καταθλιψη συντροφου

Καλησπερα σας.Θελω την συμβουλη σας.Εδω και 4 χρονια εχω σχεση με εναν αντρα 31 χρονων.Δεν ζουμε μαζι.Τους τελευταιους 4 μηνες μετα απο καποια γεγονοτα επαθε καταθλιψη.Εχει ολα τα συμπτωματα :αυπνια,μονιμη κουραση,χαμηλη αυτοεκτιμηση κλαμματα συνεχεια,ενοχες για ολα κ.τ.λ.Ειναι και μερες που ειναι καλυτερα αλλα σιγουρα οχι αυτος που ηταν.Μου αποκαλυψε οτι και πριν με γνωρισει ειχε καταθλιψη,και την πολεμησε μονος,δεν πηγε σε γιατρο.Τωρα ομως ειναι χειροτερα.
Το πιο ανησυχητικο ειναι οι σκεψεις αυτοκτονιας που κανει,και δεν τις λεει παντα,αλλα υπαρχουν μονιμα στο πισω μερος του κεφαλιου του και οταν συμβει κατι και με στενοχωρησει η κατι τετοιο παντα λεει οτι η ζωη τελειωσε για εκεινον,οτι εχει παρει την αποφαση του,οτι δεν αξιζει να ζει..Και ετσι ακομα και σε περιπτωσεις που εχω το δικιο με το μερος μου,στο τελος κλαιω και παρακαλαω για να μην κανει κακο στον εαυτο του.Τον αγαπω πολυ αλλα νομιζω οτι μ'εκβιαζει λιγο με αυτο,γιατι δεν μπορω πια να δειξω τα συναισθηματα μου, θυμο,νευρα κτλ.Μονο την χαρα δεχεται απο μενα.Αυτο ομως με πιεζει,γιατι κι εγω ανθρωπος ειμαι.
Νομιζω οτι 2 φορες πριν 3 μηνες θα εκανε κακο στον εαυτο του.Με πηρε τηλεφωνο να μου πει να προσεχω και οτι με αγαπαει,καταλαβα οτι κατι θα κανει,και με τα κλαμματα και τα παρακαλια μου, ηρθε με βρηκε και τον ηρεμησα.
Πως θα τον πεισω να παμε σε γιατρο?Οταν του το λεω απαντα παντα ''ειμαι καλα'',αλλαζει θεμα αλλα βλεπω οτι χειροτερευει.Αφου με αγαπαει γιατι δεν θελει να γινει καλα,αφου μονο για μενα μενει και δεν ''φευγει''οπως μου λεει.
Πως θα τον πεισω?Στο τελος θ'αρρωστησω κι εγω.Ηδη τον τελευταιο καιρο κλαιω συνεχεια και με το παραμικρο.
Κατι αλλο που με φοβιζει,ειναι αυτα που διαβαζω οτι καταθλιπτικοι που παιρνουν φαρμακα αυτοκτονουν τελικα γιατι βρισκουν τοτε την ενεργεια να το κανουν.Μετα τι νοημα εχει να τα παιρνεις?Και πως τον αποτρεπεις για να μην το κανει τοτε?Γιατι τουλαχιστον τωρα δεν εχει την δυναμη να το κανει.
Ξερω οτι εγινα κουραστικη και ζητω συγνωμη,αλλα ειμαι ερωτευμενη με τον συντροφο μου,υποφερω μαζι του και δεν μπορω να δεχτω οτι ισως τον χασω απο κατι που δεν ειναι ανιατο αλλα θεραπευεται .
Ευχαριστω..

Eva, καλησπέρα.

Θέλω να σου πω ότι αρκεί μία και μονάχα άρνηση για να πεθάνει κάποιος, είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά. Η αυτοκτονία είναι μια πράξη υπέρβασης από μόνη της. Ό,τι κι αν είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να πάει κόντρα στη φύση του, να υπερπηδήσει το πανίσχυρο ένστικτο της επιβίωσης. Ένα άτομο που πρώτα δεν αγαπάει τον εαυτό του, όταν αποφασίσει και επιδιώξει να προχωρήσει σε μια τέτοια πράξη δε θα σταματήσει για κανέναν άλλο. Ούτε για τη γυναίκα του, το σύντροφο, το παιδί, τη μάνα, τον αδερφό, το φίλο, όσο κι αν τους έχει αγαπήσει.

Το θέμα λοιπόν είναι να μένουμε εδώ και να μη ''φεύγουμε'', να ζούμε, να προσπαθούμε όχι για αυτούς που αγαπάμε (μόνο), αλλά πρώτα απ' όλα για τον ίδιο μας τον εαυτό. Να θέλουμε να γίνουμε καλά για εμάς τους ίδιους. Αυτό πρέπει να είναι το πιο ισχυρό κίνητρο, γιατί αν αυτό είναι εύκολο να ξεθωριάσει, πόσο μάλλον όλα τ' άλλα..

Καταλαβαίνω πως ανησυχείς για το σύντροφό σου και θέλεις να τον βοηθήσεις, ωστόσο, μέσα στην προσπάθεια αυτή είναι καλό να μην παρασύρεσαι, να μην ξεχνάς εσένα. Θέλω να πω ότι ήδη έχουν χαθεί οι ισορροπίες μέσα στη σχέση. Λες ότι δε δείχνεις τα συναισθήματά σου, πέρα από τη χαρά. Αυτολογοκρίνεσαι, δεν εκφράζεσαι για να μην επιβαρύνεις περισσότερο την ήδη άσχημη ψυχολογία του συντρόφου σου. Είναι απόλυτα φυσικό λοιπόν να νιώθεις πως πιέζεσαι. Και προχωράς δίπλα του με αυτό το φόβο πως οποτεδήποτε μπορεί να κάνει κακό στον εαυτό του, ενώ εσύ επιτρέπεται να είσαι μόνο χαρούμενη μήπως και αυτό σώσει την κατάσταση. Υποφέρεις δηλαδή για το δικό του θέμα, τη δική του άρνηση.

Η συμπαράσταση και η αγάπη σου είναι σπουδαία μέσα σε όλο αυτό, όμως δεν είναι αρκετά κατά τη γνώμη μου. Δεν ξέρω πως θα τον πείσεις να πάει σε γιατρό, αν ο ίδιος δεν το αποζητά μόνος του. Θα σου πρότεινα όμως να συζητήσεις ξανά μαζί του. Μίλησέ του. Ρώτησέ τον, αφού δε νιώθει καλά, γιατί δεν κάνει κάτι για να γίνει καλά, να πάψει να υποφέρει.

Και εσύ ''χάνεις'' έτσι κάθε μέρα το σύντροφο σου, αλλά, κυρίως αυτός ο ίδιος ''χάνει'' τη ζωή του χωρίς να κάνει κάτι γι' αυτό.
Δεν είναι πάντα εύκολο να αποδεχτούμε ότι έχουμε κάποιο πρόβλημα, ούτε να ζητήσουμε βοήθεια. Εξήγησέ του άλλη μια φορά πώς νιώθεις και πρότεινέ του να έρθει σε επαφή με κάποιον ειδικό, γιατί αυτό θα είναι καλό για εκείνον πρώτα και πάνω απ' όλα.

Εύχομαι να πάνε όλα καλύτερα..

Εγω το πιστευω οτι ειναι ετσι, οτι οντως πιθανοτατα εισαι το σημαντικοτερο πραγμα στη ζωη του, εχει καταθλιψη και ειναι λογικο να αισθανεται αδυναμος και να προσπαθει να πιαστει απο οτιδηποτε δινει χαρα στη ζωη του. Αλλα ενας ανθρωπος ο οποιος νιωθει να θελει να κανει κακο στον εαυτο του ή να αυτοκτονησει μια και καλη να'σαι σιγουρη πως και μια και δυο και οσες φορες κι αν τον προλαβεις αν δεν καταφερει να σταθει μοναχος στα ποδια του θα ειναι ετσι παντα.

Καποια στιγμη δε θα αισθανεται και ο ιδιος καλα με τον εαυτο του που εξαρταται τοσο απο σενα, εγω θα'λεγα να προσπαθησεις με καθε τροπο να τον πεισεις να παει σε γιατρο.
Σε πηρε τηλεφωνο γιατι εχει αναγκη απο σενα, χρειαζεται βοηθεια οσο κι αν αποφευγει το θεμα οταν του το λες. Συνηθως οταν αποφευγει κανεις να συζητησει κατι ειναι γιατι δεν αισθανεται ανετα να το συζητησει.

Οταν καποιος επιλεγει να αυτοκτονησει δεν το κανει επειδη πηρε χαπια ή επειδη δεν τον προλαβε καποιος, το κανει επειδη δε νιωθει καλα μεσα του.
Μπορεις να παρεις την πρωτοβουλια να του κλεισεις ενα ραντεβου και μετα να του πεις να παει.
Ελπιζω να βρεθει λυση συντομα.

eva1985, καλως ήρθες!

τα οσα γραφεις μου θυμιζουν σε καποιο βαθμο τον εαυτο μου με τον συντροφο μου, μονο που εγω ημουν στην πλευρα του συντροφου σου. Θα σου ελεγα λοιπον, τί βοηθησε εμενα: η ειλικρινεια, η αμεσοτητα και η αγαπη του συντροφου μου. Λειτουργησε καπως σαν καθρεφτης. Μια μερα μου ανοιχτηκε πολυ: μου ειπε πώς με εβλεπε μερα με τη μερα. Κ στη συνεχεια μου ειπε πώς αισθανονταν που με εβλεπε ετσι. Πρεπει να σου πω πώς αυτη η κουβεντα καθολου ευχαριστη δεν ηταν. Μαλλον αβολη ηταν κ σιγουρα η εξομολογηση του με εκανε να αισθανθω αμηχανη κ "γυμνη". Με βοηθησε ομως, ισως οσο τιποτα αλλο (μπορει να φταιει κ η χρονικη στιγμη που εγινε η κουβεντα αυτη) στο να δω τα πραγματα καπως αλλιως. Κ επιτελους να παρω αποφασεις για μενα.

Με αλλα λογια, προσπαθω να σου πω πώς το να μιλησεις εντιμα, ανοιχτα αλλα με φροντιδα κ χωρις "λυπηση", μονο καλο μπορεις να κανεις στον συντροφο σου. Η στηριξη σου μπορει να ειναι πολυτιμη αν του δωσεις το μηνυμα οτι θες να εισαι εκει ως συντροφος, ως στηριγμα αλλα οτι θελεις και εσυ στηριγμα καποιες φορες κ ελευθερια εκφρασης των συναισθηματων σου.

Σου ευχομαι καλη δυναμη στο να μιλησεις ηρεμα κ ανοιχτα.

Υ.Γ. Ενας ανθρωπος με καταθλιψη, μπορει να την χρησιμοποιησει και για εκβιασει καταστασεις, συναισθηματα κλπ. Ισως κ την προσοχη αλλων ανθρωπων, αγαπημενων. Κατι τετοιο μπορει να μοιαζει με προσβολη μια τετοια στιγμη που φερνει μονο θυμο ή επιθεση. Καθε πραγμα εχει την στιγμη του...μια μεταγενεστερη στιγμη μπορει να το δει κ μονος του. Μπορεις να του το πεις και εσυ αργοτερα.

Καταρχην θελω να σας ευχαριστησω και τις τρεις που μου απαντησατε.Τα διαβασα ολα με μεγαλη προσοχη.
sofia μου θελω να σου πω οτι εχω μιλησει με τον συντροφο μου,γι'αυτο που συμβαινει τον τελευταιο καιρο,πως τον βλεπω,ποσο με στενοχωρει αυτη η κατασταση κτλ.
Εκεινος γνωριζει ποσο τον αγαπω και το ιδιο αισθανεται και εκεινος για μενα.Ειμαστε πολυ δεμενοι σαν ζευγαρι.Ετσι οταν θα συμβει κατι και στενοχωρηθω πολυ εξαιτιας του (οχι για την καταθλιψη,για κατι αλλο) λεει οτι θ'αυτοκτονησει,γιατι μονο πονο προκαλει στους αλλους και ειδικα σε μενα, αλλα συμβαινει και το αλλο.Καποιες φορες που με παιρνει τηλεφωνο και ειμαι πολυ ''πεσμενη'' ψυχολογικα (γιατι δεν μπορω να κρυβομαι παντα,εχω αρκετα προβληματα και με την οικογενεια μου περα απο αυτο που ειναι και το πιο σημαντικο για μενα), λες και παταει ενα κουμπακι,και αλλαζει διαθεση κατευθειαν και προσπαθει να ειναι ευχαριστος,γιατι δεν αντεχει να με ακουει ετσι.Και υσηχαζει μονο οταν με ακουει καλα.
Ειμαστε μια ζεστη μια κρυο.Τωρα τις 2 τελευταιες μερες στο τηλεφωνο ηταν πεσμενος,και οταν βρεθηκαμε πραγματικα μου θυμησε τον παλιο του εαυτο.
Οταν ομως τον βλεπω να κοιταζει μ'αυτο το ''αδειο'' βλεμμα....Η' καποια υπονοουμενα.
Τελευταια εχει αρχισει να πινει.Μπροστα μου οχι πολυ,αλλα πινει.Δεν μεθαει αλλα αποζητα το ποτο πια για να βρει χαλαρωση.Φοβαμαι και γι'αυτο.
Ειναι τελειως αρνητικος για τον γιατρο.Του το εχω ζητησει με ολους τους τροπους.Του το ζηταω συνεχεια.Οπως πολλοι το θεωρει ταμπου να παει,οτι δεν ειναι τρελλος και οτι δεν θελει να του δωσουν φαρμακα.
Δεν ξερω τι θα γινει..Υποθετω οτι θα συνεχισω να προσπαθω να τον πεισω..

καλα κανεις κ ανησυχεις. το ποτο δεν μπορει να ειναι καλος συμβουλος, σε καμια περιπτωση. το καταλαβαινω οτι ειναι μια ευκολη παρεα σε δυσκολες φασεις, ομως μονο σε πιο αβατους δρομους μπορει να οδηγησει πιστευω.

ζητησε του το να παει, εστω δοκιμαστικα. μιλησε του για το ποσο ανησυχεις. στην αναγκη πες του να πατε μαζι την πρωτη φορα ωστε να ξερει οτι εισαι διπλα του σε ολο αυτο. και κατι ακομα: η επισκεψη στον ψυχοθεραπευτη ή στον ψυχιατρο δεν συνεπαγεται κ την ληψη αντικαταθλιπτικων. αυτο ειναι κατι που μπορει να συμβει, μπορει και οχι. εχει να κανει με την περιπτωση, την στιγμη και αλλους πολλους παραγοντες. αν φοβαται τον ψυχιατρο, μπορει σε πρωτη φαση να παει σε εναν ψυχοθεραπευτη, αυτος θα τον ενημερωσει για το αν χρειαζεται να δει και ψυχιατρο ή οχι. μπορει η θεραπεια του να απαιτει φαρμακα για καποιο διαστημα, μπορει κ οχι.

δεν νομιζω οτι μπορεις να κανεις κατι αλλο, περα απο αυτο eva...η επιλογη θα ειναι παντα δικη του.

Εva τα γεγονοτα που εφεραν τον συντροφο σου σε αυτη την κατασταση υπαρχουν ακομη;η κατασταση εχει ομολοποιηθει καθολου;το λεω γιατι και εγω παιζω κρυφτο με την καταθλιψη τουλαχιστον μια δεκαετια και καθε φορα η υποτροπη ειναι πιο σοβαρη.Φυσικα ουτε λογος για στηριξη απο μερος του πατερα των παιδιων μου, γιατι πια συντροφο δεν μπορω να πω οτι ειναι αφου ποτε δεν υπηρξε και ποτε δεν με στηριξε.Πιστευω αν ειχα την παραμικρη βοηθεια απο μερους του δεν θα ειχα φτασει σε αυτο το σημειο.Αντιθετα βλεποντας με σε κακη κατασταση εισεπραττα και σχολια του τυπου αντε να μαστουρωσεις η εισαι στο κρεβατι το σπιτι διαλυθηκε κλπ.Ειναι πολυ σημαντικο που τον στηριζεις απλα προσεχε μην σε ρουφηξει αυτη η κατασταση.Επιβαλλεται φυσικα να ζητησει βοηθεια απο ειδικο γιατι οσο και να υπαρχει η καλη διαθεση καπου υπαρχουν και ορια.
Σε προσφατο ταξιδι που εκανα στο εξωτερικο με το ενα μου παιδι και αφου ειχα φυγει μετα απο μεγαλο καυγα και σε κακη κατασταση, φροντισε με το που εφυγα να δηλητηριασει τον γιο μου με τα οσα του ειπε εναντιον μου, να το παιζει θυμα και να καταφερει να μου μιλα με το ζορι το παιδι μου.νομιζω οτι ειχα φτασει σε σημειο να κανω κακο στον εαυτο μου και σκεφτομουν μονο οτι δεν ειχα το δικαιωμα να δωσω στο παιδι μου τοση πικρα.

Λοιπον κοριτσια να σας πω.
sofia στον γιατρο τον παροτρυνω να παμε μαζι και μονο μαζι.Δεν θα τον αφηνα να παει μονο του.Οικονομικα δεν ειμαστε καλα και οι δυο,κι ομως ευχαριστως θα πληρωνα με τις οικονομιες μου για να τον δω οπως ηταν.
γιωτα2 σχετικα με τα προβληματα.Την πρωτη φορα που επαθε καταθλιψη,ηταν απο θανατο αγαπημενου συγγενικου του προσωπου.
Τωρα εκδηλωθηκε απο την στιγμη που μου αποκαλυψε ενα μυστικο που μου το κρατουσε κρυφο 3 χρονια γιατι φοβοταν μη με χασει.Δεν εχει να κανει με απιστια.Κλονιστηκα οταν το ακουσα αλλα εμεινα διπλα του γιατι μετρησαν τα αισθηματα μας.Το ξεπερασαμε υποτιθεται.Μονο που οπως λεει και εκεινος,εγω μπορει να τον συγχωρεσα αλλα εκεινος δεν μπορει να συγχωρεσει τον εαυτο του.
Εκεινη την περιοδο εφυγε ο καλυτερος του φιλος για Αθηνα για δουλεια και ενιωσε πολυ ασχημα γιατι μονο με αυτον εχει πολυ καλη σχεση και περνανε χρονο μαζι.Στην τελικη ομως επεστρεψε ο φιλος του πισω γιατι δεν τα καταφερε Αθηνα.Κι ομως ουτε και με αυτον η σχεση τους ειναι οπως πρωτα.Νιωθει πολυ μεγαλη μοναξια και ολο λεει οτι δεν βρισκει ηρεμια στο σπιτι του,οπου ζει με γονεις και αδερφια.
Η αληθεια ειναι οτι τον περισσοτερο καιρο ειναι ανεργος και αντρας χωρις χρηματα ξερετε πως ειναι.Απο τοτε που επαθε καταθλιψη ομως εμφανιστηκαν δουλειες και τι κανει;Πηγαινει με γκρινια δεν εχει ορεξη τις πιο πολλες φορες και καποιες φορες δεν πηγαινει,γιατι το πρωι δεν μπορει να σηκωθει, τον ποναει η καρδια το στομαχι κτλ.
Εχει προβλημα με τον εαυτο του.Δεν τον αγαπα.
Εγω και η οικογενεια μου αντικειμενικα αντιμετωπιζουμε πολλα ασχημα προβληματα εκ των οποιων καποια ειναι αλυτα.Εγω γιατι δεν εχω παθει καταθλιψη με ολα αυτα και αντεχω?Ο φιλος μου ηταν η οαση στην ερημο μου ολα αυτα τα χρονια.Κι εγω για κεινον,και γι'αυτο δεθηκαμε πολυ.Αντεξα ολα τα χτυπηματα αλλα αν χασω τον συντροφο μου δεν ξερω αν θα'χω την δυναμη ν'αντεχω.

Εva,

το αν θα πατε μαζι ή μονος, ειναι δικη του επιλογη. Δεν καταλαβαινω, γιατι να μην πηγαινε μονος, αν αυτο επιθυμουσε? Το καταλαβαινω οτι θα ηθελες να τον στηριξεις και οικονομικα και με οποιον αλλο τροπο, αλλα αυτος ξερει καλυτερα. Δως του τον χωρο να σου πει τι χρειαζεται. Καμια φορα η πολυ πιεση φερνει τα αντιθετα αποτελεσματα, απο τα επιθυμητα.


Σε οτι αφορα την καταθλιψη κ ποτε εκδηλωνεται, θα σου ελεγα απο προσωπικη αναζητηση πώς συνηθως εκδηλωνεται με καποια αφορμη. Μαζευουμε, μαζευουμε κ μετα με ενα γεγονος που μπορει να μην μοιαζει ή να μην ειναι απαραιτητα κ τοσο δυνατο απο μονο του ή "φορτισμενο"...γινεται η εκρηξη.

Με ολα οσα αναφερεις κ βλεπεις, δεν ειναι καλα δυστυχως.Δεν γεννιομαστε ολοι ομως, μ αυτη την υπεροχη ικανοτητα να αγαπαμε αυτο που ειμαστε, αναγνωριζοντας αυτο που ειμαστε. Ουτε ολοι ειμαστε το ιδιο ικανοι ή δυνατοι ή ετοιμοι να αντεχουμε στις οποιες δυσκολιες. Ετσι, εσυ μπορει να αντεχεις πραγματα κ καταστασεις που γι αυτον μοιαζουν βουνο. Στο μεχρι τωρα. Γιατι στο μελλον, δεν μπορουμε να ξερουμε. Βεβαια, τα πραγματα μπορει να παραμεινουν για παντα ετσι, αν φοβομαστε να αλλαξουμε.

Θελω να ρωτησω σε τι ειδικο απευθυνεται καποιος με καταθλιψη,σε ψυχολογο η' σε νευρολογο-ψυχιατρο?
Επισης αν υπαρχει περιπτωση να θεραπευτει η καταθλιψη χωρις γιατρο.
Τα πραγματα εχουν ξεφυγει τις 2 τελευταιες ημερες.Περασε σοβαρο καταθλιπτικο επεισοδιο και θα εκανε κακο στον εαυτο του.Η αυτοκτονια βρισκεται μονιμα στο μυαλο του.
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!!Απλα δεν αντεχω..σκεφτομαι οτι θα τον χασω και δεν μπορω να κανω τιποτα για να το εμποδισω να συμβει.

Μαλλον στην περιπτωση του φιλου σου πρεπει να απευθυνθει σε ψυχιατρο. ...Κ ας μη γελιομαστε, απ τη στιγμη που εχει τασεις αυτοκτονιας τα φαρμακα δεν τα γλιτωνει... Αυτο ομως σε καμμια περιπτωση δεν ειναι μεμπτο. Απ τη στιγμη που τα χρειαζεται, τι να κανουμε τωρα... Αφου λες πως υπαρχει οικονομικο προβλημα μπορειτε να πατε στα εξωτερικα ιατρεια του Αιγινητειου ή τελος παντων για να μην του φανει βαρυ μπορειτε να ξεκινησετε απο ενα ψυχολογο του δημου του. (να του πεις οτι στην Αμερικη οι ψυχολογοι θεωρουνται οι no1 οικογενειακοι γιατροι).
Εισαι σιγουρη οτι ο φιλος σου δεν χρησιμοποιει την αυτοκτονια ως τροπο για να σε εχει συνεχως σε εγρηγορση?
Αν δεν καταφερεις να τον πεισεις να σε ακολουθησει, μπορεις να κλεισεις ενα ραντεβου κ να πας μονη σου σε εναν ψυχολογο για να συζητησεις εκτεταμενα το προβλημα του κ να του το αποκαλυψεις στη συνεχεια, με τον τροπο που θα σου πει ο ψυχολογος σου να το χειριστεις...

Δεν ξερω τι να σου πω για το θεμα της αυτοκτονιας.Τα σκεφτεται συνεχεια αλλα ευτυχως δισταζει κιολας.Στο τελευταιο περιστατικο,παλι επειδη νομιζε οτι με στενοχωρησε πολυ, ηρθε να με βρει πολυ μεθυσμενος,ηρθε ηθελε να ειμαστε μαζι και μετα να παρει το αυτοκινητο και να ''φυγει''.Προλαβα να φωναξω συγγενεις του και φιλους μου για να τον μαζεψουμε,και να του παρουμε το αυτοκινητο.

Quote:

---

Originally Posted by eva1985

Δεν ξερω τι να σου πω για το θεμα της αυτοκτονιας.Τα σκεφτεται συνεχεια αλλα ευτυχως δισταζει κιολας.Στο τελευταιο περιστατικο,παλι επειδη νομιζε οτι με στενοχωρησε πολυ, ηρθε να με βρει πολυ μεθυσμενος,ηρθε ηθελε να ειμαστε μαζι και μετα να παρει το αυτοκινητο και να ''φυγει''.Προλαβα να φωναξω συγγενεις του και φιλους μου για να τον μαζεψουμε,και να του παρουμε το αυτοκινητο.

---

Εμενα σα να μου φαινεται οτι το θεμα της αυτοκτονιας ειναι συναισθηματικος εκβιασμος, χωρις ομως να το συνειδητοποιει κ ο ιδιος... (αυτο μην του το αναφερεις ποτε, αλλα οταν αναφερεται σε αυτοκτονιες πρεπει να σαι πιο ψυχραιμη...) .Συνηθως τα ατομα που πραγματικα θελουν να αυτοκτονησουν, δεν το διατυμπανιζουν...
ΠΑΡΟΛ ΑΥΤΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΣΩ ΠΩΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ Κ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΙΔΙΚΗ ΣΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΘΕΜΑ

κοιτα,δεν ξερω τι ειναι αυτο που του εχει συμβει και τον εφερε σε αυτην την κατασταση(καταθλιψη) ομως πρεπει οπωσδηποτε να βρεις εναν τροπο να τον πας σε εναν ψυχολογο ωστε να το ξεπερασει...η αρνηση του να πατε σε ειδικο δειχνει οτι δεν εχει αποδεχτει οτι εχει καταθλιψη ,,αυτο ειναι κατι που το εχουν πολλοι και που δεν θελοθν να πανε σε γιατρο..

εγω παλι πιστευω οτι δεν σε εκβιαζει οταν σου λεει οτι θα αυτοκτονησει γιατι πολυ απλα δεν εχει λογο να το κανει αφου ξερει οτι τον αγαπας και οτι εισαι διπλα του και οτι νοιαζεσαι γι αυτον.....ειναι οι σκεψεις που κανουν ολοι οσοι εχουν καταθλιψη.......οσο για τα φαρμακα μην ανυσηχεις...ισα ισα θα τον βοηθησουν...(ετσι πιστευω τουλαχιστον)