απογνωση.Να σου πω και εγω την αληθεια ουτε και εγω ειχα πολλους φιλους εχω ομως την οικογενεια μου.Ευχομαι να γινεις καλα και να σταθεις ξανα στα ποδια σου

Εχεις και γενεθλια δηλαδη ε?να ζησεις κοπελα μου,πολυχρονη στο ευχομαι μεσα απο την καρδια μου.

Quote:

---

Originally posted by WeakbutPowerfull
Καλησπερα και σε σενα.Δεν μπορει καποιο ενδιαφερον θα εχεις πρεπει να βγαινεις.Δεν νομιζω οτι εισαι ανικανη απλα ετσι σκεφτεσαι και στο τελος θα καταντησεις σε απογνωση.Να σου πω και εγω την αληθεια ουτε και εγω ειχα πολλους φιλους εχω ομως την οικογενεια μου.Ευχομαι να γινεις καλα και να σταθεις ξανα στα ποδια σου

---

οχι δυστυχως δεν εχω κανενα ενδιαφερον. Η μαλλον ακομα και να εχω βρισκομαι σε μια διαρκη κατασταση αδρανειας, μου ειναι σχεδον αδυνατο να σηκωθω, να παρω το θαρρος να ανοξω την πορτα να παω να γραφτω επιτελους στη σχολη χορου που τοσο πολυ το θελω..νιωθω ανυμπορη να κανω αυτα τα μικρα απλα πραγματα, δε βρισκω ποτε το θαρρος η τη δυναμη...Πριν μερικα χρονια η αδερφη μου ειχε ακριβως το ιδιο προβλημα. Ειχε ανεκαθεν μαθητικες δυσκολιες, δεν ειχε ποτε φιλους, κανεις ποτε δε τη βοηθησε, ισα ισα την χλευαζαν επειδη δεν ειναι εξυπνη και δε τα καταφερνει. Δε παραδεχτηκε ποτε οτι με ζηλευε, εγω παντα την αντιμετωπιζα σαν εναν ξενο με τον οποιο πρεπει δυστυχως να ζησω και δε δεχτηκα ποτε να τη βοηθησω καθως κι εκεινη ποτε δε ζητησε βοηθεια. Με λιγα λογια παντα την εδειχνα με το δαχτυλο ως παραδειγμα προς αποφυγη, μεχρι που στο τελος η ζωη μου εγινε οπως η δικη της. Ημουν παντα αναγκασμενη να την υπομενω, να ανεχομαι τις κρισεις υστεριες της απαντωντας με δικιες μου κρισεις, ενιωθα και νιωθω ακομα να ασφυκτιω που ειμαι διπλα της γιατι δυστυχως η ευτυχως μενουμε μαζι. Πιστευω πως οι αμετρητες δυσκολιες της ζως της με επηρεασαν σε πολυ μεγαλο βαθμο καθως εγω ημουν παντα το παιδι με \"τις δυνατοτητες\" ενω εκεινη οχι. Επρεπε να υπομενω την καπως χαμηλη νοημοσυνη της η οποια εχει αποδειχτει απο γιατρους στο παρελθον. Και ολα αυτα εχουν ισως ως αποτελεσμα την δικη μου τωρα αδιεξοδο...

Κοιταξε οι τυψεις δεν προκειται να σε βοηθησουν σε τιποτα.Το μονο που θα καταφερεις ειναι να γεμιζεις ενοχες και να μενεις πισω στη ζωη.Δεν ειναι αδιεξοδο ολα ξεπερνιονται σκεψου το σαν μια δοκιμασια

σου εστειλα U2U. επισης ευχαριστω πολυ για τα χρονια πολλα!

Νασε ρωτήσω κάτι?
Από που πηγάζει αυτή η αντιπάθεια για την αδελφή σου?

ΥΓ. Χρόνια πολλά και από μένα....:)

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Νασε ρωτήσω κάτι?
Από που πηγάζει αυτή η αντιπάθεια για την αδελφή σου?

ΥΓ. Χρόνια πολλά και από μένα....:)

---

σε ευχαριστω για τα χρονια πολλα ^^

την αντιπαθουσα ανεκαθεν. δε ξερω πως να το εξηγησω, ειναι κατι σαν αρνητικη ενεργεια που νιωθω να πηγαζει απο μεσα της...οταν πολλες φορες πχ προσπαθει να με αγκαλιασει, κατα εναν ανεξηγητο τροπο την απωθω μη μπορωντας να ενδωσω.
αυτο βεβαια ειναι κατι \"μεταφυσικο\"? ισως...
πιστευω πως η κυρια πηγη αυτης της αντιπαθειας ειναι το οτι πρωτον ειμαστε τελειως διαφορετικοι χαρακτηρες, ειναι αυτο που συμβαινει σε παρα πολλους το λεγομενο \"δε σε χωνευω βρε αδερφε!\"...δε ξερω αν γινομαι αντιληπτη...δε \"κολλησαμε\" ποτε, δε φερθηκαμε ποτε η μια στην αλλη ως αδερφες. προδιδε τις σκανταλιες μου, δε με υπερασπιστικε ποτε, αντιθετως μου εδειχνε με τον χειροτερο τροπο το ποσο πολυ θα ηθελε να βρισκεται στη θεση μου (διοτι αν και ημουν ολα αυτα που ανελυσα, υπηρξα και κοινωνικη κατα καιρους, ειχα κατακτησεις κτλ)...το οτι κλεινομουν στον εαυτο μου δε συνεβαινε τοσο συχνα στο παρελθον, ισως μονο οταν ημουν στο σπιτι. τα τελευταια 2-3 χρονια εχει φτασει στο αποκορυφωμα αυτη η συμπεφορορα μου.

Οπότε η δεισλειτουργεικότητα ξεκινάμέσα από την οικογένεια.
Ξέρεις, το να λες \"παει να με αγκαλιάσει και δεν μπορώ να ανταποκριθώ\" και μιλάς για την αδελφή σου, δεν είναι τυχαία συμπεριφορά αλλά έχει ρίζες στον τρόπο που μεγαλωσες/σε μεγαλωσαν.
Με τους γονεις σου τι σχέση έχεις?

η αληθεια ειναι οτι εφτασες στον πυρηνα του συγκεκριμενου ζητηματος. οι γονεις μου ηταν και ειναι αυτο που λεμε \"τα ανθρωπακια\" που αγωνιζονται καθημερινα να φερουν το φαι στο σπιτι να το θεσω ετσι απλα...ηταν ελαχιστες οι περιπτωσεις που συζητησα μαζι τους για τα προσωπικα μου. ημουν παντα σε θεση να τα αναλυω μονη μου η τουλαχιστον ετσι πιστευα. την πιο ωριμη σχεση την ειχα και την εχω με τον πατερα μου, το πρωτυπο μου. θυμαμαι τις ατελειωτες σηζητησεις μας για καθε ειδους θεματα. ειναι για μενα ενας μικρος θεος, με τοσες γνωσεις και τοση καλοσυνη μεσα του, εχει παντα την ικανοτητα να μου ζεσταινει την ψυχη και η αληθεια ειναι οτι προσπαθω να περναω οσο το δυνατον γινεται περισσοτερες ωρες κοντα του τελευταια. οσο αφορα την αδερφη μου δυστυχως οι οικονομικες δυσκολιες δε μας επετρεψαν να τη βοηθησουμε οσο θα επρεπε και οι γονεις μου αυτομαστιγωνονται γι\'αυτο. αν και παντα καταλαβαιναν το ποσο δυσκολο μου ηταν να την \"υπομενω\" δε θα ελεγα πως μπορουσαν να κανουν κατι παραπανω για να με βοηθησουν.

Καλησπέρα και από μένα! Καταρχήν χρόνια σου πολλά! TheFlameWithin, αυτά που περιγράφεις στο πρώτο σου post μου είναι τόσο γνώριμα και πραγματικά σε νιώθω.. Για καιρό παρατηρούσα τη ζωή να τρέχει και εγώ να μένω ακίνητη και απλά να περνάει ο καιρός.. Ωστόσο, θέλω να σου πω κάποια πράγματα που μέσα στη θλίψη σου μπορεί να μην τα καταλαβαίνεις ή να μην τα παραδέχεσαι όπως έκανα και εγώ τότε. Αυτό που έγραψες ότι οι άλλοι παλεύουν για τη ζωή τους etc ok, είναι έτσι ως ένα βαθμό. Αυτό που έμαθα από όλη αυτήν την ιστορία με την κατάθλιψη είναι πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.. Τί εννοώ. Ότι δεν ξέρεις ο καθένας τι κρύβει μέσα του και τί γολγοθά περνάει, όλοι φαινομενικά δείχνουμε καλά στους άλλους αλλά μέσα μας ξέρουμε τι περνάμε.. Σίγουρα όλα τα προβλήματα δεν είναι το ίδιο σοβαρά αλλά ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάς ότι όλοι μα όλοι έχουμε προβλήματα. Ξέρεις πόσα άτομα από τη σχολή μου αντιμετώπιζαν ή αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως τα δικά μας? Τώρα που βγαίνω σιγά σιγά από αυτό και μιλάω ανοιχτά βλέπω ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί που δε νιώθουν καλά.. Και πραγματικά αν δεν μου μιλούσαν θα έλεγα: \"Αυτός? Αποκλείεται!!\" Ένα άλλο πράγμα που πρέπει να λάβεις σοβαρά υπόψη είναι το ότι και η αδερφή σου στο παρελθόν έχει αντιμετωπίσει παόμοια προβλήματα, γεγονός που δεν είναι καθόλου τυχαίο κατά τη γνώμη μου. Τί κατάσταση επικρατεί στο σπίτι? Υπάρχει κάποιο πρόβλημα? Τέλος θα σου συνιστούσα να επισκεφτείς κάποιον ειδικό αν δε νιώσεια καλύτερα σύντομα. Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τί σου συμβαίνει και να το αντιμετωπίσεις. Είσαι πολύ νέα και το οφείλεις στον εαυτό σου να γίνεις καλά και να σε προσέχεις! ;) Καλή δύναμη σου εύχομαι! :)

Όταν ένας άνθρωπος είναι άρρωστος δεν τον υπομένουμε, τον στηρίζουμε.Αν έχει πρόβλημα, έχεις να κάνεις με το πρόβλημα της και όχι με την ίδια. Είναι άδικο πρώτα απ όλα για σένα, γιατί μια νέα κοπέλα που αντιδρά έτσι σε ένα τέτοιο θέμα σημαίνει πως δεν έχει ολοκληρωθεί πρώτα απ όλα η ίδια σαν άνθρωπος για να δει την αλήθεια. Ίσως βέβαια όλο αυτό να είναι και αντίδραση, να σου βγαίνει δηλαδή η αρνητικότητα γιατί δεν θες να παραδεχτεις την όλη κατάσταση που σας επηρεάζει οικογενειακώς.
Κάπως έτσι λοιπόν αποφάσισες να \"νοσήσεις\" και συ. Να δημιουργήσεις εσύ η ίδια πρόβλημα στον εαυτό σου, (όχι συνειδητά), προκειμένου να τραβήξεις την προσοχή των υπόλοιπων πάνω σου.

Quote:

---

Originally posted by chr1986
Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τί σου συμβαίνει και να το αντιμετωπίσεις.

---

ευχαριστω για τις ευχες σου :)

εχεις απολυτο δικιο σε οτι ειπες μα δε μονοπωλησα ποτε το προβλημα μου...ισως το γεγονος οτι η καταθλιψη ειναι τοσο γνωριμη στην πλειοψηφεια των ανθρωπων, συνεβαλλε στην ενισχυση της δικιας μου περιπτωσης (γι\'αυτο και την εθεσα ως εθιστικη)...επισης πιστευω πως εχω καταλαβει πληρως το τι μου συμβαινει...αυτο που δε μπορω να κανω οπως και εσυ ειπες ειναι να το αντιμετωπισω. δε νομιζω πως μου μενει αλλη λυση απο καποιον ειδικο, αν και ομολογω πως φοβομουν παντα αυτη την καταληξη.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Όταν ένας άνθρωπος είναι άρρωστος δεν τον υπομένουμε, τον στηρίζουμε.Αν έχει πρόβλημα, έχεις να κάνεις με το πρόβλημα της και όχι με την ίδια. Είναι άδικο πρώτα απ όλα για σένα, γιατί μια νέα κοπέλα που αντιδρά έτσι σε ένα τέτοιο θέμα σημαίνει πως δεν έχει ολοκληρωθεί πρώτα απ όλα η ίδια σαν άνθρωπος για να δει την αλήθεια. Ίσως βέβαια όλο αυτό να είναι και αντίδραση, να σου βγαίνει δηλαδή η αρνητικότητα γιατί δεν θες να παραδεχτεις την όλη κατάσταση που σας επηρεάζει οικογενειακώς.
Κάπως έτσι λοιπόν αποφάσισες να \"νοσήσεις\" και συ. Να δημιουργήσεις εσύ η ίδια πρόβλημα στον εαυτό σου, (όχι συνειδητά), προκειμένου να τραβήξεις την προσοχή των υπόλοιπων πάνω σου.

---

αυτο ειναι που συνειδητοποιω. το οτι ημουν τοσο μικρη και ανωριμη, στην ουσια μεγαλωνα με αυτη την κατασταση μα λογω ηλικιας δε μπορουσα να κανω κατι για να τη βοηθησω και ετσι απλα την παρατηρουσα \"υπομενοντας\". οταν εφτασα στο σημειο να την καταλαβω πραγματικα η απλα απαξιουσα επειδη ισως ημουν στην φαση που περνουσα ομορφα, η ισως επειδη ειχα ηδη φτασει στην φαση που ειμαι τωρα.

Εχεις δίκιο.Ήσουν και είσαι πολύ μικρή για να το διαχειριστείς.
Μήπως όμως να αρχίσεις να θέτεις κάποιες ερωτήσεις στον εαυτό σου?

Για πόσο καιρό θα κάνω πως δεν συμβαίνει τίποτα?
Έχω εγώ καμία ευθύνη γι αυτό? (Εννοείται φυσικά και ΟΧΙ)
Γιατί θυσιάζω ακόμη τα καλύτερα μου χρόνια?
Γιατί δεν αποφασίζω να αγαπήσω πραγματικά τον εαυτό μου και μέσα από αυτόν να δώσω αγάπη και στήριξη στην οικογένεια μου?
Γιατί δεν πιάνω τη ζωή απο τα μαλλιά αντί να σέρνομαι στη σκιά της?

Έχεις απαντήσεις σε αυτά?