ενα μικρο διηγημα αφιερωμενο σε ολους εμας.
Ο δουλος της αφεντιας
Είμαστε ζώα; Αναρρωτήθηκε ένα πρωί ο Πάντμιος. Μια ερώτηση ,σκέφτηκε, μπορεί να ξεκινήσει το πρωί και να βασανήσει όλο το υπόλοιπο της ημέρας. Μερικές ερωτήσεις είναι τόσο επίμονες ώστε δεν αρκεί ούτε μια ολόκληρη ζωή για να αρκεστούμε σε μια απάντηση. Για το μοναδικό πράγμα που έπειθε τον εαυτό του ήταν ότι οι άνθρωποι είναι δυνατοί μόνο σαν κύμα, ποτέ σαν στάλες στον ωκεανό. Παρατηρούσε τα ζώα, κάθε φορά που πήγαινε εξοχή, όλα στιβαγμένα, στριμωγμένα και σκλαβωμένα, διαθέσημα προς παραγωγή. Κάθε στοιχείο της φύσης ηττημένο από τον άνθρωπο σκεφτότανε ο Πάντμιος. Κάθε στάλα και κάθε νεροποντή έπεφτε επειδή η φύση ανακύκλωνε τον εαυτό της, έδινε τα δάκρυα στα παιδιά της, τα φυτά και τους ανθρώπους, που τόσο την έχουνε ανάγκη. Ο Πάντμιος ήταν ερωτευμένος με την ρομαντική πλευρά της ζωής. Έβλεπε σταγόνες στον ουρανό και κύμματα στην θάλασσα και μικρούς κόκους που κάποτε ήτανε βράχια. Έβλεπε τον χρόνο σαν νερό και τις στιγμές σαν στάλες, κάποιες φορές στιβαγμένες, κάποιες φορές ελεύθερες. Έβλεπε ανθρώπους σκλάβους του χρόνου και ζώα πληγωμένα από τον άνθρωπο.
Καθώς είχε βραδυάσει ο Πάντμιος είχε συμβιβαστεί με την ιδέα που έχει ο άνθρωπος για τον χρόνο. Είχε αποδεχθεί πως ότι έχει αντίληψη για τον χρόνο είναι ένα πλάσμα που προσπαθεί να αντισταθεί στον χρόνο, όπως έκανε και ο Πάντμιος τόσο καιρό. Ξυπνούσε το πρωί και δεν κοιτούσε ποτέ τον εαυτό του στον καθρέπτη για περισσότερο από μια στιγμή, έως και πρόσφατα. Δεν είχε κάποιον χρόνο να αντιμετωπίσει. Δεν ένιωθε απειλή από τον χρόνο. Εκείνος υπήρχε για το τώρα. Δεν υπήρχε για το αύριο. Ο χρόνος σκέφτηκε ο Πάντμιος πάντα εκεί ήταν και πάντα εκεί θα είναι. Ο άνθρωπος έτυχε να είναι ένα πλάσμα που σήκωσε το βλέμμα του ψηλά στον ουρανό και τόλμησε να κοιτάξει τον ήλιο για περισσότερο από μια στιγμή.
Το απόγευμα είχε φτάσει και ο Πάντμιος άρχισε να κουράζεται. Νύσταξε και είπε να ξαπλώσει για λίγο, να ξεκουραστεί από το καθησιό. Σε λίγο θα έφτανε η ώρα του ύπνου και ο ήρωας μας είχε καταλάβει πως στον ύπνο ο χρόνος δεν είναι παρά μια στιγμή. Ότι και να είχε κερδίσει στην διάρκεια της ημέρα θα το έχανε σε μια στιγμή και θα το έβρισκε το επόμενο πρωί που θα ξυπνούσε. Αν δεν θυμηθώ το όνειρο μου ,έλεγε ο Πάντμιος ,τότε αυτό θα βρίσκεται συνεχώς εκεί για να με στοιχειώνει. Η ιδανική ερωμένη που εξαφανίζεται σε μια στιγμή ή ο Τυρανόσαυρος που με ένα του βήμα θα συντρίψει ένα ψεύτικο ανθρωπάκι που περπατάει χωρίς να βλέπει. Δεν ήταναπλά ένα όνειρο είπε ο Πάντμιος για να το πιστέψει και ο ίδιος. Ήταν μια ακόμα στάλα.
