Αγχώδης διαταραχή, κρίσεις πανικού, κατάθλιψη. Πως τα έζησα και πως το ξεπέρασα...

Σεπτέμβριος 2004... Μόλις έφτασε στο τέλος του ένα καλοκαίρι από τα πιο επίπονα και ψυχοφθόρα της ζωής μου λόγω του απίστευτου όγκου δουλειάς που είχα επιφορτιστεί να φέρω εις πέρας... Είχα αφοσοιωθεί εκεί, στη δουλειά μου, με όλο μου το είναι, από τη στιγμή που άρχισα να εργάζομαι, το 2001. Παράλληλα, \"τρέχανε\" και τα δύο μεταπτυχιακά μου. Προσωπική ζωή? Περιορισμένη, γιατί εγώ έδωσα προτεραιότητα αλλού, στην ...καριέρα μου. Σωστό? Έτσι πίστευα τότε, όντας απόλυτος σε αυτό, χωρίς να δίνω διεξόδους στον εαυτό μου να \"αδειάσει\", να \"στανιάρει\". \"Είμαι πολύ δυνατός άνθρωπος\", έλεγα.. \"Δεν χρειάζομαι ξεκούραση, δεν χρειάζομαι διασκέδαση, τώρα προέχει η δουλειά μου..\"! Τι αφελές που το βλέπω πια.... Ο οργανισμός μου, όμως, μάζευε αθροιστικά όλη αυτή την πίεση και την κακομεταχείριση από τον ίδιο τον άνθρωπο, στον οποίο ανήκει!! Και, ξαφνικά, τη στιγμή που η μεγάλη πίεση είχε φύγει, τις μέρες που αποφάσισα να δώσω χρόνο στον εαυτό μου, ήρθε η απαρχή της καταιγίδας... ʼρχισα να μη νιώθω καλά, το έλεγα, το φώναζα σε όλους τους γύρω μου! \"Δε νιώθω καλά!!! Δε μπορώ!!\"... \"Έλα ρε, δυο μέτρα παλικάρι και μας λες βλακείες..\" η συνήθης απάντηση... Εγώ, όμως, ΔΕΝ ΕΝΙΩΘΑ ΚΑΛΑ!! ʼρχισα να έχω ενοχλήσεις σε σωματικό επίπεδο, στο στομάχι μου, στα γεννητικά μου όργανα, στο στήθος μου, στο κεφάλι μου....

11 Νοεμβρίου 2004, το θυμάμαι σαν τώρα και ανατριχιάζω την ώρα που το γράφω... Ξυπνάω με την ίδια κακή διάθεση, όπως όλες τις μέρες από το Σεπτέμβρη και μετά... Όμως, εκείνο το πρωί, διαισθάνομαι ότι κάτι θα συμβεί, ο πόνος στην κοιλιά μου αφόρητος... Μία ώρα μετά, ευρισκόμενος στη δουλειά μου, ήρθε... Κόπηκαν τα πόδια μου, ένιωθα οτι ...πεθαίνω, ότι σβήνω, ότι έχω κάτι πολύ σοβαρό... Η πρώτη κρίση πανικού... Όλη μου ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου, όλες οι σημαντικότερες στιγμές, όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα... ΤΙ ΕΧΩ???
Αρχίζει ένας ατελείωτος και φαύλος κύκλος επισκέψεων σε γιατρούς και στα επείγοντα νοσοκομείων... \"Δεν έχεις τίποτα παθολογικό, χρειάζεσαι ξεκούραση και θα περάσει...\" ΜΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!! ΚΑΤΙ ΕΧΩ?? ΤΙ?? Δε ζω, μένω μέσα, δε χαμογελάω πια, δε μπορώ να χαρώ... Σα να υπάρχει ένα χέρι που με κρατάει από το να νιώσω καλά! Γιατί σε μένα Θεέ μου?! ΦΟΒΑΜΑΙ... Δεν υπάρχει επιστροφή... Πού είναι ο Δημήτρης, γαμώτο?? ΠΟΥ??

Δεν έχω τον έλεγχο του εαυτού μου, νιώθω σα να εκρήγνυται ο ίδιος μου ο εαυτός και δε μπορώ να αντιμετωπίσω την ορμή του...
Διαβάζω κάπου για την ...κατάθλιψη... Θέμα απαγορευμένο για όλους σχεδόν, που δεν το έχουν περάσει. Κατάθλιψη??? Όχι, με τίποτα! Δεν είναι αυτό, προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου. ΔΕ μπορώ, όμως, να νιώσω καλά με τίποτα. Σε μια στροφή του μυαλού μου, που αποδείχτηκε τελικά σωτήρια, παίρνω τηλέφωνο σε κάποιον ψυχολόγο... Δειλά, φοβισμένα... Με πείθει, όμως, με υπέροχο τρόπο να τα πούμε από κοντά. Και, πράγματι, γίνεται. Μία, δύο, τρεις συναντήσεις, αρχίζω να καταλαβαίνω πράγματα και οι κρίσεις πανικού δε με επισκέπτονται ξανά από τότε... Όμως, εξακολουθώ να υποφέρω ψυχολογικά, να νιώθω ότι βρίσκομαι στο μηδέν, ότι δεν ξέρω αν μπορέσω να το αντέξω...

Ιανουάριος 2005, δεν άντεξα άλλο, παρατάω τα πάντα, δουλειά, μεταπτυχιακά, κοπέλα, φίλους και φεύγω στους δικούς μου... Ήταν οι μόνοι άνθρωποι, τους οποίους ήθελα εκείνη τη στιγμή και πίστευα ότι θα μπορούσαν να με κατανοήσουν... Φευ... Δεν μπορούν να νιώσουν τι περνάω, ακόμα και αν με αγαπάνε παθολογικά. Επιβαρύνομαι ακόμα περισσότερο γιατί τους στενοχωρώ! \"Μήπως είμαι τρελός? Μήπως θα τρελαθώ? Τί είναι όλο αυτό Θεέ μου? Γιατί σε μένα? Γιατί όλοι οι άλλοι να είναι χαμογελαστοί και εγώ έτσι? ΓΙΑΤΙ?\"...

Το μεγάλο μου πρόβλημα αρχίζουν να γίνονται οι σκέψεις μου οι ίδιες. Ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και βομβαρδίζομαι από σκέψεις... ʼπειρες σκέψεις, ατελείωτες, βασανιστικές. Σα να περίμεναν εκεί όλο το βράδυ μέχρι να ανοίξω τα μάτια μου... Προσπαθώ να το ξεπεράσω μόνος μου, πάντα εγωιστής γαρ, ωστόσο η ιδεά και η έννοια της κατάθλιψης αρχίζουν να μη μου είναι τόσο απόμακρες πια...

Παίρνω την απόφαση να επισκεφθώ ψυχίατρο. Ποιός? Εγώ? Τρελάθηκα?... Όπως και να είχε, έπρεπε να αντιδράσω, να το αντιμετωπίσω. Ο ψυχίατρος μου διαγνώσκει κατάθλιψη και μου προτείνει αντικαταθλιπτικά (Seroxat). Τα έχω μια βδομάδα δίπλα μου, τα κρατάω, διαβάζω τις παρενέργειες, αρνούμαι να τα πάρω. ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ?? Εγώ? Εντωμεταξύ, έχω αρχίσει να χάνω τον ύπνο μου, να ..στροβιλίζομαι στο κρεββάτι μου, να είμαι ένας ...ζωντανός-νεκρός. Αρχίζω, όμως, να αντιλαμβάνομαι με κάποιον τρόπο ότι ΜΟΝΟ ΕΓΩ, ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ, μπορώ και πρέπει να το ξεπεράσω. Γιατί απλά, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!

Το επόμενο πρωί, σηκώνομαι, και έχω πάρει πια την απόφαση ότι \"Όπως με γ...ει, έτσι θα το γ....σω κι εγώ τώρα!\". Αποφασίζω να αρχίσω τη θεραπεία με τα αντικαταθλιπτικά έχοντας διαβάσει ...εκατομμύρια γραμμές κειμένων, που αφορούσαν την κατάθλιψη και τους τρόπους θεραπείας της, μέσα σε αυτούς και ο τρόπος θεραπείας με αντικαταθλιπτικά. Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτά που διαβάζω διίστανται. ʼλλοι γράφουν ότι βοηθήθηκαν και άλλοι όχι. Ακόμα κι έτσι όμως, πρέπει να αντιδράσω. Αρχίζω ταυτόχρονα να κάνω και πράγματα που με ευχαριστούσαν πριν από την καταιγίδα, ακόμα και αν δε με ευχαριστούσαν τώρα. Έτρεχα όπως συνήθιζα, γυμναζόμουν, έβγαινα για καφέ, αλλά ακόμα δεν ένιωθα τίποτα όμορφο.. Ήξερα , ένιωθα, βίωνα, όμως, ότι είμαι στο σωστό δρόμο. Ότι ο τροχός πρέπει να γυρίσει υπέρ μου και ΘΑ γυρίσει. Έρχομαι πολύ κοντά στο Θεό, πάντα ήμουνα, αλλά τώρα τον νιώθω μέσα μου... Εϊναι εκεί, ακούει τις προσευχές μου να φύγω από το απόλυτο μηδέν... Έχω το Θεό μαζί μου, δε φοβάμαι τίποτα... Οι άσχημες σκέψεις εξακολουθούν να \"παρεμποδίζουν\" την πορεία μου προς τον ...πραγματικό Δημήτρη. Μιλάω πολύ συχνά με τον ψυχολόγο μου τηλεφωνικά και παίρνω ακόμα πιο πολλή δύναμη...

Μάρτιος 2005, 4 βδομάδες περίπου μετά την αρχή του ...πολέμου που έχω κηρύξει στην κατάστασή μου. Τα αντικαταθλιπτικά νιώθω να με βοηθούν πια. Έχουν φέρει τις ορμόνες μου σε σταθεροποιητικά επίπεδα. Η οργανική φύση του προβλήματος αρχίζει να βρίσκει τη λύση της. Τώρα είμαι πιο ήρεμος να σκεφτώ πράγματα. Έχει καταλαγιάσει ο βομβαρδισμός σκέψεων, δεν έχει, φυσικά, εξαλειφθεί πλήρως.. Ακόμα.... Ακόμα, γιατί πια είναι στο χέρι μου όλα! Τα φάρμακα κάνουν τη δουλειά τους, τώρα είναι όλα θέμα του μυαλού μου... Αρχίζω να χρησιμοποιώ τεχνικές, που στόχο είχαν να αποκτήσω θετική σκέψη... Πάντα την είχα, αλλά είχε κλονιστεί μέσα σε όλη αυτή τη φρίκη. Γράφω τις σκέψεις μου σε χαρτί... \"Σκέφτομαι ότι είμαι τρελλός!\" γραφώ.. και γελάω με τις ...μαλακίες που σκέφτομαι!!! Αρχίζει η απομυθοποίησή τους! Θεέ μου, σε ευχαριστώ, αρχίζω να καταλαβαίνω! Αντιλαμβάνομαι ότι οι σκέψεις μου είναι απλά ...σκέψεις! Τί θα μου κάνουν? ΤΙΠΟΤΑ!

Αργά, αλλά σταθερά, αποκτώ μηχανισμούς σαν Δημήτρης που ποτέ δεν πίστευα ότι έχω μέσα μου. Έχω ξεκινήσει να προσπαθώ και κάποιες φορές να πετυχαίνω, να αποβάλλω τις άσχημες σκέψεις μου. Κι ακόμα και αν δε γίνεται αυτό, απλά να τις αφήνω, να τις καλωσορίζω χωρίς να ασχολούμαι μαζί τους. Όπως έρχονται, έτσι και φεύγουν!

Συνεχίζω να παλεύω, οι πιθανότητες πια είναι ΥΠΕΡ ΜΟΥ! Απίστευτο, το αισθάνομαι, το νιώθω, το βιώνω! Δε μπορεί ούτε η κρίση πανικού, ούτε η κατάθλιψη να με νικήσει. Θα τις συντρίψω, το ξέρω πια!

Αρχίζει και φαίνεται στο βάθος του τούνελ ο ...Δημήτρης. Όχι, όμως, αυτός που περίμενα να βρω. Δεν είναι ο Δημήτρης που ήξερα... Αυτός ο Δημήτρης που βλέπω πια είναι ο Δημήτρης, που αρχίζει να καταλαβαίνει πως ΝΑ ΖΕΙ! Πως να ξέρει να απολαμβάνει κάθε στιγμή της ζωής του πια, να δίνει χρόνο και διεξόδους στον εαυτό του. Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο. Βλέπω έναν Δημήτρη απίστευτα πιο ώριμο, πιο προσγειωμένο και με βίωμά του ότι πια δεν βάζει φραγές στα όνειρα του. Αφού ξεπεράσω τη συγκεκριμένη φρίκη, μπορώ να κάνω τα πάντα, αρκεί να έχω καλά τον ..Δημήτρη!

Απρίλιος 2006, έχω, εδώ και καιρό, επιστρέψει στον ..κόσμο, στη δουλειά μου, έχω τελειώσει και τα δύο μου μεταπτυχιακά και μόλις έφθασε στο τέλος της και η φαρμακευτική αγωγή με τα αντικαταθλιπτικά, το μόνο απομηνάρι που μου θύμιζε τη φρίκη... Πάει κι αυτό... Είμαι ελεύθερος πια, ΝΙΚΗΣΑ, νιώθω απίστευτη δύναμη, δύναμη που μπορώ πια να διοχευτεύσω και στους γύρω μου. Αποτελώ παράδειγμα για τον ίδιο τον Δημήτρη πάνω από όλα!

Ακούγεται οξύμωρο, πολύ οξύμωρο, αλλά νιώθω απίστευτα τυχερός που πέρασα από μια τέτοια \"φουρτούνα\"! Είναι σχολείο ζωής, ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΖΩ. Ειλικρινά, κατάλαβα ότι ποτέ μεχρι τότε δεν είχα ζήσει πραγματικά. Τώρα ΖΩ, το αισθάνομαι και το χαίρομαι. Δε μπορεί να με ανακόψει τίποτα πια από το να είμαι χαρούμενος και να χαμογελάω πάντα.

Κι όταν βλέπεις πια τα πράγματα από \"μακριά\", καταλαβαίνεις πολλά. Κατάλαβα ότι με έσωσε το ότι μίλησα από την αρχή. Εξέφραζα το ότι δεν ήμουνα καλά. Το φώναζα, σε σημείο που να γίνομαι κουραστικός. Κι αυτό με οδήγησε τελικά, στο να αποδεχτώ ότι, πράγματι, ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Θα ήταν αφελές να πω ότι ποτέ δεν πίστεψα ότι έχω πρόβλημα. ΝΑΙ, ΕΙΧΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, το παραδέχτηκα και αυτό συνεπάγεται και την αρχή του τέλους του προβλήματος. Είναι κομβικό σημείο. Η στιγμή της αποδοχής του προβλήματος από εσένα τον ίδιο είναι η στιγμή που ...ο τροχός θα αρχίσει να γυρνάει. Ο τροχός της επιστροφής στη ζωή...

Έχω βουρκώσει, με δυσκολία βλέπω τι γράφω, αλλά ένιωθα την ανάγκη να τα γράψω. Μακάρι, να βοηθήσουν έστω και έναν συνανθρωπό μου όλα αυτά. Όλοι έχουμε απίστευτη δύναμη μέσα μας! ΟΛΟΙ!

Δημήτρης

Μερικές φορές διαβάζοντας τα λόγια κάποιου, λές δεν είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος βλέπει την ψυχή μου...αυτές είναι δικές μου σκέψεις, δικά μου συναισθήματα...
Απλά βέβαια διαβήκαμε το ίδιο μονοπάτι. Χαίρομαι που κατάφερες και βγήκες από το πρόβλημα, μα πιο πολύ χαίρομαι που κατανόησες πως ο τόσος πόνος, η αγωνία, ο φόβος μπορούν να βγούν και σε κάτι καλό.
Να σου ευχηθώ μόνο τα καλύτερα από εδώ και πέρα και αν για οποιοδήποτε λόγο υπάρξει κανένα μικρό πισωγύρισμα, μην δειλιάσεις. Προχώρα μπροστά, το έχεις ήδη νικήσει.

Να είσαι καλά!
:-)

Α ρε Μητσάρα μπράβο βρε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!;)

Μπράβο Δημήτρη!! Δυνατό κείμενο!!!

Καταρχην μπράβο και να ξέρεις πως δεν είσαι ο μόνος που περασες τη φρικτή \'\'διαδικασια\'\'της καταθίψης.Οι περισσοτεροι δεν μπορουν να μας καταλαβουν ακομη κι οι γονεις μας. Κι αυτο γιατί ειναι δυσκολο να κατανοησουν το πονο της ψυχης.Το καταλαβαινουν σα μια απλη μελανχολια.Παραστατικα θα μπορουσα να πω πως ειναι σα...να ειναι όλοι οι ανθρωποι γυρω μας επανω σε ενα..δεντρο κι εμεις απο κατω να προσπαθουμε να ανεβουμε παλι επανω ενω εχουμε πεσει.Με μεγαλες προσπαθειες λοιπον,σκαρφαλωνουμε....ξαν� �πεφτουμε,ξαναπροσπαθουμε με δυναμη σωματος και ψυχης μ οση εχουμε,με οση μπορουμε να \'\'βγαλουμε\'\'απο μεσα μας!Μεχρι να ανεβουμε κι εμεις ψηλα στο δικο μας κλαδι.
Κι οσο για το φαρμακο που φοβοσουν να το παρεις,μπορω να πω εχοντας περασει 2 φορες απο τη διαδικασια αυτη..οτι αν το επερνα τη πρωτη φορα που μου συνβει,πολυ πιθανον εως σιγουρο να μην υποτροπιαζα.Δεν ειμαι υπερ των φαρμακων,ειμαι υπερ πλεον της θετικης σκεψης και κατ επεκταση και αντιμετωπισης της ζωης.Ομως οσο χαλια ησουν τοσο ημουν...κι επρεπε και καλα εκανες και τα πηρες τη πρωτ φορα που τοπαθες.Γλυτωσες απο υποτροπιασμο.Σκεψου θετικα για παντα!Μη φοβασαι,γιατι μπορει να φοβασαι κατι και να παθεις κατι αλλο.
Τα φαρμακα δε μπορουν να σταματισουν τη σκεψη,εντελως και κατα βαθος.Μονο εμεις μπορουμε να απαλαγουμε απο αυτο που μας βασανιζει αντικρουοντας με θετικες σκεψεις ¨)

Μπράβο Δημήτρη! Να είσαι μαζί μας σε όλους εμάς που σε χρειαζόμαστε...

Μπραβο και απο μενα που ξεπερασες αυτην την δυσκολια της ζωης.Πραγματι η στιγμη της αποδοχης του προβληματος ειναι ενα τεραστιο βημα που πρεπει να γινει για να επερθει η θεραπεια.

Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά, να είστε καλά.
Είναι απίστευτα μεγάλος ο αριθμός των συνανθρώπων μας που περνάνε από ανάλογο \"λούκι\". Είναι πολύ οδυνηρή εμπειρία, κατάσταση, στην οποία φτάνεις γρήγορα στο σημείο να πιστέυεις ότι ποτέ δεν πρόκειται να την ξεπεράσεις. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι όχι μόνο θα το ξεπεράσεις αλλά θα βγεις πολλαπλά κερδισμένος από όλη αυτή τη φρίκη. Το έγραψα και στο αρχικό κείμενό μου ...ΜΙΛΗΣΤΕ παιδιά, βγάλτε το από μέσα σας. Μιλήστε, όμως, σε ανθρώπους που το έχουν περάσει και ξέρουν πως να σας προσεγγίσουν σε αυτό το πολύ λεπτό θέμα. Είναι βίωμα όλων μας που περνάμε τέτοια κατάσταση ότι \"αν δεν το έχεις περάσει δεν μπορείς να με καταλάβεις\". Ακόμα και αν ο άλλος είναι ο πατέρας μου, η μητέρα μου, ο καλύτερος φίλος μου. Δε γίνεται να σε καταλάβουν, δε μπορούν, δεν το έχουν ζήσει για να καταλάβουν τη φρίκη.
Οι γονείς μου με αγαπάνε όσο τίποτα στον κόσμο, αλλά το έβλεπα, δε μπορούσαν να με καταλάβουν, δε νοείτο για εκείνος ότι ο Δημήτρης τους έχει τέτοιο πρόβλημα. Τους το έλεγα από ένα σημείο και πέρα, \"φοβάμαι ότι έχω κατάθλιψη...\", \"έλα τώρα, τί είναι αυτά που λες\" απαντούσαν. Μέχρι που έπεισα τη μητέρα μου να με ακολουθήσει σε μια από τις επισκέψεις μου στον ψυχολόγο. Από εκεί και πέρα άρχισε να καταλαβαίνει πράγματα και να με αντιμετωπίζει πια όπως θα έπρεπε, ξέροντας ότι έχω το συγκεκριμένο πρόβλημα πια, αλλά από την άλλη ότι η αντιμετώπιση μου σα να μην έχω τίποτα επιδείνωνε την κατάστασή μου αντί να με οφελεί. Και η απίστευτη ειρωνεία.... το πρόβλημα που πέρασα εγώ τότε, το περνάει η μητέρα μου τώρα! Και η κουβέντα της \"πραγματικά, τώρα σε καταλαβαίνω...\" τα λέει όλα. Έχει, όμως, εμένα σαν παράδειγμα πια, ξέρει ότι αφού τα κατάφερα εγώ, ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ κι εκείνη. Γι\'αυτό είναι πολύ σημαντικό και αναγκαίο να υπάρχει κάποιος γύρω μας που έχει περάσει από ανάλογη κατάσταση. Είναι απίστευτο στήριγμα να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος σου, ότι το έχουν περάσει κι άλλοι, ότι , ότι ... Εγώ δεν είχα στο περιβάλλον μου κάποιον τέτοιο άνθρωπο, γι\'αυτό και απευθύνθηκα στον ψυχολόγο μου, κάτι το οποίο για μένα μέχρι τότε αποτελούσε ταμπού. ΜΙΛΗΣΤΕ!
Επιπλέον, ακόμα και αν είναι πολύ δύσκολο, προσπαθήστε να εκτελείτε δραστηριότητες που, πριν από την \"καταιγίδα\", σας ευχαριστούσαν. Και από οργανικής πλευράς η εκτέλεση κάποιας δραστηριότητας που κάποτε σε ευχαριστούσε έχει την ίδια επίδραση με τη δράση των αντικαταθλιπτικών.

Η κρίσεις πανικού, η κατάθλιψη είναι εδώ, είναι αφελές να προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι, όταν είμαστε σε τέτοια κατάσταση, δεν έχουμε πρόβλημα. ΝΑΙ, έχουμε πρόβλημα, αλλά τη λύση του την ξέρουμε, έχουμε παραδείγματα συνανθρώπων μας που το έχουν ξεπεράσει. ʼρα ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ. ΟΛΟΙ ΜΑΣ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ο ψυχίατρος που μου είχε χορηγήσει τα Seroxat μου είχε πει ότι \"αυτό που περνάς εσύ τώρα είναι τόσο συχνό και τόσο απλό από πλευράς ψυχολογίας όσο είναι η γρίπη στην παθολογία..\". Συμφωνώ, είναι απλό, αλλά έχει επώδυνα συμπτώματα, βιώνεις την πραγματική οδύνη.
Όταν με το καλό βγαίνεις από αυτή την εμπειρία είσαι πολλαπλά κερδισμένος. Κερδισμένος σε επίπεδο ψυχολογίας, κερδισμένος σε επίπεδο ζωής, κερδισμένος στο ότι μπορείς να βοηθήσεις κάποιον συνάνθρωπό σου και να αποτελέσεις στήριγμα για αυτόν. Προσωπικά, ένιωσα πολύ μεγαλύτερη χαρά όταν βοήθησα τον καλύτερο φίλο μου να βγει από το ίδιο λούκι, από όταν ένιωσα όταν εγώ ο ίδιος το ξεπέρασα.
Μη φοβάστε παιδιά, δεχτείτε και ορίστε το πρόβλημα. Είναι πρόβλημα και όπως κάθε πρόβλημα έχει και τη λύση του. Μην \"πιάνεστε\" και δίνετε βαρύτητα στις άσχημες σκέψεις σας, καλωσορίστε τες και απλά ...αφήστε τες εκεί. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο γρήγορα θα φύγουν μόνες τους...
Πραγματικά, όπως και στο αρχικό μήνυμά μου, έτσι και σε αυτό τα χέρια μου τρέμουν πάνω από τα πλήκτρα και ίσως κάποια πράγματα να μην μπορώ να τα εκφράσω όπως πραγματικά θα ήθελα. Αλλά έχω την ανάγκη να τα γράψω. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου μετά από τη φρίκη ότι όποτε και αν βρω την ευκαιρία θα βοηθάω κάθε συνάνθρωπό μου με το ίδιο πρόβλημα. Ειλικρινά, αν μπορώ να βοηθήσω κάποιον που έχει οποιαδήποτε ερώτηση ή απορία θα το κάνω μέσα από την καρδιά μου. Είμαστε όλοι μαζί και όλοι μαζί θα το ξεπεράσουμε πολύ πιο γρήγορα και ανώδυνα. Μην κλείνεστε στον εαυτό σας... ΜΙΛΗΣΤΕ!
Να είστε όλοι καλά! :-)
Δημήτρης

Quote:

---

Originally posted by pratsdim
Μην \"πιάνεστε\" και δίνετε βαρύτητα στις άσχημες σκέψεις σας, καλωσορίστε τες και απλά ...αφήστε τες εκεί. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο γρήγορα θα φύγουν μόνες τους...
Δημήτρης

---

Πολύ καλη παρατήρηση!!Πραγματικα,το ΄΄κομματι\'\' των ασχημων σκεψεων είναι και το χειρότερο σταδιο της κατάθλιψης.Κι όντος,όπως έρχονται απο μόνες τους ετσι και φευγουν κατα τη διαρκεια της θεραπείας και με τη δικη μας θεληση φυσικα.
Οταν ασθενει η ψυχη,απο το πολυ στρες και γενικα στη καταθλιψη,ασθενει και η σκεψη μας!Και λεμε μηπως φταιε αυτο?Μηπως το άλλο?Δεν το αντεχω κτλ κτλ.
Ολα απλα ειναι σκεψεις αδυναμες λογω της καταστασης μας.Αν επειμενουμε να τις σκεφτομαστε απλα θα ταλαιπωρηθουμε περισσοτερο,για να μη πω οτι θα αποκτησουμε και ψυχολογικο προβλημα απο μια...σκεψη που μας βρηκε σε περιοδο καταθλιψης.Απλα τις αφηνουμε να περνανε οπως αναφερεις κι εσυ.
Θαλεγα και το άλλο..ετσι ΄΄καθαριζουμε\'\'τη ψυχη μας απο οτιδηποτε αρνητικο μαζευαμε στο παρελθον και βλεπουμε κι πρεπει να βλεπουμε τα παντα μεσα απο τη σφαιρα της αισιοδοξιας.
Οπως θα δυναμωσει το σωμα θα δυναμωσει κι η ψυχη μας και θα σταματησουν οι κακες σκεψεις.Κουραγιο σε οσους το περνανε και να μασται ολοι καλα!

geia sou dhmhtrh molis diavasa thn isstoria soy.antimetwpizw k egw ta idia akrivws ena xrono zw vithismenh sthn katathlipsh moy niwthw zwntanh nekrh den mporw na xarw tipota apolutws.zw mesa stous fovous mou.prin loipon ena xrono xypnaw k niwthw xalia eniatha pws tha pethanw etrema de mporousa den me vastoysane ta podia mou..kaneis omws de mporouse na me katalavei toys elega pws kati exw eixa kanei oles tis iatrikes exetaseis pou yparxoyn akoma k gia aids alla den eixa apolutws tpt egw omws sunexiza kriseis paniukou anorexia gia poly kairo oi filoi mou gelousan ela re lenaki xekolla mia xara erisai mou legan k gelousan me thn katastash mou.den antexa allo sto hrakleio pnigomouna hthela na pethanw den to antexa ayto fovomoun akoma k na perpathsw fovomoun ta panta poy yphrxan gyrw mou o giwrgos to paidi pou ta xa tote gelouse k aytos mazi mou xwrisa mazi tou de me katalavaine oute aytos den eixa kanenan na me sthrixei etsi loipon efyga apo hrakleio gyrisa stous dikoys mou vrhka thn kollhth mou pou k auth eixe perasei palia katathlipsh alla egw otan ypefere den mporoysa na kanw kati na thn vohthisw twra omws mporw na niwsw pws eniwthe.h kollhth mou mou shsthse ton psixiatro k thn psixologo poy phge sthn arxh toys evlepa k elega apo mesa mou ti na mou kanete k eseis;;siga mhn me vohthisete tous evlepa me ena teleiws xameno yfos moy shsthsane xapia seropram k xanax siga siga arxisa na ginomai kapws kalytera alla oi skepseis k oi fovies mou uphrxan akoma alla oxi se tetoio shmeio opws sthn arxh oi kriseis panukou meiwthikan k aytes polu.oxi pws hmoun kala prospathousa oso mporousame sthrixan oi goneis fysika kathws k h kollhth mou me thn oikogeneia ths.perasa ena frixto kalokairi mesa stis fovies mou evlepa ton kosmo na gelaei na xairetai k egw na toys zhleyw afantasta,zhleya para poly den antexa allo.synexisa thn therapeia mou kathws k tis episkepseis mou sthn psixologo mou pou telika me vohthise para poly .eipa ta panta gia mena gia thn zwh mou k eniwsa na xelafrwnw apo ena varos pou eniwtha siga siga.phge septemvrios eprepe na gyrisw hrakleio eprepe na xanastathw sta podia mou eixa parathsei th sxolh mou k eprepe na epistrepsw gia thn exetastikh mou.etsi k ekana loipon phra ayto to risko k epestrepsa me to pataw to podi mou sto hrakleio arxizw na klaiw niwthw pali oti tha katrakilisw sta idia alla de to afhsa arxisa na vgainw na diavazw k na kanw pragmata pou xexniomoun.oi meres kilousan sxetika kales epeita apo ligo kairo gnwrizw ton giwrgo ena thavmasio paidi.eimaste ennia mhnes mazi menoume mazi me vohthaei oso mporei.sthn arxh ths sxeshs mas de eixa pei tpt apolutws gia auta pou eniwtha k perasa olo ayto to kairo argotera omws tou pa olh thn alhthia akoma k to oti pairnw xapai perimena na me parathsei alla telika to antitheto emeine dipla mou me sthrixe k me sthrizei akoma para poly einai k to ennow ayto paidi diamanti.telos pantwn o xronos kiloyse kALa mazi me ton giwrgo eniwtha kalytera alla den eniwsa pote oti exw xeperasei thn katathlipsh mou den niwthw akoma eytixismenh yparxei akoma ayto to varos aytos o kompos pou xipnaw kathe mera k me pnigei kati me pnigei pou de mporw na xarw thn zwh mou pou den mporw na xarw ton giwrgo poy den mporw na xarw apolitws tpt zhleyw toys alloys poy einai eytixismenoi k san mhn ftanoun ola ton fevroyario pethainei o aderfos tou mpampa mou ena poly agaphmeno mou prosopo htan thn periodo pou eixa hremisei kapws apo thn katathlipsh erxetai ayto ginomai kommatia rakos meta apo 10 peripoy meres molis pou katafera pali na stathw sta podia apo to thanato tou theiou mou menw egkios k anagkazomai na kanw ektrwsh apanota xtiphmata thee mou elega den to antexw ayto eixa xasei thn pisth mou akoma k ston idio ton theo eniwtha oti me exei xexasei oti me timwrei..o kairos pernaei xexniemai kapws apo ola ayta alla h katathlipsh synexizei k den to antexw exw kourastei .tis teleytaies vdomades talaipwroymai apo aypnies de mporw me tpt na koimhthw o giatros mou mou allaxe thn farmakeytikh mou agwgh twra pinw xanax k zoloft.den antexw omws den exw alles dynameis me exoun egkataleipsei kathe mera pernaei k niwthw adeia niwthw mia zwntanh me nekrh niwthw oti de zw,thelw na xipnisw mia mera k na niwsw allos anthrwpos na mhn skeftomai tpt na niwthw oti ola exoun perasei oti htan mono enas efialths poy paei perase k oti twra tha zhsw mia fisiologikh zwh mia eythxismenh zwh xwris fovous xwris katathlipsh mia ygih zwh alla pote kathe mera ayto lew apo mesa mou pote tha simvei se mena auto pote;;syggnwmh gia to megalo keimeno alla hthela na ta moirastw me kapoion pou perase sxedon ta idia to keimeno sou dhmhtrh mou dwse ligo kouragio eyxomai na sai kala k na sai eythxismenos panta..elenh

Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα και απλά όσο τα περιγράφει ο Δημήτρης.Η κατάθλιψη και το άγχος αποτελούν εξωτερίκευση εσωτερικών συγκρούσεων που έχουν δημιουργηθεί από την παιδική ηλικία.Όταν ένα άτομο έχει εσωτερικεύσει δυσπροσαρμοστικά σχήματα συμπεριφοράς από μικρός είναι ΠΟΛΥ δύσκολο να τα αποβάλλει απλά.Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι ειδικοί λένε οτι η προσωπικότητα δεν αλλάζει εύκολα και απαιτεί τεράστια προσπάθεια και χρόνο.Το να κάτσεις να γράψεις σε ένα χαρτί ότι πρέπει να σκέφτεσαι θετικά είναι το πιο εύκολο πράγμα.Το δύσκολο είναι να σβήσεις από το ασυνείδητο η έστω να περιορίσεις την αρνητική επίδραση στην ψυχολογία σου των σκέψεων αυτών τις οποίες λανθασμένα ενστερνίστηκες όταν ήσουν μικρό παιδί.Αυτό δε γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη.Απαιτεί βαθιά ενδοσκόπηση και προσπάθεια εξάλειψης των εσωτερικών συγκρούσεων ώστε να επέλθει ψυχική γαλήνη και ισορροπία.ʼμα ήταν τόσο απλό όσο λές οι άνθρωποι δε θα χρειάζονταν 3 και 4 χρόνια εντατικής ψυχοθεραπείας για να ισορροπήσουν και όχι ολικώς τις περισσότερες φορές.Τα τραύματα μένουν στην ψυχή μας και επηρεάζουν τη ζωή μας κατά έναν ύπουλο και λανθάνοντα τρόπο χωρίς πολλές φορές να το καταλαβαίνουμε.Προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο λόγος που κατάφερες να ξεπεράσεις τόσο γρήγορα τα προβλήματα που αντιμετώπιζες είναι ότι δεν έίσαι αυτό που λέμε \"νευρωτικό\" άτομο δηλαδή δεν είχες από μικρός αναπτύξει αυτοκαταστροφικά σχήματα συμπεριφοράς.Απλά αυτό που συνέβη με σένα είναι οτι επέδρασαν πάνω σου κάποιες συγκυρίες και πιέστηκες ψυχολογικά σε μεγάλο βαθμό ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και ο οργανισμός σου κατέρρευσε.Επειδή όμως σαν άτομο είχες αναπτύξει μια αυτοεκτίμηση και αυτογνωσία και δεν σε κατήυθηναν οι ασυνείδητες συγκρούσεις όπως άλλα άτομα δε χρειάστηκε να κάνεις τεράστια συνειδητή προσπάθεια για να ξεπεράσεις το πρόβλημα.Θέλω να πω δηλαδή ότι όσο μεγαλύτερες και χρόνιες είναι οι συγκρούσεις τόσο πιο συνειδητή προσπάθεια χρειάζεται να καταβληθεί για να ξεπεραστούν.

Καλημέρα ??? (το όνομά σου?)! :-)
Συμφωνώ σχεδόν σε όλα όσα αναπτύσεις στο μήνυμά σου. Νομίζω, όμως, ότι έχεις επικεντρωθεί στα προβλήματα που δημιουργούνται στον ψυχικό κόσμο κάποιου, ο οποίος δυστυχώς έχει μη επουλωμένα τραύματα που οφείλονται στον τρόπο, με τον οποίο μεγάλωσε και στο περιβάλλον μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκε αυτό.
Η δική μου εμπειρία δεν οφείλεται σε συγκεκριμένα τραύματα της παιδικής μου ηλικίας. Είχα την τύχη να μεγαλώσω μέσα σε μια υπέροχη οικογένεια. Το δικό μου πρόβλημα, η δική μου κατάθλιψη, προέκυψε και βασίστηκε στον τρόπο ζωής που έκανα. Λόγος που πιστέυω ότι ,πια, είναι ο κυριότερος παράγοντας για να προκληθεί κάποιο ανάλογο πρόβλημα σε κάποιον λόγω των ρυθμών ζωής που συνειδητά ή ασυνείδητα πρέπει να ακουλουθούμε πια... Και, επιπλέον, δε νομίζω ότι το ξεπέρασα τόσο εύκολα όσο γράφεις. Ήταν απίστευτα επώδυνη διαδικασία, έστω και αν δεν είχε σαν υπόβαθρο την παιδική μου ηλικία.
Εξακολουθώ να πιστέυω πάντως, και πάντα θα το κάνω, ότι η δύναμη είναι μέσα μας. Σε όλους μας. Και όλοι μπορούμε να βγούμε από ανάλογο λούκι.
Καλημέρα και πάλι και σε ευχαριστώ και μόνο που αφιέρωσες χρόνο για να γράψεις. Να είσαι πάντα καλά! :-)
Δημήτρης

Γεια σε όλους,

Χτες ανακάλυψα αυτή τη σελίδα και το πρώτο πράγμα που διάβασα ήταν το μήνυμά σου Δημήτρη, γιατί αυτό μου κίνησε το ενδιαφέρον,μιας και περιέγραφε την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι.
Αρχικά, χαίρομαι που κατάφερες να ξεπεράσεις το πρόβλημά σου, αυτό δίνει κουράγιο και σε εμάς τους υπόλοιπους να συνεχίσουμε να προσπαθούμε, αν και όπως φαντάζομαι θα έχεις νιώσει, όταν βρίσκεσαι μέσα σε αυτήν την κατάσταση σου φαίνεται πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο.
Εμένα το πρόβλημά μου ξεκίνησε πριν από ακριβώς ένα χρόνο και αν και πολύ γρήγορα το συνειδητοποιήσα, έκανα έξι μήνες να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό και συγκεκριμένα σε ψυχολόγο. Πιο πριν δεν έβρισκα καν το κουράγιο να το κάνω, ήμουν πραγματικά πολύ άσχημα. Κατά συνέπεια, εδώ και έξι μήνες βρίσκομαι σε ψυχοθεραπεία, μία φορά τη βδομάδα. Τα αποτελέσματα που έχω δει δεν είναι και πολύ άμεσα. Δηλαδή, νιώθω ότι έχω καταλάβει πολλά πράγματα, αλλά η διάθεσή μου είναι πολύ κακή και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην με αφήνει να κάνω και πολλά πράγματα. Κατά κάποιο τρόπο, νιώθω σα να ξέρω τη θεωρία, αλλά αδυνατώ να την κάνω πράξη.
Θα ήθελα αν μπορείς να μου δώσεις κάποια συμβουλή, να κάνεις κάποιο σχόλιο, οτιδήποτε. Σκεφτόμουν μήπως θα έπρεπε να επισκεφτώ και κάποιον ψυχίατρο για να μου δώσει φαρμακευτική αγωγή, αν και αυτό μάλλον καλό θα ήταν να το πω και στον ψυχολόγο μου, αν και αυτός δεν μου έχει προτείνει κάτι τέτοιο.

Σε ευχαριστώ πολύ,

Δένα

Καλησπέρα Δένα,
καταρχήν έχεις κάνει ήδη ένα από τα σημαντικότερα βήματα ώστε να βγεις από την άσχημη αυτή κατάσταση. Έχεις ήδη μιλήσει σε κάποιον ειδικό.
Θυμάμαι ότι και εμένα μου πήρε αρκετούς μήνες να αποφασίσω να μιλήσω σε ψυχολόγο και το έκανα όταν ένιωσα ότι η κατάσταση φεύγει εκτός ελέγχου. Ο ψυχολόγος με βοήθησε πάρα πολύ στις κρίσεις πανικού. Μετά από 2-3 συναντήσεις δεν επανήλθαν πια. Σίγουρα, όμως, ψυχολογικά εξακολουθούσα να είμαι χάλια και ίσως είναι επιεικής αυτή η λέξη.
Είχα διαβάσει πάρα πολλά για τη θεραπεία των καταθλιπτικών καταστάσεων και η κοινή συνισταμένη ήταν ότι η κατάλληλη και πιο ισχυρή αντιμετώπιση είναι ο συνδυασμός ψυχοθεραπείας και φαρμακευτικής αγωγής. Μίλησα με τον ψυχολόγο μου για τα φάρμακα και με συμβούλευσε ο ίδιος να μη φοβηθώ να τα πάρω. Είναι και αυτός υποστηρικτής της συνδυαστικής θεραπείας που σου ανέφερα (ψυχολόγος + φάρμακα). Με τον τρόπο αυτό έπεισα και τον εαυτό μου να επισκεφθώ ψυχίατρο. Είναι αλήθεια ότι ό,τι αρχίζει με το συνθετικό \"ψυχ-\" αποτελούσε για μένα πολύ ισχυρό ταμπού έως τότε. Είμαι σίγουρος ότι αν ο ψυχίατρος ονομάζονταν παθολόγος θα πήγαινα αμέσως! :-)) Επισκεπτόμενος, λοιπόν, τον ψυχίατρο μου, διέγνωσε πράγματι κατάθλιψη και μου χορήγησε τα Seroxat. Δε με πίεσε να τα πάρω, μου εξήγησε κι εκείνος ότι η κοινώς αποδεκτή και πιο σύγχρονη θεραπεία κατά της κατάθλιψης είναι η χορήγηση αντικαταθλιπτικών παράλληλα με ψυχοθεραπεία αλλά με άφησε να επιλέξω τι θα κάνω τονίζοντάς μου ότι ο κίνδυνος να υποτροπιάσω αν δεν πάρω φάρμακα είναι υπαρκτός. Έτσι σπατάλησα περίπου μια βδομάδα μέχρι να πείσω τον εαυτό μου να ...καταπιώ το πρώτο χάπι. :-) Νόμιζα ότι θα εξαρτηθώ από αυτά και όλα τα συναφή που κάθε ένας από εμάς πιστεύω σκέφτεται όταν αρχίζει μια τέτοια αγωγή. Ομολογώ ότι με βοηθήσανε πολύ, όχι τόσο να διώξω τις σκέψεις που με βασάνιζαν αλλά να \"αρχίσω να νιώθω καλά\" κάποιες στιγμές. Να ηρεμήσω ώστε να μπορέσω να σκεφτώ πως θα αντιμετωπίσω πια τις ίδιες μου τις σκέψεις.
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι η κατάθλιψη, πέρα από το ψυχολογικό μέρος, έχει και οργανική υπόσταση. Είναι θέμα κάποιας ορμονικής ανισορροπίας. Τα αντικαταθλιπτικά ρυθμίζουν ακριβώς αυτή την ανισορροπία, οπότε αυτό που μένει μετά να αντιμετωπίσεις είναι οι άσχημες σκέψεις σου. Πήρα τα Seroxat περίπου 1 χρόνο και 2-3 μήνες, τόσο είναι το διάστημα που πρέπει να τα πάρει κανείς για να ολοκληρωθεί η θεραπεία. Σε καμία στιγμή της θεραπείας δεν ένιωσα να εξαρτώμαι από αυτά. Φοβόμουνα λίγο το τέλος της θεραπείας, μήπως τότε εμφανίζονταν κάποια μορφή εξάρτησης αλλά τελικά δεν αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα.
Αυτή είναι η αγωγή που ακολούθησα, δεν μπορώ να σε συμβουλεύσω και να σου την προτείνω όμως, γιατί δεν είμαι γιατρος. :-) Το μόνο που μπορώ να σου δώσω σαν \"συμβουλή\" είναι να μη φοβάσαι την επίσκεψη στον ψυχίατρο, είναι απλά μια ιδέα που από τα πρώτα λεπτά που θα συζητήσεις μαζί του θα σου έχει φύγει. Προσωπικά, το ξαναλέω, η συνδυαστική θεραπεία επέδρασε καταλυτικά.
Να είσαι σίγουρη ότι θα βγεις από αυτό το λούκι, έχεις τη δύναμη να το κάνεις και μη φοβάσαι τίποτα. Είναι μια πολύ άσχημη περίοδος στη ζωή σου, βιώνεις την οδύνη, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα βγεις νικήτρια. :-)
Ελπίζω να σε βοήθησα, για οτιδήποτε άλλο και να θελήσεις θα σου απαντήσω με πολύ μεγάλη χαρά.
Εύχομαι να νιώσεις καλά το συντομότερο!
Δημήτρης

Δημήτρη μου εμένα τα seroxat με βοήθησαν πολύ και χωρίς ψυχοθεραπεία στις κρίσεις πανικού και στην αγοραφοβία. Βέβαια με βοήθησε αντί της ψυχοθεραπείας η προσωπική μελέτη των προβλημάτων μου και η σωστή τους αντιμετώπιση με αλλαγή καθημερινών συνηθειών. Ειλικρινά δεν μπορώ να συμφωνήσω ότι από μόνη της η ψυχοθεραπεία μπορεί να έχει αποτελέσματα τη στιγμή που η όλη χημική ισορροπία σημαντικών διαβιβαστών βρίσκεται σε πλήρη αναστάτωση... Σίγουρα η παράλληλη συμβολή είναι σημαντική....Ρώτα και εμένα που 8 χρόνια πέρνω seroxat και παρόλο τις όποιες μικρές διακυμάνσεις δεν χρειάστηκα περέμβαση ψυχίατρου , παρά μόνο, πριν 8 χρόνια που τον επισκέφτηκα........