Χριστουγεννιατικη Καταθλιψη
δε ξερω ποσοι απο εδω νιωθουν ασχημα τα χριστουγεννα, εγω παντως νιωθω χαλια.
γενικα στις γιορτες χειροτερευει η κατασταση μου, και λογο μοναξιας, και λογο χαρουμενου κλιματος κι ολα.
ολοι γυρω μου μοιαζουν ευτυχισμενοι, τα παντα στολιζονται πολυχρωμα να γιορτασουν... αλλα εγω αντι να γιορτασω μαζι τους, νιωθω ακομα περισσοτερο φυλακισμενος στο προσωπικο μου Limbo, ανικανος να κανω το οτιδηποτε που θα μπορουσε να φερει χαρα. κι αν τα καταφερω, δε προκειται να νιωσω και πολλα, ειναι λες κι εχει φυγει η ψυχη απο μεσα μου, παιρνωντας μαζι καθε συναισθημα, κι αντικαθηστωντας το με κενο, απαθεια, μισος, σιχαμαρα ή θλιψη. μονιμως μπορω να πω οτι ειμαι ετσι. στεκομαι παρατηρητης ή αποφευγω τα παντα.
τις εορταστικες περιοδους (μαζι με το τελος καθε καλοκαιριου, αλλα αυτο εξαρταται αν πηγα διακοπες) κανω τις χειροτερες σκεψεις για τη ζωη μου, που φτανουν μεχρι και σε αποπειρες. εγω μπορει να μην κοβομαι, αλλα μου εχει ερθει να χτυπαω με μανια το κεφαλι μου στα πλακακια του μπανιου, μεχρι να ζαλιστω ή να ματωσω και να πεσω κατω. επισης τις ημερες που ξερω οτι προκειται να ερθουν επισκεψη συγγενεις ή γενικα κοσμος στο σπιτι, με πιανει η μισανθρωπια μου και δε θελω να τους δω, εστω να μου πουν ενα γεια. δε θελω να δω τις φατσες τους, αλλα ουτε αυτοι εμενα σ'αυτα τα χαλια. ετσι εχει τυχει να κανω πρωτοχρονια μονος μου στο παγκακι του παρκου, μεστο κρυο παρεα με τις γατες και τα αδεσποτα. οπως και φυσικα κλειδαμπαρωμενος στο δωματιο μου, με τους αλλους απ'εξω να με παρακαλανε να κοψουμε τη πιτα κλπ, μεχρι να φυγουν. κανουν σαν να ειμαι καποιο ειδος αξιοθεατου, και πρεπει να με δουν μη χασουν. οσο σκεφτομαι οτι ορισμενοι ερχονται μια φορα το χρονο (ή εχουν χρονια να ερθουν), κι εχουν να με δουν απο πριν παω γυμνασιο, αηδιαζω με το τροπο που μου μιλανε, σαν να με ξερουν ακομα.
συναισθηματα αγαπης για τον Χριστουλη στη φατνη, συμπαθειας για τα παιδακια που λενε τα καλαντα, οπως κι ευχαριστησης απο καποιον που μου εκανε δωρο, φυσικα δεν υπαρχουν! αν και πλεον ολοι συνηθιζουν να μου δινουν λεφτα, εγω προσωπικα ποτε δεν αγορασα δωρο για κανεναν! ολα μοιαζουν τοσο σπαστικα ψευτικα.
μικρος βεβαια τα χριστουγεννα ηταν η αγαπημενη μου γιορτη. λατρευα τον στολισμο στο δρομο και στο σπιτι, ανυπομονουσα να φτασουν, κι αναρωτιομουν γιατι οι ανθρωποι δε κρατανε αυτη την ατμοσφαιρα ολο το χρονο για να ειναι χαρουμενοι. τωρα πλεον δε μπορω να τα ξαναευχαριστηθω. κι οπως ολα δειχνουν, και φετος θα ειναι μια απ'τα ιδια, παλι μονος...
γι'αυτο αν καποιος εχει να προτεινει κατι, οτιδηποτε, ας το κανει, μηπως και γλυτωσουμε απ'το πολυ αρνητισμο. εστω μια ταινια, ενα βιβλιο, κατι το οποιο μπορει να μας κανει να σκεφτουμε θετικα, μπας και συνελθουμε κι αρχισουμε να ζουμε παλι ελπιζωντας.
