Η ΠΟΙΗΣΗ ΜΙΛΑΕΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ

Δεν θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια,
σαν να ‘ταν όλα ψέματα, στάχτες κι αποκαΐδια,

θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπά αέρας,
να ‘χω τον νου μου αδειανό, να ‘χω και πρίμα τον καιρό.

Δεν θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει,
δεν χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει,

θέλω να ‘ρθεις και να με βρεις, να κάτσεις να τα πούμε,
πως νοιώθουμε παράφορα, πως ζούμε έτσι αδιάφορα.

Δεν θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια,
χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια.

Θέλω να φύγεις να σωθείς, να πάψεις να γκρινιάζεις,
να ξεχαστείς στη διαδρομή, ποιος ήσουν και πως μοιάζεις,

έτσι θα σ’ αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο,
σαν μια γυναίκα μακρινή που αγάπησα πριν φύγω...

ΧΡΩΣΤΑΩ ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΖΗΣΑ

Χρωστάω όσα δεν έζησα
Μα κι όσα έχω ζήσει
Μες στην καρδιά μου ανατολή
Και στο μυαλό μου η Δύση

Τα λόγια, τα μισόλογα
Τα ρούχα τα κλεμμένα
Είναι το ψέμμα που μισώ
Γιατί θυμάμ' εσένα

Είχα μια μάνα μάγισσα
αληθινή μαγεύτρα,
με παρατσούκλι όμορφο
του έρωτα πλανεύτρα.

Μα δεν αγάπησε ποτέ,
θαρρώ ούτε κι εμένα.
"Ποτέ μη νιώσεις έρωτα
όσο αγαπάς εσένα".

Τον άνεμο λιβάνιζε
κι εκείνος σταματούσε κι όλα
τα τρένα φεύγανε
για κει που αγαπούσε.

Μα κείνος που την σκότωσε
είχε το βλέμμα ίσιο
και ξέχασα τα λόγια της
για να τον αγαπήσω.

Κάνω τις αμαρτίες μου, νάχω να μετανοιώνω
να λέω πως παραφέρομαι, μαζί μου να θυμώνω.

Μα έλα που βαρέθηκα και θέλω πια ν' αλλάξω
να γίνω άνθρωπος κι εγώ, τα σκάρτα μου να κάψω.

Να κάψω τις παρεκτροπές, ο διάολος να τις πάρει
αλλά προτού συμμορφωθώ ανοίγω ένα μπουκάλι.

Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ

Μια σκια μεσα στην νυχτα
σαν χαμενη περπαταει

μες στους δρομους τριγυριζει
κι ουτε ξερει που να παει

τα αυτοκινητα κορναρουν
για να φυγει απο την μεση

και αποτομα φρεναρουν
μπρος στις ροδες τους μην πεσει

μα η σκια δεν τους ακουει......δεν μιλαει...ουτε βλεπει
το συναισθημα του φοβου φαινεται πως δεν το εχει

δεν την νοιαζει, δεν την νοιαζει, αν την κανουν 2 κομματια
η καρδια της αιμα σταζει κι εχει δακρυα στα ματια

μια αγαπη εχει χασει...κι οσο ερχεται κοντα μου.....
πως μου μοιαζει, ..πως μου μοιαζει!!!!Μηπως ειναι η σκια μου

Μια σκια μεσα στην νυχτα, σαν το φαντασμα γυρναει
η βροχη την πιρουνιαζει, μα αστερια δεν ζηταει

δυο αλητες με μαχαιρια τρεχουν και την πλησιαζουν
τα λεφτα η την ζωη σου, να διαλειξει της φωναζουν

μα η σκια δεν τους ακουει, δεν μιλαει , ουτε βλεπει
το συναισθημα του φοβου φαινεται πως δεν το εχει

δεν την νοιαζει δεν την νοιαζει αν την κανουν δυο κομματια
η καρδια της αιμα σταζει κι εχει δακρυα στα ματια

Μια αγαπη εχει χασει, κι οσο ερχεται κοντα μου
πως μου μοιαζει, ...πως μου μοιαζει
Μηπως ειναι η σκια μου

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΣ

Σαν τότε που μας τρόμαζε το ήσυχο φεγγάρι
Σαν τότε που ματώναμε μαζί
Μόνοι σε έναν άγνωστο νεκρό πλανήτη
Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς

Μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω
Δεν έχω δύναμη μακριά να κρατηθώ
Βάζω στην άκρη το μυαλό μου νικημένο
Μέσα στις στάχτες σου διψάω να βρεθώ

Σαν τότε που μας τρόμαζε το ήσυχο φεγγάρι
Σαν τότε που ματώναμε μαζί
Μόνοι σε έναν άγνωστο νεκρό πλανήτη
Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς

OTAN O HΛΙΟΣ ΘΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ

Ακουω τη βροχη,για σενα μου μιλαει
πως χανεσαι τις νυχτες καπου στο πουθενα
εκει που δεν μιλανε για αγαπες ματωμενες
και το φεγγαρι χανεται μες τη συννεφια...

Μα δεν μπορω να αγγιξω τα ονειρα σου
με τη σιωπη μου χιλιες λεξεις να σου πω

Οταν ο ηλιος θα παψει ν ανατελλει
Ισως τοτε να παψω να σου λεω Σ αγαπω
Περπατας στα συννεφα,μαζι με τους αγγελους
και σου χαριζω της αγαπης τα φτερα
Τ αστερια τωρα σβησανε...θα φεξει οπου να ναι
Ξημερωνει τ ονειτο μου...και φευγεις μακρια

Μα δεν μπορω να αγγιξω τα ονειρα σου
με τη σιωπη μου χιλιες λεξεις να σου πω

Οταν ο ηλιος θα παψει ν ανατελλει
Ισως τοτε να παψω να σου λεω Σ αγαπω

Θελω να κανω τον πονο σου τραγουδι
να τ ακους, οταν κλαις καμια φορα
για να διωχνει ..η μουσικη τα δακρυα σου
και με τα λογια μου...να φευγει η μοναξια...

Μα δεν μπορω να αγγιξω τα ονειρα σου
με τη σιωπη μου χιλιες λεξεις να σου πω
Οταν ο ηλιος θα παψει ν ανατελλει
Ισως τοτε να παψω να σου λεω Σ αγαπώ

ΤΙ ΝΑ ΠΩ

Μάτια μου να μην φοβάσαι
Εγώ θα είμαι εδώ
Πιο πολύ να σ' αγαπάω
Πιο πολύ να με μισώ
Σ' ένα όνειρο που σβήνει
Σαν τραγούδι θα χαθείς
Θά 'ρθεις πάλι σαν αγάπη
Μα δε θά 'ναι εδώ κανείς

Τι να πω στην ερημιά μου τώρα πού 'γινε φονιάς
Τί σκοτώνει ό,τι έχει μείνει μες στη γη της λησμονιάς
Στου ονείρου την απάτη έχω αράξει στα κρυφα
Τί ζητάω απ' την αλήθεια, λίγο ψέμμα τελικά

Τί να πω μες στο σκοτάδι που φωνάζει ο καημός
Τί να γράψω στο τραγούδι που το πνίγει ένας λυγμός
Ένα βράδυ να σαλπάρω σε λιμάνια μακρινά
Τί να πω σ'αυτό το στίχο που θα σβήσει τελικά

Γεννήθηκα στο ραντεβού της νύχτας με τη μέρα
μια ζεστή Αυγουστιάτικη Δευτέρα

τα όνειρα ήταν λίγα, τα λόγια ήταν πολλά
και όλοι νιώθανε καλά.

Που το είδος θα κρατήσει και το γλέντι θα αρχίσει
τσάμπα της μάνας μου το δάκρυ είχε κυλήσει

η αγωνία της, ο πόνος, η λαχτάρα
μαζί με τις ευχές και μια κατάρα.

Που άκουσε το άστρο μου και κρύφτηκε στο φως
και από τότε είμαι τόσο μοναχός

και τα γέλια δε κρατάνε, κι οι υποσχέσεις δε μετράνε
και αυτοί που σ' αγαπάνε βλέπεις εύκολα ξεχνάνε.

Και φοβούνται να σταθούν κοντά στο χρόνο
κι από αγάπη δε μοιράζονται τον πόνο

βλέπεις το άστρο το δικό τους φωτίζει εκεί ψηλά
και έτσι όλα πάνε καλά.

ΑΛΗΤΗΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Πήρα κουράγιο και πριν προλάβω να ησυχάσω
ήπια ρουτίνα να μικρύνω να περάσω
σε ένα κόσμο καινούριο ξένο
που είναι όλα εδώ τόσο μικρά μα εγώ επιμένω.
Να 'χω τη νύχτα ένα βήμα από τη μέρα
να φωνάζω στο φεγγάρι καλημέρα
να ταξιδεύω σε καινούρια μονοπάτια
εκεί που χάνεται ο χρόνος απ' τα μάτια.

Κυνηγημένη από ένα κόκκινο φεγγάρι
και στο βάθος ένα τεράστιο μανιτάρι
να μεγαλώνει, να αφήνει σκόνη
και την ψυχή μου το κακό σαν να πλακώνει.
Τότε ένα χέρι με παίρνει πάνω
και εγώ φοβήθηκα μήπως και ήρθε η ώρα να πεθάνω
κι είπα να κλάψω, μα δε γαμιέται
έχουμε άλλο ένα κουπλέ και όποιος βαριέται
να βρει το άσπρο στον κύκλο των χρωμάτων,
ας γίνει αλήτης στη χώρα των θαυμάτων.

ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Το ξέρω είναι άτιμη η νύχτα
τη στήνει και σε βάζει στο σημάδι
τα φύλλα ανακάτωσε και ρίχτα
και πάρε μου τον πόνο μ'ένα χάδι

Το ξέρω είναι άτιμο το βράδυ
σε παίρνει και σε πάει στα χαμένα
σαν φώτα βυθισμένα στο σκοτάδι
εκείνα που ονειρεύομαι για σένα

Την πέφτεις στα βαθιά σε χάνω πάλι
δε βλέπεις δεν ακούς δε μου μιλάς
με δυο φτερά που σου 'δωσε η ζάλη
ανοίγεις το παράθυρο και πας

Ας πάει στα κομμάτια η αλήθεια
το ξέρω πως μπορείς χωρίς εμένα
μετράνε πιο πολύ απ'τη συνήθεια
εκείνα που ονειρεύομαι για σένα

Για σένα που ξεχάστηκα εδώ
χαμένος στης σιωπής σου την ηχώ
για σένα ονειρεύομαι εδώ

για σένα που ξεχάστηκα εδώ
δεμένος στο δικό σου το βυθό
για σένα ονειρεύομαι εδώ

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΡΩΤΑΣ ΕΣΥ

Κάθε βραδιά μέσα στα μπαρ
ρουφάω τα ποτά σαν θάλασσα
για κάποια ψεύτικα ματάκια καστανά
που μου 'καναν και τ' αγαπώ
και τη ζωή μου την εχάλασα
πίσω τους τρέχω μ' άδειο το μυαλό

Κάθε βραδιά μέσα στα μπαρ
καίω τον καπνό χάνω τα ίχνη σου
τα χείλη σου οινόπνευμα φτηνό
νύχτα υγρή λίγο το φως
κλείνω τον κόσμο μες στα μάτια μου
αυτή τη νύχτα στο κορμί σου ακροβατώ

Δεν είσαι έρωτας εσύ
είσαι γοργόνα είσαι θάλασσα
είσαι ένας φάρος σκοτεινός

Δεν είσαι έρωτας εσύ
είσαι ένας γολγοθάς που τράβηξα
είσαι το κάτι άλλο γενικώς

Ωραία τα ποιήματα σου mvm. συνέχισε και εγώ τουλάχιστον θα τα διαβάσω.

ΠΕΡΑΣΑΝ ΣΧΕΔΟΝ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ

Είναι αλλιώτικο να ψάχνεις
μια αγκαλιά μες στο χειμώνα
να μη βρίσκεις στα όνειρα σου
μια ήσυχη κρυψώνα
Είναι αλλιώτικο συνέχεια
να σου λείπει πάντα κάτι
Ειναι αλλιώτικο να χάνεις την αγάπη

Quote:

---

Originally Posted by insect

Ωραία τα ποιήματα σου mvm. συνέχισε και εγώ τουλάχιστον θα τα διαβάσω.

---

εισαι πολυ καλος!!!βαζω οσα με εκφραζουν!!!

αμα εχει κ αλλος στιχους ας βαλει μαρεσουνε πολυ πολυ!!!ειδηκα μερες σαν κ αυτη