Printable View
εδώ κ μερικές μέρες άρχισα πάλι να πέφτω.
δν έχω όρεξη για τίποτα.
πήρα πάλι αναρρωτική από τη δουλειά μου.
δν μπορώ να πάω καν την κόρη μου στο σχολείο.
δν κοιμάμαι καθόλου καλά.
δν έχω παρά μόνο μερικούς μήνες που βγήκα από την κατάθλιψη κ πάλι τα ίδια.
πίστευα τουλάχιστον πως θα είμαι καλύτερα για ένα μεγαλύτερο διάστημα.
αυτό είναι που με πονάει περισσότερο, με απογοητεύει...
Ποιοι ειναι οι τροποι αντιμετωπισης? Πως σκεφτεσαι να το διαχειριστεις? (Τεστ να δω τι εχεις μαθει:P) Χιουμορ κανω εεεεεεε...
Γερα κοπελια...
τίποτα δν έχω μάθει.
μόνο να περιμένω να φύγει.
εσύ κάνε χιούμορ...
μν ξεχνιέσαι μπας κ πιάσει...
Σοβαρα τωρα.
Ενημερωνεις γιατρο.
Ρυθμιζει λιγο την φαρμακευτικη αγωγη για τις δυσκολες αυτες μερες.
Δραση και παλι δραση , οχι απαθεια στο κρεββατι αλλα ζορισμα και ενασχολησεις οπως γυμναστηριο (απο τη δουλεια καλα εκανες και πηρες αδεια)
Φυσικα εγω στις καταθλιψεις μου...δεν ακολουθω καμμια συμβουλη αλλα αυτο ειναι αλλο καπελλο:)
Πφφφ εγώ αυτό που κατάλαβα είναι πως η κατάθλιψη δεν είναι κάτι που πρέπει να αφήσεις ώστε να την ξεχάσεις αλλά να την αφήσεις να ριζώσει μέσα σου, να πιάσεις πάτο και μετά να παλέψεις για την κορυφή. Μπορείς να την αφήσεις και να την ξεχάσεις όμως δυστυχώς επιστρέφει ξανά και ξανά και ξανά....
arkte,
δεν ξερω πολλα για την διπολικη..ομως καταλαβαινω ποσο δυσκολο ειναι να μην μπορεις να χαρεις το παιδι σου,να εισαι ανημπορη να δουλεψεις και να εχεις αυτη την μαυριλα στην ψυχη σου..
Δεν ξερω τι θα μπορουσα να σου γραψω..το μονο που μπορω να σκεφτω ειναι πως η αισθηση οτι καποιοι μας συμπονουν,απαλυνει λιγαααααακι τον πονο..
τα φιλια μου..
κηπ, ναι αλλάζω αγωγή.
κ σε ψυχολόγο πηγαίνω και σε ψυχίατρο.
σε λίγο καιρό δν ξέρω αν θα είμαι σε θέση να βγω από το σπίτι.
το γυμναστήριο θα το λες για αστείο, ?
γάτε, κ να μν θέλω να πιάσω πάτο , το παθαίνω.
δν είμαι σε κατάσταση να κάνω κάτι όταν έχω φτάσει στο τέρμα.
κ ξέρω πως κάποια στιγμή έρχεται κ το πάνω κ ίσως κ το πολύ πάνω ( λόγω διπολικής ).
αφωτεινή, αυτό που με πονάει πιο πολύ απ΄όλα είναι πως δν είμαι σε θέση να την φροντίσω.
κ αυτό γίνεται ξανά κ ξανά.
η μαμά είναι άρρωστη κάθε τόσο κ λιγάκι.
το ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν την κατάθλιψη κ οποιαδήποτε άλλη ψυχική ασθένεια, έστω κ αν αυτοί είναι μέσα από το νετ.
σε φιλώ.
arktos καλή σου μέρα!
αχ! γιατί να μην έχω ένα μαγικό ραβδί,
γιατί τα ξωτικά δεν υπάρχουν πιά?
(μόνο τα μυτερά αυτιά τους έχω:(! )
μην το βάζεις όμως κάτω,
θα ρθει πάλι η άνοιξη και το ξέρεις ,τίποτα δεν μένει μόνιμο
μην αισθάνεσαι ενοχές για αυτό που σου συμβαίνει δεν το διάλεξες,
το αίσθημα ευθύνης απέναντι στο παιδί σου ,σου εμφανίζει αυτή την δυσαρέσκεια,
μείνε σαυτό το αίσθημα και άσε στην άκρη τις ενοχές,
το παιδί βλέπει μόνο την αγάπη σου ,
όλα τα αλλα είναι αχρηστα.
πες του ότι το αγαπάς ,κι ας μη το πας σχολείο εσύ,
δεν πειράζει καθόλου,
άστο να σε φροντίσει συναισθηματικά,
δώστου τα καλά που υπάρχουν ακόμα και σαυτή την δυσκολη στιγμή
και είναι η αγκαλιά σου και τα γλυκά σου λόγια στο κρεβάτι δεν χρειάζεται να σηκωθεις αν δεν μπορείς ,
έχω βουρκώσει ,
εμένα αυτό μου έλειψε απο την μάνα μου στην αρρώστεια της -πνιγόταν μέσα στις ενοχές για πράγματα που δεν μας ήταν σημαντικά-
και ξέχναγε να μας πει ότι μας αγαπάει -γινόταν σκληρή με τον εαυτό της ,και κατα συνέπεια και με μας τα παιδιάτης.
ξεκουράσου για λίγο , δες το σαν ανάγκη για ξεκούραση ,
θα σαι σύντομα ανανεωμένη και δυνατή ,
σε χαιρετώ με αγάπη
δεν έχω άλλη λέξη και ίσως να σου φανεί βαρύγδουπη αλλά
αυτην έχω για σένα σήμερα ,
αν ήμουν φίλη σου θα σέπαιρνα αγκαλιά και θα σου λεγα σαγαπώ ,ξεκουράσου και όλα θα πάνε καλά!
Hey άρκτε, καλημέρα!:)
Καταρχάς μη σε ενοχοποιείς. Καταλαβαίνω τις τύψεις για το παιδί ειδικά, τις είχα κι εγώ σε πολύ έντονο βαθμό στη φάση κατάθλιψης που πέρασα. Πιο πολύ με πόναγε αυτό παρά όσα πέρναγα εγώ. Κι εκεί είναι ένα σημείο που θέλει προσοχή. Οι δυνάμεις μας στη φάση κατάθλιψης πρέπει να επικεντρώνονται όχι στις ενοχές μας "για το τι κάνουμε στους άλλους" αλλά σε μας και στο πώς θα μας αλαφρύνουμε λιγουλάκι. Επίσης, και μόνο οι τύψεις σου αυτές δείχνουν σε μένα πως είσαι καλή μητέρα για το παιδί σου, αλλιώς δε θα έδινες μία. Άρα, πες στον εαυτό σου αυτό το απλό για να του περάσεις το μήνυμα: "άσχετα από τη φάση μου, είμαι μία καλή μητέρα γιατί ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ και το παιδί μου είναι ασφαλές και αγαπημένο, ακόμη και όταν ξέρει ότι δεν έχω τις δυνάμεις να του δίνω όσα θέλω. Οι δυνάμεις μου θα επιστρέψουν ξανά και τότε θα προσφέρω και πάλι στο βαθμό που θέλω". Δεν πειράζει που δεν μπορείς να είσαι η "τέλεια" μαμά όλες τις στιγμές και όλα σου τα διαστήματα. Εξάλλου τέλεια μαμά δεν υπάρχει, οπότε ας πάψει να σε απασχολεί το τι δε δίνεις και ρίξε μία ματιά καλή και αργή αργή σε ό,τι έχεις δώσει και θα δώσεις με τη μεγάλη σου καρδιά στο μέλλον.
Επίσης, αν δεν το έχεις κάνει, εξήγησε στη μικρούλα σου για τη φάση που βρίσκεσαι. Τα παιδιά είναι πλάσματα που μπορούν να επεξεργαστούν την αλήθεια μας, και είναι προτιμότερο να την ξέρουν. Έτσι κι εκείνη θα ξέρει το αυτονόητο "Η μαμά μου θέλει να μου δώσει, απλά χρειάζεται ένα μικρό διαλειμματάκι μέχρι να το ξανακάνει". Μπορεί και να πάει στο σχολείο μόνη, πόσων χρόνων είναι? Θα μάθει και να γίνει πιο ανεξάρτητη από τη μαμά, που εμείς οι ενοχικές μαμάδες κολλάμε λιγουλάκι στα παιδιά μας, ε? Δηλαδή, μην αφήνεις τις φάσεις να σε κάνουν να βασανίζεσαι με επιπλέον αυτοτιμωρητικές σκέψεις.
Μετά, οκ, δέχομαι πως δεν είναι καθόλου λίγη αυτή η απογοήτευση του ότι περίμενες να διαρκέσει περισσότερο το διάστημα ανάμεσα στις down φάσεις. Άλλη φορά θα γίνει κι αυτό. Τώρα έτυχε διαφορετικά, δε θα συμβαίνει πάντα το ίδιο. Δείξε υπομονή και δώσε στην άρκτο το δικαίωμα να επικεντρωθεί σε κείνη. ΤΟ ΕΧΕΙΣ αυτό το δικαίωμα όταν είσαι σε τέτοια φάση και κανένας δε θα σε κατηγορήσει γι αυτό. Τώρα πρώτα εσύ, σε άλλες στιγμές πρώτα οι άλλοι, οι αγαπημένοι σου. Δίκαιο το κόβω, εσύ? Ε,δεν είμαστε πάντα ίδιοι, ούτε οι συνθήκες της ζωής μας ίδιες. Ευελιξία. Πάμε όπως μας πάει. Προσπάθησε να κάνεις πράγματα δίχως πίεση, ευχάριστα και απλά. Αντί να βάζεις υψηλές απαιτήσεις όταν δεν είσαι για υψηλές, χαμήλωσε τον πήχυ και προσάρμοσέ τον στη φάση ζωής σου. Όταν θα νιώσεις καλύτερα θα τον ψηλώσεις, όχι τώρα.
Δίδαξε στον εαυτό σου φράσεις περιγραφής λιγότερο αιχμηρές. Δεν θα "πιάσω πάτο", ούτε θα "φτάσω στο τέρμα". Τα μηνύματα που περνάμε στον εγκέφαλό μας είναι σημαντικά, άρα μελετάμε τα δεδομένα που του δίνουμε, κάνοντάς τα κατάλληλα ώστε να μην του περνάμε γραμμές απελπισίας. Περνάω τη φάση μου, είναι απλά ένα διάστημα, μία φάση. Είναι ένα χρονικό όριο, που θα τελειώσει κι αυτό. Το έχω κάνει κι άλλες φορές, έτσι και τώρα.
Και δεν ανέφερες και τον σύντροφό σου, που έχεις αναφέρει ότι σε βοηθάει και σου είναι συμπαραστάτης. Αυτή σου τη φάση ζήτα του να συμμετέχει λίγο παραπάνω στο σπίτι, εφόσον το χρειάζεσαι. Και, πσσστ, μην σκέφτεσαι και το τραγικό "τι μου φταίει κι αυτός?" , στο γράφω γιατί το υποψιάζομαι.
ΑΝ ΥΠΟΨΙΑΣΤΩΩΩ.....λολ
Αιωνιότητα είναι, θα περάσει!!! Α ρε αρκά με τα ωραία σου!:P
Άρκτε, το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι σε καταλαβαίνω εν μέρει γιατί κι εμένα με πιάνουν καταθλιπτικές κρίσεις απ'το πουθενά σχεδόν άλλες περισσότερο έντονες άλλες λιγότερο και νιώθω πως όταν φτάσει το σημείο να μου χτυπήσει την πόρτα ... το μόνο που έχω να κάνω είναι να περιμένω.. μα 2 μέρες ,μα 1, μα 5... μπορεί κ παραπάνω.
Και μαζί τους έρχονται και ο φόβος , οι ενοχές, η απελπισία(γιατί πάλι?)
Η ψυχολόγος μου, μου είπε πως η μεγαλύτερη δύναμή μιας τέτοιας κρίσης είναι να τη φοβηθώ, έτσι με ελέγχει (πόσο θα κρατήσει, γιατί πάλι, πως θα νιώσω πάλι αυτή τη φορά..)
Προσπάθησε να σκεφτείς πως οι ενοχές, οι άσχημες σκέψεις, είναι όλα λόγω κατάθλιψης και η μόνη πραγματικότητα είναι πως χρειάζεσαι φροντίδα αυτή την εποχή πιο πάνω απ'την προηγούμενη.
Και κάτι άλλο. Όπως δεν περίμενες να σου εμφανιστεί τόσο σύντομα σκέψου πως μπορεί να μην το περιμένεις αλλά να φύγει ιδιαίτερα σύντομα αυτή τη φορά..
Στο εύχομαι:)
ξωτικό , ξέρω πως δν μπορώ να προσφέρω πολλά στη κόρη μου κ πραγματικά έχει τις αγκαλιές μου κα τα σ΄αγαπώ ( που δν άκουγα κ εγώ από τους δικούς μου γονείς ).
ρέιν, για τις κατηγορίες των άλλων μν είσαι κ σίγουρη.
θα ήθελα ας πούμε να ακούσω τα λόγια των συναδέλφων μου , όταν δν είμαι παρούσα.
όπως ακούω κ βλέπω το ύφος γονιών κ αδερφών.
ε, κάνε κι εσύ μια προσπάθεια και τέτοια.
μερικές φορές λέω να τους τύχαινε για να μάθουν να λένε εξυπνάδες.
κ δν το λέω από κακία.
απλά κ μόνο να δουν πως έτσι είναι η ασθένεια.
όσο για το χρονικό διάστημα , είναι που φοβάμαι γιατί η προηγούμενη κράτησε για 2 χρόνια.
με τσάκισε.
κ ήταν κ πολύ γρήγορο το διάστημα που ξαναέπεσα.
άρσι , έχω να πω κ σε σένα ότι είπα κ στη σοφτ σε άλλο θέμα που σχολίασε κάτι που είπα, πως η διπολική είναι δυσίατη ασθένεια.
ότι κ να λέω εγώ , αυτή θα είναι πάντα πιστή φίλη.
ακόμη και τα ποσοστά αυτών που ακολουθούσαν φαρμακευτική αγωγή, όταν τη σταμάτησαν κατόπιν σύστασης γιατρού, είναι απογοητευτικά.
άσε που μετά είναι σαν να μν πήρες ποτέ φάρμακα και πάλι από την αρχή.
σας ευχαριστώ όλες για τις απαντήσεις σας.
τουλάχιστον εδώ μέσα έχεις νετ - φίλους κ σε καταλαβαίνουν!
αρκτος αν σου πω, πως το ζωδιο μας λέει πως αυτό το μήνα θα μας βγουν όλα ξινά, θα με κυνηγάς?
Οκ, μπορεί να μην έχει πολύ σχέση με την κατάσταση σου, αλλά όλοι είμαστε λίγο-πολύ χάλια αυτή την εποχή.....:)
οταν βλεπεις πισω πως περιμενεις να πας μπροστα;σκεψου το....
κ οταν το γ@μ@@@νο πισω ειναι πιο μπροστα τι σκατα γινεται?σορρυ κιολας απλα ξερεις δεν λυνονται ολα με μια φραση!θελει δουλεια συνεχομενη με ψυχη κ μυαλο!Quote:
Originally Posted by Empneustns