Πίστη στον εαυτό μου...

Είμαι 25 χρονών κ μόλις έκανα ένα νέο βήμα στη ζωή μου...Ξεκίνησα να μαθαίνω κομμωτική που μου άρεσε τόσο πολύ απο παιδί...Καθώς όμως προχωρούν τα μαθήματα,τα συναισθήματά μου αναμειγνύονται κ από κεί που είμαι ενθουσιασμένη, παρατηρώ κάποιες φορές πως σε κάποια σημεία δε τα καταφέρνω...Έχουν υπάρξει στιγμές που προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου όταν η δασκάλα μου με διορθώνει κ εγώ το ξανακάνω λάθος..Και με κάνει να αναρωτιέμαι...Γιατί; Αφού είναι κάτι που υποτίθεται πως μου αρέσει κ -όπως μου λένε όλοι- έχω ταλέντο...Γιατί να νιώθω ότι τελικά ίσως δεν είναι αυτό για μένα;; Γιατί απογοητεύομαι;; Κ όσο σκέφτομαι ότι θα βγω σ' αυτό το επάγγελμα με πιάνει τρόμος γιατί σκέφτομαι ότι ίσως δε τα καταφέρω...
Τελικά θέλει προσπάθεια για να καταφέρεις κάτι που θεωρείς πως είναι παιχνιδάκι...

Το οτι εχεις ταλεντο σε κατι δεν σημαινει οτι δεν θα αποτυχεις σε αυτο που θελεις να πετυχεις.Αμα ηταν ολα τοσο ευκολα στη ζωη θα ηταν βαρετα κ αυτο θα το δεις στην πορεια.Εχεις σκεφτει οτι αμα ηταν ολα ευκολα κανεις δεν θα εβρισκε κατι το ενδιαφερον??Το να ξεχωριζεις σε κανει μοναδικη προς τους αλλους και
στον εαυτο σου, νιωθεις οτι "κατι" αξιζεις!
Στα δυσκολα μαθαινουμε και χαμπαρι δεν περνουμε την ωρα εκεινη!=)
Συνεχισε να κανεις αυτο που σου ταιριαζει και καμια φορα ακου και τους αλλους,
τα εχουν περασει κ αυτοι,απλα σου φωναζουν γιατι πρεπει,οπως κανανε
και σε αυτους οταν ηταν στην δικια σου θεση...!

Quote:

---

Originally Posted by astimatnam

Είμαι 25 χρονών κ μόλις έκανα ένα νέο βήμα στη ζωή μου...Ξεκίνησα να μαθαίνω κομμωτική που μου άρεσε τόσο πολύ απο παιδί...Καθώς όμως προχωρούν τα μαθήματα,τα συναισθήματά μου αναμειγνύονται κ από κεί που είμαι ενθουσιασμένη, παρατηρώ κάποιες φορές πως σε κάποια σημεία δε τα καταφέρνω...Έχουν υπάρξει στιγμές που προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου όταν η δασκάλα μου με διορθώνει κ εγώ το ξανακάνω λάθος..Και με κάνει να αναρωτιέμαι...Γιατί; Αφού είναι κάτι που υποτίθεται πως μου αρέσει κ -όπως μου λένε όλοι- έχω ταλέντο...Γιατί να νιώθω ότι τελικά ίσως δεν είναι αυτό για μένα;; Γιατί απογοητεύομαι;; Κ όσο σκέφτομαι ότι θα βγω σ' αυτό το επάγγελμα με πιάνει τρόμος γιατί σκέφτομαι ότι ίσως δε τα καταφέρω...

Τελικά θέλει προσπάθεια για να καταφέρεις κάτι που θεωρείς πως είναι παιχνιδάκι...

---

Καταρχήν καλή αρχή!

Μήπως τελικά την απάντηση στα γιατί σου τη δίνεις μόνη σου μέσα απ'την τελευταία φράση?Μήπως απογοητεύεσαι και έχεις υπέρμετρες απαιτήσεις από σένα επειδή το θεωρείς παιχνιδάκι?
Γιατί παιχνιδάκι?
Δεν το γνωρίζεις,τώρα μαθαίνεις,το μόνο που ξέρεις είναι ότι σου αρέσει.

Και φυσικά χρειάζεται προσπάθεια!Δε γεννήθηκες μαθημένη να μην κάνεις λάθη!

Εγω παντως σε εχασα καπου..!

Το θεμα σου ειναι οτι φοβασαι να παραδεχτεις μην τυχον εκανες λαθος και πηγες στην κομμωτικη , ή οτι δε θα βρεις ευκολα δουλεια μετα λογω μη ικανοποιητικης επιδοσης?


Σε περιπτωση που εισαι στο πρωτο, να ξερεις ποτε δεν ειναι αργα να κανεις πισω αν οντως (!) εισαι σε λαθος δρομο. Δεν το ξερω εγω αυτο, εσυ το ξερεις μονο, το ποστ σου διαβαζω και εγω ,οχι την σκεψη σου μαζι ;d
Οποτε αν πιστευεις οτι η κομμωτικη δεν ειναι για εσενα τελικα και πως αλλιως την φανταζοσουν και αλλιως ειναι τα πραγματα , κατα προτιμηση σε πιο σκουρο χρωμα, τοτε δεν θα ηταν και τοσο ασχημη ιδεα να κανεις λιγο πισω να παρεις μια ανασα.

Ξερεις, υπαρχει μια γνωστη και υπουλη "παγιδα" στον τροπο σκεψης μας , στην οποια πεφτουμε οταν δεν κανουμε πισω , ειδικα οταν οι συνθηκες ειναι αρνητικες , και συνεχιζουμε αυτο που κανουμε μεχρι να το τελειωσουμε , ετσι απλα απο "πεισμα" και για να μην αισθασθουμε πως οτι καναμε μεχρι στιγμης δεν ειχε νοημα ή για να μην απογοητευσουμε τον εαυτο μας , τα ονειρα μας κτλ κτλ. Καποιες φορες ειναι οντως οχι και τοσο καλο να κανουμε πισω, καποιες αλλες φορες ομως ειναι για το καλο μας..!

Μια γνωστη μου , μετα απο πολυ αγωνα , εγινε δεκτη στο τμημα αρχιτεκτονικης σε πανεπιστημιο στην Βαρκελωνη! Το ηθελε τοσο πολυ αυτο , και για την πολη και για την σχολη, φανταζοταν ποσο θα της αρεσε αυτη η σχολη και τα μαθηματα. Πηγε ενα χρονο και τα εγκατελειψε, γυρισε πισω Ελλαδα. Ειπε πως τελικα δεν ηταν οτι φανταζονταν, τα μαθηματα ηταν πολυ βαρετα, και πως αλλιως φανταζοταν την αρχιτεκτονικη και αλλιως την βρηκε.
Ε λοιπον, φαντασου να συνεχιζε τωρα σε μια σχολη που δεν της αρεσε, απλα και μονο, επειδη "επρεπε" να τελειωσει! Και πες οτι με τα χιλια μυρια τελειωνε την σχολη, μετα αντε να εβρισκε δουλεια σε εναν τομεα που δεν της αρεσε..!


Αυτο ομως ειναι το πρωτο σεναριο. Ειναι απλα υποθεση. Μπορει να λεω και οτι να ει'ναι τωρα και να συμβαινουν αλλα πραγματα κανονικα.


Στο δευτερο σεναριο που πιθανον να φοβασαι μην δεν βρεις δουλεια λογω επιδοσης , θα πρεπει να γνωριζεις οτι η ικανοτητα και το ταλεντο σε κατι , απο μονα τους , ειναι απλα ΚΑΠΟΙΟΙ απο τους παραγοντες για να φτασεις στην επιτυχια. Οταν με το καλο βγεις στην αγορα εργασιας θα δεις ατομα με πολυ λιγοτερες ικανοτητες σε αυτο που κανουν, ισως και με λιγοτερα πτυχια και χαμηλοτερο μορφωτικο'τεχνικο επιπεδο θα ειναι αφεντικα αλλων ανωτερων τους ή γενικα θα ξεπερνανε αλλους καλυτερους τους. Καποιες αλλες πολυ βασικες ικανοτητες ειναι να εισαι επικοινωνιακη, να κανεις τους αλλους να σε συμπαθουν, να καταλαβαινεις τον αλλο, να εχεις ηγετικες ικανοτητες κτλ. Τι νοημα εχει να γινεις "το χρυσο ψαλιδι" , αν μετα δεν μπορεις να σε αξιοποιησεις? Καλλιεργησε και αλλα πραγματα καλυτερα παραλληλα, για τον εαυτο σου το κανεις εε...