Η δύναμη της σκέψης και ο Θεός.

Πάντα η φοβίες μου ήταν σε σχέση με τον θάνατο. Μην πάθουν κάτι οι δικοί μου ή μήπως κάτι πάθω εγώ. Πριν ένα μήνα έχασα τον μπαμπά μου. Το πήρα πάρα πολύ ψύχραιμα και τα καταφαίρνω μια χαρά. Απο τότε όμως φοβάμαι μήπως ό,τι σκέφτομαι συμβαίνει. Επειδή πάντα φοβόμουν μήν πάθουν κάτι οι δικοί μου και ανάμεσα τους και ο μπαμπάς μου μήπως έγινε γιατί το σκέφτόμουν. Ακόμη σκέφτομαι μήπως με τιμωρεί ο θεός για κάτι. Πάντα θεωρούσα πως η τιμωρία μου αν είχα κάνει κάτι ήταν οι φοβίες μου, οι κατάθλιψη που βίωσα και οι βασανιστικές στιγμές. Τώρα σκέφτομαι μήπως υπάρχει μια συνεχείς τιμωρία και αυτό με τρελένει. Καθημερινά παθαίνω μικρές κρίσεις πανικού και σκέφτομαι μήπως φταίω εγώ. Ποιά είναι η γνώμη σας; Απο την άλλη σκέφτομαι και πολλά πράγματα θετικά που θέλω να μου συμβούν και μάλιστα έντονα και αυτά αλλά δεν συμβαίνουν. Δεν μπορεί η σκέψη να είναι τόσο επιλεκτική και να έχει δύναμη μόνο στα αρνητικά αλλά εγώ βασανίζομαι!!!

Καταρχήν τα θερμά μου συλλυπητήρια για το μπαμπά σου. Λυπάμαι πολύ και εύχομαι να ζήσετε να τον θυμάστε.
Αυτός που σε τιμωρεί δεν είναι ο Θεός αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός. Έχω την αίσθηση ότι το ΄θάνατο του μπαμπά σου τον βίωσες ψύχραιμα γιατί στην ουσία είχες προετοιμάσει τον εαυτό σου για ένα τέτοιο ενδεχόμενο μέσω των φοβιών σου σχετικά με το θάνατο. Με την επίμονη σκέψη σου πάνω στο θέμα αυτό ήταν ουσιαστικά σα να περίμενες ένα τέτοιο ενδεχόμενο και απλά να εκπληρώθηκαν οι προφητείες σου. Και επειδή είχες αυτή την εμονή αισθάνεσαι ότι έχεις εσύ αποκλειστικά την ευθύνη για ότι έγινε. Δε ξέρω μήπως ο φόβος σου να αφήσεις τον εαυτό σου να θρηνήσει και να στεναχωρηθεί έχει επικαλυφθεί με έναν άλλο πιο βασανιστικό φόβο, αυτόν της προσωπικής ευθύνης για ότι άσχημο συμβαίνει;
Στη ζωή μας συμβαίνουν άσχημα και όμορφα πράγματα. Ως ανθρώπινα πλάσματα με αδυναμίες έχουμε την τάση συχνά να μένουμε στα άσχημα επειδή πονάνε περισσότερο και να παρακάμπτουμε τα όμορφα. Σιγουρα σου συμβαίνουν και όμορφα πράγματα αλλά ίσως τους δίνεις μικρή σημασία.
Ο φόβος του θανάτου πάντως είναι ένας ΄φόβος που τον ακούω από πολλά ατομα και ίσως μια επαφή με ένα ψυχολόγο να σε βοηθούσε να ξεμπλοκάρεις και να βρεις τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους αυτοτιμωρείσαι. Σίγουρα κάτι υπάρχει πίσω από το φόβο αυτό και αν τον βρεις πιστεύω ότι θα λυτρωθείς.

Prasiniklosti, γεια σου.

Λυπάμαι για την απώλειά σου. Διαβάζοντας τα όσα έγραψες ήθελα να σου γράψω πιο πολύ γιατί και εγώ έχασα τον πατέρα μου μέσα στη χρονιά αυτή. Καταλαβαίνω πως το γεγονός είναι πολύ πρόσφατο και τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση ένα μήνα μετά την κηδεία ήμουν ακόμα μουδιασμένη. Δεν μπορούσα όχι μόνο να μιλήσω για τα συναισθήματά μου, αλλά δεν μπορούσα καλά καλά να αναγνωρίσω αυτό το λίγο που επέτρεπα στον εαυτό μου να νιώσει. Ήταν σαν να είχε κατασκευάσει το σύστημά μου διάφορα φίλτρα και μηχανισμούς άμυνας που με απομάκρυναν πεισματικά από το να συνειδητοποιήσω το γεγονός. Είναι και η άρνηση μέσα στη διαδικασία του πένθους.

Μπορώ να καταλάβω την ενοχή που νιώθεις. Κι εγώ με τη σειρά μου σκέφτηκα πολλές φορές πως ίσως να μπορούσα να είχα κάνει κάτι για να αποτρέψω το χαμό του πατέρα μου. Ένας υποθετικός λόγος αγνώστου βαθμού είχε αρχίσει να απλώνει ρίζες μέσα στο μυαλό μου. Αν είχε γίνει αυτό;.. Αν είχα προβλέψει το άλλο;.. Αν είχα επέμβει με κάποιο τρόπο;.. Μήπως φταίω που δεν έκανα εκείνο;
Όμως η αλήθεια είναι πως δεν προκάλεσες εσύ το θάνατο του πατέρα σου και δεν φταις εσύ για αυτό που συνέβη. Γιατί ο θάνατος απλώς συμβαίνει. Και συμβαίνει κάποτε σε όλους ανεξαιρέτως. Είναι ένα κομμάτι της ζωής, όπως και άλλα, και σε αυτά τα κομμάτια της ζωής είναι καλό -αν και δύσκολο- να αποδεχθούμε πως δεν έχουμε τον έλεγχο. Είναι πέρα από τον έλεγχό μας.

Ο φόβος του θανάτου (είτε του δικού μας είτε των αγαπημένων μας προσώπων) είναι σα σπόρος που θαρρείς και φυτεύτηκε μέσα μας από τη στιγμή που υπάρχουμε. Καθώς μεγαλώνουμε βλασταίνει κι αυτός μαζί μας, απλώνει κλαδιά μέσα μας και είναι πολλές οι φορές που, αν αντέξουμε να σηκώσουμε πολλά και διαδοχικά στρώματα από φύλλα, θα βρούμε αυτόν ακριβώς το φόβο να λουφάζει από κάτω.

Το μυαλό μας συχνά φλυαρεί και όταν χανόμαστε στην αλφαβήτα του συνήθως δεν μπορούμε να νιώσουμε. Σαφώς και αγκαλιάζουμε τη διαδικασία θετικής σκέψης, την προσπάθεια να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να πιστέψουμε σε αυτόν.

Μετά τη δική μου απώλεια ένιωσα κι εγώ, εκτός από ενοχή, θυμό, εγκατάλειψη, ανασφάλεια, πανικό, πόνο, κούραση. Ένιωθα και νιώθω ακόμα και τόσα άλλα. Όμως τα λόγια είναι λόγια. Γι' αυτό, εκτός από το να έρθεις σε επαφή με κάποιον ειδικό, θα σου προτείνω παράλληλα και αυτό που προσπάθησα να κάνω κι εγώ ενώ ο θάνατος του πατέρα μου ήταν ακόμα πολύ πρόσφατος. Προσπαθησε όσο μπορείς να μην σκέφτεσαι πολύ και κάνε πράγματα που μπορούν να σε κάνουν να αφεθείς, ακόμα και να νιώσεις καλά, είτε με τον εαυτό σου είτε με παρέα, με κάποιον άνθρωπο που τον νιώθεις δικό σου. Εσύ ξέρεις ποια είναι αυτά.

Σου εύχομαι δύναμη και κουράγιο.

ειλικρινη συλλυπητηρια για την απωλεια σας...
περα απο αυτο, αν επιλεγεις να εχεις ενοχες για τον θανατο των αλλων , ειναι φανερο οτι θελεις για καποιον λογο να βασανιζεις τον εαυτο σου γιατι δεν υπαρχει τιποτε πιο σιγουρο στην ζωη μας απο τον θανατο!!!
δηλαδη, αν εγω θεωρω τον εαυτο μου υπευθυνο για την ανατολη του ηλιου και σου λεω "καθε μερα σκεφτομαι οτι πρεπει να ανατειλει ο ηλιος αυριο, αν σταματησω μια μερα να το σκεφτομαι, δεν θα ανατειλει" θα σου φαινοταν λογικο? γιατι, το ιδιο πραγμα μας λες...

Quote:

---

Originally Posted by prasiniklosti

Πάντα η φοβίες μου ήταν σε σχέση με τον θάνατο. Μην πάθουν κάτι οι δικοί μου ή μήπως κάτι πάθω εγώ. Πριν ένα μήνα έχασα τον μπαμπά μου. Το πήρα πάρα πολύ ψύχραιμα και τα καταφαίρνω μια χαρά. Απο τότε όμως φοβάμαι μήπως ό,τι σκέφτομαι συμβαίνει. Επειδή πάντα φοβόμουν μήν πάθουν κάτι οι δικοί μου και ανάμεσα τους και ο μπαμπάς μου μήπως έγινε γιατί το σκέφτόμουν. Ακόμη σκέφτομαι μήπως με τιμωρεί ο θεός για κάτι. Πάντα θεωρούσα πως η τιμωρία μου αν είχα κάνει κάτι ήταν οι φοβίες μου, οι κατάθλιψη που βίωσα και οι βασανιστικές στιγμές. Τώρα σκέφτομαι μήπως υπάρχει μια συνεχείς τιμωρία και αυτό με τρελένει. Καθημερινά παθαίνω μικρές κρίσεις πανικού και σκέφτομαι μήπως φταίω εγώ. Ποιά είναι η γνώμη σας; Απο την άλλη σκέφτομαι και πολλά πράγματα θετικά που θέλω να μου συμβούν και μάλιστα έντονα και αυτά αλλά δεν συμβαίνουν. Δεν μπορεί η σκέψη να είναι τόσο επιλεκτική και να έχει δύναμη μόνο στα αρνητικά αλλά εγώ βασανίζομαι!!!

---

Καλημέρα,

Είναι λογικό να ανησυχείς για τους δικούς σου, όπως είναι λογικό πως κάποια στιγμή θα φύγουν από τον κόσμο αυτό, όπως όλοι μας. Είναι κάτι που δεν μπορούμε και δεν θα αποφύγουμε ποτέ. Και θα σου πω την δική μου μικρή ιστορία, ελαφρώς σχετική με την δική σου.

Ο δικός μου φόβος σχετίζεται με το ότι... «δεν έχω κλάψει ΠΟΤΕ για κανέναν». Πέθαναν ξαδέρφια μου με τα οποία ήμουν πολύ δεμένος, οι δύο παπούδες και οι δύο γιαγιάδες μου, φίλοι μου, και δεν δάκρυσα ποτέ μου. Και σε κάποια στιγμή μου καρφώθηκε η εξής ιδέα «γιατί όλοι οι άλλοι κλαίνε και εγώ όχι; κι αν π.χ. πέθαινε ο πατέρας μου; μήπως είμαι πολύ σκληρός; Μήπως δεν αγαπώ τους ανθρώπους γύρω μου όσο λέω πως τους αγαπώ; Μήπως είμαι τελείως αναίσθητος;» Φυσικά, δεν ισχύει κάτι τέτοιο, όμως η σκέψη «πέρασε» και ευτυχώς δεν της έδωσα πολύ τροφή (επεξεργαζόμενός την) και.... έφυγε. Ευτυχώς, στην πραγματικότητα, κάθε άλλο παρά αναίσθητος είμαι :P

Καλή μου κλωστή, μακάρι, ξαναλέω ΜΑΚΑΡΙ, να είχες την δύναμη να σκέφτεσαι και να πραγματοποιούνται όσα σκέφτεσαι. Ξέρεις γιατί; Γιατί εκτός των αρνητικών σκέψεων υπάρχουν και οι θετικές, και είναι τόσες πολλές. Μα τόσες πολλές. ΑΝ θέλεις δοκίμασε να επικεντρωθείς σε κάποιες θετικές και περίμενε τα αποτελέσματα.

Φαντάσου να μπορείς να σκεφθείς να γίνεις πλούσια, και με είτε ξαφνικά είτε με την πάροδο του χρόνου, η ζωή σου να γίνεται οικονομικά όλο και πιο άνετη. Σκέψου να μπορούσες να πραγματοποιήσεις τη σκέψη «θέλω να αλλάξει ο καιρός γιατί σήμερα η βροχή και η μουντή διάθεση που εκπέμπει... δεν την μπορώ, με ψυχοπλακώνει, ας βγάλει Ήλιο να βγω να περπατήσω και να χαρώ» και στα επόμενα δέκα λεπτά ο καιρός κόντρα σε όλες τις προβλέψεις να αλλάζει και τα σύννεφα να χάνονται μονομιάς!

Όσο για τον «Τιμωρό Θεό», αν πιστεύεις σε μία ανώτερη δύναμη με την ονομασία «Θεός», τότε πιθανόν να πιστεύεις και στην δημιουργία της Ζωής και των ανθρώπων από εκείνον. Εσύ, θα τιμωρούσες διαρκώς τα παιδιά σου με κατάθλιψη; Με φοβίες; Με βασανιστικές στιγμές; Με συνεχή τιμωρία; Ποιός γονιός μπορεί να αρέσκεται στην διαρκή τιμωρία του παιδιού του; Αν εσύ δε θα έκανες ποτέ όλα τα παραπάνω, που είσαι ένα ανθρώπινο όν, εκείνος που είναι Θεός γιατί να το κάνει;

Quote:

---

Originally Posted by prasiniklosti

Πάντα η φοβίες μου ήταν σε σχέση με τον θάνατο. Μην πάθουν κάτι οι δικοί μου ή μήπως κάτι πάθω εγώ. Πριν ένα μήνα έχασα τον μπαμπά μου. Το πήρα πάρα πολύ ψύχραιμα και τα καταφαίρνω μια χαρά. Απο τότε όμως φοβάμαι μήπως ό,τι σκέφτομαι συμβαίνει. Επειδή πάντα φοβόμουν μήν πάθουν κάτι οι δικοί μου και ανάμεσα τους και ο μπαμπάς μου μήπως έγινε γιατί το σκέφτόμουν. Ακόμη σκέφτομαι μήπως με τιμωρεί ο θεός για κάτι. Πάντα θεωρούσα πως η τιμωρία μου αν είχα κάνει κάτι ήταν οι φοβίες μου, οι κατάθλιψη που βίωσα και οι βασανιστικές στιγμές. Τώρα σκέφτομαι μήπως υπάρχει μια συνεχείς τιμωρία και αυτό με τρελένει. Καθημερινά παθαίνω μικρές κρίσεις πανικού και σκέφτομαι μήπως φταίω εγώ. Ποιά είναι η γνώμη σας; Απο την άλλη σκέφτομαι και πολλά πράγματα θετικά που θέλω να μου συμβούν και μάλιστα έντονα και αυτά αλλά δεν συμβαίνουν. Δεν μπορεί η σκέψη να είναι τόσο επιλεκτική και να έχει δύναμη μόνο στα αρνητικά αλλά εγώ βασανίζομαι!!!

---

ασ υποθεσουμε ρε συ κλωστη οτι μπορεισ να αλλαξεισ τα πραγματα με τη σκεψη θα υποθεσουμε ακομα οτι κι αλλοι μπορουν να το εχουν αυτο ενα μικρο ποσοστο που ωστοσο στον πλυθησμο τησ ελλαδασ βγαινουν αρκετοι ανθρωποι και σκεψου τωρα να θελεισ να αλλαξεισ τον καιρο και ενασ ακομα να θελει να αλλαξει κι αυτοσ τον καιρο τοτε ασ πουμε θα επικρατησει ο πιο δυνατοσ κι ετσι ο χαμενοσ εκεινη τη στιγμη θα ανηκει στο γκρουπ των υπολοιπων ανθρωπων που δεν μπορουν να εππηρρεασουν τα πραγματα αρα ακομα και να εχεισ αυτη την ικανοτητα δεν μπορεισ να κανεισ τα παντα.ρε γαμωτο δεν μπορω να το γραψω καλυτερα ελπιζω να καταλαβεσ τι παω να πω

Σε ευχαριστώ πολύ για την συμπαράσταση σου. Πράγματι ήμουν ψύχραιμη γιατί ήμουν προετοιμασμένη. Η αλήθεια είναι πως τα όμορφα πράγματα τα έχω στο περιθώριο. Νομίζω πως πρέπει να άρχισω να τα επεξεργάζομαι. Οσο για ειδικο πήγαίνω σε ψυχολόγο δύο χρόνια τώρα. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ αλλά η αλήθεια είναι πως έγώ δεν σταματάω να έχω τις ανησυχίες μου. Σε ευχαριστώ και πάλι. Μου έδωσε μια ώθηση για να αρχισω να σκέφτομαι θετικά.

Σε ευχαριστώ για την συμπαράσταση σου και εγώ με τη σειρά μου θέλω να σε συλληπηθώ.
Πράγματί και εγώ τώρα έχω αρχίσει να νοιώθω την απώλεια. Τώρα που πέρασαν δύο μήνες έχει αρχίσει να μου λείπει και ειδικά όσο σκέφτομαι τις μέρες των γιορτών
Καλή δύναμη και σε εσένα.
Και πάλι ευχαριστώ

Σε ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον. Και βέβαια σε κατάλαβα τι θες να πεις. Πράγματι δεν έχω τόση μεγάλη δύναμη.

Κι εγώ σε ευχαριστώ, prasiniklosti.