Λιγα λογια για την Οικογενεια μας......σε αυτο που μας εκανε σημερα

Μεγαλωσα σε ενα περιβαλλον, οπου η μητερα μου με νταντευε διαρκως, με νταντευε κ μ δινε σημασια περισσοτερη απο την μικρη μου αδερφη. ηταν παντα διπλα μου, να με πηγαινει στον γιατρο, να προσπαθει να μην τσακωνεται μαζι μου.......ο πατερας μου παλι, ειχε κ κεινος στραμμενη πανω του την προσοχη μου. ισως οχι μονο επειδη ημουνα υπερκινητικο κ ατιθασο παιδι, η επειδη εμπλεκα συχνα, η ημουνα φιλασθενο, αλλα ισως να βλεπε κατι σε μενα.

με πιεζε πολυ για καταστασεις, κ μ επεβαλλε το ''σωστο'' απ την σκοπια του. ελεγε κ λεει πως μονο εκεινος εχει δικιο,κανεις αλλος. θυμαμαι μεχρι τα 21 δεν ειχα δικαιωματα στο σπιτι, με φωναζε απο μικρη αχρηστη κ πως δν θα κανω τπτ στην ζωη μου, πως κανεις δεν θα με θελει. επειδη ειμαι ενα κωλοπαιδο χωρις τσιπα.

ο,τι κ αν εκανα σωστα δν ελεγε κατι, οτι εκανα λαθος ηταν τοσο νευρικος κ μανιακος που εκτος απο την λεκτικη ξεφτιλα κοπαναγε κιολας. σχετικα συχνα. οχι καθε μερα βεβαια, αλλα μπροουσες να φας κ καμια μπουφλα στο ετσι 3 φορες την βδομαδα.

ενιωθα πως ποτε δεν ημουνα κοντα με τον μπαμπα μου, πως με απομακρυνε ολο κ πιο πολυ με τρον τροπο του κ φοβομουνα τον ιδιο. οποτε ελειπε για το χωριο ενιωθα ελευθερη! δεν ενιωθα καταπιεση, ενω οταν ηταν μπροστα ενιωθα πιεση ακομα κ στις σκεψεις μου. λες κ τις διαβαζε.

αφορμη για ολο αυτο ειναι ενα ημερολογιο που ειχα, κ το οποιο βρηκα στο παλιο συρταρι ενω εψαχνα χαρτια. κραταγα συνεχεια ημερολογιο. το συγκεκριμενο ηταν οταν ημουνα 13 και ελεγε οτι τους μισω κ θα θελα να τους σκοτωσω κ μετα να αυτοκτονισω. τεσπα, εγραφα πως ειμαι τοσο τσαντισμενη κ οργισμενη κ πως δν ξερω το σωστο κ το λαθος....κ αυτο που μ κανε εντυπωση ηταν στο τελος που εγραφα ''μακαρι να παραγγειλουμε να φαμε αποψε μπας κ συνελθω''

μαζι με τον γιατρο που το ειπα. μ πε οτι το βλεπα σαν μια διεξοδο..........

τεσπα, οταν μου ξεκινησαν τους γιατρους, η μαμα ηταν στεναχωρημενη κ με χαιδευε μονιμως, ο πατερας μ εδειχνε τοτε την στεναχωρια του με αλλο τροπο. απλα εβριζε περισσοτερο. παλι δν καταλαβα το λογο.

ο μπαμπας μ, δεν ηθελε ΠΟΤΕ να μαθαινει για αγορια! γενικα ΠΟΤΕ δν ηθελε να ξερει για την προσωπικη μ ζωη,. ηθελε απλα να τον φοβαμαι. κ να νευριαζει οταν νευριαζω η οταν βριζω.

τοτε γνωρισα τον δημητρη, ηταν λιγο μετα τον βιασμο μου.......ο δημητρης ηταν προεδρος του 15λους και ηταν ο τυπος που γουσταραμε τοτε με σκουλαρικια μοικανα κ τετοια, ε κ με ελκυε καπως. αφου τα φτιαξαμε περναγαμε ωραια καναμε κοπανες κ καπνιζαμε χορτο σπιτι του. το βρισκα τσαμπα τεσπα κ το χα καθε μερα. ο πατερας μ με εβλεπε πιο ηρεμη κ με τσιγγλαγε κ τοτε. κ μετα ανακαλυψε εκεινον.........και φυσικα με εκανε ρομπα. με εβαλε να τον παρω τηλ να κοψω, πριν ερθει απ το σχολειο κ με παρει απ τα μαλλια.

η μανα μου ακομα με χαιδευε...κ μ μιλαγε. αλλα ειχα εστιασει αλλου εγω.....μετα απο χρονια στα 21 μου ετυχε να μεινω εγκυος κ φυσικα με βοηθησε η μαμα μ να κανω εκτρωση. ο πατερας μ ευτυχως δεν το μαθε ποτε, αν κ ηθελα να του πω για να τσαντιστει...να τον εκνευρισω

πολλα χρονια μετα, πριν 1,5 χρονο συγκεκριμενα, εχασα πολυ βαρος σε ανησυχιτικο βαθμο, οι γονεις μ ηταν συνεχεια απο πανω μ . κ 1η φορα ειδα τον πατερα μ να κλαιει!!!ηταν απιστευτα περιεργη εμπειρια! πιστευε πραγματικα πως θα πεθανω!κ μ ελεγε πως ποτε δν με εχει ξαναδει ετσι!να μην μιλαω, να μην τρωω, κ να μαι μια τρομερα ευεξαπτη κ μια σε κομα. φυσικα εβλεπε κ τα σημαδεμενα χερια μου απο τα ψαλιδια.

απο τοτε ερχεται κοντα μου κ μ μιλαει, με ακουει, μ λεει μπραβο, κ φερεται τρυφερα.

προσφατα ομως.....................πριν 2-3 μερες.......αρχισε παλι να μ επιτιθεται.....κ δν ξερω γιατι..................

πρεπει να ομολογησω, πως η ιστορια σου με αφησε εμβροντητο. απο παιδι στα βασανα.....

δεν ξερω αν ειναι βασανο. απλα ηταν λιγο δυσλειτουργικα................η μαμα μου παρ ολο που ειχε δυσκολα παιδικα χρονια, ο παππους μ ηταν αλκοολικος η γιαγια μ νυμφομανης, προσπαθει κ εχει τα λογικα της....μερικες φορες τσιτωνει βεβαια.

ο πατερας μ δν μ μιλουσε κ πολυ για τα παιδικα του χρονια δν ξερω
.....
παντως σαν σοι, εκτος απο αυτους, ο ξαδερφος μ κ 2 θειες μ εχουν διπολικη και ψυχωση..............η μια αυτοκτονισε

σε σεβομαι απολυτα.

εκτρωση στα 21 ε ? τελικα εισαι πιο σκληρη απ'οσο νομιζα...


τα δικα μου δε προκειται να τα γραψω τοσο λεπτομερεστατα στο φορουμ, και ειναι ορισμενα πραγματα που δε τα ξερει κι ουτε θα τα μαθει ποτε ΚΑΝΕΝΑΣ!

καταρχας δε θα πω τπτ για τα ερωτικα μου. και μονο το οτι δε θελω να φερνω κοπελες στο σπιτι να γνωριζουν τους δικους μου, και ειμαι ακομα μονος, πιστευω λεει πολλα...

απ'το ξεκινημα ολη τους η προσοχη ηταν στραμμενη πανω στο μικρο μου αδερφο. εγω ημουν ο πιο φασαριοζος, δυνατος, κοινωνικος, δραστηριος, κι αρκετα δημοφιλης. μπορουσα να επιβιωσω χωρις τη βοηθεια τους! νιωθαν σιγουρια για εμενα, οτι θα εξελιχτω σωστα. ο αδερφος μου παλι οχι. ηταν αυτο που λεμε κακομαθημενος γιατι ηταν ο μικροτερος και του καναν ολα τα χατηρια, να μεγαλωσει καλυτερα. ενιωθα οτι τα βρισκει ολα ετοιμα, ειτε απο αυτους, ειτε απο μενα, και μου λεγαν οτι εγω δεν εχω αναγκη, σαν μεγαλυτερος πρεπει να δινω το καλο παραδειγμα κλπ. αυτο γινοταν σχεδον με ολα, παιχνιδια, φαγητο, ρουχα, τετραδια, μολυβια, τα παντα! τον ειχαν καλομαθει τοσο πολυ που τους εκανε οτι ηθελε. μεχρι που σταματησε και να τους μιλαει. οι γονεις μου οπως ειναι φυσικο ανησυχησαν και τρομαξαν, γιατι παρολο που ειχε μαθει να μιλα εδω και χρονια, ξαφνικα μουγγαθηκε. τον πηγαν σε καθε λογης γιατρο, παιδιατρο, ψυχιατρο... μεχρι κι εγκεφαλογραφημα του καναν! το παιδι δεν ειχε τπτ απολυτως, απλα κρατουσε μουτρα.

αν και δε θα θελω να αναφερθω σε συγκεκριμενες καταστασεις, εχω δεχτει αρκετη βια κι απο τους δυο μου γονεις. παντα ξεσπουσαν πανω μου γιατι ο αδερφος μου ηταν μικροτερος (δε θυμαμαι να εφαγε εστω ενα χαστουκι ποτε του). το χειροτερο που θυμαμαι μου καναν, ειναι μεσα σε ενα σουπερ μαρκετ στο ταμειο. σαν παιδι κι εγω θελησα να παρω καραμελες... ο πατερας μου ομως επειδη του αποσπασα τη προσοχη κι εφυγα απο κοντα του, νευριασε πολυ γιατι βιαζοταν να φυγουμε, και με χτυπησε ασχημα στο προσωπο, με αποτελεσμα να χασω για λιγο τις αισθησεις μου και να πεσω κατω. ολοι κοιτουσαν τη βιαιοτητα, εκτος απ'τον ιδιο που συνεχισε να μαζευει σακουλες. αν δεν συνερχομουν γρηγορα, παιζει να φευγαν και να μ'αφηναν εκει.

επειτα στο γυμνασιο μετακομισαμε πιο κοντα στην Αθηνα (κι οσο να'ναι σε ενα παιδακι μια μετακομιση στοιχιζει γιατι χανει ολους του τους φιλους). η ζωη εδω με εκανε πιο αλητη, γυρνουσα σπιτι οποτε ηθελα χωρις καν να ειμαι 18. εδω δεχτηκα τη περισσοτερη βια απο ποτε, κι αυτο απο συμμαθητες κι ατομα που θεωρουσα φιλους! ειδικα ενα συγκεκριμενο βραδυ που συνεβη ενα ασχημο συμβαν, εφτασα να φυγω κλαιγωντας απ'το σπιτι για να μη με δει ο πατερας μου. φυσικα εγινα ρεζιλι στη γειτονια και δε μπορουσα να κυκλοφορησω. δεν πτοηθηκα γιατι εδωσα κι εγω αρκετο ξυλο, αλλα ηδη ο μελλοντικος μου χαρακτηρας χτιζοταν σιγα σιγα. ξαναμετακομιζωντας λιγο παρακατω απο εκει που εμενα κι αρχιζωντας το λυκειο (σε αλλη γειτονια παλι) αλλαξα ξαφνικα για ολους. εκλεισε ο χαρακτηρας μου, δυσκολευομουν να εμπιστευτω ευκολα τους ανθρωπους, κι αρχισα να ξεφευγω. οι γονεις ομως δε διναν ιδιαιτερη σημασια παλι λογο του αδερφου μου...

να μη τα πολυλογω, τα χρονια περασαν, ο αδερφος μου κατεληξε να συνεχιζει κανονικα να σπουδαζει με τα λεφτα τους εκτος Αθηνων (μενει πλεον μονος του). εγω λογο μπλεξιματων, ψυχολογικης ασταθειας, και οτι αλλο σκατα εχω μεσα στο μυαλο μου, παρατησα τις σπουδες μια για παντα και σαπιζω ακομα εδω. εξαιτιας αυτου, της ανεργιας και του τροπου ζωης μου πλεον, συνεχιζουν να μου φερονται σαν να ειμαι εγω ο ανικανος, ο τεμπελης, ο αρρωστος (εκριναν οτι εχω καταθλιψη, ψυχολογικα κι αλλα) και μου φερονται μπροστα στους αλλους σαν να ειμαι προβληματικος, καθυστερημενος or something... γενικα ειμαι το μαυρο προβατο της οικογενειας, αυτος που δεν εξελιχθηκε οπως επρεπε, και δε θα σταθει στα ποδια του.

και παρολο που εχω λεφτα στην ακρη και μπορω να φυγω αυριο κι ολας, δυστυχως ψυχολογικα λογο της απαθειας, δε νιωθω να κανω τπτ για τον εαυτο μου, ειμαι ανικανος να του προσφερω το οτιδηποτε γιατι νιωθω οτι δεν αξιζω. εμαθα μια ζωη στο μηδενισμο και πλεον χρειαζομαι κινητρο για το οτιδηποτε.



ξαναδιαβαζωντας ολα αυτα νιωθω μαλακας που τα εγραψα εδω. κανεις αλλος δε τα ξερει, ουτε απ'το διαδικτυο, ουτε απ'εξω. τα μοιραζομαι μαζι σας και δε με ενδιαφερει ουτε τι θα σκεφτειτε κι αν θα μου ξαναμιλησετε ποτε, απλα ηθελα να τα βγαλω για λιγο απο μεσα μου.

ΚΕΝΟ...γιατί να μη σου ξαναμιλήσεις κάποιος? Επειδή υπήρξες θύμα? Επειδή χωρίς να το θέλουν οι δικοί σου σε έκαναν αυτό που είσαι, ένα πληγωμένο άτομο;

Quote:

---

Originally Posted by KENO

εκτρωση στα 21 ε ? τελικα εισαι πιο σκληρη απ'οσο νομιζα...


τα δικα μου δε προκειται να τα γραψω τοσο λεπτομερεστατα στο φορουμ, και ειναι ορισμενα πραγματα που δε τα ξερει κι ουτε θα τα μαθει ποτε ΚΑΝΕΝΑΣ!

καταρχας δε θα πω τπτ για τα ερωτικα μου. και μονο το οτι δε θελω να φερνω κοπελες στο σπιτι να γνωριζουν τους δικους μου, και ειμαι ακομα μονος, πιστευω λεει πολλα...

απ'το ξεκινημα ολη τους η προσοχη ηταν στραμμενη πανω στο μικρο μου αδερφο. εγω ημουν ο πιο φασαριοζος, δυνατος, κοινωνικος, δραστηριος, κι αρκετα δημοφιλης. μπορουσα να επιβιωσω χωρις τη βοηθεια τους! νιωθαν σιγουρια για εμενα, οτι θα εξελιχτω σωστα. ο αδερφος μου παλι οχι. ηταν αυτο που λεμε κακομαθημενος γιατι ηταν ο μικροτερος και του καναν ολα τα χατηρια, να μεγαλωσει καλυτερα. ενιωθα οτι τα βρισκει ολα ετοιμα, ειτε απο αυτους, ειτε απο μενα, και μου λεγαν οτι εγω δεν εχω αναγκη, σαν μεγαλυτερος πρεπει να δινω το καλο παραδειγμα κλπ. αυτο γινοταν σχεδον με ολα, παιχνιδια, φαγητο, ρουχα, τετραδια, μολυβια, τα παντα! τον ειχαν καλομαθει τοσο πολυ που τους εκανε οτι ηθελε. μεχρι που σταματησε και να τους μιλαει. οι γονεις μου οπως ειναι φυσικο ανησυχησαν και τρομαξαν, γιατι παρολο που ειχε μαθει να μιλα εδω και χρονια, ξαφνικα μουγγαθηκε. τον πηγαν σε καθε λογης γιατρο, παιδιατρο, ψυχιατρο... μεχρι κι εγκεφαλογραφημα του καναν! το παιδι δεν ειχε τπτ απολυτως, απλα κρατουσε μουτρα.

αν και δε θα θελω να αναφερθω σε συγκεκριμενες καταστασεις, εχω δεχτει αρκετη βια κι απο τους δυο μου γονεις. παντα ξεσπουσαν πανω μου γιατι ο αδερφος μου ηταν μικροτερος (δε θυμαμαι να εφαγε εστω ενα χαστουκι ποτε του). το χειροτερο που θυμαμαι μου καναν, ειναι μεσα σε ενα σουπερ μαρκετ στο ταμειο. σαν παιδι κι εγω θελησα να παρω καραμελες... ο πατερας μου ομως επειδη του αποσπασα τη προσοχη κι εφυγα απο κοντα του, νευριασε πολυ γιατι βιαζοταν να φυγουμε, και με χτυπησε ασχημα στο προσωπο, με αποτελεσμα να χασω για λιγο τις αισθησεις μου και να πεσω κατω. ολοι κοιτουσαν τη βιαιοτητα, εκτος απ'τον ιδιο που συνεχισε να μαζευει σακουλες. αν δεν συνερχομουν γρηγορα, παιζει να φευγαν και να μ'αφηναν εκει.

επειτα στο γυμνασιο μετακομισαμε πιο κοντα στην Αθηνα (κι οσο να'ναι σε ενα παιδακι μια μετακομιση στοιχιζει γιατι χανει ολους του τους φιλους). η ζωη εδω με εκανε πιο αλητη, γυρνουσα σπιτι οποτε ηθελα χωρις καν να ειμαι 18. εδω δεχτηκα τη περισσοτερη βια απο ποτε, κι αυτο απο συμμαθητες κι ατομα που θεωρουσα φιλους! ειδικα ενα συγκεκριμενο βραδυ που συνεβη ενα ασχημο συμβαν, εφτασα να φυγω κλαιγωντας απ'το σπιτι για να μη με δει ο πατερας μου. φυσικα εγινα ρεζιλι στη γειτονια και δε μπορουσα να κυκλοφορησω. δεν πτοηθηκα γιατι εδωσα κι εγω αρκετο ξυλο, αλλα ηδη ο μελλοντικος μου χαρακτηρας χτιζοταν σιγα σιγα. ξαναμετακομιζωντας λιγο παρακατω απο εκει που εμενα κι αρχιζωντας το λυκειο (σε αλλη γειτονια παλι) αλλαξα ξαφνικα για ολους. εκλεισε ο χαρακτηρας μου, δυσκολευομουν να εμπιστευτω ευκολα τους ανθρωπους, κι αρχισα να ξεφευγω. οι γονεις ομως δε διναν ιδιαιτερη σημασια παλι λογο του αδερφου μου...

να μη τα πολυλογω, τα χρονια περασαν, ο αδερφος μου κατεληξε να συνεχιζει κανονικα να σπουδαζει με τα λεφτα τους εκτος Αθηνων (μενει πλεον μονος του). εγω λογο μπλεξιματων, ψυχολογικης ασταθειας, και οτι αλλο σκατα εχω μεσα στο μυαλο μου, παρατησα τις σπουδες μια για παντα και σαπιζω ακομα εδω. εξαιτιας αυτου, της ανεργιας και του τροπου ζωης μου πλεον, συνεχιζουν να μου φερονται σαν να ειμαι εγω ο ανικανος, ο τεμπελης, ο αρρωστος (εκριναν οτι εχω καταθλιψη, ψυχολογικα κι αλλα) και μου φερονται μπροστα στους αλλους σαν να ειμαι προβληματικος, καθυστερημενος or something... γενικα ειμαι το μαυρο προβατο της οικογενειας, αυτος που δεν εξελιχθηκε οπως επρεπε, και δε θα σταθει στα ποδια του.

και παρολο που εχω λεφτα στην ακρη και μπορω να φυγω αυριο κι ολας, δυστυχως ψυχολογικα λογο της απαθειας, δε νιωθω να κανω τπτ για τον εαυτο μου, ειμαι ανικανος να του προσφερω το οτιδηποτε γιατι νιωθω οτι δεν αξιζω. εμαθα μια ζωη στο μηδενισμο και πλεον χρειαζομαι κινητρο για το οτιδηποτε.



ξαναδιαβαζωντας ολα αυτα νιωθω μαλακας που τα εγραψα εδω. κανεις αλλος δε τα ξερει, ουτε απ'το διαδικτυο, ουτε απ'εξω. τα μοιραζομαι μαζι σας και δε με ενδιαφερει ουτε τι θα σκεφτειτε κι αν θα μου ξαναμιλησετε ποτε, απλα ηθελα να τα βγαλω για λιγο απο μεσα μου.

---

KENO να ξερεις οτι με αυτα που γραφεις αγγιζεις πολλους,να μην νιωθεις καθολου ασχημα,εδω ολοι εχουμε τα προβληματακια μας!δεν εισαι μονος σου :)

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

ΚΕΝΟ...γιατί να μη σου ξαναμιλήσεις κάποιος? Επειδή υπήρξες θύμα? Επειδή χωρίς να το θέλουν οι δικοί σου σε έκαναν αυτό που είσαι, ένα πληγωμένο άτομο;

---

γενικα ειμαι ατομο που μισει και το μισουν πολυ ευκολα. οι αποψεις μου και η συμπεριφορα μου ειναι λιγακι ωμα, αυθορμητα και για καποιους ισως extreme. ετσι συχνα παρεξηγουμε απο ολους και μενω μονος. πλεον την εχω συνηθισει τη μοναξια, και δε ψαχνω τοσο για φιλους, αφου οπως ειπα δυσκολευομαι να εμπιστευτω.

επισης εχω χρονια να μιλησω με τον αδερφο μου. ακομα κι οταν επιστρεφει σπιτι, δε βρισκω οτι υπαρχει λογος να ανταλλαξουμε κουβεντα, ουτε καν μια ματια. ο καθενας ζει τη ζωη του, και το μονο κοινο μας στοιχειο ειναι οτι προερχομαστε απο τους ιδιους γονεις. εκεινος νομιζει καταστραφηκα, εγω θεωρω οτι τα βρηκε ολα ευκολα.
οποτε το ιδιο μπορει να νομιζει καποιος κι εδω...

Quote:

---

Originally Posted by dora-agxos

KENO να ξερεις οτι με αυτα που γραφεις αγγιζεις πολλους,να μην νιωθεις καθολου ασχημα,εδω ολοι εχουμε τα προβληματακια μας!δεν εισαι μονος σου :)

---

σε ευχαριστω.

Me, είναι αυτονόητο οποιοδήποτε αρνητικό σχόλιο θα έκανε κανείς για την συμπεριφορά και των δύο γονιών σου,άσχετα αν η μητέρα σου σε παραχάιδευε και την θεωρούσες πιο κοντά σου , δεν ΕΚΑΝΕ τίποτε όμως για να μπει ανάμεσα σε σένα και σ' ένα δυνάστη πατέρα, που αντί ν' αντιμετωπίζει το παιδί του σαν παιδί, σε χρησιμοποιούσε σαν σάκο του μποξ...Τι να πω για τις 3 μπούφλες την εβδομάδα, την λεκτική βία, την απαξίωση, την ταπείνωση, όλα αυτά σου τα παρείχε αφειδώς και απλόχερα - αντί για αγάπη και στοργή, υπομονή και ανεκτικότητα στα παιδικά λάθη... Κάποιοι γονείς με παρόμοια συμπεριφορά - μπορεί και οι δικοί σου - να αναρωτιούνται πως μπορεί το παιδί τους να καταλήξει να έχει προβλήματα ψυχικής υγείας μια και προφανώς θεωρούν τη στάση τους σωστή με παιδαγωγικά κριτήρια ενός αμετανόητου αναχρονιστικού πατριαρχισμού .
Τα ίδια ισχύουν και για τον ΚΕΝΟ, στον οποίο θα έλεγα επιπρόσθετα πως κάνει λάθος να κρίνει τον εαυτό του αρνητικά, είδα στο κείμενο του έναν ειλικρινή αυθορμητισμό που δεν μπορεί να προέρχεται από άνθρωπο που δεν διαθέτει καλά στοιχεία. Φυσικά, οι γονείς σου φίλε μου, προσπάθησαν να σου αρπάξουν ό,τι καλό και θετικό διέθετες και κατά τη γνώμη μου, η μεγάλη σου νίκη είναι πως δεν μπόρεσαν να σου τα πάρουν όλα. Μην νιώθεις άσχημα που ξεφορτώνεσαι ένα μεγάλο ψυχολογικό φορτίο κοινοποιώντας τα βιώματα σου σ' ένα χώρο που ακόμη κι αν δεν μπορεί να σε καταλάβει γιατί δεν έχει νιώσει τον ίδιο πόνο, ωστόσο μπορεί να συμπαρίσταται και να προσφέρει μια μεγάλη αγκαλιά, μια θετική σκέψη, έναν γόνιμο προβληματισμό...

Ο γονεϊκός ρόλος δεν είναι εύκολος...Κανείς γονιός δεν γεννήθηκε να γνωρίζει πως να μεγαλώνει ένα παιδί και είναι παραπάνω από σίγουρο, πως η ανατροφή όλων μας κάποια στιγμή θα περάσει και στα παιδιά μας. Είμαι επίσης πεισμένος πως το μορφωτικό επίπεδο και η ικανότητα αντίληψης και κριτικής σκέψης, διαχωρίζει τον καλό απ' τον κακό γονιό - φυσικά πάντα με τις εξαιρέσεις να αμφισβητούν την κυριαρχία του γενικού κανόνα . Η εμμονή σε αναχρονιστικές αξίες, πρότυπα παλαιολιθικά αλλά και η πεποίθηση πως τα παιδιά μας , μάς ανήκουν, θέλω να πιστεύω πως θα εκλείπουν όλο και περισσότερο από τις επερχόμενες γενιές , όσο μειώνεται ο αναλφαβητισμός και η προσκόλληση σε μεθόδους διαπαιδαγώγησης με βάση την σωματική και λεκτική βία.
Μακάρι κάποια στιγμή οι άνθρωποι να καταλάβουν πως τα παιδιά μας δεν είναι η συνέχεια μας, αλλά ξεχωριστές προσωπικότητες που θα πάρουν την θέση τους στον κόσμο με σωστή καθοδήγηση, στοργή κι αγάπη κι όχι χειραγώγηση για να μας μοιάσουν...

Στο κάτω κάτω μπορεί και να μην είμαστε καν τα κατάλληλα πρότυπα...

ξερεις κατι? νιωθω τοσο επιρεασμενη, που μπερδευομαι αν τελικα τα κανε αθελα του η οχι. το σιγουρο ειναι οτι πιστευουν κ οι 2 εμβροντητα πως ειναι καλοι γονεις. μερικες φορες σκεφτομαι πως ισως να χαν δικιο δν ξερω! κ αν ειχαν? βεβαια, πολλα ητανε λαθος. αλλα με εχουν μπερδεψει,

ΚΕΝΟ να φαδαστω πως με τον αδερφο σ δν τα χεις καλα κ τον ζηλευεις ε?

πιστευω πως ισως επρεπε ολα να γινουν ετσι για να ρθω κοντα με τον μπαμπα το χω σκεφτει κ αυτο!!!!!!!!

αν οχι, ισως να ταν απλα μοιρα μου

τεσπα, απλα πιστευω κιολας οπως ειπατε, πως οπως δειχνουμε την κακια κ το ξυλο απλοχερα..........θα μπορουσαμε αντι αυτου να δειχνουμε την αγαπη. οποτε το ξεχναω,θα φροντιζω να το θυμαμαι απο καπου.

δεν θελω τα δικα μου τα παιδια οταν κ ΑΜΑ κανω καποτε, να ειναι ετσι....σαν κ μενα.

κ σμρ με αφορμη αυτα, θυμηθηκα πως θα χα παιδακι τωρα κ θα ητανε 4-5 χρονων σχεδον.απιστευτο.

δεν μπορω να με φανταστω με τπτ μητερα

Quote:

---

Originally Posted by sabb

Τα ίδια ισχύουν και για τον ΚΕΝΟ, στον οποίο θα έλεγα επιπρόσθετα πως κάνει λάθος να κρίνει τον εαυτό του αρνητικά, είδα στο κείμενο του έναν ειλικρινή αυθορμητισμό που δεν μπορεί να προέρχεται από άνθρωπο που δεν διαθέτει καλά στοιχεία. Φυσικά, οι γονείς σου φίλε μου, προσπάθησαν να σου αρπάξουν ό,τι καλό και θετικό διέθετες και κατά τη γνώμη μου, η μεγάλη σου νίκη είναι πως δεν μπόρεσαν να σου τα πάρουν όλα. Μην νιώθεις άσχημα που ξεφορτώνεσαι ένα μεγάλο ψυχολογικό φορτίο κοινοποιώντας τα βιώματα σου σ' ένα χώρο που ακόμη κι αν δεν μπορεί να σε καταλάβει γιατί δεν έχει νιώσει τον ίδιο πόνο, ωστόσο μπορεί να συμπαρίσταται και να προσφέρει μια μεγάλη αγκαλιά, μια θετική σκέψη, έναν γόνιμο προβληματισμό...

---

ειναι λιγακι δυσκολο να μιλησω για τον εαυτο μου, γιατι ουτε κι εγω με ξερω καλα. κι αφου δεν εχω ουτε φιλους ουτε γνωστους, ουτε μπορω να δω τους γονεις με καλο ματι για να τους λεω πραγματα... στη πραγματικοτητα δε με ξερει κανεις, και το ποιος ειμαι παραμενει μυστηριο ακομα και για μενα. ετσι δε μπορω να πω αν εχω οντως καλα στοιχεια ή οχι. ολοι κρινουν απλα απο συμπεριφορες μονο, κανεις δε με εχει ζησει τοσο ωστε να με ανακαλυψει 100%.

οσον αφορα παντως αυτο που ειπα στο τελος περι ψυχολογικων κι απαθειας, πιστευω δε φταινε μονο οι γονεις μου, αλλα και η κοινωνια οπως καταντησε σημερα, που δε τη βρισκω αξια κι ανθρωπινη για να ζει καποιος. ετσι προτιμω το μηδενισμο και να φτασω μεχρι κι αυτοκτονια, δειχνωντας την αηδια μου για το κοσμο, παρα να ζησω σαν αλλο ενα προβατακι - σκλαβακι.

Quote:

---

Originally Posted by me_vs_myself

ΚΕΝΟ να φαδαστω πως με τον αδερφο σ δν τα χεις καλα κ τον ζηλευεις ε?

---

ο αδερφος μου ειναι το μοναδικο ατομο που δε ζηλευω. μπορω να ζηλεψω τους γονεις μου που ειναι ακομα μαζι και τα καταφεραν στη ζωη, μπορω να ζηλεψω συνομιλικους του που εχουν τα παντα, μπορω να ζηλεψω οποιονδηποτε δω πετυχημενο, αλλα οχι αυτον. αυτον τον ΛΥΠΑΜΑΙ! και ξερεις γιατι ? γιατι το εζησα ολο αυτο μαζι του, κι ο τροπος που εξελιχθηκε στα ματια μου μοιαζει η χειροτερη παθητικη αδυναμια! σαν τα μαμοθρεφτα ενα πραμα, που τα φροντιζουν ολα οι γονεις τους γι'αυτα. αυτο ακριβως ειναι ο αδερφος μου. μαζι και φοβιτσιαρης. αφου συνεχισε να σκυβει το κεφαλι οταν ειδε οτι δε τα καταφερνει, κι αφησε τους γονεις να φροντισουν για ολα. τουλαχιστον εγω ειχα τ'αρχιδια να αλλαξω και μια ειδικοτητα, και να το παρατησω τελειως το ριμαδι το σχολειο, οταν ειδα οτι δε παει αλλο. μια ζωη ημουν και θα ειμαι αντιδραστικος σε οσα δε μου ταιριαζουν, κι οσο κι αν καταστρεφομαι παντα γινεται αυτο που θελω. και με το στρατο τα ιδια εκανα...

πολυ ενταση εχεις μεσα σου. μηπως θα ητανε καλο να απομακρυνθεις απο το ιντερνετ για λιγο. χοχο, αυτο σκεφτομαι να κανω και εγω για ακομα μια φορα και ισως αυτη τη φορα να τα καταφερω. no e-psychology για λιγο καιρο.

ΚΕΝΟ πως γινεται να λυπασαι καποιον που κατα την γνωμη του ειναι καλα? δεν ξεω μ φαινεται περιεργο.

ας πουμε εγω παρ ολο που αγαπαω τρελλα την αδερφη μου, της εχω την μεγαλυτερη αδυναμια απ ολο τον κοσμο, την ζηλευω σε σημειο κακιας για πολλους λογους.

1ον επειδη οι γονεις μ ποτε δν της φωναζαν και την ελεγαν παντα ως το ηρεμο παιδι.

2ον επειδη ηταν απο μικρη σαν κουκλιτσα ψευτικη, με ξανθα μαλλια κ πρασινα ματια

3ον επειδη εχει ενα αγορι καιρο κ τα παει τελεια μαζι του, κ στα 22 της τωρα εχει κανει σχεση με 3 αγορια μονο οι οποιοι την λατρευαν κ την ζηλευαν!

εγω εχω αλλαξει πανω απο 50 ερωτικους συντροφους αντρες κ γυναικες και παλι κανεις σχεδον δεν ζηλευε κανεις δεν με πιεζε κανεις δεν εκανε κατι.εκτος απο τον προσφατο.

επισης πολλες φορες της δειχνω την ζηλια κ την κακια μ αυτη.ποτε δεν την λυπομουνα ομως.........

η αδερφη μ ηταν παντα χαμηλων τονων κ τελευταια αρχιζει κ τσιτωνει, μαλλον πιστευω ειναι επειδη εκριβε κ κεινη τα συναισθηματα της στο σπιτι για καιρο.

εχει να κανει με το τροπο που βλεπω τα πραγματα μαλλον. you know, ολοι οι ανθρωποι μου φαινονται ιδιοι, ανικανοι να υποστηριξουν τις αποψεις τους, αναγκαζονται να κανουν υποχωρησεις κλπ. ο αδερφος μου ειναι απλα αλλος ενας απ'αυτους πλεον. κι απο εναν φυσιολογικο ανθρωπο που δεν εχει τπτ ξεχωριστο, εγω προσωπικα δεν εχω κατι να ζηλεψω! μπορει να προχωρησε και τωρα να ειναι οκ, αλλα επειδη οπως ειπα εζησα την ολη εξελιξη και ειδα πως τα καταφερε, μου φαινεται σαν μαμοθρεφτο που του παρειχαν οι γονεις τα παντα.

ισως αμα καταφερεις να σκεφτεις πως η αδερφη σου ηταν απλα τυχερη γιατι ειναι normal οπως ολοι, και αυτοι που δεν εχουν τπτ ξεχωριστο δε ξεχωριζουν απ'τη μαζα, κι ετσι αφομοιωνονται ευκολοτερα... να μπορεσεις να δεις οπως σκεφτομαι κι εγω. δες τα πραγματα απ'την αντιθετη πλευρα, εσυ εχεις χαρακτηρα και εισαι σιγουρα one of a kind, η αδερφη σου δεν ειναι!

θα μπορουσα να γραψω κι αλλα πανω σ'αυτο αλλα βαριεμαι να το αναλυσω εδω, ερχεται και σαββατοκυριακο και δεν ειμαι και τοσο στα καλα μου...

KENO κοιταξε να δεις, συμφωνω με τις μαζες!!!ειμαι απολυτα μαζι σου!!!

αλλα φυσικα δν μπορεις να ξερεις κ τον καθε ανθρωπο ξεχωριστα, στανταρ κ ο καθενας εχει αποψεις η σκεψεις που δεν τις ξερουμε, επειδη δεν τις μοιραστικε απλα μαζι μας!

ο καθενας για τον εαυτο του απο τον πιο ασυμαντο, στον πιο σημαντικο, λεει στον εαυτο τ οτι διαφερει, για λογους που εκεινος πιστευει κ αναλογα το τι εχει ζησει.

τωρα, εγω που μπορει για μερικους να μαι σημαντικη, για αλλους ειμαι για φτυσιμο. κ παει ετσι κ για οσους θεωρω εγω σημαντικους η φτυνω. για καποιους αλλους ειναι κατι αλλο.............