Τα παράθυρα.

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει


Κ. Π. Καβάφης
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)



Καλημέρα σε όλους.

Όταν, πριν αρκετά χρόνια, διάβασα για πρώτη φορά το ποίημα αυτό δε φαντάστηκα πως κάποια στιγμή θα αποτελούσε υπενθύμιση μιας δικής μου ανομολόγητης αλήθειας , ούτε πως συχνά θα έβρισκα τον εαυτό μου να επιστρέφει ξανά και ξανά σε αυτό.

Σήμερα οι κάμαρες είναι πιο σκοτεινές από ποτέ. Κι εγώ είμαι ακόμα στο σκοτάδι. Φοβάμαι εδώ μέσα, κρυώνω, πονάω, πνίγομαι, και λέω πως δεν αντέχω. Θέλω να βρω επιτέλους τα παράθυρα αυτά γιατί, ναι, ξέρω πως υπάρχουν.

Και προσπαθώ και λέω στον εαυτό μου να μη βιάζεται. Αλλά όλο και κάπου χωλαίνω. Θυμώνω, κάποιες φορές κουράζομαι και μετά σκέφτομαι και πάλι αυτό το ''βήμα-βήμα''.

Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ είναι μήπως η παραμονή μου εδώ είναι ζήτημα βαρύτητας. Αυτή που έχει η συνήθεια και τα βολεμένα μάτια στο σκοτάδι.
Φοβάμαι πως η πίστη και η θέληση δεν έχουν ριζώσει αρκετά βαθιά και πως η αμφιβολία πάντα θα κερδίζει πόντους.

Και όσο φως και αν έρθει από έξω ξέρω πως, ουσιαστικά, πρέπει ν’ ανάψει εκείνη η μέσα λάμπα για να υπάρξει αλλαγή.

Σήμερα είναι μία από εκείνες τις μέρες.
Νιώθω πως δεν μπορώ, ή ίσως και να μη θέλω να προσπαθήσω :(

Καλημερα σου
Ομολογω πως προβληματιστηκα αν θα επρεπε να απαντησω αλλα αυτο ειναι κατι δικο μου........
Βαρυτητα,μμ δηλαδη η φυσικη δυναμη που ελκει τα αντικειμενα καποιας σχετικης μαζας στην επιφάνεια της γης.Δλδ ελκυεσαι απο μια δυναμη που σε τραβαει κατω ενω εσυ θελεις να πεταξεις?Μαλιστα ενδιαφερον τωρα μου θυμισες το αεροστατο στου οποιου το μπαλονι υπαρχει κσποιο ευγενες αεριο.Τα ευγενη αερια εχουν μικροτερο ειδικο βαρος απο τον αερα και ετσι εχουν την ταση να ανεβαινουν προς τα επανω.Τα αεροστατα επισης εχουν διαφορα βαρη δεμενα στο καδο τους για να ρυθμιζουν το υψος που πετανε.Ετσι λοιπον φαντασου οτι εισαι ενα αεροστατο τι πρεπει να κανεις?Την ταση για να πετάξεις την εχεις ε αρχιζεις και πετας βαρη τα ξεφορτωνεσαι τα αποχαιρετας τα ευχαριστεις που σε συντροφευσαν τοσο καιρο αλλα τα αφηνεις τελικα.......Ολα αυτο παιρνει καιρο δεν γινεται απο την μια στιγμη στην αλλη το ξερεις!!Και υπάρχει χωρος και για κουραση θυμο λυπη αλλα απο την αλλη υπάρχει το φως σιγα,σιγα ομως μην βιαζεσαι θα τυφλωθεις και θα θες να γυρισεις πισω.Επειδη το ταξιδι ειναι μακρυ ζησε με αυτο που εισαι σημερα και οχι να περιμενεις αυτο που θα εισαι αυριο............εμπιστευσου το μεσα σου και οχι το μυαλο σου.
<<JUST FOR TODAY>>........................................... ....................

Γεια σου, άνεμε.

Μπορεί οι λογοτεχνικές μεταφορές να εξυπηρετούν και να διευκολύνουν τη γραπτή έκφραση, ωστόσο είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και εύστοχη η δική σου προσέγγιση που εστιάζει σε μια πιο φυσική διάσταση των πραγμάτων.

Ήθελα μεταξύ άλλων να εκφράσω και μια εσωτερική σύγκρουση, την αδυναμία, άλλοτε και ενδόμυχη απροθυμία να αλλάξω συγκεκριμένες συμπεριφορές και νοοτροπίες, υιοθετημένες εδώ και χρόνια, καλά ριζωμένες μέσα, θέτοντας το εξελικτικό αυτό βήμα για μένα ως ζήτημα φωτός.
Ναι, ήταν εύστοχο το παράδειγμα με το αερόστατο, η προοπτική απαγκίστρωσης από το έδαφος και η απαλλαγή του όποιου βάρους που εμποδίζει την ανοδική πορεία.

Η ανυπομονησία έρχεται μαζί με την ορμή της θέλησης όταν αυτή φουντώνει. Έχεις δίκιο όμως, και γνωρίζω τον αργό αλλά σταθερό ρυθμό που πρέπει σε κάθε τέτοιο καινούριο βήμα. Αυτά τα βάρη είναι κολλημένα στο δέρμα επάνω σα λέπια και η δυσκολία να ξεφλουδιστούν σίγουρα δίνει χώρο σε κούραση, θυμό και λύπη -όταν αυτά αναβλύζουν από μέσα- και στην ακινησία που τα ακολουθεί.

Ναι, υπάρχουν και θα υπάρχουν τέτοιες ακίνητες μέρες. Ο δικός μου φόβος είναι μήπως υπερισχύσει η συνήθεια, η πλασματική ασφάλεια του γνώριμου-παλιού, το να παραδώσω ‘γην και ύδωρ’ στις ‘εξαρτήσεις’ μου.

Σιγά σιγά, λοιπόν, ο αποχωρισμός και ο αποχαιρετισμός του κάθε βάρους! Μπορεί σε μιαν αρχαία τραγωδία η εξέλιξη της πλοκής να συνεπάγεται την αναγνώριση και την κάθαρση που φέρνει αυτή, ωστόσο στις διεργασίες μέσα μας η αναγνώριση (του τι συμβαίνει) είναι μάλλον η αρχή, η προϋπόθεση για την όποια αλλαγή.

«Μόνο για σήμερα». Θα το κρατήσω και αυτό στο κουτί με τα πολύτιμα και θα προσπαθήσω να το θυμάμαι συχνά.

Σ’ ευχαριστώ.

crazy diamond,

ειμαι σιγουρη πως ξερεις πώς δεν ειμαστε ικανοι καθε μερα για πραγματα που ισως ειμασταν χθες ή προχθες. Αν δεν μπορεις να προσπαθησεις σημερα, τοτε μαλλον δεν χρειαζεται να το κανεις ή απλα...σημερα δεν μπορεις. Δεν ειναι αναγκαια συνθηκη το "καθε μερα, καθε στιγμη, καθε ωρα, ικανοι για τα παντα". Ασε, που αν δεν ξεκουραστεις για λιγο πώς θα εχεις δυναμεις για την συνεχεια?κ ειναι τοσο ανθρωπινο αυτο. συχνα ομως εχουμε απαιτησεις τετοιες που δεν ταιριαζουν σε ανθρωπο αλλα σε υπερ-ανθρωπο.

Ειπες κατι που για μενα ειναι μεγαλη αληθεια, συχνα οχι ευχαριστη: για την δυναμη της συνηθειας. συμφωνω μαζι σου, πιστευω πώς ειναι τεραστια η επιρροη της. Γι αυτο κι οταν απομακρυνομαστε απο αυτην, σιγα σιγα νιωθουμε ολη αυτη την ανασφαλεια, αυτο το αγχος, την αγωνια. Το αισθημα του "μετεωρου". Ειναι ομως κ αυτο το διαστημα αναγκαιο, μεχρι να δοκιμασουμε τα νεα μας ορια, τις νεες μας δυνατοτητες κ να αρχιζουμε να χτιζουμε μια διαφορετικη ασφαλεια, πιο συνειδητη. Λιγοτερο θολη:)

Δεν ξέρω αν μερικές φορές αυτά τα "παράθυρα" (ωραίο το ποίημα και μου θύμισε τη μάλλον γνωστή γελοιογραφία του αρκά "προσπαθώ να βγω από το ψυχολογικό μου αδιέξοδο αλλά δεν θυμάμαι πως μπήκα"! αρκας εναντίον καβάφη, επαναστατική ιδέα :D) ανοίγουν όταν βρούμε το θάρρος να σηκωθούμε και να τ'ανοίξουμε, ή όταν φυσάει τόσο δυνατός άνεμος που τινάζονται ανοιχτά από μόνα τους.
Σε κάθε περίπτωση ωραίο ποίημα και ενδεικτικό του Καβάφη.
Ακόμα και η αποδοχή της αδυναμίας μας πάντως γίνεται συνήθως όταν υπάρχει μία τέτοια πολυτέλεια.

Είναι το "πάγωμα", η σύνθηκη, η συνήθεια ένα βήμα πίσω για να πάρεις φόρα να τρέξεις μπροστά πιο γρήγορα; Είναι αυτή η συνθήκη ικανή; (γιατί αν είναι αναγκαία, τότε δεν το συζητάμε) ή είναι ένα πισωγύρισμα που σε απομακρύνει από τη ζωή;
Anyway, ramblings :)

Sofia, καλησπέρα.

Έχεις δίκιο. Κάποιες φορές βγαίνει μια κούραση, άλλες φορές αμφιβολία, καθώς και η ανεπάρκεια ενός superman on kryptonite diet, μόνο που ξεχνάω πως υπεράνθρωπος δεν υπήρξα ούτως ή άλλως εξαρχής.

Είναι αυτό ακριβώς το αίσθημα του μετέωρου, όπως λες, που με καταβάλλει συχνά. Ξέρω πως αυτό είναι αναμενόμενο και κάπως φυσικό να συμβαίνει κατά την προσπάθεια να επέλθει οποιαδήποτε αλλαγή.
Είναι όμως σα να βρίσκομαι σε επιφυλακή και μόλις αντιληφθώ πως μου βγαίνει αρχίζουν να χτυπάνε καμπανάκια.

Στη φάση αυτή νιώθω πως χρειάζομαι συχνά τέτοιες υπενθυμίσεις, όπως και η δική σου.

Να 'σαι καλά.

Γεια σου alexandros3.

Χαμογέλασα με το παράθεμα από Αρκά :)

Πιστεύω πως δε είναι θέμα δυνατού ανέμου, αλλά πως αν θέλω να ανοίξουν τα παράθυρα πρέπει να το κάνω εγώ η ίδια. Αν εννοείς να υπάρχουν γενικότερα ευνοϊκές συνθήκες που 'φυσάνε' ή κάποια πιο ειδική βοήθεια από έξω προς τη δική μου προσπάθεια, ναι, φυσικά και χρειάζονται, είναι ευπρόσδεκτα και τα αναζητώ.

Πάντως, οι ερωτήσεις σου είναι αυτές ακριβώς με τις οποίες προβληματίζομαι.
Είναι όλο αυτό το αίσθημα μια μικρή παύση που θα μου δώσει χώρο και χρόνο να ξεκουραστώ, να πάρω φόρα, ή είναι πισωγύρισμα που μπορεί να γίνει και πάλι σταθμός τερματισμού;

Επιλέγω την πρώτη εκδοχή, αφού έχω αποφασίσει πως την προσπάθειά μου θα την κάνω. Όπως.

Σ' ευχαριστώ.

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Γεια σου alexandros3.

Πιστεύω πως δε είναι θέμα δυνατού ανέμου, αλλά πως αν θέλω να ανοίξουν τα παράθυρα πρέπει να το κάνω εγώ η ίδια. Αν εννοείς να υπάρχουν γενικότερα ευνοϊκές συνθήκες που 'φυσάνε' ή κάποια πιο ειδική βοήθεια από έξω προς τη δική μου προσπάθεια, ναι, φυσικά και χρειάζονται, είναι ευπρόσδεκτα και τα αναζητώ.

---

Θα σε παραξενέψει ίσως η απάντηση μου αλλά εννούσα το αντίθετο :) Όταν τα πράγματα δεν πάνε ιδιαίτερα καλά, όταν οι πηγές της χαράς στερεύουν, όταν τα πράγματα στριμώχνονται (αλλά πραγματικά στριμώχνονται, δεν είναι παιχνίδια του μυαλού) τότε (έχω δει) ότι φύσαει αυτός ο δυνατός άνεμος που... ανοίγει παράθυρα. Ίσως γιατί είναι μία ώθηση προς τα μπρος που είναι αναγκαία για να διατηρήσεις αν όχι τις ισορροπίες σου, τότε την χαρά σου ή κάτι που να σε πληρεί.

Και 'γω θέλω να πιστεύω πάντως ότι πρόκειται για ένα βήμα πίσω, με ορίζοντα προς τα εμπρός γιατί μια συνειδητοποιημένη επιλογή είναι πάντα καλύτερη από μία σπασμωδική :) (αρκεί η συνήθεια, όπως είπες και 'συ να μην μας πάρει από κάτω)

Κι αφού λέμε για ποιήματα να κι ένα που μου είχε κάνει εντύπωση από παλιά και τώρα το ξαναθυμήθηκα :)

Η μαρίνα των βράχων του ελύτη


Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα που γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Χί-
μαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Που είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυο-
σμαρίνια

- Μα που γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σού 'λεγα να μετράς μέσ' στο γδυτό νερό τις φωτεινές του
μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.

Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μέσ' στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα που γύριζες

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα
βότσαλα
Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομα του
Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών
Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.

Ακουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.

Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκκαλο άλλο
καλοκαίρι
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
Η για να πας καβάλα στο μαϊστρο

Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

alexandros3,

η απάντησή σου με στρέφει όχι μόνο στο θέμα της πίστης στον εαυτό, αλλά μου αφήνει τελικά την αίσθηση της πίστης γενικότερα, ενώ παράλληλα μου προσφέρει θέα από μια θετική και αισιόδοξη σκοπιά.

Λες, αν στερεώσω μια βελόνα σε τέτοια πίστη, να έχω και μια πυξίδα;


Να 'σαι καλά.

Αλέξανδρε,

υπέροχος ο Ελύτης και σ' ευχαριστώ πολύ που μου θύμισες το φως και την αρμύρα της ποίησής του.

Καμιά φορά ακόμα και οι λέξεις μπορούν, σα βαλσαμόχορτο απ' τη γη της Σαμοθράκης, να ανακουφίσουν τα γδαρμένα γόνατα.

Αφήνω κι εγώ ένα χαμόγελο :)