ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΜΕ ΒΛΕΠΩ ΕΤΣΙ.....
Με λιγες λεξεις...η ιστορια μου δεν ειναι κατι καινούργιο σε σχεση με πολλες αλλες που διαβασα εδω..¨αισίως¨3 χρονια και σοβαρη καταθλιψη με εμμονες ιδεες, κρισεις πανικου και μια κριση υστεριας...επισκεπτομαι καποιον ειδικο τον τελευταιο χρονο που η κατασταση εφτασε στο απροχωρητο..το παλευω με ολη μου τη δυναμη.. αλλα καθημερινα νιώθω πως δεν ειμαι αυτο που θελω να ειμαι, πως η ζωη μου γλιστραει μεσα απο τα χερια μου και εγω βλεπω τις μερες να περνούν αγκωμαχώντας..και γυρω μου σχεδον κανεις δε μπορει να το καταλαβει κι ετσι προσπαθω να δειχνω το ευχαριστο μου προσωπο... αλλα τι γινεται οταν αυτο ειναι καλα κρυμμμενο και αρνειται να βγει;;και τι γινεται οταν τα φωτα της αυλαίας κλείνουν..;
Απο οποιον τον αγγιξαν αυτα που ειχα να πω θα ηθελα να δω μια απαντηση..απλα για να σπασει η μοναξια ..Να στε ολοι καλα