Παιδικες Φιλιες

Τον τελευταιο καιρο εχω αρχισει να σχετιζομαι παλι με εναν ανθρωπο απο τα παλια.Εναν πολυ καλο μου παιδικο φιλο.Βασικα εχω ας πουμε εντυπωσιαστει με τον τροπο που εχουμε ερθει κοντα,θα εξηγησω.Τον ξερω απο το δημοτικο αλλα ουσιαστικη παρεα ξεκινησαμε να κανουμε στις αρχες του λυκειου.Ημασταν πολυ κοντα με μεγαλη ψυχικη επαφη και ενιωθα απιστευτα ανετα και ασφαλεια μαζι του.Ημασταν σαν αδερφια,αυτος μοναχοπαιδι κυριολεκτικα και γω μοναχοπαιδι λογω συνθηκων και αναγκων.Ηταν ο ανθρωπος με τον οποιο εκπληρωνα ολες τις αναγκες της ηλικιας,δεν υπηρχε μερα να μην βρεθουμε η να μην τηλεφωνηθουμε.Συζητησεις σοβαρες οσο σοβαρες μπορουν να κανουν δυο παιδια 16 χρονων μεχρι μουσικες,συγκροτηματα,βολτ ες,χαβαλες,αθλοπαιδιες.
Θυμαμαι ολη την ημερα γελαγαμε για το οτιδηποτε δεν εχω γελασει πιο πολυ στην ζωη μου απο τοτε καθως ειχαμε μπλεξει και με αλλους φιλους απο το σχολειο και γινοταν ο χαμος.Γενικα εχω κανει πραγματα μαζι του που ακομα και σημερα τα σκεφτομαι και τα αναπολω και συγκινουμαι με τον αυθορμητισμο και την αυθεντικοτητα μας,την παιδικη μας αθωωτητα και αφελεια.
Τελος παντων συνεχισαμε να κανουμε παρεα και πολυ αργοτερα μεχρι τα 25 μας περιπου,οπου η ζωη μας αλλαζε ραγδαια καθως σ αυτες τις ηλικιες ο χρονος τρεχει ιλλιγιωδως.Ειχαμε αρχισει να διαφοροποιουμαστε απο το τελος του λυκειου αλλα παρολο τις διαφορες μας συνεχισαμε να ειμαστε κοντα εκεινη η περιοδος σηματοδοτουσε και την αρχη του τελους θα λεγα για μας.Αρχισαν να μπαινουν αλλοι ανθρωποι στην ζωη μας καθως επισης και οι γυναικες με πιο σοβαρο τροπο απο πριν,ακολουθησαμε τελειως διαφορετικα επαγγελματα εγω αρχισα να λειπω απο την Ελλαδα για μεγαλα διαστηματα ενω εκεινος αναπληρωνε την σχεση με αλλους φιλους.Ειχαμε αρχισει να αλλαζουμε ουσιαστικα και διαφορετικα.Απο καπου εκει ξεκινησαν οι προστριβες,τα παραπονα οι θυμοι και εντασεις ωσπου για ενα ασχετο γεγονος σκοτωθηκαμε,ανταλλαξαμε βαριες κουβεντες και γενικα πληγωσαμε ο ενας τον αλλο και διακοψαμε οριστικα.Στα χρονια που περασαν βρισκομαστε σε γιορτες παιδικων φιλων και μονο χωρις πολλα πολλα.Παρο ολα καθε φορα που τον εβλεπα ηξερα οτι ειχα ενα δικο μου ανθρωπο απεναντι,μου το ενιωθα.Καπως ετσι περασαν γυρω στα 10 χρονια και παραπανω και ξαναβρεθηκαμε μεσω κοινων γνωστων και ειπαμε να παμε για ενα καφε.Επειδη δεν ειχαμε σταματησει να αισθανομαστε πραγματα ο ενας για τον αλλο οπου ηταν και το κινητρο ξεκινησαμε να κανουμε παλι παρεα σιγα σιγα αυτη την φορα.Και ερχομαστε στο σημερα,ριξαμε τον εγωισμο μας και παρεδεχθηκε ο καθενας τα λαθη του.Αισθανθηκα πολυ αβολα οταν μου ειπε το ποσο πληγωθηκε απο μενα το ποσο σκληρος και ακαμπτος υπηρξα μαζι του.Αισθανομαι ενοχη που δεν το παλεψα που δεν ειπα αυτο που ενιωθα για αυτον και που ουσιαστικα εγκατελειψα μια σχεση που μου ειχε δωσει πολλα.Θελεις ο εγωισμος μου η σχεση με τα συναισθηματα που ειχα εκεινη την εποχη η αρωστεια μου(τοτε αγνοουσα).
Τοτε ηθελα να φυγω να φυγω μακρια οτιδηποτε ειχε σχεση με το παρελθον ηθελα να το διαγραψω.Η αληθεια ειναι οτι ειχαμε μια εξαρτητικη σχεση και οτι και οι δυο καναμε αναπληρωση οικογενειας και το ειχαμε αναγκη και καλα καναμε το εχω αποδεχθει αυτο.
Χθες συναντηθηκαμε και του ειπα καποια πραγματα που συμβαινουν και δεν μου αρεσουν στο παρον αλλα που ερχονται απο παλια καθως ακομα και σημερα ξεκαθαριζουμε και ξεσκαρταρουμε πραγματα
και μου ειπε οτι αισθανθηκε οτι ετοιμαζομαι παλι να την κανω,αισθανθηκε παλι εγκαταλειψη.Σκέφτομαι οτι παρολο τα χρονια που περασαν παρολο που εχουμε ζητησει συγνωμη ο ενας στον αλλον και παρολο την συνειδητοτητα που επιδυκνυουμε σημερα για το παρελθον και το παρον το σωμα η καρδια και το μυαλο μας δεν εχει ξεχασει και οτι μονο η προσωπικη δουλεια του καθενος μας ως επισης και ο χρονος θα μας βοηθησει να παμε παρακατω αν παμε...Θα δειξει.
Η αληθεια ειναι εγω εγκατελειψα την σχεση χωρις εξηγησεις απλα τον αφησα ξεκρεμαστο και αυτο με πληγωνει ισως γιατι καπως ετσι εγκατελειψα τον εαυτο μου στο παρελθον και προσπαθω να μαζεψω τα αμαζευτα.....
Ουσιαστικα αυτο τον καιρο πενθω και αυτο μαζι με τα υπολοιπα ετσι ειναι.
Μπορω να πω οτι ειμαι γοητευμενος ομως απο την διαδικασια της ζωης καθως και ευγνωμων για καποιους ανθρωπους σταθμοι οπου υπηρξαν στην ζωη μου και οτι τελικα νιωθω ελπιδα οτι αλλαζω σιγα σιγα και ξανανιωθω........

Υ.ΓΛογω της συναισθηματικης φορτισης δεν ξερω αν βγει ακρη προσπαθησα ομως.

καλημέρα anemos
στις φιλίες και μάλιστα αυτές που για μακρύ χρονικο διαστημα συντηρούνται (με οποιονδήποτε τρόπο ακόμα και όταν τα συναισθήματα αλλάζουν)
μας δίνεται η ευκαιρία να εξασκήσουμε πρακτικά την βελτίωση του εαυτού μας,
πολλές φορές έχω αντιληφθεί ότι με δυό -τρεις καλούς φίλους ,συμπορευόμενοι, μου έχει δωθεί η ευκαιρία να κάνω την ενδοσκόπησή μου να καρποφορήσει.
πολλές φορές με τους φίλους δούλεψα την διεύρυνση της κατανόησης (στην δική μου συμπεριφορά και την δική τους),
την αποδοχή για τα καλά και τα κακά συνάμα,
οι φίλοι μου στάθηκαν σαν περιουσία δίπλα μου ,και είναι και σε υλικο και αισθηματικό επίπεδο,
΄θα θελα σαυτό το θέμα να σου μοιραστώ αυτό που κατα την γνώμη μου είναι το πιο βασικό συστατικό που κρατά ζωντανές αυτές τις σχέσεις , και είναι ο θαυμασμός.
στα μικρά και στα μεγάλα ο αμοιβαίος θαυμασμός είναι νομίζω που μας συντήρησε,
στις κουβέντες μας ,στα ποταπά συναισθήματα που κατα καιρούς ξεπηδούσαν ,στις επιτυχίες μας και στις αποτυχίες μας (προπάντων σαυτές τις τελευταίες)
πάντα ξεπηδούσε μια μαγική λέξη,μια μαγική κίνηση και φώτιζε τον δρόμο μας με αποτέλεσμα τα μάτια μας ναναι στραμένα προς το φως .
σαυτή την διαδρομή σίγουρα θα χώραγαν κι άλλοι ,μα καποιοι απο αυτους περπατούσαν πιο γρήγορα ,καποιοι χάραξαν δικιά τους πορεία,κάποιοι μείναν πίσω ,
όμως εγώ εχω μαζί μου ένα δικό τους κομμάτι που ακόμα πορεύεται μαζί μου,
και είθε αν ξανασυναντηθούμε κάποτε δεσμεύομαι να ναι αγιασμός τα λόγια μου ,
συγχωρόντας πρώτα τον εαυτό μου για όποια δυσκολία κατανόησης είχα ,αλλά και εκείνους για τις ανάλογες δικές τους.
και πάλι τις ευχές μου για μια όμορφη μέρα και αληθινές φιλίες .

Καλημερα και σε σενα.
Ευχαριστω για την ανταποκριση κατα ρχην.Θα συμφωνησω μαζι σου οτι οι πραγματικες φιλιες μας πάνε παρακατω μας εξελισουν.Μου αρεσε πολυ η<<δευρυνση της κατανοησης>>που για μενα ειναι η αρχη της συγχωρεσης.Νομιζω οτι εχω υπάρξει πολυ αυστηρος κριτης του εαυτου μου και των αλλων γυρω μου στο παρελθον καθως και οτι αυτη η αποσταση που πηρα μαζι του οπως και με τοσους αλλους τελικα μας βοηθησε και τους δυο.Ουσιαστικα ηρθα αντιμετωπος με κομματια του εαυτου μου που ειχαν αγκιλωθει στο τοτε και που με κρατουσαν πισω.Σε αυτο το χρονικο διαστημα που μεσολαβησε πορευτηκα αλλες φορες στο σκοταδι και αλλες φορες στο φως με αλλους μαζι η και μονος κρατωντας ομως ζωντανα αυτα τα κομματια που περιεγραψες πιο πανω ακομα και αν αυτα ειχαν και στιγμς λυπης η θλιψης.Υπαρχουν στιγμες στην ζωη οπου σπάει το σκληρο περιβλημα που μας περιβαλει και νιωθουμε γυμνοι απεναντι στην αληθεια οπου ματωνουμε αλλα δεν μας πειραζει γιατι ξερουμε οτι κατι καλο θα φερει αυτο.Αν δεν ακουσω την αληθεια απο ενα φιλο απο ποιον θα την ακουσω και γω την ακουσα....
Εγκατεκειψα εναν φιλο οπως εγκατελειψαν καποιοι αλλοι εμενα στο παρελθον και ενω εμενα αυτο μου διαρφωσε την προσωπικοτητα αρνητικα εκανα το ιδιο πραγμα στον αλλον.
Μαλλον εχω την αναγκη να συγχωρησω εμενα πρωτα την οικογενεια μου και να συγχωρηθω ομως ως επισης απο εκεινους στους οποιους φορτωσα λαθη αλλων.,και αυτο ειναι δυσκολο..........αλλα!!!Και η δικια μου περοιυσια οι φιλιες μου και τα συναισθηματα που ενιωσα στην πορεια της ζωης μου ετσι και αλλιως μεχρι τωρα δεν δημιουργησα και τιποτε αλλο και δεν με ενοιαζε και τιποτε αλλο...............
<<όμως εγώ εχω μαζί μου ένα δικό τους κομμάτι που ακόμα πορεύεται μαζί μου,
και είθε αν ξανασυναντηθούμε κάποτε δεσμεύομαι να ναι αγιασμός τα λόγια μου ,
συγχωρόντας πρώτα τον εαυτό μου για όποια δυσκολία κατανόησης είχα ,αλλά και εκείνους για τις ανάλογες δικές τους.>>
Σ αυτες τις κουβεντες για μενα κρυβεται η αγαπη και η συγχωρηση οπου αυτα για μενα ειναι Θεος........
Σ ευχαριστω να σαι καλα οπου και να σαι........................

Σε ανάλογή μου/μας προσέγγιση με παιδική μου φίλη, διαπιστώσαμε κι οι δυο πως οι αλλαγές μας ήταν πια τόσο μεγάλες που δε βρίσκαμε κοινούς τόπους. Στο διάβα της ζωής είχαμε γίνει δύο άτομα που δεν τα ένωναν παρά μόνο κάτι παλιά γέλια και μία τρυφερή μεν νοσταλγία, νοσταλγία όμως και όχι ενδιαφέροντα ή ιδέες ή τρόπος ζωής. Είχε γίνει μία γυναίκα παραδοσιακή, είχα γίνει μία μουρλή, λολ.

Ήπιαμε το καφεδάκι μας, χαμογελάσαμε η μία στην άλλη, αλλά τα δέρματά μας ήταν διαφορετικά και διαφορετικά τα φέραμε. Νομίζω πως κι οι δύο καταλάβαμε πως δεν είχε μέλλον παρά μόνο παρελθόν στην ουσία το πράγμα και θα ξενερώναμε φριχτά κι οι δύο. Έτσι πορευτήκαμε αλλού κρατώντας τις αναμνήσεις, δίχως να πιέσουμε καταστάσεις και να ζοριστούμε για περισσότερα που δεν τα κόβαμε να έρχονταν.

Μακάρι σε σας άνεμε να είναι διαφορετικά τα πράγματα και τα κοινά σας σημεία να σας κρατήσουν μαζί. Πρόσεξε όμως μήπως προσπαθείς να εξιλεωθείς, δεν είναι ούτε οι ενοχές υγιής βάση για μία φιλία. Δεν είχες πάρει μόνο, είχες δώσει κιόλας, αν η σχέση ήταν ισότιμη. Αυτό με την αναπλήρωση της οικογένειας ίσχυε και στη δική μου περίπτωση btw, άρα μάλλον σχέση ανάγκης ήταν και άρα βεβιασμένη και εκπορευόμενη από εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες που όταν άλλαξαν, η σχέση δεν άντεξε το βάρος των αλλαγών.
Για καλό ή για κακό, οι σχέσεις μας συμβαδίζουν με τη φάση ζωής μας.