Έντονο πρόβλημα σε γάμο με παιδί...
Ο αδερφός μου παντρεύτηκε πριν από 5 μήνες περίπου. Θα μπορούσα να πω ότι επρόκειτο για ένα μάλλον αναγκαστικό γάμο μιας και υπήρχε θέμα εγκυμοσύνης. Μετά από αρκετό καιρό μας αποκάλυψε διάφορα απίστευτα πράγματα που συνέβαιναν μέσα στο σπίτι. Η σύζυγος σε κρίσεις υστερίας έσπαγε ότι έβρισκε, έβριζε και το χειρότερο πολλές φορές μπροστά στο παιδί.
Από τις μετέπειτα συζητήσεις που είχαμε κατάλαβα ότι δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος ή κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα, μιας και οι αφορμές ήταν πολλές και διαφορετικές κάθε φορά. Χωρίς να είμαι ειδικός διακινδυνεύω να πω ότι η βασική αιτία είναι η ψυχοπαθολογική της προσωπικότητα. Από την πρώτη στιγμή που την είδα, τόσο εγώ όσο και η σύζυγος μου, διακρίναμε μια ασυνήθιστη αμηχανία, ανησυχία, ένα υπερβολικό άγχος.
Τις τελευταίες εβδομάδες, όσο προχωρούν οι συζητήσεις, οι λεπτομέρειες είναι και πιο εφιαλτικές: βάζει τις φωνές στο βρέφος όταν αυτό κλαίει, ξεχνά να το ταΐσει, όταν δεν τρώει εκνευρίζεται και το φωνάζει, έρχεται σε αμόκ βρίζοντας ασύστολα όλους για απίστευτους λόγους, ακόμη και εμένα που με έχει δει τυπικά δύο με τρεις φορές (ευτυχώς μένω αρκετά μακριά). Παρακολουθείται από ψυχολόγο εδώ και οκτώ χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι αν και η κατάσταση είναι κάτι παραπάνω από προφανής, δεν θέλω να πιέσω τον αδερφό μου προς μια συγκεκριμένη απόφαση (αν και η απόφαση είναι μονόδρομος). Θα ήθελα να αποφασίσει μόνος του. Είναι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση και τον συμβούλεψα να δει άμεσα κάποιον ειδικό, θεωρώντας ότι θα τον καθοδηγήσει πιο ομαλά και πιο σωστά.
Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει στην περίπτωση του διαζυγίου. Δυστυχώς η κοπέλα δεν φαίνεται ικανή να μεγαλώσει ένα μωρό. Αν και το σωστό θα ήταν να είναι με τη μητέρα του δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο. Η κατάσταση είναι τόσο ξεκάθαρη που έχω την εντύπωση ότι σε περίπτωση δικαστηρίου θα έχουμε θέματα. Ο αδερφός μου πονά για το παιδί του και θεωρεί ότι (αν και δουλεύει πολλές ώρες την ημέρα) θα μπορέσει να το μεγαλώσει μόνος του.
Όσον αφορά εμένα, η κατάσταση αυτή με έχει φέρει στα πρόθυρα καταθλιπτικών επεισοδίων. Τον ακούω, προσπαθώ να τον βοηθήσω, αλλά δεν μπορώ να αποστασιοποιηθώ από το πρόβλημα του. Μπαίνω μέσα σε αυτό (το κάνω και σε άλλες περιπτώσεις) με αποτέλεσμα να καταβάλλομαι, πολλές φορές περισσότερο και από τον παθόντα. Το μοίρασμα ήταν κάτι που με βοήθησε να απεμπλακώ την τελευταία φορά που συνέβη. Η εξομολόγηση (πέρα από τη θεραπεία) σε δύο τρεις καλούς φίλους βοήθησε αρκετά. Απλά, θα ήθελα να παρακολουθώ από μεγαλύτερη απόσταση μιας και πιστεύω ότι έτσι μπορώ να βοηθήσω τόσο εμένα όσο και αυτόν.
Ποια είναι η άποψη σας (ότι μπορείτε να καταλάβετε από τα λίγα που έγραψα); Με απασχολούν ιδιαίτερα τα του διαζυγίου και πως μπορεί να διευθετηθεί η κατάσταση με το παιδί…
