Φόβος για το φόβο. ʼγχος για το άγχος.

Νέος, ωραίος και δραστήριος πιο πολύ και από τον Βέγγο. Πριν!
Μέσα σε δευτερόλεπτα, πριν επτά χρόνια, η ζωή μου άλλαξε ξαφνικά, αναπάντεχα, σε κάτι κουραστικό, εξουθενωτικό. Όταν αισθάνομαι καλά, τρέχω πίσω της. Όταν είμαι χάλια, απλώς την βλέπω να φεύγει. Τις περισσότερες φορές, έχω δύο αντίθετες επιθυμίες. Να το κάνω, να μην το κάνω. Να πάω, να μην πάω. Να φάω,... να φάω. Μόνο αυτές συμφωνούν! Καθημερινό άγχος για τα πιο απλά πράγματα, αλλά και για τα σημαντικά. Κυρίως, όμως, άγχος γιατί έχω άγχος. Φοβίες, κυρίως για θέματα υγείας, όπως έμφραγμα, εγκεφαλικό - αυτά τα δύο είναι τ'αγαπημένα μου- και ότι άλλο διαβάσω ή ακούσω στην τηλεόραση. Φόβος για το φόβο που θα νιώσω, αν δω, διαβάσω ή ακούσω κάτι. Προκαταβολικά! Ανασφάλεια ακόμα και για δεδομένα πράγματα.
Χώροι με πολύ κόσμο, όπου κάποτε διασκεδαζα, τώρα μου προκαλούν πανικό. Καιρικές συνθήκες όπως πολύ ζέστη ή πολύ κρύο, ίδιες για όλον τον κόσμο, εμένα με ανησυχούν.
Ανησυχία γενικά, χωρίς λόγο, απροσδιόριστη, την οποία μου αρέσει να αποκαλώ προαίσθημα!
Μετά από αυτά τα λίγα, έτσι για...αρχή, εσείς τι λέτε? Θα νιώθατε ευχαρίστηση για τη ζωή, θα κάνατε σχέσεις, θα θέλατε να κάνετε οικογένεια?

Σας ευχαριστώ...
Ίκαρος

αγαπητέ ίκαρε,

διαβάζοντας το μηνυμά σου είναι σα να βλέπω σε ένα κάτοπτρο τον εαυτό μου.
Αν και σε μένα η διαταραχή άρχισα πριν 1,5 μόνο χρόνο όλα αυτά που περιγράφεις με αντιπροσωπεύουν απόλυτα. (ειδικά σε ότι αφορά ΤΗ ΦΟΒΙΑ ΓΙΑ ΕΜΦΡΑΓΜΑ ΚΑΙ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ)..μπορείς να δεις άλλωστε προηγούμενα δικά μου μυνήματα ή αν θες και το τελευταίο εδώ:

http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=861

βρίσκομαι κι εγώ σε απόγνωση και ένας λόγος παραπάνω είναι ότι έχω ήδη οικογένεια...η γυναίκα μου με γνώρισε όμως εντελώς διαφορετικό απ αυτός που είμαι τώρα και αυτό δυσκολεύει αρκετά την κατάσταση. Θα ήθελα πολύ να προχωρήσουμε σε απογόνους αλλά δε μπορείς να φανταστείς πόσο με προβληματίζει το αν θα μπορώ να ανταπεξέλθω βρισκόμενος σε αυτή τη μιζέρια ζωής..τη θλίψη και προπάντων το φόβο.
Επειδή λες ότι περνάς καιρό αυτόν τον εφιάλτη ήθελα να ρωτήσω αν έχεις κάνει κάποιες ενέργειες για να βοηθηθείς....

Εγώ μετά την επανεμφάνιση του υπερβολικού άγχους τον τελευταίο μήνα ......κι ενώ είχε μεσολαβήσει ένα 6 μηνο περίπου όπου το είχα μετριάσει αρκετά σε σημείο που πίστευα ότι το νίκησα και σε λίγο θα ήμουν όπως πριν...έχω απογοητευτεί...και αναζητώ βοήθεια.
Απλά δε ξέρω από που...ψυχαναλυτή...ψυχολόγο.. .ψυχίατρο...ομοιοπαθητικό? Δε ξέρω πραγματικά γιατί έχω μπερδευτεί ...απλά πολλοί λένε ότι καλά αποτελέσματα έχει η γνωσιακή συμπεριφορά και μάλλον θα προβώ στην αναζήτηση κάποιου καλού επαγγελματία ψυχιάτρου που να ειδικεύεται εκεί....ζητώ βέβαια και την βοήθεια των υπολοίπων παιδιών από δω σε περίπτωση που έχουν να μου υποδείξουν κάποιον....με U2U μήνυμα.
Αρχίζω και φοβάμαι ότι ο παλιός ευατός μου θα είναι πλέον ανάμνηση. Αυτός ο απίστευτος φαύλος κύκλος άγχος-σύμπτωμα-άγχος δε λέει να σταματήσει πουθενά. Ίσως αν ξαναπάω σε καρδιολόγο και μου πει ότι όλα είναι καλά να τον σπάσω για λίγο...αλλά μετα πάλι η σκέψη....\"ναι αλλά αν την έχω σκαπουλάρει ως τώρα με τόσο άγχος σίγουρα δε τη γλυτώνω αύριο\"...εκεί κάπου έρχεται και κάποιο τσιμπημα ή πόνος στην καρδιά , κανένα άξαφνο κάψιμο....ή κανένα φτερούγισμα δυνατό ...και φτου πάλι μέσα στο καρουζέλ.....
Ίσως μία κάποια λύση ειδικά για εμάς που έχουμε αυτή τη νοσοφοβία για έμφραγμα ή εγκεφαλικό να είναι το να ακολουθήσουμε μία πιο υγειηνή ζωή δηλ. σωστή διατροφή...άθληση....όχι τσιγάρο...μήπως έτσι τουλάχιστον μετριαστεί το άγχος που πρόερχεται και από τύψεις διότι κάνουμε όλα αυτά που μπορεί να οδηγήσουν στο κακό....ϊσως έτσι να νιώσουμε καλύτερα....
Δε το χω προσπαθήσει ακόμη αλλά πιστεύω ότι επιβάλλεται...γιατί πχ κάθε τσιγάρο που κάνω μου προκαλέί μετά φόβο και άγχος για τους γνωστούς λόγους. ʼντε να το κόψεις όμως....
Πάντως αρχίζω να πιστεύω πως αυτή είναι μία καλή λύση...επίπονη μεν...αλλά ίσως αποβεί αγχολυτική για τις περιπτώσεις της νοσοφοβίας ...γιατί τουλάχιστον θα ξέρει κανείς ότι κάνει υγειηνή ζωή και απ αυτής της άποψης θα χει ήσυχη τη συνείδησή του που ίσως έτσι μετριάσει και το άγχος του.

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΑΓΧΟΣ ΙΚΑΡΕ!!!Αυτό θα μας φάει στο τέλος το κακούργο.......:)

:cool:Καλημέρα. Pepe και olga_soul σας ευχαριστώ πολύ για τα μηνύματα σας. Και μόνο που διαβάσατε το δικό μου, με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα. Τελικά, πάντα μπορείς, να βρεις κάποιον να σε ακούσει και να σε καταλάβει. Κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο!

Ικαρε,

εδω μπορουμε να σε ακουσουμε και να σε αγαπήσουμε. Μπορούμε να μοιραστούμε τα προβλήματά μας. Αλλά δεν μπορούμε να σε θεραπεύσουμε. Αυτό ειναι αποκλειστικά και μόνο δική σου επιλογή , δική σου απόφαση , δικη σου ευθυνη.

Ενημερώσου για τις θεραπείες , διάβασε τις δικές μας εμπειρίες και αποφάσισε όσο μπορείς γρηγορότερα.

Black Rose σε ευχαριστώ για το μήνυμα σου. Στόχος μου είναι, στη \"Διάθεση:\" να γράφω κι εγώ ΥΠΕΡΟΧΗ!

Μπράβο Ικαρε!

Δωστα όλα για το στόχο σου. Βρες τα κατάλληλα εργαλεία (θεραπεία) !

Περνώντας μεσα απο τη περιπέτεια της καταθλιψης σιγουρα προυπήρχαν ανχος,στρες(πολυ,υπερβολικ� �)και τα οποία πιστευω με οδήγησαν και στη πλήρη κατάπτωση μου.
Μεσα απο προσωπικο..διαλογο με τον εαυτό μου ειπα και φοβούμενη πάντα μη ξαναπάθω αλλο ενα καταθληπτικο επεισόδειο....ΟΤΙ:Δεν αξιζουν τα διαφορα ψυχολογικα ή οι φοβίες να μας κυριεύουν γιατι...\'\'τα πάντα ρει\'\'.Ολα μεταβάλοντε..εαν εμεις εχουμε \'\'κολλησει\'\' σε κατι αυτο σιγουρα δεν υφιστατε θα αλλαξει και τη πορεια του(το μελλον)δε το ξερει κανεις.Πχ φοβομαστε για τις αρρωστιες..αν \'\'παμε \'\'απο τροχαίο??Οποτε δεν αξιζει να μην αγαπαμε τον εαυτο μας,και να τον βασανίζουμε με αρνητικες σκεψεις..που πιστεψτε με ακομη κι αν με αυτο το τροπο ξεπερασα διαφορες φοβιες που με οδηγησαν στη πρωτη μου καταθλιψη....υπηρξε κι η δευτερη φορα.Τοσο δλδ αργουν τα νευρολογικα-ψυχολογικα νοσηματα να δουν καποια βελτιωση.Θελει προσπαθεια κυριως απο εμας ΘΕΤΙΚΗ σκεψη μεχρι να μας γινει συνηθειο.
Μην ανχωνεστε για φοβιες...ποτε δε ξερουμε τι θα γινει,αλλωστε λενε..οτι φοβασε το εχεις διπλα σου.Μακρια απο αυτα τα ανχη,ειλικρινα το μονο που μπορουν να κανουν ειναι να σας εξουθενωσουν ψυχικα οπως επαθα κι εγω.

Εννοείται γλυκέ μου Ίκαρε..είμαστε όλοι εδώ μια παρέα για να συζητάμε τις όποιες ανησυχίες μας!! Μην αγχώνεσαι όμως...τον πραγματικό εαυτό μας ποτέ δεν το χάνουμε.Απλώς υπάρχουν στιγμές και συνθήκες όπου μας κάνουν να χάνουμε την πορεία μας..και ίσως χρειαζόμαστε λίγη βοήθεια και έναν οδηγό για να την ξαναβρούμε.ʼλλωστε όλοι έχουμε αδυναμίες και κάποιες φορές τα αρνητικά βιώματα τις μεγενθύνουν κάνοντας αφόρητα ανεκτή την καθημερινή μας πορεία στα δρώμενα. Σίγουρα το λίγισμα μας απογοητεύει μιας και όλοι βαθιά έχουμε την εντύπωση της αιώνιας απόλυτης δύναμης και προσωπικής κυριαρχίας, αλλά αυτό δεν είναι αιτία για ενοχές και κατάθεση των όπλων μας! Με μικρά και σταθερά βήματα μπορούμε πάλι να βρούμε ισορροπία.Επίσης μπορεί πάλι να βρεθούμε σε ανάλογες ψυχολογικές πτώσεις μετά από καιρό, αλλά και τότε θα έχουμε μεγαλύτερη εμπειρία για να ξαναβρούμε την ψυχική μας ίαση ότι και αν προκύψει!!:)