Quote:
Originally posted by RainAndWind
Έφευγα από τη δουλειά όταν ένα αμάξι με μεγάλη ταχύτητα χτύπησε μπροστά στα μάτια μου ένα γατάκι.Γκρι με άσπρο,με γαλάζια ματάκια.Δε φαίνονταν πληγές.Μόνο αίμα που έτρεχε από το στόμα και τ\'αυτί.Ήξερα πως θα πεθάνει.
Τιναζόταν,σπασμωδικά,βίαια .Ήθελα να το πιάσω,να το χαιδέψω,να δω αν μπορώ να το μεταφέρω κάπου,να δω,να κάνω κάτι,οτιδήποτε.Το αίμα που πεταγόταν καθώς τιναζόταν το κορμί του μου έβαψε τα ρούχα και τα παπούτσια.Οι περαστικοί κοίταγαν το ψυχοράγημα.Και μένα.Ένας είπε\"μία λιγότερη\".Ένιωσα να τον μισώ.Και μετά μία λύπη που δεν ήθελα να την επικοινωνήσω με κανέναν.Δεν του μίλησα.Κι όμως,θα είχα τόσα να του πω,μα δεν ένιωθα πως θα καταλάβει.Συγκεντρώθηκα στη ζωή που τέλειωνε.Λίγο ακόμη.Και το βλέμμα στο κενό,τα γαλάζια ματάκια που δε θα έβλεπαν πια τους άχαρους δρόμους της πόλης και τα άρρωστα δέντρα.
Ο θάνατος δεν είναι εύκολος όταν ένα πλάσμα δεν θέλει να πεθάνει.Είναι βίαιος και τραγικός.Είναι ένα θέαμα που σε σοκάρει.Είναι ένας εξευτελισμός.Και έχει και κάποιες πλευρές που δεν είναι να περιγράφονται.
Έβρεχε.Μέσα σε λίγα λεπτά το τρίχωμα έγινε μούσκεμα.Κι εγώ.Και το αίμα ξεπλύθηκε από το οδόστρωμα.
Εγώ έπλυνα στο σπίτι τα ρούχα και τα παπούτσια μου.Όμως μέσα μου δεν έχω πλυθεί.Το σκέφτομαι συνέχεια.Αυτό που σκέφτομαι περισσότερο είναι εκείνη η φράση\"Μία Λιγότερη\"...
Θα μου περάσει...
Αχ βρε βροχουλα...