Η Σταχτούλα- ένα παραμύθι
Κεφάλαιο Πρώτο
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα μικρό φτωχό κορίτσι που το έλεγαν Σταχτούλα και που δεν μπορούσε να κάνει τίποτε σωστά. Ζούσε με μια κακιά βασίλισσα, τη μητριά της, σ' ένα ψυχρό, γκρίζο κάστρο. Η Σταχτούλα ήξερε ότι δεν μπορούσε ποτέ να κάνει κάτι σωστά, επειδή ό,τι και να 'κανε, η κακιά βασίλισσα (που της είχε κάνει μάγια μια γριά μάγισσα) πάντα το έβρισκε λειψό. (Πρέπει να ξέρετε ότι η γριά μάγισσα είχε φορέσει στη βασίλισσα ένα ζευγάρι γυαλιά με βρώμικα τζάμια, αλλά η βασίλισσα δεν ήξερε ότι ήταν εκεί, επειδή ήταν πανάλαφρα. Κι επειδή η Σταχτούλα δεν είχε δει ποτέ τη βασίλισσα χωρίς τα γυαλιά, δεν τη ρώτησε ποτέ γι' αυτά. Νόμιζε ότι η βασίλισσα απλά τη μισούσε, ενώ δεν ήταν απαραίτητα έτσι τα πράγματα).
Τα πράγματα συνέχιζαν έτσι για αρκετό καιρό. Το κοριτσάκι να προσπαθεί να ευχαριστήσει τη βασίλισσα κι η βασίλισσα να της βρίσκει κουσούρια. Μια μέρα όμως που το κοριτσάκι είχε μεγαλώσει, πρόσεξε ότι η βασίλισσα φαινόταν πολύ χλωμή και άρρωστη. “Τί συμβαίνει;” ρώτησε. “Βρε, βρε, κοίτα να δεις περιέργεια που την έχει ...” είπε κουρασμένη η βασίλισσα, “Λοιπόν, αφού θες να μάθεις, είμαι αναγκασμένη να μένω ξάγρυπνη τις νύχτες, ψάχνοντας να σου βρίσκω κουσούρια. Είναι πολύ δύσκολο να σου βρίσκω κουσούρια, ξέρεις”. Η Σταχτούλα ένιωσε πολύ άσχημα κι είπε: “Αχ, πολύ λυπάμαι γι' αυτό. Θα προσπαθήσω να σε διευκολύνω”. Τόσο καλό κορίτσι ήταν που άρχισε αμέσως να κάνει ένα σωρό χαζά πραματάκια. Όλα πήγαιναν μια χαρά για κάποιο διάστημα – το κορίτσι όσο μεγάλωνε έκανε τη βασίλισσα να την προσέχει κάνοντας αταξίες κι βασίλισσα τη μάλωνε φωνάζοντας δυνατά. Όλοι ήταν δυστυχισένοι, αλλά ευχαριστημένοι. Αλλά όλα τα καλά πράγματα κάποτε τελειώνουν. Η υγεία της βασίλισσας άρχισε πάλι να χειροτερεύει.
Κεφάλαιο Δεύτερο
Το κοριτσάκι το πρόσεξε αμέσως, αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί άλλες αταξίες, για να κάνει. Κι όλο σκεφτότανε και σκεφτότανε... Τελικά βρήκε ένα σχέδιο κι έτρεξε να το πει στη μητριά της. "Το βρήκα," φώναξε, "Ξέρω πως θα μπορέσεις να κοιμηθείς όσο θες. Θα τα βρίσκω μόνη μου τα κουσούρια μου!" "Ίσως να είναι καλό το σχέδιό σου," είπε η βασίλισσα, "ίσως να είναι η καλύτερη ιδέα που είχες ποτέ." Η Σταχτούλα ήταν πολύ χαρούμενη. Επιτέλους είχε κάνει κάτι σωστά. "Πάντα θα μπορείς να μου βρίσκεις κουσούρια, άμα θες, αλλά την πολλή δουλειά θα την αναλάβω πια εγώ," είπε κι έτρεξε να ψάξει να βρει ψεγάδια στον εαυτό της. (Καθώς γινόταν όλο και πιο καλή σ' αυτό το ψάξιμο, άρχισαν να γίνονται δυο πράγματα. Άρχισαν να φυτρώνουν γυαλιά και στη δική της μύτη κι ένας τοίχος άρχισε να υψώνεται λίγο-λίγο γύρω της. Ο τοίχος ήταν πάντα εκεί. Πήγαινε μαζί της παντού. Σα μια καμινάδα, ο τοίχος την έκρυβε και την προστάτευε από τον κόσμο, που ήταν τρομακτικός, επειδή η Σταχτούλα είχε αρχίσει πια να βρίσκει ελαττώματα όχι μόνο στον εαυτό της, αλλά και σε όλο τον κόσμο γύρω της). Η Σταχτούλα έβρισκε πολλά ψεγάδια - κακές σκέψεις και αισθήματα που η βασίλισσα δε θα μπορούσε ποτέ να βρει - κι από τότε η βασίλισσα κοιμόταν πια ήσυχη.
Κεφάλαιο Τρίτο
Τον καιρό που γινόταν όλα αυτά, εκεί κοντά ζούσε ένας άσχημος βάτραχος που ήταν πεπεισμένος ότι ήταν το πιο απαίσιο πλάσμα στη γη. Ένας περιπλανώμενος μάγος όμως που έτυχε να τον συναντήσει μια μέρα του ψιθύρισε ένα ξόρκι στ' αυτί. Κι αμέσως ο βάτραχος μεταμορφώθηκε σε έναν όμορφο πρίγκηπα.
Κεφάλαιο Τέταρτο
Μια ζεστή, ηλιόλουστη μέρα ο πρίγκηπας παρατήρησε μια παράξενη καμινάδα με μερικές τρυπούλες ανοιγμένες στα πλάγια της. Περίεργος κοίταξε απ' αυτές τις τρύπες και κατάπληκτος βρήκε μιαν όμορφη πριγκίπισσα. "Γεια σου, πριγκίπισσα," είπε, "πώς κλείστηκες εκεί μέσα;" "Σε ποιον μιλάς;", είπε η Σταχτούλα. "Σε σένα φυσικά," είπε εκείνος. "Είσαι τρελός," είπε εκείνη. "Είμαι μια βρωμιάρα, μια βλαμμένη, μια στρίγγλα, όχι μια πριγκίπισσα. Και μια που μίλησες για εμφάνιση, σου λέω λοιπόν ότι έχεις τα χάλια σου". "Α, ξέρω τι φταίει, σου 'χουν κάνει μάγια," είπε ο πρίγκηπας. "Είσαι τρελός," του απάντησε, "κι αν δε μ' αφήσεις ήσυχη, θα σου πω τι πραγματικά σκέφτομαι για σένα". "Τα λόγια σου δε με πληγώνουν, θα μείνω και θα σε βοηθήσω να διαλύσεις τα μάγια", της είπε. "Μάγια, ξάγια," του φώναξε, "σας μισώ όλους εσάς τους βλαμμένους που τα βλέπετε όλα μέσα από ρόδινα γυαλιά!" "Μα εγώ δε φοράω γυαλιά," απάντησε εκείνος.
Κεφάλαιο Πέμπτο
"Εε.. δε φοράς, ε;" είπε η Σταχτούλα. "Εντάξει, αφού είσαι τόσο ξύπνιος, κυρ-Πρίγκηπα, γκρέμισε αυτό τον τοίχο, διάλυσε τα μάγια που λες, σώσε με.. ήρωα!" τον ειρωνεύτηκε. "Δε θα μπορούσες να γκρεμίσεις ούτε χαρτοκούτι!" Ο πρίγκηπας ήταν υπομονετικός κι είπε: "Ξέρω πως αν προσπαθούσα να το κάνω αυτό για σένα, οι τοίχοι θα γινόταν πιο χοντροί και τα γυαλιά σου πιο βρώμικα και θα κατέληγες να κατακρίνεις τον εαυτό σου ακόμα πιο πολύ. Εσύ πρέπει να το κάνεις. Ξέρω ένα ξόρκι για να διαλύσεις τα μάγια, αλλά πρέπει να 'χεις το θάρρος να το χρησιμοποιήσεις. Αν το κάνεις, θα μεταμορφωθείς σε μια πριγκίπισσα κι έτσι θα μπορούμε να παντρευτούμε και να ζήσουμε για πάντα ευτυχισμένοι". "Καλό το κόλπο σου, κύριος, αλλά δε θα μπορέσει ποτέ να πετύχει," είπε κάπως πιο μαλακά η Σταχτούλα. "Δε μου αξίζει η ευτυχία!" "Κάθε άλλο," είπε ο πρίγκηπας. "Σου αξίζει και με το παραπάνω. Μου το είπε ο γέρος μάγος". Με έκπληξη του απάντησε: "Αλήθεια το είπε αυτό;" Ο πρίγκηπας έγνεψε καταφατικά. "Τότε βοήθησέ με, αν μπορείς, σε παρακαλώ. Δεν μπορείς να φανταστείς πως είναι να μένεις άγρυπνος τις νύχτες και να σκέφτεσαι φρικτά πράγματα για τον εαυτό σου - είναι απαίσιο!" "Το ξέρω," είπε εκείνος, "πριν μάθω το ξόρκι ήμουν ένας άσχημος βάτραχος!"
Κεφάλαιο Έκτο
"Πλάκα κάνεις;" είπε εκείνη. "Αλήθεια," της απάντησε. "Τότε βοήθησέ με, σε παρακαλώ. Πες μου τα μαγικά λόγια και θα τα πω κι εγώ - θα κάνω ό,τι χρειαστεί," τον παρακάλεσε. Ο πρίγκηπας έσκυψε χαμηλά για να τη φτάσει και της ψιθύρισε τα λόγια στ' αυτί. "Ωωω.. όχι! Δεν μπορώ να το πω αυτό!" είπε τρομαγμένη. "Αυτό είναι φοβερό!" "Είπα εγώ ότι θα 'ναι εύκολο;" είπε ο πρίγκηπας. "Και το πιο δύσκολο είναι ότι θα πρέπει να το επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά, όλο και πιο δυνατά, μέχρι να λυθούν τα μάγια. Αν κάνεις πως λυγίζεις και κάνεις πίσω, τα πράγματα θα χειροτερέψουν - θα καταλήξεις πιο πληγωμένη και θυμωμένη απ' ό,τι είσαι τώρα. Θα το ρισκάρεις;" Του λέει σιγά: "Θα προσπαθήσω". "Ωραία τότε, είσαι στα μισά του δρόμου", είπε χαμογελώντας ο πρίγκηπας. "Ένα μέρος όμως απ' το ξόρκι δεν μπορώ να σου το πω. Πρέπει να το βρεις μόνη σου και τότε τα μάγια θα λυθούν".
Κεφάλαιο Έβδομο
"Τώρα, πες φωναχτά τα μαγικά λόγια," την παρακίνησε ο πρίγκηπας. Η Σταχτούλα φοβόταν, δίσταζε κι έπειτα ψιθύρισε τόσο σιγανά που μετά βίας την άκουσε να λέει: "Άει στο διάολο, Μαμά". "Πιο δυνατά," της είπε εκείνος. "Δεν μπορώ," του απάντησε κι άρχισε να κλαίει. "Μα πρέπει," είπε εκείνος, κάν' το για μένα, δεν μπορούμε να σταματήσουμε τώρα. Πες το ξανά!" Τρέμοντας είπε ξανά το ξόρκι: "Άει στο διάολο, Μαμά!" κι ακόμα πιο δυνατά, "Άει στο διάολο, Μαμά!" Μέσα της κάτι την έσφιγγε φοβερά. Νόμιζε ότι θα πέθαινε. Ήταν η γρια-βασίλισσα που ξυπνούσε κι η φωνή της τσίριζε από μέσα της: "Πώς τολμάς, παλιόπαιδο!" "Πες το ξανά", την ενθάρρυνε ο πρίγκηπας. "Άει στο διάολο, Μαμά!" κραύγασε το κορίτσι. "Κακό παιδί!" φώναξε εξοργισμένη η βασίλισσα, "Θα σε καταστρέψω". "Άει στο διάολο, Μαμά!" "Μπράβο, συνέχισε," είπε ο πρίγκηπας. Η βασίλισσα βροντοφώναζε έξαλλη: "Κοίταξε τη δυστυχία που μου προκάλεσες. Δεν σου αξίζει να είσαι χαρούμενη! Ποιος σου 'πε πως πρέπει να είσαι χαρούμενη;" "Ο πρίγκηπας μου το 'πε," είπε το κορίτσι. Η βασίλισσα χαμογέλασε. "Ποιος το λέει αυτό;" ρώτησε ο πρίγκηπας. "Ο μάγος το είπε", απάντησε η Σταχτούλα κάπως διστακτικά. Η βασίλισσα γέλασε. "Ποιος το λέει;" ξαναρώτησε ο πρίγκηπας υπομονετικά. "ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΕΓΩ ΤΟ ΛΕΩ!!", φώναξε εκείνη. "Λέω ότι μου αξίζει να είμαι ευτυχισμένη κι Άει Στο Διάολο, Μαμά! ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ, ΜΑΜΑ! ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ, ΜΑΜΑ!"
Κεφάλαιο Όγδοο
Τότε έγινε ένα θαύμα. Κάθε φορά που το κορίτσι έλεγε τα λόγια, η κακιά βασίλισσα, που 'χε γίνει κατακόκκινη απ' το κακό της, μίκραινε. Μίκραινε όλο και πιο πολύ μέσα στο κορίτσι, μέχρι που έγινε τόσο μικρή όσο ένα μικρό κάρβουνο. Κι έκαιγε κατακόκκινη και θυμωμένη βαθιά μέσα της. Η Σταχτούλα κατάλαβε ότι δεν είχε νικήσει ακόμα. "Μα τί μπορώ να κάνω;" παρακάλεσε τον πρίγκηπα, "Ποιο είναι το υπόλοιπο ξόρκι; Πες μου, σε παρακαλώ!" "Πρέπει να το βρεις μοναχή σου.. και δεν είναι εύκολο.. και το μισό είναι κάτι που πρέπει να πεις στη μητριά σου.. και είναι λόγια που δεν έχεις πει ποτέ σε κανέναν στη ζωή σου," είπε και πρόσθεσε: "Πρέπει να κάνεις γρήγορα - τώρα ή ποτέ".
Κεφάλαιο Ένατο
Η καημένη κοπέλα σκεφτόταν και σκεφτόταν - τι θα μπορούσε να πει στον εαυτό της και στη μητριά της που θα ήταν λόγια που δεν είχε πει ποτέ πριν; Το κάρβουνο μέσα της γινόταν όλο και πιο κόκκινο. Ο χρόνος τελείωνε. Εκείνη τη στιγμή ο πρίγκηπας έσκυψε, άγγιξε το χέρι της και της είπε: "Σ' αγαπώ". Έξαφνα, σε μια στιγμή ήξερε τι να πει. "Αχ, Μαμά," είπε κλαίγοντας και τα δάκρυά της έπεφταν πάνω στο κάρβουνο μέσα της, "Ξέρω τι να πω! Είμαι καλά!" Και τότε φώναξε:
"ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ κι ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ!
ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ κι ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΕΠΙΣΗΣ, ΜΑΜΑ!"
Τώρα φαινόταν τόσο απλό. Τη στιγμή που το είπε, ήξερε ότι ήταν αλήθεια - ήταν πράγματι μια πριγκίπισσα! Κι ο τοίχος εξαφανίστηκε. Τα γυαλιά έπεσαν - κι ήξερε ότι δε θα χρειαζόταν ποτέ πια να κατακρίνει τον εαυτό της για χατίρι της μητέρας της. Κι ήξερε πως άν γνώριζε τις ανάγκες και τον πόνο και τη θλίψη της μητριάς της, θα μπορούσε να κατανοήσει την αυστηρή κριτική της και να μην είναι πια θυμωμένη μαζί της. Κι ήξερε πως ό,τι και να 'κανε πια, θα ένιωθε πάντα καλά με τον εαυτό της.
Κεφάλαιο Δέκατο
Και παντρεύτηκε τον πρίγκηπα. Κι ήταν τόσο ωραίος ο κόσμος...
[http://www.psychologicalselfhelp.org/Chapter6/chap6_45.html]
