Επαγγελματικές αναζητήσεις και στρες - Εξωτερικό

Γεια σας,

Καταρχήν συγγνώμη για το τεράστιο μήνυμα που ακολουθεί αλλά προσπαθώ να δώσω μια εικόνα του τί ΜΠΑΧΑΛΟ συμβαίνει μέσα μου...!

Είμαι 27 χρονών και βρίσκομαι σε μια πραγματικά πολύ περίεργη φάση της ζωής μου. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Αθήνα και έχω παραιτηθεί από τη δουλειά μου πριν λίγο καιρό γιατί δεν άντεχα. Η μητέρα μου με στήριξε στο να φύγω από κει αφού δεν άντεχα και θεώρησε ότι θα μπορεί να με στηρίξει για λίγο μέχρι να ξαναβρω κάτι. Οι δικές μου αναζητήσεις επεκτεινονται πέραν της Ελλάδας και στο εξωτερικό (έχω ήδη κάνει ένα μαστερ έξω στην Χ χώρα και έζησα άλλον ένα χρόνο στην Υ χώρα ας πούμε...). Από το 2006 μέχρι σήμερα δηλαδή βρέθηκα στην Χ χώρα, στο καπάκι στην Υ χώρα (λόγω μεγάλου έρωτα) και από το 2009 στη χώρα μου όπου μου πήρε αρκετό χρόνο να βρω ισορροπία...

Το πρόβλημά μου στη συγκεκριμένη φάση είναι ότι βρίσκομαι σε δίλημμα, αν πρέπει να πάω σε μια δουλειά που μου προσφέρθηκε σε μια Ζ χώρα (δηλαδή 4η χώρα σε 4 χρόνια) ή να μείνω στην Αθήνα και να ψαχτώ...? Είναι κάτι που πρέπει να απαντήσω στον εαυτό μου ΑΜΕΣΑ γιατί έχω ένα συμβόλαιο που περιμένει υπογραφή στα χέρια μου και θα πρέπει να κανονίσω ΠΟΛΛΑ αν είναι να πάω εκεί. Ή ακόμη χειρότερα, να πάω μήπως πίσω σε κάποιες από τις χωρες που ήδη έχω ζήσει και να ξαναπροσπαθήσω γιατί εδώ επικρατεί μεγάλη αβεβαιότητα??

Για να βάλουμε τα πράγματα σε ένα πλαίσιο, αρχικά έφυγα για σπουδές στη Χ χώρα όπου ερωτεύτηκα με κάποιον που δεν είναι Έλληνας και αποφάσισα μετά τις σπουδές να πάω να ζήσω εκεί γιατί αλλιώς θα τελείωνε αυτή η σχέση, δεν ήταν πρόθυμος να τη συνεχίσει. Πήγα λοιπόν και βρήκα μια δουλειά που δεν με ικανοποιούσε και τρελά αλλά εντάξει... Πέρασε 1 χρόνος και ενώ εγώ άρχισα να έχω ανησυχία μέσα μου για το που πάει αυτό, να μου λείπουν φίλοι κ γονείς, να γίνομαι πολύ ανταγωνιστική με την σχέση μου, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου με προοπτική είτε να βρω κάτι καινούριο εκεί είτε να πάω στην Χ χώρα όπου έκανα και το μαστερ. Τελικά ο πρώην φίλος μου αποφάσισε ότι δεν ήθελε να με ακολουθήσει και ήθελε να μείνει στη χώρα του (φυσιολογικό, με τόσες δουλειές και προοπτικές...) και μέσα σε μια μέρα δεν είχα δουλειά, δεν είχα φίλο και έπρεπε να αποφασίσω για το σπίτι στο οποίο έμενα. Προφανώς λοιπόν μέσα σε 3 μέρες επέστρεψα Ελλάδα ενώ δεν ήθελα καθόλου τότε.

Για να μην πολυλογώ, ακολούθησε μια περίοδος 1) περιφοράς μου στην Χ χώρα για δουλειά αλλά κ Ελλάδα και 2) μεγάλης αντίδρασης σχετικά με την όλη κατάσταση εδώ (με ενοχλούσαν τα πάντα, είχα πέσει σε κατάθλιψη, μισούσα τον εαυτό μου που ήμουν εδώ από τη μια μέρα στην άλλη, βρέθηκα στο χωριό μου στο σπίτι με γονείς που είχα μάθει να είμαι εντελώς ανεξάρτητη πριν κτλ.).
Τελικά μετά από 5 μήνες και 2 προσφοράς εργασίας στην Αθήνα και στην Χ χώρα, αποφάσισα να έρθω Αθήνα (είμαι από επαρχία και δεν είχα ξαναζήσει Αθήνα). Αντιμετώπισα μια πολύ δύσκολη κατάσταση στη δουλειά μου στην οποία δεν μπορούσα να εντάξω τον εαυτό μου, είχα τεράστιο θυμό μέσα μου και το μόνο που με έσωζε ήταν οι φίλοι μου εδώ... Άντεξα για 1 χρόνο και παραιτήθηκα (χωρίς να έχω βρει κάτι) και φτάνουμε στο (σχεδόν) τώρα...

...έχω να αποφασίσω αν θα πάω σε μια δουλειά που με δέχτηκαν σε μια νέα χώρα για μια δουλειά που μου προσφέρεται (φτου κι απτην αρχή) ή αν θα μείνω εδώ να παλέψω ...με τα θεριά και να δω πως θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα (θα πρέπει να ξενοικιάσω αφού δουλειά δεν έχω τώρα και να το παλέψω για Αθήνα από το 'πατρικό' μου ξανά).

Νιώθω ότι χάθηκα λίγο τον τελευταίο καιρό, ότι δεν είμαι ικανή να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων που μου συμβαίνουν. Πολλές απανωτές αλλαγές και όλο αυτό νομίζω ότι την πλήγωσε την ψυχή μου πολύ... Ενώ εγώ η ίδια έστειλα την αίτηση στη δουλειά που μου προσφέρεται τώρα (σε μια μέρα έντονου θυμού με την τότε δουλειά μου στην Αθήνα αλλά το έκανα - γιατί?) και σκεφτόμουν ότι μόνο στο εξωτερικό θα είναι καλά... τώρα βρίσκομαι αντιμέτωπη με τα θεριά μέσα μου! Έχω βρεθεί σε φάση που (τον τελευταίο 1,5 μήνα που έφυγα από τη δουλειά κ ηρέμησα), τα επαναπροσδιορίζω όλα. Ενώ τόσο καιρό έλεγα ότι θέλω να φύγω έξω, ΄τωρα συνηδειτοποιώ ότι όλο αυτό ίσως είναι αντίδραση...? Ίσως θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου με το να απορρίπτω εναλλακτικές ότι τελικά εγώ εδώ θέλω να μείνω (Ελλάδα)...

Πιε΄ζομαι γιατί νιώθω ότι θα νιώσω μεγάλη μοναξιά στη νέα χωρα και δουλεια (την οποία ένιωσα και στην Υ χώρα όσο ήμουν με τον φίλο μου) και ότι δεν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω... Κουράστηκα πολύ να αλλάζω μια δουλειά και να αλλάζουν τα πάντα γύρω μου (φίλοι, περιβάλλον, χώρα, γλώσσα κτλ.) αλλά κι εδώ δεν έχω κάποια προοπτική για να πιαστώ και δεν ξέρω πόσο θα μου πάρει να βρω κάτι καινούριο. Δεν υπάρχει και οικονομική άνεση...

Έβαλα τον εαυτό μου πάλι σε ένα δίλημμα και νιώθω ότι από τη μία έχω μια δουλειά ως σταθερά κι από την άλλη εδώ έχω σταθερά τους ανθρώπους που εκτιμώ, φίλους και είναι η χώρα μου όπως και να χει. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα αντέξω μια νέα 'περιπέτεια' χωρίς κανένα 'δεκανίκι'... Φοβάμαι μην πάω εκεί και πέσω σε κατάθλιψη. Νιώθω ότι γίνομαι πολύ σκληρή με τον εαυτό μου. Οι δικοί μου όλοι πιστεύουν ότι πρέπει να πάω και να δοκιμάσω και απορούν με την ξαφνική μου αλλαγή (ενώ έλεγα ότι εδώ όλα ειναι άσχημα, ξαφνικά με πιάνουν φόβοι και ανασφάλειες με το που μου δίνεται η ευκαιρία). Δεν ξέρω τί να κάνω και στη δουλειά πρέπει να απαντήσω μέχρι Δευτέρα... Θα νιώθω άσχημα πολύ αν χάσω μια τέτοια ευκαιρία σε τέτοιους καιρούς που ζούμε? 'Η αν πάω εκεί θα νιώθω ότι δεν αντέχω να το 'περάσω' πάλι όλο αυτό (προσαρμογή σε εντελώς νέο περιβάλλον) σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα? Παραείναι τυχοδιωκτικό... αλλά και καλή ευκαιρία.

Τα τελευταία βράδια δεν κοιμάμαι πολύ (5 ώρες max), ξυπνάω μέσα στο στρες και σήμερα το πρωί έκανα εμετό. Το δίλημμα της απόφασης έχει γίνει πιο μεγάλο από μένα πάνω απ'το κεφάλι μου. Τη μια στιγμή λέω 'θα πάω στη νέα χωρά αφού θα έχω μια καλή δουλειά και τα υπόλοιπα θα τα φτιάξω όπως μπορώ' βλέποντας όλα τα θετικά και την άλλη στιγμή (σαν διακόπτης ειλικρινά!!!!) λέω 'θα μείνω εδώ με τους φίλους μου και τους ανθρώπους που αγαπώ και θα παλέψω τη ζωή μου με όποιον τρόπο βρω!!'..... τα στηρίζω και τα δύο... και το νέο με φοβίζει πολύ... περισσότερο γιατί νιώθω κουρασμένη και φοβάμαι μην πάθω κατάθλιψη στο νέο ξεκίνημα... Γιατί το μυαλό μου μου παίζει παιχνίδια και δεν μπορώ να δω τι θέλω, να αποφασίσω και να υποστώ τις συνέπειες??? Έχω κουραστεί αλήθεια, να καλούμαι να αποφασίσω κάθε χρόνο για το αν θα πάω σε μια νέα χώρα. Να επιλέξω τη δουλειά?? 'Η τους φίλους και την ηρεμία που παίρνω από τους ανθρώπους μου? Ξέρω ότι στην Υ χώρα που είχα και φίλο, δεν κατάφερα να είμαι ήρεμη μέσα μου... Πόσο μάλλον τώρα που θα είμαι μόνη!

Οι φίλοι μου εδώ μου είχαν λείψει πολύ και τοντ ελευταίο καιρό που βρίσκομαι Ελλάδα, εκτιμώ απεριόριστα το γεγονός ότι μπορώ να τους έχω κοντά μου και το τελευταίο εξάμηνο περνούσα πολύ καλα εδώ (πέραν της δουλειάς που με εκνεύριζε αφάνταστα και μισούσα τον εαυτό μου για κάθε μέρα που ήμουν εκεί μέσα!!) Όπως και την οικογένεια μου μου άρεσε που την είχα σχετικά κοντά. Φοβάμαι μήπως τα γκρεμίσω πάλι όλα... Τρέμω για τις νύχτες που θα έρθουν στη νέα χώρα και δεν θα έχω να μιλήσω από κοντά με έναν από τους πολύ δικούς μου ανθρώπους. Γιατί με έχει πιάσει τέτοια φοβία και δεν 'αδράττω την ευκαιρία'? Την μετέτρεψα σε πρόβλημα....

Τί έχω πάθει?? :( Έχω μπερδέψει τους πάντες για το ΤΙ τελικά ΘΕΛΩ... ακόμη κι εμένα.

Θα θελα απλά να 'ακούσω' τη συμβουλή σας.
Ευχαριστώ πολύ...!! :))

φλαιν...εχεις δυο επιλογές, αλλά μια σταθερα.
Τι θέλω να πω με αυτό?
Είσαι ανάμεσα στο να πας σε άλλη χώρα ή να μείνεις στη χώρα σου. Αν απορρίψεις τη δουλειά και το μετανιώσεις,η δουλειά θα έχει πετάξει.
Αν απορρίψεις τη χώρα σου και το μετανιώσεις, εδώ θα είναι δεν πρόκειται να φύγει.
Καταλαβαίνω πως σου είναι δύσκολο να κάνεις ΑΛΛΗ μια νεα αρχή. Δεκτό.
Σκέψου όμως πως στη μια χωρα είχες δεκανίκι το φίλο σου, στην άλλη το μεταπτυχιακό, στην τρίτη τους δικούς σου και τον τόπο καταγωγής σου.
Μάζεψες τις απογοητευσεις σου και τώρα νιώθεις ανήμπορη να κάνεις μια νέα αρχή.
Υπάρχει όμως μιαδιαφορά: τώρα ότι κάνεις θα το κανεις για σένα και μόνο με σένα.
Δεν χριάζεται να αναφέρω το μπάχαλο που γίνεται στην Ελλαδα και το πόσο ρευστα είναιόα...:)

σιγουρα ολες αυτες οι τοσο μεγαλες αλλαγες δημιουργουν εντονα συναισθηματα. βεβαια, τωρα με την πειρα απο ηδη 2 χωρες που εχεις ζησει θα μπορεις να διαχειριστεις καλυτερα την προσαρμογη σου σε μια νεα χωρα, απο οτι την πρωτη φορα.

αλλαγες της διαθεσης οταν αλλαζεις χωρα ειναι αρκετα συχνο φαινομενο, αλλα μετα απο καποιους μηνες υποχωρει. αν μαλιστα εισαι κ κοινωνικη κ πιανεις ευκολα νεες γνωριμιες, θα την βγαλεις ακομα πιο ελαφρα.

γλωσσα θα μαθεις. ειδικα αν δεν εισαι τελειομανης κ δεν ντρεπεσαι να ανοιξεις το ρημαδι κ να μιλας τσατρα πατρα με τους ντοποιους, θα μαθεις σε χρονο ντε τε. αν εισαι τελειομανης, θα δυσκολευτεις περισσοτερο.

ισως τις χωρες να τις βλεπεις λιγο ασπρο μαυρο, αλλα δεν ειναι ετσι. πιστευω οτι ολες οι χωρες εχουν υπερ κ κατα, κ καμια δεν ειναι τελεια, αλλα ουτε κ κολαση. επισης παιζει ρολο κ το πως ταιριαζουμε εμεις με μια χωρα, πχ ενας πολυ κρυουλιαρης στη φινλανδια, θα δυσκολευτει αρκετα. η ενας που θελει ζεστες σχεσεις κ οχι της μια φορας σε νεα υορκη, ουασινγκτον θα περναγε πιο δυσκολα απο οτι σε μεσογειακη χωρα. απο την αλλη σε καποιο βαθμο με τον καιρο προσαρμοζονται οι περισσοτεροι ανθρωποι. στην πορεια καποια απο τα αρχικα προβληματα δεν θα υφιστανται πλεον, γιατι θα προσαρμοστεις, κ καποια θα βρεις εναλακτικες κ θα μπορεις να τα προσπερασεις. με λιγα λογια πιθανοτατα δεν θα ειναι τοσο τραγικα τα πραγματα κ στη νεα χωρα αν τα δεις βημα βημα κ οχι σαν ενα βουνο. ουτε κ στην ελλαδα ειναι ολα ροδινα.

οπως λες, θα σου λειψουν οι φιλοι σου εδω, αλλα μπορεις να γνωρισεις καινουργιους ανθρωπους κ να μαθεις νεα πραγματα, νεα πολιτιστικα στοιχεια κλπ.

η αποφαση ειναι δικη σου, νομιζω οτι κανεις δεν μπορει να παρει την ευθυνη να σου πει τι θα κανεις. εγω απλα προσπαθω να σου σκιαγραφησω οτι δεν ειναι ασπρο-μαυρο τα πραγματα, οτι μπορεις να ζυγισεις τα υπερ κ τα κατα της καθε χωρας κ αναλογα να πραξεις.

Σας ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σας! :)

Αυτό που ουσιαστικά φοβάμαι πολύ είναι η μοναξιά. Επειδή ακριβώς έχω περάσει από περίοδο προσαρμογής σε ξένη χώρα - και να συμφωνώ ότι με τον καιρό συνηθίζεις -, δεν ξέρω αν είμαι διατεθειμένη να βάλω τον εαυτό μου πάλι σ\'αυτή τη διαδικασία! Δεν έχω τον ίδιο ενθουσιασμό... Πόσο μάλλον όταν το μόνο κίνητρο είναι η δουλειά... Η οποία ναι μεν είναι πολύ καλή ευκαιρία αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι αξίζει να θυσιάσω την ψυχική μου ισορροπία που βρήκα πάλι μετά από τόσο καιρό. Νιώθω μέσα μου την ανάγκη να μείνω στον τόπο μου λίγο παραπάνω γιατί ώρες ώρες αυτό που νιώθω είναι ότι όλες αυτές οι συχνές αλλαγές θα με τρελάνουν...

Θεωρώ ότι δεν τις βλέπω άσπρο-μαύρο τις χώρες, απλά αυτή τη στιγμή παλεύω μέσα μου για τα κουράγια μου και οι ανησυχίες μου, το στρες και ο φόβος της μοναξιάς έχουν γίνει τεράστια... Δεν ξέρω δηλαδή πως να κάνω το κλικ στο μυαλό μου και να σκέφτομαι μόνο θετικά. Δηλαδή την ίδια στιγμή που σκέφτομαι και αποφασίζω \'θα πάω\', μετά από 20 λεπτά το μυαλό γυρίζει και σκέφτομαι \'μα καλά πως θα τα αφήσω όλα πάλι εδώ και θα φύγω?\'. ΑΥτό που με ανησυχεί είναι ότι αν πάω εκεί και νιώθω φριχτά ας πούμε και δεν τα καταφέρνω καλά, θα κατηγορήσω πολύ άσχημα τον εαυτό μου και θα θυμώσω με την επιπολαιότητα των αποφάσεών μου... Αυτά τα σκέφτομαι γιατί υπήρχαν φορές που το ένιωθα όσο ήμουν έξω και προσπαθούσα να ιεραρχήσω τί μετράει για μένα περισσότερο... Πάντα κατέληγα ότι ήθελα ανθρώπους δικούς μου κοντά μου. Παρόλο που είμαι κοινωνική και έκανα φίλους απ\' όλο τον κόσμο, μετά από τις 2 χώρες και την επιστροφή μου εδώ ίσως κατα βάθος ένιωσα ότι πρέπει λιγάκι να μείνω κάπου, να αρχίσω να \'χτίζω\' έναν κόσμο! Για το οποίο θεωρώ βασικό συστατικό έμπνευσής μου τους ανθρώπους! Ίσως το γεγονός ότι είμαι μοναχοπαίδι να παίζει κάποιο ρόλο?

Θυμάμαι άπειρα βράδια αυπνίας π.χ. στην Υ χώρα γιατί απλά ένιωθα μόνη... (που έμενα και με τον φίλο μου, είχα και δουλειά). Ένιωθα να ζηλεύω τους ανθρώπους που άκουγα να βγαίνουν και τους ανθρώπους που έλεγαν \'πάω για σ/κ στους γονείς\'. Πολύ φοβάμαι μην ξαναπέσω σε τέτοιες σκέψεις. Όλοι μου λένε ότι πρέπει να πάω αφού είναι μια τέτοια ευκαιρία αλλά εγώ ξέρω ότι αν δεν είμαι καλά μέσα μου, δεν θα καταφέρω τίποτα και θα μιζεριάσω. Νομίζω ότι μεγαλύτερη ανάγκη έχω αυτή τη στιγμή να νιώσω καλά και \'ασφαλής\' παρά να ζήσω άλλη μια \'περιπέτεια\' που δεν ξέρω που θα με βγάλει. Από την άλλη πως να πετάξεις μια ευκαιρία... Υπάρχουν και οικονομικά ζητήματα που πιέζουν πολύ. Εύκολο να λεω δηλαδή ότι \'ναι θα το κάνω για μένα\' αλλά ταυτόχρονα νιώθω ότι γίνομαι πολύ σκληρή με τον εαυτό μου και προσπαθώ να θάψω και να αγνοήσω ανάγκες και συναισθήματα που νιώθω απλά για να πάω εκεί και να είμαι \'επιτυχημένη επαγγελματικά\'.

Στο πρακτικό κομμάτι, εδώ και μια βδομάδα δεν κοιμάμαι καλά, δεν έχω ορεξη να φάω και δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τίποτα. Όταν βγαίνω με τους φίλους μου π.χ. νιώθω ότι μου λείπουν ήδη και ότι θα συνεχίσουν να διασκεδάζουν όλοι μαζί ενώ εγώ πάλι θα φύγω. Επίσης νιώθω ότι δεν μπορώ να πάρω ένα τηλ. τον ιδιοκτήτη του σπιτιού μου να του πω ότι ξενοικιάζω! Λες και αρνούμαι να κάνω πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση. Σαν μικρό παιδί δηλαδή...

Να πω κιόλας ότι βρίσκω μια ματαιότητα στο να πάω γιατί τον εαυτό μου π.χ. τον φαντάζομαι στην Ελλάδα σε 5 χρόνια και όχι στο εξωτερικό... Οπότε (επειδή η δουλειά αρχικά μου δίνεται με συμβόλαιο 2 χρονων), βρίσκω λίγο την κίνηση αυτή αποσυντονισμένη από τα προσωπικά μου \'θέλω\' αλλά συντονισμένη με τα \'επαγγελματικά\'.... Γιατί φάνηκε ότι έχω απαιτήσεις από τον εαυτό μου και στον επαγγελματικό τομέα, είμαι φιλόδοξη... Κοντεύει να με τρελάνει αυτή η διαδικασία σκέψης που ακολουθεί το μυαλό μου! :( Τσαντίζομαι που δεν τα παίρνω όλα πιο \'ελαφριά\' και με θετικότητα!!

Γεια σου.. αυτο που καταλαβαινω εγω ειναι πωσ στην πραγματικοτητα δεν θελεισ να πασ... πωσ νιωθεισ πωσ παρ ολα τα καλα που θα βρεισ εκει και την καλη επαγγελματικη ζωη.. μεσα σου θα εισαι λυπημενη και μονη..

πιστευω πωσ το καλητερο που εχεισ να κανεισ ειναι να διασφαλησεισ την καλη ψυχικη σου υγεια... πρωτα απ ολα και μετα ολα τα αλλα..

δουλευουμε για να ζουμε και δεν ζουμε για να δουλευουμε...

στην Ελλαδα τα πραγματα ειναι πααααρα πολυ ασχημα επαγγελματικα... ολοι μασ αυτο σκεφτομαστε..να φυγουμε.

θα σου δοσω ομωσ ενα παραδειγμα προσωπικο.. η οικογενεια μου.. ο αντρασ μου και το παιδακι μου δηλαδη.. θα μπορουσαμε να φυγουμε στην Αγγλια.. και να ημασταν μια χαρα..επαγγελματικα..

εγω ομωσ ειμαι πολυ φιλασθενη..και ξερω πωσ δεν θα μου παρει πανω απο 1 μηνα να αρρωστησω..γιατι πρεπει να εχω μεσογειακο η εστω θερμο κλιμα γυρω μου..αυτοσ ο λογοσ ειναι αρκετοσ.. για να μην σκευτομαι μια υπεροχη προοπτικη στην Αγγλια... εχω σκεφτει ομωσ και ενναλακτικεσ.. με καλο κλιμα (Αυστραλια,κρητη).. εγω θα ημουν εκει τωρα.. αλλα βλεπεισ εγω δεν μπορω να υπολογισω μονη μου..γιατι ο συντροφοσ μου..δεν θελει να παει Κρητη..κι ετσι εγω νιωθω εξωριστη στην Αθηνα με το ζορι....το ξερω ομωσ..πωσ θα παω μια μερα.. γιατι αυτο ειναι που θελω..μια ησηχη ηλιολουοστη καλη ζωη..

ο αντρασ μου..εμενε Αγγλια για πανω απο 12 χρονια.. τα παντα εκει του ειναι οικεια.. και του λυπει το επιπεδο εκει... οταν ηταν εκει ζουσε οικονομικα σαν βασιλιασ...
εδω εχουμε φτωχια...αλλα σαν κι εσενα δεν θελει να φυγει.. γιατι ο καιροσ.. οι φιλοι.. και οι γονεισ δεν μπορουν να αντικαταασταθουν ακριβωσ με αλλουσ..στον ιδιο βαθμο..
το να φυγει θα σημαινε πωσ θα ενιωθε μονοσ.. και καπωσ εξωριστοσ...για τα λεφτα..για μια καλητερη οικονομικη ζωη...



λογικα αν το σκευτει κανεισ κανουμε λαθοσ.. γιατι το παιδι μασ θα εχει λιγοτερεσ ευκαιριεσ.. και πιο φτωχη ζωη... )προσωπικα δεν το πιστευω αυτο.. αν θελησει θα κανει οτι θελησει.. με την αγαπη και την στηριξη μασ)
ομωσ χωρισ καλη υγεια και ψυχολογια.. ολα καταρρεουν μετα απο καιρο.. και στο τελοσ δεν θα εχεισ ουτε την δυναμη να πασ στην δουλεια....

γι αυτο και δεν φευγουμε.. γι αυτο πιστευω πωσ απο την στιγμη που νιωθεισ ετσι δεν πρεπει να φυγεισ.. ομωσ παντα μπορεισ να βρεισ μια πιο κλειστη κοινωνια .. εδω στην Ελλαδα... κοιτα για δουλεια .. στην επαρχεια..στην παρτα..στη Κρητη... ποτε δεν ξερεισ..ισωσ βρεισ αυτο που χρειαζεσαι..οκ με λιγοτερα χρηματα.. αλλα θα περνεισ ενα λεοφωρειο.. η ενα αεροπλανο και θα πηγαινεισ στουσ γονεισ..
οι ανθρωποι θα εξακολουθουν να μιλουσ την γλωσσα σου..και θα εισαι πιο ηρεμη...

ειναι θεμα προτεραιωτητων.. τι ειναι πιο σημαντικο στη ζωη σου??

η ψυχικη υγεια? η σωματικη?ενα καλο επιπεδο ζωησ? η σταθεροτητα? η οικειοτητα?...σκεψου αυτο και θα σε οδηγησει στην σωστη απαντιση... και μην ανυσηχεισ.. ισωσ σε 5 -10 χρονια απλωσ ξανα σηκωθεισ και θα φυγεισ επειδ ηεσυ θα το θελεισ..και οχι επειδη θα σε διωχνει η χωρα...

Γεια σου Adzik,

Ευχαριστώ για τον κόπο να μου απαντήσεις! Είναι ακριβώς έτσι όπως το λες, είναι θέμα προτεραιοτήτων και του που βλέπω τον εαυτό μου. Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι άμεση προτεραιότητα είναι η ψυχική μου υγεία - είτε αφορά την προσωπική ζωή είτε την επαγγελματική. Γιατί όσο καιρό δούλεψα εδώ και αισθανόμουν ότι \'σαπίζω\' στη δουλειά μου, ήταν φρικτό για μένα κι αυτό. Όμως σίγουρα αποτέλεσε πολύ σημαντικό στοιχείο ότι είχα και 5 ανθρώπους κοντινούς να μοιραστώ τα προβληματά μου, να βγω και να πιω ένα κρασί μαζί τους, να \'ξεσπάσω\' υπό μια έννοια. Η αλήθεια είναι πως μέσα μου ένιωσα πως πήρα κουράγιο από αυτούς τους ανθρώπους για να παραιτηθώ και να φύγω από αυτό που με έπνιγε, να πάρω ελπίδες, να \'εμπνευστώ\' αν θες!!!

Επίσης, θεωρώ ότι ο πρώην φίλος μου που ζούσαμε μαζί, με έκανε να νιώσω πολύ ανταγωνιστική και μου άλλαξε την \'κοσμοθεωρία\' υπό μια έννοια. Μεγαλώνοντας αυτός σε έναν δυτικό κόσμο, η δουλειά ήταν το παν γι\' αυτόν και είχε πολλές ευκαιρίες να εξελιχθεί στη χώρα του. Εμένα με έπιανε τότε συχνά το παράπονο (και τώρα ακόμη) του γιατί δεν μπορούμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες και πόσο κρίμα είναι. Ότι βάζουμε τον εαυτό μας στο δίλημμα \'ζούμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε\' αναγκαστικά, ενώ δεν θα έπρεπε να υπάρχει αυτό καν... σε έναν ιδανικό κόσμο, χεχε.

Τον τελευταίο 1,5 χρόνο που είμαι Ελλάδα πέρασα από πάρα πολλά στάδια ψυχολογικά. Επέστρεψα πολύ απότομα - από τη μια μέρα στην άλλη - που τότε δεν ήθελα καν να γυρίσω και βρέθηκα χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς τον φίλο μου.... ξανά με τους γονείς απομονωμένη κάνοντας υπομονή. Στην αρχή, δεν μπορούσα καν να μιλήσω, δεν είχα δύναμη, μόνο ανέπνεα και ήλπιζα... με εκνεύριζαν τα πάντα εδώ, όλα τα έβλεπα μαύρα... Σιγά σιγά, κατάφερα να βρω τη δουλειά, να έρθω Αθήνα, έφτιαξα το σπίτι μου με πολύ αγάπη αποφασισμένη ότι θα αποτελεί αυτό τουλάχιστον το σημείο αναφοράς μου και το έφτιαξα πολύ όμορφο... ξαναβρέθηκα με παλιούς φίλους που είχα χάσει και απολάμβανα ειλικρινά κάθε στιγμή μαζί τους, κάθε πράγμα που έκανα με ανθρώπους που αγαπούσα βαθιά. Βοήθησε πολύ και το ότι το τελευταίο 6μηνο ήμουν \'τσιμπημένη\' με κάποιον εδώ... Ο οποίος βέβαια με δική μου βοήθεια και παρότρυνση έχει φύγει τώρα έξω! Και μάλιστα στη χώρα Υ όπου ζούσα πριν! Πόσο μπέρδεμα... Είμαι μήπως πολύ συναισθηματικη και δε θα έπρεπε?

Όλον αυτό τον \'κόπο\' που έχω κάνει μέσα μου για να προσαρμοστώ ξανά στο \'εδώ\' και να \'φυγω\' ουσιαστικά από τις σκέψεις που με είχε βάλει ο πρώην φίλος μου, φοβάμαι μήπως τα χάσω...

Δεν κρύβω ότι σκέφτομαι πως δεν θα έκανα ξανά σχέση εύκολα με κάποιον ΒορειοΕυρωπαίο (ποτέ μην λες ποτέ βέβαια) αλλά είμαι πιο επιφυλακτική... Κι αυτό με προβληματίζει γιατί η νέα χώρα που είναι η δουλειά είναι Βόρεια κι αυτή... και δεν αρνούμαι ότι πιστεύω πως μια σχέση είναι πολύ σημαντική για να επιβιώσεις στο εξωτερικό... Δεν είναι εύκολο να είσαι μόνος, πρέπει να έχεις μια \'συντροφιά\' για να μοιράζεσαι... Σ\'εμένα τουλάχιστον ισχύει αυτό!

Θα σας πω και ένα όνειρο που είδα όταν έμαθα ότι με πήραν στη δουλειά αυτή και με τάραξε πολύ...

Είδα ότι ήμουν σε σπίτι μιας φίλης και ετοιμαζόμασταν να φάμε, όπου σε κάποια φάση είδε η φίλη μου δίπλα ένα φέρετρο και τον πρώην φίλο μου μέσα... Ο οποίος δεν ήταν ακριβώς νεκρός, κουνούσε τα δάχτυλά του λίγο. Και λέει \'Για κάτσε να το μαζέψω αυτό, μην είναι εδώ τώρα που τρώμε\'... Και τον έβαλε κάτω από το κρεβάτι... Εγώ επειδή ήμουν περίεργη και ήθελα να τον δω, έσκυψα κάτω από το κρεβάτι και τον κάρφωνα με τα μάτια μου. Αυτός κατάλαβε ότι τον κοιτούσα και κουνούσε πιο έντονα τα δάχτυλά του, ώσπου άνοιξε τα μάτια του και με κοίταξε και εκεί του φώναξα \'Σε μισώ!!!!\'... προφανώς ξύπνησα με έντονη ταχυπαλμία, τα άκρα μου είχαν μουδιάσει και τρόμαξα πάρα πολύ!

Νομίζω το όνειρο αυτό λέει πολλά.

Παιδιά έχω πιεστεί πάρα πολύ... Σκατά... Όλοι περιμένουν την απόφασή μου, πράγμα το οποίο μου δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερο στρες και βάρος... Κοιμήθηκα 3 ώρες και ξύπνησα με πιάσιμο στον αυχένα! :(

Πώς βγαίνουμε από αυτό το χάος στο μυαλό?

Καλημερα bubble!

Δειχνεις πραγματικα να βιωνεις μια πολυ αγχωτικη κατασταση, πραγμα που μαλλον αντανακλαται τοσο στο ονειρο οσο και στα σωματικα συμπτωματα που αναφερεις. Διαβαζοντας τα μηνυματα σου μου δωθηκε η εξης εντυπωση: ειναι σαν να εχεις παγιδευτει αναμεσα στο διπολο σχεση-εργασια, σε ενα γενικοτερο πλαισιο ομως που εχει να κανει με εσωτερικα κενα δικα σου... Μπορει να κανω λαθος, αλλα εχω την εικονα μιας κοπελας που οπως εγραψες χαρακτηριστικα καπου θελει να εχει καποιες \"σταθερες\". Τετοιες αναγκες εχει ο καθε ανθρωπος εξαλλου. Σκεφτομαι ομως μηπως εσυ εχεις φτασει στο αλλο ακρο, απο το \"επιδιωκω να εχω καποιες σταθερες για να ζω οσο το δυνατον καλυτερα\" στο \"ζω για να εχω σταθερες σε οσο μεγαλυτερο μερος του χρονου μου γινεται\". Γιατι οπως περιεγραψες τις περιπετειες σου των τελευταιων ετων, φαινεται πως αναζητωντας ουσα φιλοδοξη (που καλα κανεις και εισαι) μια δουλεια στο εξωτερικο, αυτο οδηγει σε δυο αλλες αναγκες: την αναγκη μιας σχεσης για να μην αισθανεσαι οπως λες μονη σε ξενο τοπο και την αναγκη για την πατριδα και τους δικους σου... Που τελικα η απωλεια του ενος δειχνει να οδηγει καθε φορα σε επαναδιαπραγματευση των αλλων δυο, αναζητηση, μετακινηση και παλι απο την αρχη... Ολο αυτο δε σου φαινεται λιγο ανατροφοδοτουμενο?

Περα απο τη δουλεια και το αντικειμενο σου ειχες/εχεις ενδιαφεροντα γενικα? Χομπι η ασχολιες οπου μπορεις σταθερα να \"διοχετευεις\" ας πουμε την ενεργεια σου, να ξεχνιεσαι η να εισαι δημιουργικη?

Καλημέρα oboro και σε σένα,

Σίγουρα υπάρχουν πολλά εσωτερικά κενά δικά μου σε όλη αυτή τη διαδικασία. Προχθές σε μια κουβέντα για το δίλημμά μου το παρομοίασα σαν να έχω δύο θρησκείες. Από τη μία δηλαδή όσο καιρό ήμουν έξω έλεγα στον εαυτό μου όταν ένιωθα μοναξιά \'Ναι αλλά κάνεις άλλα ωραία πράγματα εδώ που δεν θα μπορούσες να κάνεις στη χώρα σου\' και πίστεψα σε αυτά... Αφού επέστρεψα Ελλάδα, στην ανάγκη μου να \'επιβιώσω΄αρχικά γιατί είχα φρικάρει, άρχισα να παλεύω μέσα μου την ιδεά \'Δεν πειράζει που δεν κάνεις τα πράγματα που δεν έκανες έξω, έχεις τους ανθρώπους σου εδώ και μπορείς να περνάς καλά και να νιώθεις ασφάλεια\'. Και τα δύο τα πίστεψα και με πόνεσε πολύ να χάνω ή το ένα ή το άλλο. Προφανώς δηλαδή αυτό το εργασία - σχέση (οποιουδήποτε είδους), το αναπτύσσω εδώ και καιρό μέσα μου. Κοινώς η ανάλυση που κάνει το μυαλό μου, με φτάνει στο σημείο να λέω ΄ή θα είσαι στη χώρα σου και ξέχνα όνειρα για δουλειές κτλ. θα έχεις όμως φίλους καλούς και θα περνάς καλά ή θα είσαι έξω (με όλες τις επιπτώσεις του) και θα μπορείς να έχεις μια δουλειά καλή\'. Ξέρω πως όλα έχουν τα κόστη τους... τίποτα δεν είναι ιδανικό.

Ως άνθρωπος έχω πολλά ενδιαφέροντα θα έλεγα... Ασχολούμαι με τη φωτογραφία (ερασιτεχνικά), ψάχνομαι πολύ με τη μουσική, γενικά διοχετεύω πολύ ενέργεια σε ότι έχει να κάνει με την \'τέχνη\'. Έχω και ένα blog το οποίο όμως παράτησα τον τελευταίο καιρό (λόγω καλοπέρασης δεν ένιωθα την ανάγκη να γράψω). Επίσης νιώθω ότι το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς μου το διοχετεύω στους ανθρώπους τριγύρω μου, ακούγοντάς τους, συζητώντας, βοηθώντας... Νομίζω πως οι άνθρωποι αποτελούν πηγή έμπνευσης για μένα.

Τις τελευταίες μέρες με πιάνει και ένα άγχος του τύπου \'θα πάω 30 χρονών και θα βολοδέρνω από χώρα σε χώρα... οικογένεια? σχέση πότε θα κάνω? θέλω να κάνω σχέση με κάποιον ξένο και να μείνω σε ξένη χώρα? όχι...\'. Ποτέ ξανά δεν είχα αυτή την ανασφάλεια για το πότε θα κάνω οικογένεια και για το αν περνάνε τα χρόνια ή όχι. Τι γίνεται, γέρασα πριν την ώρα μου??

Δεν ξέρω και πόσο ρόλο παίζει το ότι το τελευταίο 6μηνο εδώ ήμουν ψιλοερωτευμένη με κάποιον - ο οποίος τώρα έχει φύγει έξω - και νιώθω ότι δεν θα υπάρχει καμια πιθανότητα να συνεχιστεί αυτό το πράγμα μεταξύ μας... Αυτός μου πρότινε επίσης να πάω μαζί του να μείνω για να βρω δουλειά αν θέλω (στην Υ χώρα που ήμουν και πριν). Αλλά history repeats itself νιώθω και τρομάζω.

Πρέπει να κανονίσω βασικά πράγματα μέσα στις επόμενες 3 εβδομάδες ανα ποφασίσω να φύγω (τρεχάτε ποδαράκια μου) κι εγώ μένω άπραγη. Δεν σηκώνω τηλ. σε γνωστούς που θέλουν να μάθουν τι θα κάνω γιατί πιέζομαι.

Πάντως ευχαριστώ πολύ όλους σας που κάνετε τον κόπο να με βοηθήσετε. Το εκτιμάω πολύ, αλήθεια!

Tελικά αποφάσισα να πάω. Φοβάμαι πολύ πρέπει να πω...