Συναισθηματική αιμομιξία

Είχα διαβάσει το θέμα που είχε γράψει ένα άλλο μέλος παλιότερα, παρμένο από ένα πολύ καλογραμμένο και χρήσιμο άρθρο.Με κάποια νέα δεδομένα που ήρθαν στο φως τώρα που ο αδερφός μου ξεκίνησε δουλειά με ψυχολόγο, νομίζω (ή μάλλον είμαι σίγουρη) πως στην οικογένειά μας έπαιζε κι αυτό.

Η μητέρα μου επέμενε να τον θηλάζει μέχρι τα τέλη του δημοτικού, σχεδόν μέχρι τα δέκα του χρόνια. Και λέει πως τον έκανε να αισθάνεται άσχημα. Πώς να μην αισθάνεται???
Πόσα άλλα θα μάθω ακόμη, πόσα άλλα έκανε που ήταν δείγματα άρρωστων σχέσεων? Πόσα άλλα θα έρθουν στο φως, πόση απελπισία κρυβόταν κάτω από την απομάκρυνσή μας? Πόσα δε λέγαμε ο ένας στον άλλον από φόβο, άρνηση και κρυφή απέχθεια?
Αυτό που έκανε μπορεί να μην του το κάνει πια,αλλά ακόμη του φτιάχνει παιδικές κρέμες και του πάει στο σπίτι, η σύντροφός του τα έχει παίξει. Δεν ξέρω τι να της πω, και πώς να της εξηγήσω τα ανεξήγητα, ούτε ξέρω γιατί δε σταματάει τη μητέρα μου κανένας απ' τους δύο. Πώς γίνεται να τη λέει ακόμη μανούλα μετά από τόσα που του έκανε, πώς να μη νιώθει βρώμικος και να μην έχει τόσους καταναγκασμούς?

Ποια διαταραχή έχει δείγματα τέτοιας συμπεριφοράς όπως αυτή της συναισθηματικής αιμομιξίας?
Έχετε καμιά ιδέα να προτείνετε στο πώς θα πρέπει να το χειριστώ και πώς να χειριστώ κι άλλες τυχόν αποκαλύψεις τέτοιου είδους? Πώς να φερθώ? Η σύντροφός του με συμβούλεψε να κάνω σα να μην έγινε τίποτε, να του φερθώ φυσιολογικά σε κάθε αποκάλυψη, εκείνη το πάει έτσι, ώστε να μην του φορτώσει άλλες ενοχές, αφού ήδη έχει πάρα πολλές.
Όμως το μήνυμα που δίνεις όταν κάνεις σα να μην έτρεξε και κάτι το σοβαρό, δεν είναι ένα κάλπικο μήνυμα? Δεν είναι σαν τα ψέματα που μας έλεγαν και την υποκρισία πως ήμασταν μια χαρά οικογένεια, φυσιολογική? Κάθε άλλο παρά φυσιολογική ήταν η σεξουαλικοποίηση της σχέσης τους παρά το ότι δεν υπήρχε αιμομιξία.

Από wikipedia:
"Family therapists point out that incest,whether technical or, a million times more commonly, the situation where a parent offers a child a closer emotional relationship than the other parent receives...stops the child growing up"
Υπάρχει περίπτωση η ζημιά που έγινε να είναι ανεπανόρθωτη δλδ?
Και ποιο είδος ψυχοθεραπείας θα ήταν το πιο κατάλληλο για τέτοιες περιπτώσεις? Αν κάποιος γνωρίζει περισσότερες πληροφορίες παρακαλώ ας γράψει.

Πολύ περίεργο θέμα άνοιξες rain. Συμφωνώ και έχεις απόλυτο δίκιο θα ήταν άσχημο να μην κάνατε/λέγατε τπτ. Ίσως αυτό λειτουργούσε σαν επιβράβευση κιόλας κατά κάποιο τρόπο σε αυτό που κάνει αν ξέρει πως ξέρετε και δεν λέτε τίποτα.

Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο θέμα. Έχεις συμβουλευτεί κάποιον ειδικό να πάρεις μια επαγγελματική γνώμη;

Rain
Δεν μπορεις να φανταστεις τι μου ξυπνησες τωρα ξαφνικα φουντωσα και αισθανθηκα την καταιγιδα στο κεφαλι μου.Θυμηθηκα τα δικα μου και μπηκα στα κοκκινα πάλι.Για μενα αν μπορεις και γινεται παρε αποσταση αυτη η αρωστια που για σενα ειναι κολαφος και που οι αλλοι δεν την γνωριζουν δεν νομιζω οτι σε βοηθεαει.Εγω καταλαβα τι γινιταν σπιτι ηθελα να πηδηξω απο το παραθυρο,ημασταν μια τυπικη ελληνικη γαμησε τα οικογενεια που εξω μοιαζαμε νορμαλ αλλα πισω απο την πορτα σαπιλα πολυ σαπιλα.Αυτη η πορτα ποσο βαρια ηταν και τι ειχε απο πισω.Εγω προσωπικα εφυγα και πηρα αποσταση μπορουσα δεν μπορουσα εβαλα τον εαυτο πανω απο ολα και εφυγα για μενα.......σημερα εχω τυπικες σχεσεις
Δεν εκατσα να τους σταθω σημερα θα ημουνα σε ιδρυμα αλλωστε μου το ειπαν κατεληξα μισοτρελος.Και ενω απο την μια θελω να τους συγχωρησω απο την αλλη ειμαι οργισμενος...
Αυτο που διαβαζω ειναι εκπληξη τελικα αυτο το βαρελι δεν εχει πατο?μεχρι που παει?
Η μητερα σου εκανε αναπληρωση συντροφου με τον αδερφο σου αυτο δημιοιυργει ανικανοτητα συνθεσης χαρακτηρα στα παιδια καθως η μαμα τρεχει να προεξοφλει τις αναγκες του παιδιου το παιδι προσκολλαται σε αυτο και παρολα οτι μεγαλωνει ηλικιακα συναισθηματικα καθηλωνεται(ευνουχισμος).Γ� �νεται καλα και με συμπεριφορικη και προσωποκεντρικη ετσι νομιζω δεν ειμαι ειδικος αλλα παθων κατα καποιο τροπο.....

Ευχαριστώ τόσο που έγραψες! Κι εγώ έχω τυπικές σχέσεις με τη μητέρα μου, έως μηδενικές θα έλεγα, την βλέπω σπανιότατα, δε θα το άντεχα να την έχω στη ζωή μου άνεμε μετά από τόσα. Δεν της εύχομαι κακό, απλά δε μπορώ άλλο, δε θέλω να σκέφτομαι πόσα πέρασα και πόσα περνάει τώρα ακόμη ο αδερφός μου, το παιδί αυτό που δεν έφταιξε σε τίποτε. Τι να σταθώ, όπου φύγει φύγει, όμως στον αδερφό μου θέλω να σταθώ, δεν έχουν το δικαίωμα να μου κλέψουν κι αυτό. Μου έκλεψαν τα παιδικά μου χρόνια, τα εφηβικά, φτάνει! Κι εμένα με έχει βοηθήσει απίστευτα το γεγονός πως δεν την έχω πια μέσα στη ζωή μου παρά σαν άλλο ένα πρόσωπο σαν όλους τους ξένους, αφού έτσι είναι, μου είναι μία ξένη.
Δεν ξέρω άνεμε, νομίζω πως την έβγαλα καθαρότερη γιατί ήμουν το μαύρο πρόβατο, γιατί της αντιστεκόμουν κι αυτό μου έδινε την αίσθηση με τα χρόνια πως δεν ήμουν αυτή που ήθελε να με κάνει, αλλά τώρα πονάνε πάλι οι αποκαλύψεις, δε σταματάει πουθενά αυτό κι εγώ ρωτάω, ρωτάω, ρωτάω το ίδιο.

Ναι, ευνουχισμός! Όπως το έγραψες, δε νομίζω πως υπάρχει άλλη λέξη, ακόμη τον ευνουχίζει, δεν τον αφήνει να μεγαλώσει, να γιατρέψει ρε!

Γάτε, όχι, δεν έχω ρωτήσει ειδικό, γιατί το έμαθα πολύ πρόσφατα, μόλις προχτές και δεν μου το είπε καν ο αδερφός μου, απλά προσπαθώ να προετοιμαστώ για το πώς θα φερθώ στην περίπτωση που το κάνει, που μου ανοιχτεί, να μην πω ή κάνω κάτι που θα τον χειροτερέψει, πρέπει να μάθω. Γιατί το έγραψα, γι αυτό, για να το επεξεργαστώ πρώτα εδώ μέσα.Να δω κι εγώ πώς νιώθω, γιατί κι εγώ θέλω δουλειά πάνω στο τι άλλο θα μου βγάλουν οι αποκαλύψεις από συναισθηματικό φορτίο δικό μου.

Γιατί δεν το έλεγε τόσα χρόνια σε κανέναν μας? Πώς κράταγε μέσα του κάτι τέτοιο? Γιατί δεν της λέει να πάει να γ@..θεί επιτέλους για να γλιτώσει!

Rain λυπαμαι πολυ για ολα αυτα...πραγματικα! Μου κανει εντυπωση το ποσα πραγματα μπορουν να διαδραματιζονται πισω απο τις κλειστες πορτες ενος σπιτιου.

Σ αυτο που ρωτας τωρα: εγω νομιζω πώς εχει μεγαλη σημασια το να αισθανθει ο αδερφος σου ασφαλεια αλλά κ οτι οταν μιλάει κ μπαινει σε τετοιες αποκαλυψεις ακουγεται. Το να μην δηλωνεις τα συναισθηματα σου, δεν νομιζω οτι τον βοηθαει. Ποσο μαλλον το να παιζεις την αδιαφορη! Δλδ ειναι φυσιολογικο, το να ανοιγει ο αδερφος σου την καρδια του, να σου μιλαει για οτι τον ποναει, οτι τον βαραινει με ενοχες κ εσυ να μενεις αταραχη? Δεν λεω φυσικα να δειξεις πανικοβλημενη αλλα σε καθε περιπτωση μπορεις να του δωσεις ενα στιγμα για το πώς νιωθεις εκεινη την στιγμη. Φοβασαι?Ανησυχεις? Αναρωτιεσαι αν εχει ενοχες, τυψεις? Ρωτα τον κ κυριως αφησε τον να εκφραστει. Αφησε τον κ δωσε του χωρο για να μιλησει. Εχε στο νου σου λιγοτερο το τι θα πεις κ περισσοτερο το να τον ακουσεις. Καμια φορα δεν χρειαζεται τιποτα παραπανω καποιος που ποναει, απο το να βρει εναν ανθρωπο που πραγματικα θα τον ακουσει. Κ να τον νιωσει. Ή τουλαχιστον να προσπαθησει γι αυτο. Μπορεις κ να τον στηριξεις επαινοντας τον για την προσπαθεια που κανει μεσω ψυχοθεραπειας. Δεν ειναι κ λιγο αυτο που κανει....μπραβο του!

Σε οτι αφορα το τι εχει η μαμα σου κ απο ποια διαταραχη πασχει θα σου πω τι νομιζω: δεν νομιζω οτι θα σε βοηθησει να ξερεις την διαταραχη της. δεν νομιζω οτι θα βοηθουσε καν την ιδια...αλλα αυτο ειναι η δικη μου πεποιθηση.η μαμα σου ειναι αυτη που ειναι κ δεν ειναι μονο μια παθηση. γιατι περα απο την παθηση, υπάρχει κ ενας χαρακτηρας.κι αυτο ισχυει για ολους μας.

Μου κανει εντυπωση στ αληθεια οτι η συντροφος του αδερφου σου δεν εχει κανει κατι πιο δραστικο...αλλα σαν δευτερη σκεψη λεω πώς δεν ειναι τυχαιο που διατηρει μια σχεση με τον αδερφο σου κ κρατανε κοινη σταση απεναντι στο γεγονος. Της παθητικης συμπεριφορας δλδ.

Φυσικα δεν χρειαζεται να κανεις το ιδιο...αλλα δεν μπορεις να επιβαλεις ουτε το σωστο (οσο κι αν εξοργιζεσαι, θυμωνεις κ φουντωνεις μεσα σου) ουτε κ να τρως το παραμυθι της χαρουμενης οικογενειας. Προσωπικα δεν βρισκω κατι καλυτερο απο την απομακρυνση σου απο γονεις...κ δεν εννοω μονο την αποσταση σε μετρα...αλλα κ την ψυχικη. Διαγραφη των καταστασεων δεν μπορεις να κανεις. Αλλα τις αποστασεις υγειας μπορεις να τις παρεις.

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Γιατί δεν το έλεγε τόσα χρόνια σε κανέναν μας? Πώς κράταγε μέσα του κάτι τέτοιο? Γιατί δεν της λέει να πάει να γ@..θεί επιτέλους για να γλιτώσει!

---

γιατι απλα δεν μπορουσε ρειν. κ δεν μπορουσε για τους λογους του. μπορει να φοβοταν, να ντρεποταν, να μην ηταν ετοιμος τελος παντων να το δει ή να το αντιμετωπισει. για πολλους λογους, δεν τα μπορουμε ολα.

τωρα το γιατι δεν της λεει να παει να ...αυτο, ε...οι καταστασεις με γονεις ειναι νομιζω παντα οι πιο συνθετες. ποσο μαλλον με την μητερα. ...γιατι αραγε, τοσα κ τοσα παιδια που εχουν περασει τα πανδεινα απο γονεις, απιστευτη κακοποιηση σωματικη κ σεξουλικη ακομα, θεωρουν οτι οι γονεις τους τους αγαπανε? υπάρχει μεγαλυτερος μυθος απο αυτον? προσωπικα δεν το νομιζω...

Νταξει εχω συγκινηθει με ολα αυτα.....Πονος,ποοοοοοοοοοοο οοοοοοοοοοονος που δεν γιατρευεται με τιποτε.Πρεπει να ζησουμε ομως και το οφειλουμε στον εαυτο μας γιατι το νιωθω οτι υπάρχει θεληση για ζωη.Ο αδερφος μου στα 38 επαθε εμφραγμα και ολοι αναρωτιοντουσαν γιατι εγω ηξερα αλλα σωπαινα μεχρι που αρχισα να μιλαω και να συγκρουομαι μαζι τους(γονεις)τους εχω κανει πολυ σκληρη κριτικη και το δικαιομουν αφου ο ενας νοσουσε ψυχικα και σωματικα και ο αλλος μονο ψυχικα.Καλα τα κατφερανε κανανε πολυ καλη δουλεια.Ανθρωποι που δεν επρεπε να γινουν γονεις οι πλεον ακαταλληλοι για οικογενεια.
Ουτε εσυ ομως φταις και καταλαβαινω την αγαπη στον αδερφο σου χρειαζεται ομως πολυ αγωνας για ολο αυτο και μεγαλη ψυχικη συγξεντρωση,γιατι καθε φορα που αντιμετωπιζεις την ασθενεια του αδερφου σου θα αντιμετωπιζεις και ολο το νοσηρο κλιμα αυτο δυσκολο ρε παιδι μου.Για μενα μονο αληθεια μπορει να ειπωθει οχι αλλα ψεματα οχι αρνηση οχι υποκρισια......
Εσυ το πολεμησες ολο αυτο ο αδερφος μπορει να μην μπορει και να μην θελει ως επισης δεν αλλαζουν αυτα ευκολα και το ξερεις,να αναλωνεσαι σε ενα πολεμο που τελικα ειναι δικος σου?Εσυ εχεις διαλεξεις να πεταξεις και ισως αυτος να ειναι ο μονος τροπος που ξερουν για να σε κρατησουν πισω.Μπορεις να του σταθεις διακριτικα αλλα εγω πιστευω πως η μαχη για την ζωη του αδερφου σου ειναι δικη του αστον να αποφασισει εκεινος τι χρειαζεται.Επισης η μανα σου προφανως εξαρτημενη θα αντισταθει σε ολο αυτο.Δεν ειναι δικος σου πολεμος αυτος συγκεντρωσου σε σενα.....

ανεμε,

ο πολεμος νομιζω πώς ειναι με τη σκεψη κ την αισθηση οτι "πώς στο διαολο εχω ζησει σε μια τετοια οικογενεια"..."πως το εκανα αυτα τα χρονια"...κ το συγκεκριμενο γεγονος ειναι κατι που ερχεται κ αναμοχλευει προτερα πληγωμενα κομματια μας. Αυτη την εντυπωση εχω. Αλλα καταλαβαινω κ πώς το εννοεις ολο αυτο.

Λυπαμαι για οσα περασες...χαιρομαι που οπως λες, εχεις προχωρησει. Οταν κανεις δεν στο μαθαινει αυτο κ το ανακαλυπτεις μονος σου, η αξια του ειναι ακομα πιο μεγαλη...Μπραβο σου!

Σοφία...φοβάμαι πως αν μου το πει θα θέλω μόνο να τον αγκαλιάσω και να κλάψω πάνω του, όμως δε θέλω, δε θέλω, πάλι εγώ πρέπει να είμαι η ψύχραιμη, δεν έχω τη δύναμη για τόση ψυχραιμία άλλο! Δεν είναι λίγο, όχι, είναι σπουδαίο που μπορεί να το πει πια. Ποιο σωστό και τι να επιβάλλω, δε θέλω κανένα σωστό μονάχα να είναι καλά. Τι είπες, αυτό το "παραμύθι της χαρούμενης οικογένειας" όλα τα έγραψες!!!!!!!!!
Την ψυχική την έχω καταφέρει έτσι νομίζω, δε μου λένε τίποτε ούτε οι προσεγγίσεις τους ούτε τα κολπάκια για μία αγία αγαπημένη οικογένεια. Τόση πίκρα από κάτω κι εμείς να πάμε να τη θάψουμε στο όνομα ποιου επιτέλους, ποιου θεσμού και κουραφέξαλα! Δεν υπάρχει λέμε για μένα. Κάθε τρεις και λίγο θέλουν να με ξαναχώσουν. Να πάνε από κει και μακρύτερα.

Σε ευχαριστώ για την τόσο μετρημένη σου απάντηση, με ανακουφίζει!
Οι πόρτες Σοφία, οι κλειστές. Το ότι άλλοι τους παινεύουν σαν τους καλύτερους γονείς, το ξέρεις? Άπειρη μαλακία. Αλλά θεωρώ τελικά πως και το περιβάλλον το συγγενικό έκανε τα στραβά μάτια για τους δικούς του λόγους, άλλοι βλάκες με περικεφαλαία.

Άνεμε, "δεν είναι δικός μου πόλεμος". Σ' ευχαριστώ γι αυτή τη φράση την τόσο ξεκάθαρη!
Ελπίζω να κρατήσω όσα μου γράφετε βαθιά στη σκέψη μου.Και σε σένα καλή συνέχεια, που έχεις τόσο δρόμο κάνει ως εδώ για να φτάσεις σε ό,τι είσαι σήμερα, τώρα!!!

Rain, καλη μου...γιατι να μην τον αγκαλιασεις και να κλαψετε αγκαλια???? αν νιωσεις οτι αυτο σου ρχετε να κανεις, καντο! πρεπει να σαι ψυχραιμη 24 ωρες το 24ωρο? μηπως ειναι ενα βασανιστηριο αυτο? για ποιο λογο?μηπως φοβασαι οτι θα τον ταραξεις? ή οτι θα τον κανεις να νιωσει χειροτερα? εχεις σκεφτει οτι μπορει να τον ανακουφισεις, νιωθωντας οτι βλεπει αυτο που νιωθεις? οτι αυτο που νιωθεις μπορει να ταυτιζεται με τον δικο του πονο ή το δικο του βαρος? νομιζω πώς αν εκανες κατι αναλογο,θα ηταν λυτρωτικο! σιγουρα για σενα.


Να εισαι καλα Rain...δεν κανει τιποτα:). Εδω περα, ολοι με τον εναν ή τον αλλο τροπο παιρνουμε βοηθεια.

Σόφη, αυτό φοβάμαι, μην τον αποδιοργανώσω, μην τον φοβίσει το συναίσθημά μου, μην μετανιώσει που ανοίχτηκε, δεν ξέρεις πόση ενοχή κουβαλά, όχι και για μένα, δε θέλω να σκέφτεται κι εμένα.