Πριν απο εναμιση χρονο περιπου σας ειχα ανεφερει τα προβληματα που ειχα με την τοτε σχεση μου.Τελικα βρηκα το θαρρος και εκανα πραξη ολα αυτα που σκεφτομουν ... χωρισα. Η πρωταβουλια ηταν κυριως δικη μου αφου ο συντροφος μου δεν ειχε σκοπο να χωρισει αλλα ουτε και να εχει μια σχεση οπως τουλαχιστον την ειχα εγω στο μυαλο μου. Οι λογοι που χωρισαμε πολλοι αλλα ο κυριοτερος ηταν οτι τον "επιασα" να "ψαχνεται" στο net και μαλιστα να συνομιλει με μια κοπελα απο μια αλλη χωρα, πολυ περα απο το φιλικο. Μιλησα μαζι του όχι για το οτι ξερω τι κανει αλλα για την αποφαση μου
να μην ειμαστε πλεον μαζι και του ζητησα ενα πραγμα και μονο να μην με ενοχλησει ξανα.
Ενα μηνα μετα τον χωρισμο εφυγε για να ζησει με την κοπελα απο το εξωτερικο. Μαλιστα 15 μερες αφοτου χωρισαμε δηλωνε οτι εχει σχεση με την συγκεκριμενη κοπελα. Δεν χρειαζεται να σας περιγραψω το τι περασα. Ναι μεν ημουν σιγουρη
οτι η αποφαση μου ηταν η σωστη αλλα δεν ειναι ευκολο να κανεις Χ σε 11 χρονια. Πονεσα, θυμωσα εκλαψα... Και εκει που σιγα σιγα ηρεμουσα και ελεγα οτι το ξεπερναω ...
Σκοτωνεται σε τροχαιο ενα προσωπο απο τον στενο οικογενειακο του κυκλο. Το χρονικο διαστημα που ηταν στο νοσοκομειο , μεσω τριτων μου εστειλε "μηνυμα"
οτι ξερει οτι ενδιαφερομαι (επαιρνα τηλ εναν κοινο μας γνωστο για να μαθω νεα) και αν θελω να παω να τον δω. Την μερα της κηδειας μου στελενει e-mail για να με ενημερωσει οτι πεθανε και οτι αν θελω να παω μπορω διαφορετικα δεν εγινε και τιποτα. Δεν πηγα ουτε και απαντησα στα μηνυματα του.
Ενα μηνα μετα στην γιορτη μου, μου στελνει χρονια πολλα και με ενημερωνει για το μνημοσυνο. Στο τελος μου λεει οτι με αγαπαει οπως παντα.
Μετα μου στελνει στα γενεθλια μου μηνυμα στο κινητο μου και μεταξυ αλλων λεει να σε χαιρομαστε εμεις που σε αγαπαμε. Βρισκω στο αυτοκινητο μου ενα λουλουδι...
Δεν απαντησα ποτε και σε κανενα μηνυμα δεν συλληπηθηκα γενικα δεν εκανα τιποτα. Ο λογος;;;;
Δεν ηθελα να ανοιξω εναν νεο κυκλο επικοινωνιας. Δεν υπαρχει λογος. Εξαλλου ακομα δεν το εχω ξεπερασει.Ισως να φοβαμαι και τον ιδιο μου τον εαυτο.
Υπαρχουν στιγμες που νιωθω οτι φερθηκα σκληρα ... αλλες παλι το σκεφτομαι οτι δεν θα μπορουσα να προσφερω τιποτα ουτε στον ιδιο ουτε στην οικογενεια του.
Τα συναισθηματα μου μπερδεμενα. Τη μια ειμαι λυπημενη που δεν μπορω να τον βοηθησω μπαινω στην διαδικασια να σκεφτω να του απαντησω να τον παρω τηλ κτλ . Την αλλη ειμαι τοσο θυμωμενη μαζι του. Σκεφτομαι ... Τι θελει απο εμενα ; Αφου εχει σχεση (δεν εχουν χωρισει) δεν του αρκει;Δηλωνε ευτυχισμενος και χαρουμενος που βρηκε αυτο που εψαχνε. Τι εγινε αυτο που εψαχνε ηταν μονο για τα ευκολα και στα δυσκολα με θυμαται;Θελω να τονισω πως ο λογος της απουσιας μου δεν ειναι η εκδικηση για αυτα που εγιναν.
Δεν ψαχνω καποια απαντηση για την συμπεριφορα του εξαλλου η ψυχικη του κατασταση
μπορει να δικαιολογησει την συγκεκριμενη συμπεριφορα (απλα γνωριζοντας τον ανθρωπο αυτο τοσα χρονια νομιζω πως μπορω να την και να τον αποκωδικοποιησω) . Απλα υπαρχουν στιγμες που απο την μια με πνιγουν οι τυψεις και απο την αλλη ο θυμος.Δειτε το ως μια εξομολογηση. Ενα βαρος που εχω και ηθελα να μοιραστω με ατομα που δεν με γνωριζουν, γιατι τα ατομα του δικου μου κυκλου οταν εχει τυχει να το συζητησουμε ειναι συμφωνοι με αυτην μου την αντιδραση. Ισως επειδη ειναι διπλα μου εχουν περασει μαζι μου ολο αυτο που περναω ενα μιση χρονο τωρα ... ισως γι'αυτο.
