ελεγεία στη θλιψη-γυρω γυρω απο μια σπειρα
γύρω γυρω απο τη σπείρα ,
δεν έιναι κύκλος η πορεία , κάνει σα να πάει να κλείσει, να τελειωθεί ,
μα σαν κάτι να μην αφήνει ,να κλείσει αυτή η πορεία σαυτό το τέλειο σχήμα του κύκλου.
έρχεται απρόσμενα σαν ίσκιος,
γλυκά νοσταλγικά παιχνιδιάρικα παίζει με τις αναμνήσεις μου,
πότε κρυφτό πότε κυνηγητό,
βάζω τους κανόνες μου ,θέτω τα όρια μου,
ανεβάζω τα τείχη μου,
στολίζομαι με τα φυλακτά μου,
την ξορκίζω να φύγει,
την ξέρω καλά και με ξέρει
είναι σαν εκείνους τους ανεκπλήρωτους έρωτες ,
που τα χουν όλα και το τίποτα μαζί,
αγαπημένη μου θλίψη για ένα βράδυ μη με χαραμίσεις ,
αγαπημένη μου σε σένα που ΄πρώτα απολους παραδώθηκα , χωρίς φραγμούς να με τυλίξεις με τα μαυρα πανιά σου,
που δεν αρνηθηκα το σκοτάδι σου ,
μην έρχεσαι πάλι εδώ ,μην τρυγυρνάς πια στα ερείπια και μου σκίζεις την καρδιά,
τελειώσαμε εμείς ,
τον ερωτά μας τον έσπασα ,σε πρόδωσα με την χαρά , σε απάτησα με το φως,
δεν είμαι δικιά σου πια,
πήρα το διαβατήριο της αθανασίας, μια νύχτα που εσύ ύφαινες τα νεκροσεντονά μου
τυφλή απο την ικανοποίηση ότι ήμουνα δικιά σου,
με άφησες μόνη ,αποκομένη απο την πηγή της λήθης ,με μάτια στεγνά,
σαναζητούσα στο σκοτάδι και δεν σέβρισκα ,χωρίς πνοή διπλώθηκα στα δυό δεν είχα αλλο τίποτα να κάνω πιά ,μόνο τα αυτιά μου ανοιχτά να αφουγκραστώ τα βηματά σου ,γιατί εγω άλλα βήματα δεν είχα,
και τότε οι ήχοι του αργαλειού σου έφτασαν κοντά μου, ξεδιπλωνοντάς με σε τρελό χορό ,
έσμιξα με την μουσική που έπαιζες αλλά δεν όριζες ,
ναι εκει διέπραξα την πρώτη απιστία απεναντί σου,
το τέμπο έσκιζε τα μαύρα πανιά σου,
ο φυγάς ήχος διαπερνούσε την σάρκα μου ,
άφησε της μελωδίας σπόρο στα αδυτά μου,
και απο τότε δεν είμαι μόνη ,
έχω νανουρίσματα ,πρελούδια, τραγούδια ,ύμνους , σονάτες,πολλά παιδιά,
και άλλο απο χορούς δεν ξέρω και ,
και κύκλους κάνω μα δεν κλείνουν,
και κοιμάμαι καθε βραδυ πια με τον ήχο που ένας δεν είναι γιατι ξέρει αυτός καινούργιος να γίνεται,
και γεννάω τις συνθέσεις του αγώγκιστα ,
γι αυτό θλίψη μου , μην ξενυχτάς στα σκαλοπάτια μου ,
μου ραγίζεις την καρδια που σε πρόδωσα,
ανάξια ερωμένη ήμουν , και έτσι στέκω ακόμα γιατι με άλλον ήχο κάθε βραδυ πλαγιάζω ,
τι με θες πια έτσι μοιρασμένη να με κάνεις ,
θα φευγω σαν άμμος μέσα απο τα χέρια σου ,
άσε με να με πιστή τουλάχιστον σαυτό μαζί σου,
ότι ποτέ δεν θα μέχεις
και άσε με
να σε υμνω πως πρώτη εσύ μου έμαθες να παραδίνομαι σαν ναναι πάντα πρώτη φορά.
