Είναι τόσο δύσκολο να πει κάποιος "όχι";
Καλησπέρα. Είμαι 27 χρονών. Πέρσι περίπου τέτοια περίοδο χώρισα με το φίλο μου μετά από μια σχέση 4 ετών. Δεν ήταν δική μου απόφαση και έγιναν κάπως ξαφνικά. Γύρω στο Γενάρη συνειδητοποιώ ότι αρχίζει και μ’ αρέσει πάρα πολύ ένας συνάδελφός μου από το γραφείο. 35 χρονών, πολύ γοητευτικός, με απίστευτο χιούμορ, αφοσιωμένος στη δουλειά του. Έχει σπουδάσει και ψυχολογία…
Μέχρι τότε λέγαμε ένα «γεια», τίποτα παραπάνω. Περνάει λίγος καιρός, αρχίζουμε να λέμε 2-3 κουβέντες, πότε σχετικές με τη δουλειά πότε όχι. Τον ερωτεύομαι παράφορα. Δεν κοιμάμαι, χάνω βάρος, τον σκέφτομαι σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο. Σχεδόν κάθε βράδυ τον βλέπω στον ύπνο μου. Κάθε φορά που μου μιλάει ή νιώθω να με κοιτάει με πιάνει ταχυπαλμία. Δεν μου έχει ξανασυμβεί ποτέ μέχρι τώρα κάτι παρόμοιο. Φίλοι και γνωστοί αδυνατούν να καταλάβουν τι μου συμβαίνει. Στην πορεία ανακαλύπτω ότι “πάσχω” από limerence (http://en.wikipedia.org/wiki/Limerence).
Με τον συνάδελφο αναπτύσσεται μια οικειότητα, κάνουμε αστεία κ.λπ. Για χάρη του άνοιξα και λογαριασμό στο facebook. Αδυνατώ όμως να καταλάβω αν έχει σχέση. Από υπονοούμενα στο γραφείο και δικές του κουβέντες κατάλαβα ότι μάλλον συζούσε με μια κοπέλα και χώρισαν. Ο ίδιος έχει πει χαρακτηριστικά ότι δεν θέλει να ξαναπατήσει στη γειτονιά της. Δεν έχω ιδέα πού τοποθετούνται όλα αυτά χρονικά κι αν αυτός στο ενδιάμεσο έκανε κάτι άλλο περιστασιακό ή όχι.
Όλο αυτό που νιώθω για κείνον μέρα με τη μέρα δυναμώνει. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα γιατί τον σκέφτομαι. Η μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να νιώθει κι εκείνος κάτι για μένα, με τρελαίνει. Νιώθω ότι βασανίζομαι, ότι δεν γίνεται να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση.
Γενικά είμαι ντροπαλό άτομο. Διστάζω να κάνω το πρώτο βήμα. Φοβάμαι κιόλας μήπως καταλάβει κανείς τίποτα στο γραφείο.
Τελικά τον Ιούλιο παίρνω τη μεγάλη απόφαση. Του έστειλα μήνυμα (στο fb) στα γενέθλιά του και όσο πιο διακριτικά γινόταν του αποκάλυψα το μυστικό και αν ήθελε να βγούμε να το συζητήσουμε. Μου απάντησε ότι γράφω τόσο όμορφα πράγματα για κείνον που τον κάνω να κοκκινίζει. Δεν απάντησε αν θέλει να βγούμε. Από κείνη τη μέρα έκανε γύρω στις 2 βδομάδες να μου μιλήσει (!?) Δεν μου απηύθυνε το λόγο, τίποτα απολύτως. Μετά, μεσολάβησαν οι καλοκαιρινές διακοπές (εκείνος δεν πήγε πουθενά) και φυσικά τον σκεφτόμουν συνέχεια.
Αρχές Σεπτέμβρη ανεβάζει ένα status στο fb (γενικά ανεβάζει πολύ αυτοσαρκαστικά status, για να κάνει χαβαλέ με φίλους κ.λπ.) ότι και καλά τον ποθούν πολλές γυναίκες. Του έστειλα πάλι μνμ και του είπα ότι έχει κάνει πολύ μεγάλη ζημιά (εννοώντας σε μένα). Μου απαντά ότι «εγώ έκανα τη ζημιά εκεί που ήθελα». Διφορούμενο. Δεν το συζητάμε από κοντά.
Για ενάμισι μήνα έχει πεθάνει από το άγχος, γιατί έχει αναλάβει ένα σημαντικό project στη δουλειά. Τέλος πάντων, τώρα έχει ξεμπερδέψει σχεδόν με αυτό, οπότε λέμε πάλι καμιά κουβέντα, κανένα αστείο στο γραφείο. Όμως νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο. Δε γίνεται να μου έχει έμμονη ιδέα κι αυτός να παίζει την κολοκυθιά. Τόσο δύσκολο είναι να μου πει ότι δεν ενδιαφέρεται? Ότι ίσως έχει κάποια άλλη σχέση?
Ανεβάζει την προηγούμενη βδομάδα άλλο status (πόσα θα δίνατε για μια βραδιά μαζί μου?). Λέω αυτή τη φορά θα του στείλω κάτι να ξεμπερδεύουμε μια και καλή (για σένα θα πούλαγα την ψυχή μου – από στίχο τού αγαπημένου του άγγλου τραγουδιστή). Δεν απαντάει τίποτα.
Συνειδητοποιώ ότι τα έχω κάνει σκ@τ@ αλλά θέλω να μου πει το ΟΧΙ. Να το πει επιτέλους.
Όταν τον είδα στο γραφείο μετά από αυτό, τον ρώτησα αν παρεξηγήθηκε. «Όχι μωρέ» απάντησε κι ούτε καν γύρισε να με κοιτάξει.
Το ίδιο βράδυ τον πέτυχα online στο chat. Του έγραψα ότι ξέφυγα, του ζήτησα συγγνώμη κι ότι δεν ήθελα να τον φέρω σε δύσκολη θέση. Δεν απάντησε ποτέ.
Αν η δική μου συμπεριφορά θεωρείται ανώριμη, η δική του τότε τι θεωρείται? Εντάξει, το ’πιασα. Δεν ενδιαφέρεται. Αλλά να μη δεχτεί τη συγγνώμη μου? Στο κάτω-κάτω της γραφής, αντί να νιώθει έστω και λίγο κολακευμένος, κάνει λες και τον έχω βρίσει με τον χειρότερο τρόπο.
Δυο μέρες τώρα δεν ξέρω ποιον λυπάμαι περισσότερο: τον εαυτό μου ή εκείνον. Το μόνο καλό είναι καταλάγιασε ό,τι αισθανόμουν για κείνον. Αν κρίνω από τη μέχρι τώρα συμπεριφορά του, δεν παίζει να μου ξαναμιλήσει ποτέ. Και ξέρω ότι για μένα θα σκέφτεται τα χειρότερα, ότι είμαι μικρή, αφελής, ότι πήρα παραπάνω θάρρος απ’ όσο έπρεπε κ.λπ.
Πώς σας φαίνονται όλα αυτά? Κάθε άποψη ευπρόσδεκτη.
