ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ??

Αγαπητοι φιλοι γεια σας

Κατ' αρχας τα συγχαρητηρια μου στους δημιουργους της εξαιρετικης αυτης ιστοσελιδας καθως ειμαι καινουργιος στο φορουμ.
Προτου ξεκινησω, να σας περιγραψω λιγο τον εαυτο μου για να σχηματισετε μια εντυπωση.

Ειμαι ενας ανδρας 33 ετων που υποφερω απο καταθλιψη, πιθανοτατα βαριας μορφης. Εδω και πολλα πολλα χρονια, κοντα στα 18 μου οταν και τελειωσα το σχολειο, νιωθω εντονο το αισθημα της μελαγχολιας και της θλιψης και ενα βαρος μεσα στο στηθος μου. Μικρο παιδι βιωσα τον χωρισμο των γονιων μου σε πολυ τρυφερη ηλικια, ευτυχως ομως χωρις να γινω μαρτυρας καβγαδων κλπ. Μεγαλωσα με την υπερπροστατευτικη μητερα μου, με την οποια ηρθα πολλες φορες σε ριξη κατα την εφηβεια μου, ενω καποιες φορες επεσα θυμα ψυχολογικης αλλα και σωματικης βιας. Παρολα αυτα, εχω να θυμαμαι και ευχαριστες στιγμες απο την παιδικη μου ηλικια καθως εισεπραξα πολλη αγαπη και ομορφες στιγμες απο αλλα μελη της οικογενειας μου αλλα και απο την μητερα μου, παρα τους καβγαδες μας που ειχαμε κατα καιρους.
Στα 18 μου ανεβαινω στην Αθηνα για σπουδες (καταγομαι απο την επαρχια) και καπου εκει, πιστευω οτι ηρθε το πρωτο καταθλιπτηκο σοκ καθως τα πραγματα δεν ηρθαν οπως τα ανεμενα. Οικονομικα και οικογενειακα προβληματα, δεν μου επετρεψαν να ζησω την φοιτητικη ζωη οπως ονειρευομουν, ευτυχησα ομως να φυγω με ενα διπλωμα στα χερια μου.
Με την επιστροφη μου στην επαρχια, επιασα δουλεια, ενιωσα χρησιμος στην κοινωνια αποσπωντας καλες συστασεις απο τους εκαστοτε εργοδοτες μου, ομως ενα κενο παντα βαραινε την ψυχη μου και δεν ημουν ευχαριστημενος ποτε με την ζωη μου.
Η προσωπικη μου ζωη περασε απο διαφορα σταδια, με επιτυχιες και αποτυχιες οπως ολοι, ομως πιστευω πως σημαντικο ρολο στην επιδεινωμενη ψυχολογικη μου κατασταση μου, επαιξε και το γεγονος πως εδω και τρια χρονια ερωτευτηκα μια κοπελα, με την οποια δυστυχως δεν ταιριαξαμε και την οποια (λαθος μου) διεκδικω μεχρι και σημερα αλλα χωρις αποτελεσμα (εξακολουθουμε να εχουμε επαφη λογω κοινων φιλων).
Ενα γεγονος που εγινε πριν δυο χρονια και με οδηγησε στο συμπερασμα οτι εχω καταθλιψη, ειναι η μερα που αποκτουσα ενα καλο αυτοκινητο. Αντι να νιωσω απεραντη χαρα ιδιαιτερα την μερα που το αγοραζα, ενιωθα σαν μια συνηθισμενη βαρετη μερα σαν ολες τις αλλες. Αυτο ηταν το ερεθισμα για να ψαξω στο διαδικτυο και να αρχισω να διαβαζω για την καταθλιψη ενω μερικα τεστ σε αλλες ιστοσελιδες, μου εβγαζαν οτι πασχω απο βαριας μορφης καταθλιψη. Βρηκα την δυναμη και εδω και εναμιση χρονο με επισκεπτομαι ψυχολογο. Στην αρχη οι επισκεψεις γινονταν μια φορα την βδομαδα. Στους 6 μηνες αραιωσαμε τις επισκεψεις καθε 15 μερες, ενω σημερα οι επισκεψεις γινονται καθε 3 βδομαδες. Δεν σας κρυβω οτι βοηθηθηκα και βελτιωθηκα σε πολλους τομεις της ζωης μου, με βοηθησε πολυ σε μικρα αλλα σημαντικα προβληματα της καθημερινοτητας μου, μπορω και ζω καπως καλυτερα το σημερα, κατι που δεν συνεβαινε πριν, ομως απογοητευτηκα που ακομη δεν ειδα την μεγαλη βελτιωση που ανεμενα οσον αφορα την κακη ψυχολογικη κατασταση στην οποια βρισκομαι τα τελευταια 15-16 χρονια. Ειμαι συνηθως κακοκεφος, μελαγχολικος, νευρικος, αντιδραστικος, καποιες στιγμες νιωθω να μην με νοιαζει τιποτα και γενικα ζω με κακη ψυχολογια χωρις να συντρεχει ιδιαιτερος λογος. Εχω αρχισει να πιστευω οτι ετσι εχουν τα πραγματα, ομως με τρομαζει η σκεψη, οτι θα ειμαι σε αυτη την κατασταση μεχρι να πεθανω. Ειλικρινα δεν ξερω τι παει λαθος και δεν μπορω να το βρω.
Απολογουμαι ειλικρινα για το μεγεθος του μηνυματος μου και σας ευχαριστω εκ των προτερων για την προσοχη σας.

fugitive,
καλώς ήρθες:)

ειμαι κι εγω κοντα στο τελος μια ψυχοθεραπευτικης διαδρομης οποτε ειμαι σε μια φαση ανασκοπησης.

Πιστευω λοιπον πώς ναι μπορουμε να βελτιωθουμε, να αλλαξουμε, να δουμε πραγματα που μας αφορουν κ μας χαρακτηριζουν αλλα θελουμε να γινουμε καποιοι αλλοι? Μπορουμε να γινουμε καποιοι αλλοι? Νομιζω οτι ειναι χρησιμο να κρατησουμε μεσα μας επαφη με αυτο που ειμασταν κ να εχουμε ή να αποκτησουμε την ικανοτητα να διακρινουμε τις αλλαγες μας ευχαριστες ή οχι.

Λες λοιπον οτι ζεις καλυτερα: τί σημαινει αυτο? το χεις κανει συγκεκριμενο μεσα σου? το βλεπεις στην καθημερινοτητα σου? Ξερεις, απο προσωπικη εμπειρια διαπιστωσα κατι: πώς η αναγνωριση των θετικων μας αλλαγων φερει ενα βαρος. αυτο της ευθυνης. Κι ισως καποιες φορες να ναι πιο βολικο στο να μην αποδεχομαστε τα οποια θετικα χαρακτηριστικα της συμπεριφορας μας.

Γεια σου Σοφια

Σ\' ευχαριστω για το μηνυμα σου. Ειναι γεγονος οτι το μεγαλυτερο κερδος που αποκομισα ως τωρα ειναι το οτι ζω καλυτερα το σημερα. Για παραδειγμα, εαν πριν 2 χρονια το να βγω με φιλους μου για καφε, ισως και να ηταν κατι βαρετο ή μια υποχρεωση που επρεπε να καλυψω. Σημερα, πηγαινω με ευχαριστηση, ή στην χειροτερη περιπτωση δεν θα πληξω ή βαρεθω. Αλλο παραδειγμα ειναι οτι κοντρολαρω ευκολοτερα τα ψυχολογικα μου \"κατεβασματα\" σε σχεση με πριν και μπορω να επανελθω γρηγοροτερα σε νορμαλ (??) ρυθμους. Σιγουρα δεν θελω να αλλαξω σαν ανθρωπος, ουτε τον χαρακτηρα μου ουτε τα πιστευω μου, θελω ομως να φυγει αυτο το βαρος απο μεσα μου καθως και να γινω λιγο πιο αισιοδοξος ανθρωπος (ειμαι αρκετα απαισιοδοξος εκ φυσεως, ισως λογω των βιωματων μου απο παιδικη ηλικια). Καποιες στιγμες νιωθω φρικτα και καποιες αλλες μικρα πραγματα τα μεγαλοποιω. Η ψυχολογος μου δηλωνει ευχαριστημενη με την προοδο μου, ομως πιστευει, οπως κι εγω αλλωστε, οτι εχουμε δουλεια ακομη μπροστα μας.

Στο ερωτημα σου στην τελευταια παραγραφο, δεν το εχω κανει συγκεκριμενο μεσα μου, το παρατηρω σε πολυ μικρες φασεις της καθημερινοτητας μου, ομως τα θετικα αυτα καλυπτονται απο την γενικη κακη ψυχολογια και διαθεση που εχω καθως και απο τις αοριστες και χωρις λογο αρνητικες σκεψεις που μου κατεβαινουν. Εαν για παραδειγμα τεθει μπροστα μου ενα γεγονος, το πρωτο πραγμα που θα μπει στο μυαλο μου ειναι τα οποια αρνητικα του γεγονοτος και οχι τα θετικα του, ακομη κι αν αυτα υπερτερουν των αρνητικων.

Σκετη τρελα :)

Φίλε μου, όλα είναι συν Αθηνά και χείρα κίνει...:)
Οπως λες η ψυχοθεραπεία σε έχει βοηθήσει, αλλά μήπως να βοηθούσες και συ ο ίδιος τον εαυτό σου?
Από αυτά που μας έχεις πει μέχρι τώρα, πιστεύω πως αυτό που σε μπλοκάρει είναι το γεγονός πως έχεις κολλήσει στην προηγούμενη σχέση σου και αυτό δεν σε αφήνει να ευχαριστηθείς τις νίκες που έχεις πετύχει με τον ψυχοθεραπευτή σου.
Έχεις σκεφτεί για πόσο καιρό θα αφήσεις τον εαυτό σου να βασανίζεται για κάτι που έχει τελειώσει?

Θεοφανια μου

Συμφωνω με αυτο που λες, οντως καποιες στιγμες τρωω κολλημα με την προηγουμενη σχεση μου, ομως αυτο ειναι ενα μικρο μερος του προβληματος. Πασχω απο καταθλιψη περιπου απο τα 18 μου, ενω την σχεση αυτη την εφτιαξα πριν απο μολις 3 χρονια. Την στιγμη μαλιστα που μετα απο αυτην, περασε αλλη μια κοπελα απο την ζωη μου, χωρις ομως να τα βρουμε κι η ιστορια τελειωσε εκει. Συνεπως, δεν θεωρω τις αποτυχιες μου στις προσωπικες μου σχεσεις σαν την αιτια του προβληματος αλλα σαν ενα κομματι αυτου. .
Η αληθεια ειναι οτι κρυβω πολυ καλα το προβλημα μου, καθως ουτε οι κοπελες που προανεφερα αλλα ουτε το οικογενειακο μου περιβαλλον γνωριζει τι μου συμβαινει (ειμαι και κλειστος χαρακτηρας και δεν ανοιγομαι ευκολα). Το εχω εμπιστευτει μονο σε δυο πολυ καλους μου φιλους-κολλητους (ενας ανδρας και μια γυναικα), ενω κι η ψυχολογος, μου ειπε οτι οντως κρυβω παρα πολυ καλα το προβλημα κι οτι αυτη η μεθοδος ηταν και ειναι μια απο τις αμυνες μου.

Quote:

---

Originally posted by FUGITIVE77

Εαν για παραδειγμα τεθει μπροστα μου ενα γεγονος, το πρωτο πραγμα που θα μπει στο μυαλο μου ειναι τα οποια αρνητικα του γεγονοτος και οχι τα θετικα του, ακομη κι αν αυτα υπερτερουν των αρνητικων

---

Δεν ειναι μικρο οφελος το να μαθεις να απολαμβανεις το παρον σου. Να περνας απο την υποχρεωση ή από την διεκπεραιωση στην ευχαριστηση κ στην διασκεδαση. Ποσο μαλλον να προλαμβανεις ή να αναγνωριζεις το ποτε πας να πεσεις κ να το αποφευγεις τελικα. Παρολα αυτα, για να προχωρησεις κ στα επομενα σταδια ή στον τελικο σου στοχο πρεπει να περασεις απο καποια προηγουμενα. Για να φτασεις στον τελικο στοχο απαιτειται να κατακτησεις κ αλλους μικροτερους. Προφανως χρειαζεσαι κ αλλο χρονο που μεσα σ αυτον μπορει να χρειαστει να θιξεις θεματα που ακομα δεν εχεις κανει για τους δικους σου προσωπικους λογους. Ισως να επιμενει το βαρος αυτο γιατι δεν εχεις βρει την καρδια, το κεντρο του ακομα. Μπορει να χρειαζοντουσαν ολα τα προηγουμενα για να βρεις αυτο το κουραγιο τωρα.

Το οτι εχεις προχωρησει, εχεις κερδισει πραγματα που πριν δεν ειχες κ το οτι μπορεις να αναγνωριζεις ακομα την δουλεια που χρειαζεται δεν ειναι αποθαρρυντικο. Ειναι αποδειξη, οτι βλεπεις τί σου γινεται. Αυτο απαιτει επαφη με την πραγματικοτητα που μαλλον εχεις.Ελπιζω να εχεις κ την ορεξη για επομενες κατακτησεις μεχρι τον τελικο μεγαλο στοχο:)

κ κατι ακομα: στο παραδειγμα που αναφερεις (μου ειναι οικειο:)). αναγνωριζωντας τα θετικα του, η αμεση συνεπεια ειναι η δραση, η ενεργοποιηση του εαυτου μας προς μια κατευθυνση. η αναγνωριση των αρνητικων εχει ως συνεπεια την στασιμοτητα, την αδρανεια, την παραμονη σε γνωριμο εδαφος. ισως να αξιζει να ψαξεις προς αυτη την κατευθυνση...

καλησπερα.το πρωτο βημα για την λυση ειναι να παραδεχτεις το προβλημα.εσυ αυτο κανεις.το επομενο βημα σου ποιο ειναι?

Καλησπερα panamar

Το θεμα δεν ηταν να παραδεχτω τι εχω αλλα να ανακαλυψω τι εχω. Αργησα πααααρα πολυ για να καταλαβω τι ειχα, αλλα μολις εγινε αυτο, ζητησα μεσα σε γρηγορο χρονικο διαστημα επιστημονικη βοηθεια.

Οσον αφορα τα γραφομενα της Σοφιας πιο πανω, ναι απο οτι φαινεται χρειαζεται κι αλλος χρονος για να φτασω σε επιθυμητα επιπεδα, αλλα απο την στιγμη που μπηκα στο χορο, εχω και την θεληση και την διαθεση να χορεψω κι οπου με βγαλει. Δεν εχω αλλη λυση :cool: