Καλλιτεχνικά

Στον ελεύθερο σας χρόνο με τι ασχολείστε; Εμένα μου αρέσει η ζωγραφική και η γραφή (στον υπολογιστή πλέον). Είμαι της άποψης πως η ενασχόληση με τις τέχνες ειναι όμορφο πράγμα, ποσο μαλλον για ανθρώπους που γεννήθηκαν με επιθυμία να γράψουν δυο λογάκια παραπάνω, δίχως να περιμένουν τα δισεκαττομύρια για να συνεχίζουν να ασχολούνται. Οκ δεν λέμε να πεθάνουμε και στην ψάθα αλλά σαν χόμπι δεν είναι κακό. Έχουμε μάθει σε βραβεία άγευστα και χάνουμε τη γέυση.. δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι top chef για να νιώσουν καλά τα στομάχια μας.

Μου αρεσουν πολλα πραγματα. Ενα απο αυτα που μου αρεσει ειναι να συλλεγω και να παιζω παιχνιδια στον υπολογιστη. Μου αρεσουν κυριως τα ηρεμα παιχνιδια , οχι shooter κλπ με την αδρεναλινη στα υψη και τα αντανακλαστικα σε ετοιμοτητα.
Μου αρεσουν πχ τα turn based strategy , τα rpg κλπ κλπ.
Ειναι μορφη τεχνης φανταζομαι το να ζωγραφιζεις στο πεδιο της μαχης παιρνοντας τις σωστες αποφασεις και αξιοποιωντας στο επακρο τους κανονες του εκαστοτε παιχνιδιου μεχρι να αγγιξεις την τελειοτητα:)

Οσο για λεφτα , μονο δινω χρημα για το χομπι μου δεν παιρνω λολ , αν και αν εισαι κορυφη σε μερικα αντικειμενα ερχεται και το χρημα αλλα αυτος ειναι σκοπος ζωης και πραγματι πρεπει να εχεις ταλεντο και απειρες ωρες στην διαθεση σου.

Στα νιατα μου ηθελα σαν παραδειγμα να γινω κορυφαιος στο μπιλλιαρδο , καταφερα να γινω κορυφαιος στην επαρχιακη μου πολη (πραγματικα καλος) , αλλα δεν ειχα τις ευκαιριες να συναντησω πραγματι καλους παικτες και μαιτρ του ειδους
ωστε να προχωρησω ενα βημα παρα περα και καπου τα παρατησα.
Δεν ειχα μαλλον και οτι χρειαζοταν γιατι παντα "λυγιζα" στην υπερβολικη πιεση , δεν απεδιδα τοσο καλα. Φυσικο ειναι αυτο για ολους αλλα εγω επηρεαζομουν πιο πολυ.
Τα παρατησα με το που ηρθε το ψυχωτικο επεισοδιο και μετα...

I LOVE GAMES.

Και εγώ γράφω :)

Ασχολία σταθερή τα τελευταία χρόνια. Συχνά και ανάγκη. Για μένα η γρ-αφή κλείνει μέσα της τη λέξη αφή. Είναι ο τρόπος να απλώνω το χέρι μου στον άλλο, η παλάμη που ψηλαφεί τη μέσα χώρα, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο μπορεί κάποιος να με αγγίξει. Κι εγώ πλέον μόνο στον υπολογιστή. Μερικές φορές μου λείπει το χαρτί ή η μυρωδιά από το φρεσκοξυμμένο μολύβι, αλλά η ροή με βρίσκει με τα δάχτυλα επάνω στο πληκτρολόγιο. Ποιήματα πιο συχνά, μπονζάι ιστορίες, μικρά διηγήματα κι ένα θεατρικό που λουφάζει σε κάποιο ηλεκτρονικό συρτάρι εδώ και 2-3 χρόνια.

Και τα βιβλία γεμίζουν τις ώρες μου. Ταινίες και μουσική. Παλιότερα ασχολιόμουν και με κολλάζ, ψηφιδωτό και άλλες χειροτεχνίες.. όμως παλιότερα δεν υπήρχε εμφανές πρόβλημα διάθεσης. Καμιά φορά το αποζητώ. Θυμάμαι πως ένιωθα πολύ όμορφα, τόσο δημιουργική, όταν δούλευα με τα χέρια μου. Τώρα δυσκολεύομαι να αφεθώ σε μια τέτοια διαδικασία.

Όπως και να έχει, τη φωτογραφική μηχανή μου την έχω σχεδόν πάντα μαζί μου, έστω και αυτές τις, με τον καιρό όλο και πιο λίγες, φορές που βγαίνω κάπου εκεί έξω.

crazy diamond,

γραφεις, εκφραζεσαι πολυ ομορφα:)

Σ' ευχαριστώ, Sofia :)

Κάποτε μου αρεσε πολυ ο χορος...συνεχισα με διακοπες ομως.Ωραια αισθηση παντως! Τωρα πια, ασχολουμαι με δειλα δειλα με υαλογραφια.Με απορροφα πολυ. Μπορει γυρω να γινεται χαμος κι εγω να μην καταλαβαινω τιποτα. Καποιες φορες ειναι καλο, καποιες καταστροφικο.
Προσπάθησα για φωτογραφια, μα δεν το χω:(..κριμα!

λοιπον σχετικια με τις τεχνες αναρρωτιεμαι ποσο μα ποσο εχει εφτελιστει το ανθρωπινο ταλεντο και ποσο εχει θυσιαστει η μοναδικοτητα στον βωμο του αισθηματος ασφαλειας (να αισθανονται ασφαλεια οι απατεωνες δηλαδη). απατεωνες σαφως δεν ειναι μονο οι πολιτικοι. ειμαστε ατυχοι η γενια μας τα 80σ και μετα. γεννηθηκαμε την εποχη του space rock, με τις ψευτικες κουκλες και τα πλαστικα παιχνιδακια. λοιπον προχωραω στο κειμενο που αρχισα να γραφω.

ουδεις αναντικαταστατος λενε οι πολιτικοι και πραγματι. στις μερες μας εχει εξελιχθει τοσο πολυ η τεχνολογια (τα ρομποτ ζωγραφιζουν, τραγουδανε γινονται κατοικιδια, ηθοποιοι και αλλα πολλα), η ιατρικη (αν εχεις λεφτα λενε εχεις και την υγεια σου αν δεν εχεις η φτωχεια θιελει καλοπεραση), η στρατιωτικη τεχνολογια (ο μοντερνος πολεμος δεν ειναι σπαθια και πιστολακια αλλα με ενα κουμπακι μπορει να καταστραφει μια ολοκληρη πολη απο εναν πυραυλο μοναχα...), η κατασκοπεια (μυστικο κανενα), η τρομολαγνεια (το μοντερνο ειδος εξουσιας), η ανυπαρκτη εφαρμογη του δικαιου (αν εχεις χρημα εισαι πανω απο τους νομους) και αλλα πολλα καλουδια.

τελικα ποσο λεπτη ειναι η γραμμη μεταξυ παρανοιας και λογικης; ποσο αντεχει ενας ανθρωπος να μην εξαρταται σε αυτα που εχει μαθει; ποσο κοστιζει η καθε ψυχη;

συνεχιζω σε λιγο

insect,

είναι αλήθεια πως η τέχνη σήμερα δεν είναι όπως άλλοτε. Είναι φυσικό όμως να ακολουθεί και αυτή τη ροή της γενικότερης κοινωνικής εξέλιξης. Δεν θα υποστήριζα πως έχει εκφυλιστεί, παρά πως έχει μεταλλαχθεί. Σήμερα μιλάμε για τέχνη και πολυμέσα.

Και το ταλέντο είναι μια ιδιαίτερη υπόθεση. Παλιότερα αναγνωριζόταν η αξία ενός ζωγράφου αναφορικά με τις ικανότητές του στο χρώμα και το σχέδιο. Σήμερα η ταμπέλα είναι ''εικαστικός'' και τέχνη θεωρείται ακόμα και μια εγκατάσταση που μπορεί να έχει προκύψει από σύνθεση απλών και ανακυκλώσιμων υλικών, ένα βίντεο, οτιδήποτε. Η όποια απατεωνιά νομίζω πως ενισχύεται από ένα σύστημα που αντιμετωπίζει την τέχνη ως μετοχή στο χρηματιστήριο, ως ακόμα ένα πεδίο επένδυσης, μια χρηματομηχανή.

Όσον αφορά στην τεχνολογία που αναφέρεις, έχεις δίκιο. Αυτή είναι η σύγχρονη πραγματικότητα. Θυμάμαι πως ήταν η ζωή χωρίς κινητά τηλέφωνα. Εγώ πέρασα την εφηβεία μου χωρίς sms και βιντεοκλήσεις. Με την παρέα μου είχαμε στέκια. Μπορεί να μην κανονίζαμε καν μια συντάντηση από το τηλέφωνο.

Βολεύεται εύκολα ο άνθρωπος σε κάθε ευκολία. Αποκτά νέες συνήθειες και εμμένει σε αυτές. Μπορεί να μη βλέπω τηλεόραση, αλλά το ίντερνετ είναι πια καθημερινά στη ζωή μου. Κάποιος δε, που δε γνωρίζει να χειριστεί έναν υπολογιστή σήμερα, θεωρείται αναλφάβητος. Αναφέρεις ωστόσο και αρνητικές συνέπειες της τεχνολογίας που, δυστυχώς, ισχύουν. Σα να χάνεται ο έλεγχος μας επάνω στο θέμα αυτό. Η πρόοδος και η αλλαγή ξεπερνά τις ικανότητές μας στην ομαλή προσαρμογή και εξοικείωση. Ο έλεγχος στον τομέα αυτό χάνεται και μέσα από παιχνίδια εξουσίας και κέρδους. Αυτό με την κατασκοπεία, για παράδειγμα.

Πέρα από την εξάρτηση, μας δημιουργείται και μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας, κι αυτή εύκολα κάνει τη γραμμή μεταξύ παράνοιας και λογικής ακόμα πιο λεπτή.
Σα να ξεχνάμε πια εμείς οι άνθρωποι πως δεν είμαστε άτρωτοι.