παλευωντας με την καταθλιψη

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ...
ΕΙΜΑΙ 29 ΕΤΩΝ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ ΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ...ΕΧΩ ΜΠΕΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΦΟΡΟΥΜ ΣΑΣ ΚΑΙ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΣΑΣ. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΣΑΣ ΜΕ ΕΧΟΥΝ "ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΕΙ" ΓΙΑΤΙ ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΠΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΕ ΟΔΗΓΕΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ..ΑΠΟ ΑΡΚΕΤΑ ΜΙΚΡΗ ΗΛΙΚΙΑ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΕΧΩ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ...ΠΟΛΥ ΕΝΤΟΝΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΚΡΥΨΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΣΩ ΚΑΝΕΝΑΝ...ΓΙΑ ΑΡΚΕΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΖΟΥΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΛΑΣΗ...ΚΑΜΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ..ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ. ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΕΞΙΚΟΙΩΘΗΚΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΤΙΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ ΣΧΕΔΟΝ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΘΑ ΕΛΕΓΑ..ΣΠΟΥΔΑΣΑ, ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΑ, ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΑ...ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΠΙΣΩ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΠΑΝΤΑ Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΕΛΕΓΞΩ..ΠΑΝΤΑ ΚΟΥΒΑΛΟΥΣΑ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΚΑΤΙ...ΕΝΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΒΑΡΟΣ..ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ (ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΟΛΑ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΜΑΤΑΙΑ) ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΜΕ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΔΙΑΦΕΡΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ...ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΣΟΠΑΘΩ ΝΑ ΞΕΧΝΙΕΜΑΙ ΜΕ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ Κ.Α. ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΝΙΩΘΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΜΟΝΑΞΙΑ...Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ..
ΓΕΝΝΗΣΑ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΠΑΘΑ ΕΠΙΛΟΧΕΙΟ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ..Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΠΑΝΙΚΟΣ, ΕΝΙΩΘΑ ΝΑ ΒΟΥΛΙΑΖΩ, ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ, ΠΩΣ ΗΜΟΥΝ ΑΝΑΞΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ..ΑΡΓΗΣΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΑ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΑ ΑΝΑ ΤΑΚΤΙΚΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ ΠΕΦΤΩ ΣΕ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ. ΝΙΩΘΩ ΣΑΝ ΕΝΑ ΑΟΡΑΤΟ ΧΕΡΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΡΑΒΑΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΣΥΓΚΡΟΤΙΜΕΝΑ...ΚΑΙ ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΟΜΑΙ...ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΘΑ ΚΟΥΡΑΣΩ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΠΟΛΥ ΕΚΦΡΑΖΩ...ΠΑΛΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΘΙΣΤΑ ΜΑΤΑΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ...ΕΤΣΙ ΘΑ ΖΩ ΜΙΑ ΖΩΗ? ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΑΝΤΕΞΩ ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΘΑ ΛΥΓΙΣΩ...
ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΣΤ...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ..

πολυ ωραιο το κειμενο σου..λιτο κ απολυτως κατανοητο!ξερεις οι κρισεις πανικου απο μονες τους φερνουν καταθλιψη κ απομονοση..κ φυσικα φοβο θανατου!κ μονο που εχεις κανει οικογενεια ειναι ενα πολυ δυναμικο βημα κ δειχνει ορεξη για ζωη..νομιζω πρεπει να αλλαξεις τροπο σκεψης για τον θανατο(το λεω για να το ακουω κ εγω),οχι δεν ειναι ματαιη η ζωη,εχεις αποκτησει ενα παιδακι,εχεις ανθρωπους που σε αγαπουν,ειναι ολα αυτα ματαια?οχι!
πολλες φορες κ εγω ετσι νιωθω κ σκεφτομαι οπως εσυ..πιστευω οτι γιαυτο ευθυνονται οι κρισεις πανικου,τις εχουμε συνδεσει με ενα μικρο θανατο,καθε φορα που μας πιανει..
δεν ειμαστε αιωνιοι :) αυτο ειναι το μονο σιγουρο..κ δεν εχει νοημα να σκεφτομαστε τον θανατο..πριν απο αυτον υπαρχει η ζωη!ειμαστε ζωντανοι!κ οσο ειμαστε ζωντανοι θα γευομαστε ολες τις γευσεις τις ζωης..γλυκες,πικρες..αυτο ειναι ζωη!

:):):)

οι υπαρξιακεσ ανυσηχιες ειναι ο πρωτος και ευκολοτερος δρομος για την κριση πανικου.αλλα στην τωρινη φαση της ζωης σ δν νομιζω οτι εχουν καποια θεση.εχεις ενα παιδι εναν συζηγο απλα δοκιμασε να χαρεις αυτα που ηδη εφτιαξες μονη σου παρε χαρα απο τν καθημερινοτητα και οσο λιγοτερο σκεφτεσαι τοσο καλυτερα.προσπαθησε να πας στο ρελαντι για ενα διαστημα αφεσου στην ρουτινα και μν φθειρεσαι.εξαλου αφου ησουν ικανη να διαχειριστεις κρισεις πανικου στο παρελθον η επιλοχεια καταθλιψη δν θα ειναι τιποτα θα την ξεπερασεις εν καιρο.

ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας....
Αυτο που θέλω ειναι να ξεπεράσω οριστικά το αισθημα της κατάθλιψης...η οποια οπως σας είπα με απομονώνει και με κάνει να νιώθω μη φυσιολογική όταν είμαι με ατόμα γύρω μου που δείχνουν να χαίρονται πραγματικά την ζωή...Νομίζω όμως πως ή κατάθλιψη οι φοβίες κτλ.. ειναι σαν μία πλήγη η οποία ενώ μπορεί να επουλωθέι αν την ξύσουμε θα ξαναματώσει...
τωρα που γράφω ο άνδρας μου και το παιδί είναι στο σαλόνι και παίζουν...εγω δεν νιώθω καλά...το μυαλό μου έχει κολλήσει σε αυτό που νιώθω...(φοβία ιγα το μέλλον, αισθηση οτι δεν θα τα καταφέρω, φοβος για το οτι ισως καποια στιγμή καταρεύσω τελείως...) δεν μπορώ να ξεχαστώ...νιωθω μη φυσιολογική (\'οπως ξαναείπα)