Παιδί 3 ετών(άρνηση & ζωηράδα)

Γεια σας είμαι καινούργια στο forum και αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα που νοιώθω ότι δεν έχω άλλες αντοχές και χρειάζομαι επειγόντως βοήθεια ψυχολογική. έχω ένα αγοράκι 3 ετών που από τη στιγμή που γεννήθηκε δε θυμάμαι τον ευατό μου να έχω ηρεμήσει ακόμα και όταν ήταν μωρό που υποτίθεται δεν θέλει και πολλά πράγματα ήταν μονίμως μέσα στην γκρίνια δεν κοιμόταν καθόλου παρά απειροελάχιστα μέσα στην ημέρα. Είναι αρκετά ζωηρός στο σπίτι ότι ζημιά υπάρχει την έχει κάνει και συνεχίζει ακάθεκτος. Δοκιμάσαμε την λύση της τιμωρίας δεν έπιασε, του φωνάζαμε επίσης τίποτα, τον πηγαίναμε με το καλό τίποτα τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Μέχρι και ξυλιές του δώσαμε αλλά τίποτα και πάλι όχι ξυλιές σοβαρές. Αυτή τη στιγμή έχω φτάσει στο σημείο ώρες ώρες να μην θέλω να τον βλέπω ξέρω ακούγεται κάπως αλλά τι να κάνω είμαι μέχρι εδώ. Πριν 6 μήνες αποκτήσαμε και ένα κοριτσάκι το ξέρω ότι αυτό είναι ένας παράγοντας αλλά αυτή την συμπεριφορά την είχε και πιο πριν. Πολλές φορές το παίζω αδιάφορη αλλά μετά από κάποιο σημείο μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.

Κατι τετοιες ιστοριες ακουω και μου ερχεται να μην κανω ποτε παιδια!! μπρρ! Πραγματικα δυσκολες περιπτωσεις...
Καλο θα ηταν παντως να συμβουλευτεις ψυχολογο, και για να σου πει πως να φερθεις, αλλα και ενδεχομενως να μιλησει και με το παιδι.

Καλησπέρα! Έχω αναφέρει και σε προηγούμενα post μου ότι η αδερφή μου έχει δύο γιους. Ο μικρός είναι 10 ετών. Πολύ αίθασο και δύσκολο παιδί από μικρό, δε δέχεται τιμωρία, δε δέχεται συζήτηση, πειθαρχία, γλυκόλογα, τίποτα! Η αδερφή μου ηθελε από μικρό να τον πάει σε παιδοψυχολόγο αλλά ο πρώην σύζυγός της δεν άκουγε τίποτα! Της έλεγε ότι αυτή είναι τρελή και ότι το παιδί δεν έχει τίποτα! Τελοσπάντων, τί να πει κανείς.. Μετά από δική μου επιμονή τελικά τον πήγε πέρσι. Υπάρχει βελτίωση, όχι τρελή βελτίωση, αλλά πάντως υπάρχει. Η παιδοψυχολόγος της είχε πει πάντως ότι έπρεπε να τον είχε πάει μόλις είχε αντιληφθεί αυτήν τη συμπεριφορά και ότι όσο μεγαλώνει το παιδί είναι πιο δύσκολη η κατάσταση και ότι το παιδί είναι όλο και λιγότερο δεκτικό. Καλό θα είναι να συμβουλευτείς κάποιον ειδικό σύντομα, όσο το παιδί είναι μικρό. Καλή δύναμη σε ό,τι και αν αποφασίσεις!

Ευχαριστώ πολύ και τους 2 και εμείς σκεφτόμαστε να επισκεφτούμε κάποιον ειδικό γιατί δεν πάει άλλο έχουμε κουραστεί πολύ και οι 2.

Ο βασικοτερος λογος που οι γονεις, ή ενας απο τους γονεις, δεν θελουν τον ειδικο ειναι γιατι σκεφτονται οτι αν πας το παιδι σου σε ψυχολογο, τοτε θα στο βγαλει γυρευε τι , θα ακουσεις κακα λογια , και γενικα δε θα θες να παραδεχτεις οτι χρειαζεσαι βοηθεια και οτι ολα πανε καλα κατα βαθος. Το ξερω απο ενα ζευγαρι γνωστους μου που εχουν ενα παιδακι σωστο Τυρανο που ειναι μολις 9 και εχει παρει ΦΟΥΛ τον ελεγχο του σπιτιου απο τα 4 του κιολας. Τους βριζει με λεξεις που καλα καλα δεν ηξερα στα 15 μου , τους χτυπαει , τους κλωτσαει , βαριεται να διαβαζει (ποιος θα αντισταθει κιολας στον βασιλια του σπιτιου) , απιστευτα επιθετικος , αν δεν του παρεις αυτο που θελει θα γκρεμισει ολο το σπιτι και αλλα τετοια ωραια. Εχεις δει μια εκπομπη στο Σκαι με ντανταδες? Ε , φαντασου την χειροτερη περιπτωση , επι 2 θα ελεγα.

Δεν ξερω αμα εκανες τα ιδια λαθη που κανανε αυτοι οι 2 γονεις οι οποιοι υποψην ειναι καλοι ανθρωποι, αλλα θα σου πω τι κανανε:

Καθε φορα που εκανε ζημια, του φωναζανε, αυτος εκλαιγε, και μετα τον παιρνανε αγγαλια να μην κλαιει.
Καθε φορα που τους εβριζε , και οταν λεω εβριζε δεν εννοω μ*λακα αλλα πολυ χειροτερα , του φωναζανε και αυτοι ,τους φωναζε και αυτος και τον αφηνανε στην ησυχια του μετα.
Οταν το παραεκανε με ζημιες συνηδειτα , δηλαδη για χοντρα πραγματα(πιστεψε με, το εννοω) , του αρχιζανε μια τιμωρια , συνηθως 2-3 χαστουκιες ελαφριες οκ , αυτος εκλαιγε , και μετα επειδη τον λυποντουσαν τον πηγαινανε σε ταβερνα να το ξεχασει ή του παιρνανε παιχνιδια την ωρα που τον ρωταγανε "θα εισαι καλο παιδακι τωρα ε?" και το παιδακι ελεγε "ναι..!" και αυτοι κανανε "ωωωω... σμουτς! τι αγγελουδι εχουμε"


Ολα τα παραπανω εχουν κατι κοινο:

Δεν δειχνουν στο παιδι το νοημα της τιμωριας.

Οταν σπασει ενα βαζο , τιμωρησε το και δειξε του οτι τον τιμωρησες επειδη εσπασε το βαζο ωστε να συνδιαζει στο μυαλο του οτι σπασιμο βαζου -> στερηση παιχνιδιων ή γενικα σπασιμο βαζου -> κακο για μενα

οταν ομως το πας σε σπασιμο βαζου -> τιμωρια -> αγγαλια και καινουρια παιχνιδια, τοτε θα στα κανει ολα γυαλια καρφια μεσα επειδη ξερει οτι αυτος θα νικησει στο τελος :D



Οσο μεγαλωνει το παιδακι και αναπτυσσεται η λογικη του θα βρισκει και αλλα κολπα να κανει οτι θελει τους δικους του, και αναλογα με το πως εχει μεγαλωσει μπορει να χρησιμοποιει τα βαρια εργαλεια οπως ενα αλλο παιδακι παρομιας περιπτωσης που ελεγε στους δικους του στα 10 του οτι αμα δεν του παιρνανε την ταδε κασετα για το playstation αυτο θα αυτοκτονουσε, θα πηδουσε απο το μπαλκονι κατι τετοια που τρομαζεις και μονο οταν τα ακους. Το παιδακι ασφαλως δεν υπηρχε περιπτωση να κανει κατι τετοιο , αλλα ηξερε οτι ειχε χτυπησει φλεβα ελεγχου των μεγαλων ετσι και το χρησιμοποιουσε αυτο..!




Για αυτο Αθανασια , αν δεν θελεις να χασεις τον ελεγχο , μην κανεις τα λαθη αλλων.

Οταν δινεις μια τιμωρια στον μικρο , να του δειχνεις ξεκαθαρα οτι ειναι τιμωρια για αυτο που εκανε και οχι μετα να τον λυπασαι και να τον αρχιζεις στις αγγαλιες, επειδη μετα αυτο θα του μεινει μονο σκανταλια --> αγγαλιες. Δεν ειναι αναγκη να το χτυπας , το ξυλο ειναι οχι για να εκτονωσεις την δυναμη σου, αλλα σαν μια προχειρη μορφη τιμωριας. Μπορεις να του δωσεις και αλλες τιμωριες οπως οτι αμα το ξανακανει αυτο τοτε να του κρυβεις το playstation ξερω γω στο παταρι για 2-3 μερες και οσο το χειροτερευει να αυξανονται οι μερες.

Βεβαια αν κανεις μονο αυτο τοτε θα σε βλεπει σαν την Γκεσταπο, δηλαδη "κανε αυτο και θα σε τιμωρησω". Αυτο δεν το θελεις επειδη ακομα και αν ΟΝΤΩΣ αποκτησεις τον ελεγχο ετσι, αρκετοι γονεις το κανουν αυτο, τοτε θα σε βλεπει σαν μπαμπουλα και οταν δεν κοιτας θα κανει κρυφα αυτα που θελει να κανει μονο και μονο για να κανει αντισταση στον "κατακτητη".

Οποτε θα προσθεσεις και το στοιχειο της επιβραβευσης. Δηλαδη "Κανε αυτο και θα σε τιμωρησω. Κανε ομως αυτο και θα σε ανταμειψω". Φαντασου να ερθει ο μικρος μια μερα απο το νηπιαγωγειο με κανενα επαινο ξερω γω οτι εφτιαξε την ζωγραφια της μερας. Πες του μπραβο και κανε την κορνιζα στο δωματιο του..! Μην αφηνεις τις καλες στιγμες να φευγουν εεε!


Τελος μην ξεχνας κατι αλλο σημαντικο!

Τα παιδια μεγαλωνουν μεσω της μιμησης! Και οι μεγαλοι μεσω αυτης βασικα συνεχιζουν την ζωη τους, αλλα σε μικροτερο βαθμο. Αυτο τουτεστην με απλα λογια σημαινει οτι αν φωναζεις, αν χτυπας, αν φωναζεις περισσοτερο, ετσι θα μεγαλωσει και ο μικρος, θα φωναζει και θα χτυπαει και αυτος. Και αυτο επειδη σαν γονιος εισαι το προτυπο του και θελει να γινει εξουσια σαν και εσενα, και για να το κανει αυτο αντιγραφει τα στοιχεια σου.! Προσωπικα δεν εχω δει καμια οικογενεια που τα παιδια να μην μοιαζανε στους γονεις σε θεμα συμπεριφορας, οσο και αν γονεις λεγανε "μα εγω δεν ημουν ποτε ετσι". Ναι καλα..

Boltseed ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον διάβασα με μεγάλη προσοχή τα λόγια σου. έχω αρχίσει εδώ και 2-3 ημέρες να κάνω το εξής όταν κάνει κάτι άσχημο του στερώ ένα παιχνίδι του και το αντίθετο. Ευτυχώς ακολουθούμε την ίδια τακτική με τον άντρα μου ακόμα και να μην συμφωνούμε δεν το δείχνουμε μπροστά στο παιδί αλλά ακολουθεί ο ένας τον άλλον. Χθες για παράδειγμα πήρε μια κρέμα και την άπλωσε στο πάτωμα τότε και εγώ του είπα ότι αυτό που έκανε αναγκάζει τη μαμά να κάτσει να καθαρίζει από το να κάτσει να παίξει μαζί του και με τη μικρή. Αυτός επέμενε βέβαια να παίξουμε αλλά εγώ του είπα χωρίς να φωνάξω ήρεμα ΄τι τώρα πρέπει να το καθαρίσω και πρέπει να παίξουν μόνοι τους. Ο μικρός το δέχτηκε και μετά από λίγο μου είπε τελικά ωραίο είναι να παίζω και μόνος μου. Μετά από πολύ ώρα βέβαια του είπα ότι τώρα τελείωσα το καθάρισμα και μπορώ να παίξω μαζί του. Επίσης κάνω κάτι άλλο που και αυτό έχει πιάσει αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστό όταν κάνει κάτι άσχημο τον αφήνω και φεύγω αδιαφορώ γιατί θέλει να τραβήξει την προσοχή μου και αφού το έκανα αυτό είδα ότι έπιασε. Ξέρω ότι φταίω σε πολλά πράγματα αλλά τώρα προσπαθώ να είμαι πιο ήρεμη και να αντιμετωπίζω καταστάσεις γιατί με τις φωνές το μόνο που πετυχαίνω είναι να φωνάζει και αυτός και να μην βρίσκουμε λύση.

athanasiap, τα παιδιά ειναι ο καθρέπτης των γονιών (βλέπε ένα ποστ στο blog). Μήπως θα ήταν σκοπιμο να σκεφτείς την σχέση που έχεις με τον άντρα σου; τι συναισθηματα εχεις για αυτόν; πραγματικά όμως! Είναι αγάπης;

"Ευτυχώς ακολουθούμε την ίδια τακτική με τον άντρα μου ακόμα και να μην συμφωνούμε δεν το δείχνουμε μπροστά στο παιδί αλλά ακολουθεί ο ένας τον άλλον"

athanasiap τα παιδιά τα διαισθάνονται όλα ακόμα κι αν προσπαθείς να μην το δείχνεις. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί γονείς λένε πως έχουν κάνει τα πάντα για τα παιδιά τους αλλά αυτά δεν συμφώνονται.
Το παιδί δεν εστιάζει τόσο πολύ στο τι κάνεις αλλά στο τι συναίσθημα εκπέμπεις ως άνθρωπος(μελαγχολικός; αγχωτικός; ευχάριστος;) και φυσικά στην σχέση που έχεις με τον αντρα σου.

Πώς πάνε τα πράγματα Αθανασία? Να σου προτείνω το βιβλίο του Νίκου Σιδέρη "Τα παιδιά δε θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν". Το βρήκα πολύ βοηθητικό, επεξηγηματικό και εύστοχο.:)

Έχουν δίκιο οι φίλοι του πόστ που σου μιλάνε για ειδικό...ένα παιδί που συμπεριφέρεται πολύ νευρικά χωρίς λόγο,ίσως να υποφέρει απο αυτισμό κάτι που δεν σημαίνει απαράιτητα νοητική στέρηση.Ο δικός μου μικρός είναι ΠΑΝΕΞΥΠΝΟΣ.Αλλα έχουμε πρόβλημα επικοινωνίας και τώρα θα ψαχτούμε να εξακριβώσουμε αν υπάρχουν τίποτα στιχεία αυτισμού που του προκαλούν όλη αυτή την πραγματικά πολύ δύσκολη για την υπολοιπη οικογένεια συμπεριφορά που έχει.Βοήθα το παιδάκι σου όσο είναι νωρίς.Δεν είναι ντροπή να παραδεχόμαστε κάποια τυχών προβλήματα που ίσως να έχουμε και να ζητάμε την βοήθεια των ειδικών..άλλωστε η ζωή που κάνουμε στις μέρες μας,το επιβάλλει........
Έτσι κι εγώ,έχω δοκιμάσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ με το μεγάλο μου μικρό...τίποτα όμως δεν καταφέρνω και σπάνε κι εμένα τα νευρα μου χειρότερα,σε σημείο να αισθάνομαι οτι χάνω την εκτίμισή του όταν με βλέπει να καταρρέω και να βάζω τα κλάματα εξαιτίας του....καταλαβαίνει οτι με χειρίζεται και είναι πολύ κακό αυτό..
κουράγιο και καλή τύχη..