When your conscience hits you knock it back with pills
Αυτός ο στίχος των Led Zeppelin έχει κολλήσει στο μυαλό μου και δεδομένου ότι έρχεται το ηρωϊκό όχι, θέλω και \'γω να κάνω την αντίσταση μου. Στην κατάσταση μου.
Νοιώθω τεράστιο άγχος αυτή τη στιγμή και έρχομαι σε παλιά λημέρια, μάλλον γιατί αν δεν γράψω (αλλά και κάποιος να το διαβάσει; τι ανάγκη είναι κι αυτή) δεν νομίζω ότι θα ηρεμήσω ή θα κοιμηθώ πριν τα χαράματα.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει συμβεί και μπήκε η όπισθεν και τρέχω με 100. Εσωτερικά.
Εξωτερικά, τυπικά, τεχνοκρατικά, υλικά είμαι μάλλον καλύτερα από ό,τι θα μπορέσω να γίνω ποτέ.
Το εσωτερικό είναι που με καίει και έχει πάρει την κατιούσα.
Δεν ξέρω γιατί. Γιατί σταμάτησα την ψυχοθεραπεία; Φαίνεται ότι είναι στο DNA μου η δουλειά μου να μην εξαρτάται από την ψυχολογική μου κατάσταση. Να μην επηρεάζεται μάλλον. Αυτό είναι θετικό.
Μάλλον ψάχνω να βρω έναν ένοχο γι\' αυτή την οπισθοδρόμηση. Κάποιον, κάτι να του κρεμάσω καμπάνες.
Γνωρίζω καλά ότι όλα είναι ένα κλικ μακρυά, μία μεμβράνη μόνο με χωρίζει από το ευκταίο.
Πάντα έδινα σημασία στην αυτονομία. Δεν ξέρω γιατί. Στην εργασιακή αυτάρκεια.
Έκανα μια δουλειά δημιουργική. Δεν το είχα καταλάβει, το θεωρούσα αυτονόητο. Είχε μεγάλο \"κοινωνικό κύρος\". Ούτε αυτό το είχα καταλάβει, δεν με ένοιαζε αν και απολάμβανα, φαντάζομαι, τα παρελκόμενα αυτού.
Και ξαφνικά η δουλειά αλλάζει, μία νοσηρή συμφωνία για την κατάκτηση ενός άυλου φαντάσματος που ακούει στο όνομα σιγουριά, ασφάλεια, τυλιγμένη σε ένα στόχο με οικογενειακές προεκτάσεις που σκέπαζαν κάθε τι, πλην αυτού, του στόχου.
Ο Θεός να μας προφυλάει από την εκπλήρωση λανθασμένων ονείρων μας.
Κάθε μέρα έχει γίνει μία μάχη αντοχής μίας άδειας καθημερινότητας. Το μόνο που προχωράει είναι ο τραπεζικός λογαριασμός. Και φαντάζομαι ότι θα πρέπει να είμαι ευγνόμων γι\' αυτό σε περίοδο κρίσης.
Όμως, όλα τα άλλα έχουν υποχωρήσει. Άτακτα. Πραγματικά δεν πίστευα ότι η δημιουργία της προηγούμενης δουλειάς μου είχε τόση σημασία για μένα.
Με εγκληματική ελαφράδα τα έκανα όλα αυτά πέρα. Και σαν μία μηχανή που της κλείνεις τη βενζίνη, τα πάντα σταμάτησαν. Πάγωσαν.
Η κάθε μέρα είναι μία άσκηση περιορισμού του ίδιου μου του εαυτού πλέον, των θέλω μου. Να τα κρατήσω να μην ουρλιάξουν και συμπαρασύρουν εμένα.
Δεν μπορείς να τρέξεις σε μία κινούμενη άμμο.
Μη ρωτάτε για τη προηγούμενη δουλειά, απλώς ήταν δημιουργική. Ούτε για την τωρινή, απλώς είναι ασφαλής.
Είμαι σίγουρος ότι αυτή η αλλαγή ευθύνεται σε τεράστιο βαθμό γι\' αυτό το κλείσιμο της μηχανής. Την παύση της αναζήτησης. Μία νεκρώσιμη ακολουθία καταναγκαστικού θαμπώματος των αισθήσεων και νάρκωσης των θέλω.
Δεν ξέρω τι ακριβώς καλούμαι να κάνω. Η ασφάλεια και η αδειανοσύνη της τωρινής δουλειάς μετατρέπει την αίσθηση της θνησιμότητας σε ένα αιχμηρό τρυπάνι που δεν σταματάσει σε τίποτα. Στο μυαλό, στην καρδιά, μία δαμόκλειος σπάθη αδειανοσύνης αιωρείται πάνω απ\'το κεφάλι μου και δεν υπάρχει τίποτα...
Απλά τίποτα άλλο...
Ο καθένας δίνει τις συμβουλές που τον καθορίζουν σαν άνθρωπο. Οι συμβουλές είναι περιγραφές εκείνου που συμβουλεύει. Δεν έχουν ιδιαίτερη αξία.
Νοιώθω κάπως καλύτερα που έγραψα και ξέρω ότι τίποτα δεν άλλαξε και μάλλον ούτε θα αλλάξει αν δεν βάλω τη δημιουργία και πάλι μπροστά, σαν μία κατευθυντήρια, φωτεινή γραμμή που ξορκίζει τα σκοτάδια.
Με δύο λόγια, έχασα τον εαυτό μου. Ή ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του.
