Είμαι εγωκεντρικό πλάσμα?

Δεν ξέρω καν αν γράφω στη σωστή κατηγορία, τελοσπάντων! Κάποτε μία καθηγήτριά μου με είχε πει "Χριστινοκεντρική", από το "εγωκεντρική".. Ποίος ο προβληματισμός τώρα θα μου πείτε, μετά από τόσα χρόνια.. Δεν ξέρω, έχω την αίσθηση ότι όταν πάω κάπου που έχει κόσμο όπου έχω κάποιον γνωστό εκεί, θέλω να κεντρίσω το ενδιαφέρον όλων. Λέω συνεχώς αστεία, και γενικά είμαι...κάπως! Ομιλητική, χαμογελαστή και ευδιάθετη. Όμως, σαν να μην είμαι εγώ.. Ή σαν να παρουσιάζω τον εαυτό μου όπως θα ήθελα να είμαι.. Σαν να "πουλάω μούρη" ενώ δεν είμαι καθόλου τέτοιος τύπος.. Αν λοιπόν έχω αποδοχή από το γύρω περιβάλλον (συνηθως έχω), αυτό μπορεί να μου φτιάξει τη διάθεση για αρκετές ημέρες μετά από το συμβάν! Σκέφτομαι ξανά και ξανά και ξανά όλες τις σκηνές που διαδραματίστηκαν και χαίρομαι! Πού είναι το πρόβλημα θα μου πείτε.. Ρε παιδιά, είναι μία περίεργη χαρά, κάτι σαν έκσταση ένα πράγμα.. Αυτό μέχρι να περάσει λίγος καιρός και να ηρεμίσω πάλι.. Γιατί λέτε να συμβαίνει αυτό?

Στη ψυχολογία, εγωκεντρισμός είναι το χαρακτηριστικό που ορίζει ένα πρόσωπο που αναφέρεται στις δικές του απόψεις και ενδιαφέροντα ως τα πιο σημαντικά. Ο όρος προέρχεται απο το εγώ + κέντρο.

Μπα,δεν είσαι chris.Μάλλον προέρχεται από χαμηλά επίπεδα,παρά από υψηλά αυτό το σκηνικό.Εξυψώνεις νοητικά το εγώ σου,αναπλάθοντας στιγμές τροφοδότησής του,για να υπερσκελιστούν άλλες,χαμηλότερες στιγμές.Ένα είδος υπεραναπλήρωσης γίνεται,που,προσωπικά,δε βλέπω να βλάπτει κανέναν,αντίθετα,σε βοηθάει να ισορροπήσεις προφανώς.Μην το σκέφτεσαι,άστο-και σιγά σιγά,όταν αλλάζουν οι συνθήκες συνήθως αλλάζουν και κάτι τέτοιες παράπλευρες λειτουργίες.Μειώνονται αισθητά,ή και εξαφανίζονται.Don't worry.:)

Με απασχολεί αρκετά αυτό.. Από τον ορισμό που έδωσε η mstrouf δεν παίζει να είμαι εγωκεντρική.. πιστεύω! Επίσης κάτι άλλο που νομίζω ότι συνδέεται με αυτά που έγραψα στο πρώτο post είναι ότι όταν γνωρίζω κάποια άτομα και μου κάνουν "κλικ", δλδ θεωρώ ότι ταιριάζουμε, σαν να βιάζομαι να "σπάσει" ο πάγος. Δε μπορώ δλδ. να μείνω για πολύ στα τυπικά, αμέσως ανοίγομαι, υπερβολικά κάποιες φορές.. Σαν να έχω άγχος να με γνωρίσει κάποιος τελείως, να φύγει αυτό το άγχος, να ξέρει τα πάντα για μένα.. Κάποτε ένας φίλος με που ασχολείται επαγγελματικά με την ψυχοθεραπεία, όταν με πρωτογνώρισε μου είχε πει ότι βγάζω ένταση και νεύρα όταν μιλάω, ότι είμαι δλδ. νευρική.. Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας RainAndWind και mstrouf!

νομιζω εσυ θα δωσεις την απαντηση και αυτη δεν ειναι ενα ναι ή οχι. εσυ ξερεις αν εισαι ο εαυτος σου ή οχι οταν κεντριζεις το ενδιαφερον.. μηπως ειχες ελλειψη πχ αποδοχης και οταν τη βρισκεις " χαιρεσαι" αποτομα? μηπως εχεις ενοχες που χαιρεσαι ? ειναι χαρακτηριστικο του εαυτου σου το υπερβολικο ανοιγμα? αν οχι σε βοηθαει σε κατι ? μηπως εχεις αναγκη πολυ τα βλεματα ή τα καλα σχολια των αλλων ? μηπως εχεις εντονη αναγκη προσοχης ? μηπως να την δωσεις εσυ στον εαυτο σου?
οτι σου κανει κατι κρατα το και ψαχουλευτο

Αν και φυσικα δεν μπορω να ξερω κατα ποσο εχει βαση η ανησυχια σου αυτη, chr1986, μια ερωτηση που μου ερχεται στο μυαλο ειναι η εξης: αυτο που σε ανησυχει περισσοτερο, σε περιπτωση ας πουμε που εχεις οντως καποια ψυγματα εγωκεντρικοτητας, ειναι πως συνειδητοποιωντας κατι τετοιο θα χαλασει η εικονα που ειχες μεχρι τοτε για τον εαυτο σου, και ετσι θα αισθανθεις χειροτερα? Η σε ενδιαφερουν περισσοτερο οι συνεπειες που μπορει να εχει για τους αλλους μια τετοια εγωκεντρικοτητα?

Quote:

---

Originally Posted by mstrouf

Στη ψυχολογία, εγωκεντρισμός είναι το χαρακτηριστικό που ορίζει ένα πρόσωπο που αναφέρεται στις δικές του απόψεις και ενδιαφέροντα ως τα πιο σημαντικά. Ο όρος προέρχεται απο το εγώ + κέντρο.

---

Δε νομίζω ότι είναι αυτό. Για τις απόψεις, αυτός που πιστεύει ότι οι δικές του απόψεις είναι πιο σημαντικές, λέγεται ισχυρογνώμων και όχι εγωκεντρικός κατα τη γνώμη μου.

Όσον αφορά γενικότερα τη γνώμη μου, ίσως εγωκεντρικός είναι αυτός που έχει δεχτεί λιγότερη αποδοχή από τους άλλους ή τον εαυτό του, γι'αυτό έχει ανάγκη να ασχοληθεί περισσότερο με τον εαυτό του αυτός ή οι άλλοι. Οπότε στην περίπτωσή μας η cris είναι εγωκεντρικιά. Αλλά δεν είναι κακό για μένα, ίσως οι άλλοι με ίδιες συνθήκες να ήταν πιο εγωκεντρικοί. Ή να είναι εγωκεντρικοί με καλύτερες συνθήκες, ενώ δηλαδή περνάνε καλά, να είναι εγωιστές. Εκτός και αν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Για μένα, αναζητά την προσοχή αυτός που δεν περνάει καλά, ήθελα να το γράψω στην υπογραφή μου, γιατί πολύ έχει κατηγορηθεί το είδος. Οπότε θα το γράψω τώρα.

Σας ευχαριστώ που ασχοληθήκατε με το θέμα μου. Χτες είχα ψυχοθεραπεία, όπως κάθε Τετάρτη άλλωστε, και το συζήτησα με το θεραπευτή μου.. Αυτό που με πειράζει περισσότερο με αυτή μου τη συμπεριφορά είναι ότι σκέφτομαι όταν φεύγω από το χώρο που την έχω εκδηλώσει τα εξής: "Άραγε θα με συμπάθησαν? Τί θα σκέφτηκαν μόλις έφυγα? Θα τους ξαναδώ ποτέ? Θα ήθελαν να κάνουν παρέα μαζί μου? Μήπως γελούσαν από ευγένεια? Μήπως γίνομαι γελοία?" Θα ήθελα να είμαι έτσι όπως δείχνω νομίζω, να τα απίρνω και λίγο στην πλάκα τα πράγματα.. ουφ! Δεν ξέρω..

Ξέρεις κάτι chris;Το as if(σα να)στην πραγματικότητα αν το δεις αλλιώς είναι ένας τρόπος πολύ εποικοδομητικός να φτάσεις σε μία περσόνα που να έχει τις ιδιότητες εκείνες που εσύ επιθυμείς.Είναι ένας τρόπος να σε διδάσκεις το τι θες να είσαι στην πράξη,όχι μόνο στα λόγια.Δηλαδή δεν οραματίζεσαι μόνο μία προσωπικότητα απαλλαγμένη από βάρη,αλλά τη δοκιμάζεις και στην κοινωνική πραγματικότητα.Μην αποδύεσαι την έντεχνη αυτή μέθοδο κριτικάροντάς σε,γιατί υπάρχει ακόμη και σε προγράμματα απεξάρτησης και σε άλλα.Ξεκίνησε από τον George Kelly στα σίξτις η φιλοσοφία του"acting as if",δηλαδή να ξεντύνεσαι πχ τη μιζέρια και να δοκιμάζεις την ευθυμία,(σου δίνω ένα παράδειγμα)και αποτελεί μία δοκιμασμένη μέθοδο αυτοβελτίωσης.Οπότε πριν σε βάλεις στόχο ως εγωκεντρική,εγώ θα σου πρότεινα να την κρατήσεις αυτή την προσέγγιση την"σα να είμαι".;

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Μπα,δεν είσαι chris.Μάλλον προέρχεται από χαμηλά επίπεδα,παρά από υψηλά αυτό το σκηνικό.Εξυψώνεις νοητικά το εγώ σου,αναπλάθοντας στιγμές τροφοδότησής του,για να υπερσκελιστούν άλλες,χαμηλότερες στιγμές.Ένα είδος υπεραναπλήρωσης γίνεται,που,προσωπικά,δε βλέπω να βλάπτει κανέναν,αντίθετα,σε βοηθάει να ισορροπήσεις προφανώς.Μην το σκέφτεσαι,άστο-και σιγά σιγά,όταν αλλάζουν οι συνθήκες συνήθως αλλάζουν και κάτι τέτοιες παράπλευρες λειτουργίες.Μειώνονται αισθητά,ή και εξαφανίζονται.Don't worry.:)

---

Συμφωνώ με rain. Και 'γω νομίζω (που το έχω αρκετά αυτό που λες) ότι όταν ισορροπείς περισσότερο τέτοια instantane "μαγείας" και "τελειότητας" πολύ συχνά θα μετουσιώνονται σε κάτι πιο κοντά σε σένα. Όχι ότι δεν θα συμβαίνουν αλλά θα είναι πια περισσότερο... πάρεργο, όχι αυτοσκοπός.

Παρεπιπτόντως αυτό μου θύμισε κάποιο σεμινάριο (που είχα πάει για μια δουλειά) όταν ήμουν φοιτητής και έπεσα σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο που μιλούσε μια ψυχολόγος. Πέρναγα (πολυάσχολος όπως πάντα) και ρωτάει η ψυχολόγα "έχουμε μία συμπεριφορά ή πολλες?". Εκεί στάθηκα για λίγο. Οι μισοί είπαν πολλές οι άλλοι μία. Η ψυχολόγα απεφάνθη "πολλές βέβαια" και δεν ξέρω, αισθάνθηκα... απενεχοποιημένος ;)

RainAndWind, πολύ ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις.. Θα έλεγα ότι είναι η άλλη όψη του νομίσματος, η θετική πλευρά του πράγματος.. alexandros3, όντως, αρκετά... απενοχοποιητικά αυτά που γράφεις.. Δεν ξέρω ρε παιδιά, την ώρα που "παίζω αυτόν το ρόλο", νιώθω καλά, νιώθω εγώ, νιώθω άνετα.. Μετά αρχίζουν οι σκέψεις, μόλις απομακρύνομαι από τον χώρο και τα άτομα.. Μάλλον το φορτώνω με ενοχές, γι'αυτό και έρχονται αυτές οι σκέψεις.. Ίσως αυτό μου με προβληματίζει να είναι το πως μπορώ από την ακραία χαρά που νιώθω εκείνες τις στιγμές φτάνω στην ακραία θλίψη κάποιες άλλες στιγμές.. Ίσως με έχουν κουράσει αυά τα άκρα.. Θέλω κάποια στιγμή να ισορροπήσω, να πάω κάπου και να είμαι ο εαυτός μου και.. ήρεμη..

Πολύ χρήσιμο το βρήκα το ποστ του Αλέξανδρου.Θα ψάξω και να μάθω και περισσότερα μάλιστα με αφορμή αυτό.
Chris,αν συνηθίζεις να σε αμφισβητείς,τότε εξηγείται.Γιατί το να αμφισβητείς διαρκώς τα κίνητρά σου είναι ένα είδος αυτοσαμποτάζ.Δε λέω,καλό είναι να καταδυόμαστε που και που και σε σημεία τέτοια,του γιατί,ωστόσο-προσωπική μου άποψη-ενδέχεται εσύ να το παρακάνεις,να σε βάζεις συχνά στο στόχαστρο.Άφησε το Χριστινάκι να αναπνεύσει και λίγο,δίχως να του αφαιρείς και το δικαίωμα στο παιχνίδι.Οκ,ας πούμε πως το παρατράβηξες στο πάρτυ και έγινες λιγάκι πιο"ορατή".Kαι?Άλλη φορά θά'ναι άλλος.

Ξέρεις κάτι,ναι,έχεις και το δικαίωμα να είσαι ορατή όταν γουστάρεις!Και όταν δε το γουστάρεις να είσαι λιγότερο.Όμως θα συμφωνήσω στο σημείο που έγραψες για τις ενοχές.Κάπου εκεί μου πάει και μένα το θέμα.Να σε ρωτήσω κάτι;Στα παιδικά σου χρόνια ένιωθες ορατή;

Ναι ίσως αν το αφήσω απλά να συμβαίνει, μάλλον θα σταματήσει να μου δημιουργεί τόση ένταση..Όπως και όλα στη ζωή μου νομίζω.. Κάθε μου συμπεριφορά τη γεμίζω με ενοχές.. Γιατί το ένα και γιατί το άλλο και γιατί το παράλλο...πφφφφ! Πόσο δύσκολο είναι όμως, η ενοχή είναι στο "πετσί" μου!! Την αναζητώ συνεχώς, συνεχώς βρίσκομαι κατηγορούμενη ενώπιον ενός πολύ σκληρού δικαστηρίου το οποίο δικαστήριο δημιουργείται και αποτελείται από εμένα. Και το λέω αυτό γιατί όσο είχα επαφές με τον πατέρα μου θεωρούσα ότι εκείνος με "έστηνε στον τοίχο". Παρά όμως το γεγονός ότι έχουμε να μιλήσουμε 4 μήνες περίπου, αυτό το δικαστήριο το στήνω τώρα εγώ. Δε θεωρώ ότι αδίκως κατηγορούσα τον πατέρα μου, κάθε άλλο... Απλά το έργο του τώρα που τον απομάκρυνα το συνεχίζω εγώ, μπορώ να πω με μεγάλη επιτυχία!! Ορατή δε θα το έλεγα.. Αυτο που θυμάμαι από τον εαυτό μου από όταν ήμουν μικρή και το συνεχίζω μέχρι σήμερα (προσπαθώ να το περιορίσω όμως) είναι ότι είχα το ρόλο της "μπαλωματούς" στην οικογένεια. Πάντα όταν υπήρχαν στιγμές αμηχανίας στην οικογένεια αναλάμβανα εγώ να ελαφρύνω το κλίμα, λέγοντας κάτι ανάλαφρο ή αστείο. Θυμάμαι επίσης χαρακτηριστικά ότι εάν έκανα κάποια ζημιά πχ να μου έπεφτε το πηρούνι την ώρα του φαγητού, αμέσως το βλέμμα μου πήγαινε στον πατέρα μου, να δω εάν το είδε και πώς θα αντιδρούσε. Γενικά δε μπορώ να πω ότι είχα κάποιον χαρακτήρα σαν παιδί, κάτι που με κυνηγάει ακόμα και σήμερα. Θεωρώ ότι δεν έχω χαρακτήρα, δεν έχω προσωπικότητα. Δεν ξέρω αν σε κάλυψα, αυτά θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια.