Ταυτιση................

Καλησπέρα σας.Ειμαι καινούργιο μελος,μολις τωρα γραφτηκα.Βασικα διαβασα εχθες μερικα posts και για να είμαι ειλικρινης συγκινηθηκα ,γιατι μαλλον ταυτιστηκα με πολλα απο αυτα που διαβασα και ετσι ενιωσα την αναγκη να ανηκω καπου.............Κανω γυρω στα 6 χρονια ψυχοθεραπεια σπαστα λογω επαγγελματικων υποχρεωσεων και η διαγνωση ειναι οριακη διαταραχη προσωπικοτητας με μπολικα συπτωματα καταθλιψης,αγχους,φοβιων και αλλα.........Αυτο που με απασχολει ειναι το αποτελεσμα του παραπανω νοσηματος και η δυσκολια που αυτο φερνει στην καθημερινοτητα μου.Τον τελευταιο καιρο πηρα μια αποφαση και ενω μισουσα την ιδεα της φαρμακοληψιας εκανα ενα μικρο βημα πισω και ξεκινησα το βαλσαμοχορτο το οποιο ειναι αντικαταθλιπτικο για ηπια μεχρι μετρια καταθλιψη.Ο λογος ηταν γιατι παρολοη την δουλεια που ειχα κανει με εμενα υπηρχαν ημερες(υπαρχουν και σημερα)οπου τα ποδια δεν με κρατουσαν ορθιο,αισθανομουνα κουρασμενος χωρις να εχω κανει το παραμικρο,κακη διαθεση,αρνητικες σκεψεις πριν ακομα ξυπνησω και ενα μαυρο σεντονι να με καλυπτει και ολα αυτα χωρις να υπαρχει καποια αρνητικη συγκυρια.Δυσκολια στις σχεσεις,φοβος για τον πολυ κοσμο,μοναξια με τον λιγο κοσμο,δυσκολια στις ερωτικες σχεσεις πως να εξηγησω και τι να πω,ενοχη ντροπη για αυτο που μου συμβαινει αλλα πανω απο ολα ενοχη και ενα δριμυ κατηγορω και ενας θυμος απιστευτος.Αναγκαστηκα να δικοψω μια ερωτικη σχεση που διατηρουσα γιατι πραγματικα κουραστηκα να απολογουμαι και ετσι πορευομαι και σημερα.Απλα δεν μπορω να εχω απαιτησεις απο μενα οταν η μερα βγαινει με δυσκολια και αυτο με γονατιζει χανω την αισιοδοξια μου και την πιστη μου.Το εν λογω φαρμακο εχει φερει καποια αποτελεσματα πραγματι υπαρχουν θετικες στιγμες μες στην ημερα και αυτο με κανει λιγο αισιοδοξο.
Αυτα τα λιγα απο εμενα.......

Δεν είδες κάποια βελτίωση από τότε που ξεκίνησες τη ψυχοθεραπεία;
Μήπως η χαμηλή αυτοεκτίμηση δε σε αφήνει να προχωρήσεις;
Όλα αυτά τα αρνητικά που λες ότι σκέφτεσαι έχεις αποδείξεις ότι ισχύουν και στην πραγματικότητα ή μήπως είναι δημιουργήματα της φαντασίας σου;
Με τη ψυχοθεραπεία δε ξεκίνησες από κάπου, δηλ. από τα απλά και μετά πάμε στα πιο δύσκολα;
Πόσο πιστεύεις ότι προσπάθησες; Μήπως η θεραπεία σου έδωσε τα κατάλληλα «εφόδια » αλλά εσύ δεν τα αξιοποίησες στο βαθμό που θα πρεπε;
Πάντως αυτό που περνάς δε φαίνεται να ναι αποτέλεσμα κάποιας τραυματικής εμπειρίας αλλά μια σταση ζωής με βαθιές ρίζες στο παρελθόν σου.

Αγαπητε Γιαννη πολλες οι ερωτησεις και ενδιαφερουσες και θα προσπαθησω να απαντησω.Προερχομαι απο μια οικογενεια με σοβαρα προβληματα ψυχοπαθολογιας και τον ενα απο τους δυο γονεις με προβλημα αλκοολισμου που δεν το παραδεχτηκε ποτε και που ηταν απων κατα διαστηματα.Και εγω ετσι πιστευα οτι απλα δεν ημουν αρκετα αισιοδοξος γενικα στην ζωη μου και τα πραγματα θα φτιαχναν απο τον πρωτο χρονο θεραπειας.Μετα ανακαλυψα οτι εχω απωθησει απο την μνημη μου σκηνες και εικονες απο την παιδικη μου ζωη γιατι απλα δεν αντεχα να τις βιωσω και λογικο ειναι οταν εισαι 8,9,10 χρονων.Πολλες φορες αν οχι ολες κουβαλαμε πραγματα που αγνοουμε ουσιαστικα την υπαρξη τους και που μας τα εχουνε κληροδοτησει απο παλια.Και αυτα βγαινουνε σε ολες τις συμπεριφορες μας και στις σχεσεις μας με τον εαυτο μας και τους αλλους.Η ψυχοθεραπεια με εχει βοηθησει στο κομματι να αρχισω να βιωνω επιτελους και οχι να σκεφτομαι δηλαδη να αισθανομαι γιατι εχω ειχα παγωσει,επισης με βοηθησε να γνωρισω τον εαυτο μου και να ερμηνεψω τις συμπεριφορες μου για να μπορω να εχω σχεσεις με τους σημαντικους αλλους.Απλως τωρα τρομαζω με τα συναισθηματα μου καμια φορα οταν ειναι πολυ εντονα και ειδικα με τον θυμο μου.Και ναι εχω χαμηλη αυτοπεποιθηση αλλα και ηψηλη αυτοεκτιμηση και εκει το χανω και παιζω πανω στο οριο και χανεται η μπαλα.
Οι αρνητικες σκεψεις δεν συνεπαγεται οτι ειναι και αληθινες αλλα αν εχεις το διαολο μεσα στο κεφαλι σου και σου λεει ολη την ημερα διαφορα την ακους πιστεψε με...Προσπαθω να μην σκεφτομαι πολυ και προσπαθω ιδιαιτερα.Γενικα το παλευω και στην δουλεια οταν ειμαι(τωρα κανω διακοπες)και με τις σχεσεις απλως κουραζομαι γρηγορα γιατι βαζω πολυ στενα ορια στους αλλους και ειμαι στην τσιτα.....χαλαρωνω ευκολα και δεν εμπιστευομαι ευκολα.Αυτα απο εμενα

Είναι τα τραύματα από ένα προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον, από παιδική ηλικία, δηλαδή από την ηλικία που εύκολα αφομιώνεις είτε το καλό είτε το στραβό. Και τα τραύματα αυτά μπορεί να μην είναι μεμονομένες εμπειρίες αλλά ένας τρόπος ζωής ολόκληρος!.
Με όλα τα αρνητικά συναισθήματα και τις σκέψεις που δημιουργούν τα οποία σε ακολουθοούν μετά στη ζωή σου σε κάθε συμπεριφορά σου σε κάθε στιγμή. Αυτά είναι που σου στερούν τις όμορφες στιγμές στη ζωή γιατί κάποτε κάποιοι δεν ήταν όπως θα πρεπε να ναι μαζί σου.
Και όταν συνηδητοποιείς ότι κάτι δεν παέι καλά, απ εκεί ξεκινά ο δύσκολος αγώνας να τα ξεπεράσεις. Και δεν είναι τόσο εύκολο κανείς να τα ξεπεράσει. Θέλει πολλή θέληση και κουράγιο. Να παθαίνεις γκάφες, να χεις αποτυχίες στο δρόμο αυτό αλλά να μην τα βάζεις κάτω.

Καλά,ήσουν αρκετά διεισδυτικός όσον αφορά την περιγραφή σου και την αυτοπαρατήρηση.Αυτό μπορείς να το εκμεταλλευτείς,αρκεί να μην το κάνεις με διάθεση αυτοτιμωρητική,αλλά απελευθερωτική.Δηλαδή,με μαθαίνω για να με πάω κάπου,να με φτάσω κάπου,άρα έχω στόχο και έχω θέσει και κάποια πράγματα ως σημάδια στην πορεία μου,που τα τσεκάρω,να δω αν είμαι σε πορεία σωστή.Μήπως λοξοδρομώ και το χάνω;Mήπως με δικαιολογώ παραπάνω απ'ό,τι δικαιούμαι;Μήπως είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου,υπέρμετρα δλδ;
To ότι δεν υπάρχει αρνητική συγκυρία δε λέει τίποτε.Ο εαυτός μας ξέρει πολύ καλά πότε είμαστε οκ και πότε κάτι φταίει.Και μας δίνει τα δικά του,σοφά μηνύματα.Να τον ακούμε,να μην του λέμε"δε σου φταίει τίποτε,σκάσε".Φυσικά και φταίει.Αλλιώς θα ήσουν ήρεμος και ευτυχισμένος.Δεν το χάνεις το παιχνίδι,εφόσον υπάρχεις,είσαι ζωντανός,έχεις την ευκαιρία να ανακαλύψεις τι σε οδηγεί σε αδιέξοδα προσωπικά.Και να επαναξιολογήσεις,να διορθώσεις,να επέμβεις.

Σημερα εβαλα ενα εκτακτο ατομικο μετα απο ολα αυτα.Καταλαβα επισης ποσο μου εχει λειψει η ομαδα μου διαβαζοντας και τους δυο σας.Εχω την αισθηση οτι τριγυριζω κατι που ουσιαστικα μαλλον το φοβαμαι ειναι σαν να βαζω το ποδι μου στο νερο να κρυωνω και να το βγαζω αμεσως γιατι δεν το αντεχω.Και αυτο μαλλον μου βγαζει μια αναβλητικοτητα στο να παρω αποφασεις.Δεν παω μπροστα ουτε και πισω στεκομαι σε ενα σημειο με την διαφορα ολα τα υπολοιπα γυρω κινουνται με ταχυτητα και εγω παρατηρητης να βλεπω τα τραινα να περνανε και να περνανε........Νιωθω μια αμηχανια με ολο αυτο δεν ξερω και σιγουρα αυτο που με φοβιζει ειναι η ευθυνη της επιλογης πια.Μετα απο τοσο κοπο να αυτονομηθω συναισθηματικα τωρα πια δεν ξερω τι να το κανω ολο αυτο.Εχω φαει πολυ χρονο να αναλυω τις σχεσεις μου με το παρελθον και την οικογενεια μου και τωρα οπου επιτελους τα χω καταφερει σε καποιο βαθμο επιθυμω μαλλον διακαως να επιστρεψω πισω.Γιατι το προβλημα ειναι οτι αφου πεταξεις την σαβουρα πρεπει να γεμισεις το κενο με κατι αλλο καινουργιο ετσι ειναι τα πραγματα και αυτο ειναι το σταδιο της ωριμανσης που τωρα μοιαζει βουνο.Παλινδρομησεις και υποτροπες υπηρχαν και θα υπαρχουν,μερικες φορες το παλιο ειναι πολυ δυνατο μεσα μου δυστυχως.Ευχαριστω και τους δυο σας για την επικοινωνια το ειχα αναγκη...

α,κατάλαβα.είσαι σε σημείο καμπής,διερωτάσαι αν θα πας μπροστά ή πίσω.Ε,τι το συζητάς,μπροστά λέμε!Eμπρός δια της λόγχης που έγραφε ένας συγγραφέας σε κάποιο του μυθιστόρημα.Bουρ και τό'φαγες!Μη σε πιέζεις,όλα όσα έμαθες θα τα χρησιμοποιήσεις εν καιρώ.Συνήθως χρειάζεται και ένα διάστημα να"κατακάτσουν"όλα τα συμπεράσματα,να τα χωνέψουμε που λέμε και μετά να τα εφαρμόζουμε λίγο λίγο,μέχρι να μας βγαίνουν αυτόματα.Αν έκανες τόση δουλειά με τον εαυτό σου,φυσικά και δεν την έκανες τσάμπα.όμως μη σε βάζεις κάτω και σε διατάζεις τώρα,τώρα,η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρααα,καλύτερα σιγά και σταθερά,παρά βιαστικά και άρτσι μπούρτσι.Το κενό θα γεμίσει όσο τοποθετείς νέες σχέσεις,νέες ανακαλύψεις,όσο βάζεις νέους όρους,βασισμένους στη γνώση που έφτιαξες.Σου εύχομαι τα καλύτερα.:)

Ax οι προσδοκιες ποσο υπουλες μπορει να ειναι.Εχω προσδοκιες πολλες και βιαζομαι καλα τα λες τα ιδια μου λεει και ο θεραπευτης(χθες)και επισης ο χρονος ειναι σχετικος για ολους τους ανθρωπους και συγκεκριμενος για τον καθενα μας ξεχωριστα.Αλλαξα αυτο κατσε τωρα να αλλαξω και το αλλο και το αλλο και τελικα καπου στο δρομο το εχασα και μαλλον πηγα να γινω κατι αλλο.Μαλλον πιστεψα οτι θα γινω καποιος αλλος καλυτερος απο αυτο που ειμαι σημερα και μαλλον βαλθηκα να με αλλαξω ενω η ουσια ειναι μαλλον στην αυτοαποδοχη και στην αγαπη για τον ευατο μου.Τωρα που το σκεφτομαι γιατι να αλλαξω τοσο πολυ αραγε τι να εξυπηρετει ολο αυτο?Ισως για να μην αισθανομαι αυτα που αισθανομαι σημερα δεν ξερω ειλικρινα.Και στο τελος κουραστηκα μ ολα αυτα και εκει καπου αρχισε η παλινδρομηση.Ειναι σαν τρεχεις σε μια κουρσα να κοβεις το νημα αλλα να μην εχεις δυναμη να ανεβεις στο βαθρο.Επιτελους αρχιζω και μαλακωνω καλο ειναι αυτο.Χαιρομαι που μπορω και γραφω παλι μου ειχε λειψει και αυτο..........Αυτα απο εμενα σε ευχαριστω για τις ευχες και ανταποδιδω ως επισης.

Ανεμε,

καλως ηρθες:)

Κράτησα την διάρκεια της ψυχοθεραπευτικης διαδικασιας που ακολουθεις σε συνδιασμο με τα οσα εντοπιζεις στο παρον μα κι οσα αφησες να βγουν απο μια δυσκολη, θαμμενη παιδικη ηλικια (το δεδομενο του αλκοολισμου που αναφερεις ειναι οντως πολυ σκληρο). Προσεξα οσα παρατηρεις σε ολη σου συμπεριφορα κ χαρακτηρα κ μοιαζει να εχεις κανει πραγματα, να χεις προχωρησει κ να χεις συνειδητοποιησει πολλα. Ολα αυτα, θελουν θαρρος, τολμη κ εναν βαθμο ωριμοτητας, ενηλικιωσης ουσιαστικης. Σημαδι βελτιωσης κ προοδου ειναι η συνειδητοποιηση των οριων μας. Το να μπορεσουμε να αποδεχτουμε οτι δεν ειμαστε υπεράνθρωποι κ οχι για ολα. Ετσι, τη ληψη φαρμακου, οταν νιωθεις οτι δεν αντεχεις ή δεν μπορεις να τα βγαλεις περα, προσωπικα δεν την βλεπω ως ενα βημα πισω, αλλα μαλλον σαν προσπάθεια υποστηρικτικης ενισχυσης στον εαυτο σου.

Το οτι εφτασες μεχρι εδω, το να μπορεις να διακρινεις τις αδυναμιες ή τις οποιες ελλειψεις σου, μην το υποτιμας λοιπον θεωρωντας το αυτονοητο, μετα την θεραπεια. Δεν ειναι τιποτα δεδομενο. Μα νομιζω, πώς ολοι μας εχουμε την προσδοκια μετα το τελος της θεραπειας να γινουμε ο "τελειος" ανθρωπος, με τις "τελειες" αντιδρασεις, απολυτως ισορροπημενες, χωρις εντασεις πονου, χωρις το οποιο "αρνητικο" συναισθημα να μας καταβάλει...κ χωρις καμια αμφιβολια ή απορια μεσα μας. Ξεχνώντας απο ποιο σημειο κ πώς ξεκινησαμε την προσπάθεια για κάτι καλυτερο, πιο συνειδητοποιημενα.

Ετσι θα σου λεγα, οτι τώρα που αρχιζεις κ ξεπαγωνεις συναισθηματα, που αφηνεις να βγουν στην επιφανεια, μπορει να νιωθεις μετέωρος, αμηχανος...αφου μαλλον δεν ξερεις πώς να αντιδρασεις κ πώς να διαχειριστεις κατι που μεχρι τωρα κρατουσες μακρυα. Οποτε, μπροστα στον φοβο του αγνωστου, στο ξεσπασμα του θυμου να σε κατακλυζει, στην εμφανιση αλλων θαμμενων συναισθηματων ειναι λογικο να θες να τρεξεις πισω πάλι στα γνωριμα, εκει που τουλάχιστον ξερεις πώς ειναι. Αυτο το μπρος-πισω, το πανω-κατω χρειαζεται ομως. Μεχρι να βρεις το δικο σου σημειο ασφάλειας. Ή μαλλον το νεο δικο σου σημειο ισορροπιας. Κ χωρις δοκιμες δεν γινεται.

Το να αφηνεις το συναισθημα να ξεπαγωνει δινοντας του χωρο κ απομακρυνοντας την αναλυση, ξερω πώς ειναι δυσκολο. Οπως κ το οτι η δυναμη του παλιου κ της συνηθειας ειναι κατι που την γνωριζεις καλα. Η γνωριμια με τις αγνωστες πλευρες του εαυτου μας ειναι πιο δυσκολη, μα πιστευω πώς αν εφτασες μεχρι εδω ξερεις βαθια μεσα σου πώς αξιζει τον κοπο να συνεχισεις να ψαχνεις. Κ πώς τωρα οι προκλησεις ειναι μπροστα σου, αφου ξερεις τί εχεις αφησει πισω σου. Οπως κ το οτι το πισω ειναι πολυ κοντα. Ομως τωρα οι επιλογες ειναι πιο συνειδητες. Και νομιζω πώς αυτο κανει την διαφορα στο τωρα σε σχεση με το παρελθον.

Θα σου ευχηθω να βρεις τη δυναμη να ανεβεις στο βάθρο:) αλλα κ να σου πω οτι μπορει κ να χεις ανεβει κ να μην το χεις συνειδητοποιησει σε καποιους τομεις.

Κ πάλι καλως μας ηρθες!

Καλως σας βρηκα

Ξερεις εγω θεωρω παρολα τα χρονια της θεραπειας μου οτι δεν εχω τελειωσει με αυτο χωρις να σημαινει οτι ειμαι κρεμασμενος η γατζωμενος απο τον θεραπευτη μου.Στην αρχη ελεγα αντε ποσο να μου παρει κανα χρονο δυο νταξει σημερα αισιως εχω κλεισει 6 και παω στα 7.Πολλες φορες εχω αναρωτηθει αν τελικα μου χρειαζεται η οχι αν το εχω παρακανει αν κρυβομαι πισω απο την ταμπελα του θεραπευομενου κ.α.Εχω συγκρουστει μαζι του σφοδρα αλλα δεν εχω εγκαταλειψει μεχρι και σημερα και τον εχω υπερεκτιμησει και τον εχω ακυρωσει αλλες φορες παντελως.Τις φορες που εχω αισθανθει οτι δεν δουλευει μαζι του εχω σκεφτει να παω αλλου η εχω παρει αποσταση χρονου.Εχουμε μια ανθρωπινη σχεση με τα καλα της και τα κακα της.Αν με ρωταγες στην αρχη τι προσδοκας απο την θεραπευτικη σχεση θα σου ελεγα να τελιωσει οσο πιο γρηγορα γινεται με τις αλλαγες στην ζωη μου που επιθυμω<<να γινω καλα>>.Σημερα το πραγμα εχει παει αλλου εκει οπου δεν το περιμενα.Δεν ξερω αν εχω γινει καλα και αν γινω ποτε το θεμα ειναι οτι με ανθρωπο εγω πρωτη φορα εχω προσπαθησει τοσο πολυ να βγαλω ακρη και δεν ειναι καθολου ευκολος ανθρωπος οπως και εγω.Παρολο που ηθελα να αιωρειται σα βουδας εκινος ειναι ατελης καιανθρωπος οπως και εγω.Η αρωστια μου να μην δεχομαι τις ατελειες του αλλου και να προσδοκω την τελειοτητα.Εχουν υπαρξει φορες που ηθελα να τον σκοτωσω που τα ματια μου γυριζαν αναποδα και ομως εγω εκει δεν εκανα πισω.Για μενα αυτη ειναι η θεραπεια να μην την κοπαναω απο τις σχεσεις μου να δεχομαι την ατελεια του αλλου και να μπορω να παιρνω και την ευθυνη να το λεω χωρις να φοβαμαι τις συναπειες,να γνωριζω οτι ολα αρχιζουν και τελειωνουν,οτι τιποτε δεν ειναι δεδομενο και οτι οι σχεσεις αξιολογουνται και επαναπροσδιοριζονται ακομα και μεσα απο την συγκρουση και ολα αυτα να τα βιωνω μεσα απο την θεραπευτικη μου σχεση.Απαιτηση οχι προσδοκια απο τον αλλο να μην κανει λαθη μαζι μου.Πολυ σκληρος και ακαμπτος...................
Μου κεντρισες ενα πολυ ιδιαιτερο κομματι και σε ευχαριστω για αυτο.....

Τα οσα γραφεις, οι προβληματισμοι σου μοιαζουν πολυ με τους δικους μου ιδιαιτερα αυτη την εποχη. Οπως κ να χει, πιστευω πώς η σχεση που αναπτυσσουμε μεσα στην θεραπεια μοιαζει πολυ κ εχει πολλα χαρακτηριστικα των σχεσεων εκτος θεραπειας. Κι ειναι ενας πολυ καλος καθρεφτης του τι στο καλο κανουμε στραβο ή και καλο. Νομιζω οτι εκει μεσα, μπορουμε να δουμε πιο καθαρα κ με μεγαλυτερη ασφαλεια τα λαθη ή τις αδυναμιες μας. Το οτι τολμας κ πειραματιζεσαι, προσπαθωντας να αλλαξεις την μορφη των σχεσεων που αναπτυσσεις, αποδεχομενος τα λαθη του αλλου, εστω κ δυσκολα...σιγουρα δεν ειναι ευκολο. Τελικα ισως η ακαμψια σου να περιοριζεται:) κ να αναγνωριζεις κ αλλες δυνατοτητες που δεν ηξερες οτι μπορεις να εχεις. Προσπαθω κι εγω για κατι αναλογο.

Ναι, η συγκρουση οταν γινεται τοσο τιμια κ καθαρα οσο περιγραφεις, μαλλον πιο κοντα μας φερνει, παρα μακρυα.