Απουσίες, πένθος, ευγνωμοσύνη και αποστάσεις.

Αυτή την 25η του μήνα δεν τη στόλισα με κανένα λαμπιόνι, ούτε βαμβάκι-χιόνι, γιατί απλά έτσι νιώθω.
Πένθος, μέσα, χωρίς κορδελάκια, φρου-φρου και αρώματα. Ούτε κόκκινο. Αυτό στα μάτια μόνο.

Ωστόσο, σήμερα, δεν ήθελα να μείνω μόνη στο σπίτι όπως μου βγαίνει τον περισσότερο καιρό τώρα τελευταία. Ένιωσα πως θέλω πραγματικά να είμαι με κάποιους από αυτούς τους λίγους που αγαπώ και μ’ αγαπούν. Εκεί, με τη μάνα και τον αδερφό μου, μαζί και οι απουσίες, οι δικές μου, οι δικές τους, πιο παρούσες από ποτέ. Εκεί που παρά τη θλίψη και τον πόνο υπάρχει ακόμα και ζεστασιά.

Μετά το φαγητό, στο πατρικό μου, σκεφτόμουν πολλά από όλα εκείνα που ήταν κάποτε, που δε θα είναι άλλο πια από δω και πέρα, και παρά τη βαριά διάθεση κάπου μέσα σε όλο αυτό ένιωσα και μια ευγνωμοσύνη. Που έζησα όλα αυτά που τώρα θυμάμαι. Αλλά και για το εδώ και τώρα. Που αυτή η ζεστασιά γλύκανε έστω και τόσο λίγο το γενικότερο ψύχος και την απώλεια μετά τους νωπούς ακόμα αποχωρισμούς, το θάνατο του πατέρα μου, τη σχέση μου που τέλειωσε.
Και συγκινήθηκα. Συγκινήθηκα ακόμα και μ’ αυτή την άχνη ζάχαρη που κόλλησε στα δάχτυλα.

Ένιωσα πως θέλω να πω ευχαριστώ
σ’ εκείνον, που εδώ ποτέ ξανά, οριστικά και αμετάκλητα. Για όλη την αγάπη.
Παρά τα όποια λάθη, δικά του και δικά μου.
Για όλα αυτά τα σπουδαία που μου έμαθε. Που δε μου ζήτησε ποτέ και με κανένα τρόπο να γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Για όλη την αγάπη.
Δεν ξέρω αν το έδειξα αρκετά όσο ήταν ακόμα εδώ, όμως αυτό το αρκετά αισθάνθηκα σήμερα πως ίσως και να μην έχει σημασία, γιατί ξέρω πως τουλάχιστον ένιωσε κι αυτός αγάπη από τη δική μου τη μεριά.

Το βράδυ επέστρεψα σπίτι μου και πάλι κουρασμένη. Κάποιοι φίλοι περίμεναν να πάω σπίτι τους, να βρεθούμε. Ενημέρωσα πως ούτε και απόψε θα μπορέσω. Η αλήθεια είναι πως τους έχω στην καρδιά μου και μου έχουν λείψει. Νιώθω όμως εξαντλημένη και μακρυά από την όποια ιδέα συνάντησης. Μου είπαν για ακόμη μια φορά πως δεν πρέπει να απομονώνομαι. Σκέφτηκα για ακόμη μια φορά πως δεν αντέχω άλλο πια να βαστάω ‘πρέπει’. Όπως νιώθω.

Όπως τώρα, που ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω και μονορούφι έγραψα όλα αυτά.

Καλά έκανες και τα έγραψες λοιπόν. Μονορούφι. Σιγά σιγά αυτή η ευγνωμοσύνη θα αυξάνεται, παραγκωνίζοντας την οδύνη της απουσίας. Η μνήμη των ανθρώπων είναι μέσα μας και έτσι υπάρχουν ακόμη, μέσω όσων μοιραστήκαμε, μέσω των στιγμών και της πορείας στο χρόνο, όσοι υπήρξαν κομμάτι σου υπάρχουν με αυτή την έννοια, όπως και για τους δικούς σου.
Ούτε εγώ θα σε κατηγορήσω πως απομονώνεσαι. Δε σου χρειάζονται παραινέσεις, ούτε "πρέπει να". Θα έρθει κι η στιγμή που θα θελήσεις την επαφή, φυσικά και δίχως πίεση.
Σου εύχομαι να είσαι καλά και να έχεις πάντα τη ζεστασιά ανθρώπων που να μοιράζεσαι μαζί τους αγάπη και οικειότητα.

Το να ειμαστε μαζι με οσους αγαπουσαμε τον ιδιο ανθρωπο, με οσους το πενθος ειναι κοινο μπορει να μας βοηθησει με εναν αλλο τροπο. Να μας θυμισει οτι δεν ειμαστε οι μονοι που νιωθουμε αυτη την απωλεια. Κι ετσι μια απωλεια να μας φερει πιο κοντα μεταξυ μας αλλα κ με εκεινον που εφυγε μα θα μενει παντα μεσα μας.

Η αλλη απωλεια, ειναι μια πιο δικη σου, ισως πιο μοναχικη απωλεια. Που δεν ξερω αν κ ποσο μπορει να επικοινωνηθει εξω,να βγει με εναν τροπο.

Δυο απωλειες δεν ειναι λιγες. Θελουν πολυ δυναμη, θελουν χρονο, θελεις δυναμη,θελεις χρονο. Σου ευχομαι δυναμη κ τον χρονο που θα ρθει να την αξιοποιησεις με τον πιο ομορφο για σενα τροπο.Για να ξεπερασεις, να προχωρησεις,να αισθανεσαι.

Rain,

ναι, έτσι είναι. Η μνήμη των ανθρώπων, όποιοι και ό,τι υπήρξαν κομμάτι μας συνεχίζουν να υπάρχουν.
Σπουδαία υπόθεση το μοίρασμα.

Σ' ευχαριστώ και να 'σαι καλά.

Sofia,

πραγματικά όταν το πένθος είναι κοινό βοηθάει στην επαφή, τη σύνδεση, τη συμπαράσταση. Είναι με αυτούς τους αγαπημένους, που πενθώντας μαζί κατά κάποιο τρόπο, πλάι πλάι, αν και ο καθένας και μόνος του, με τον τρόπο του και στο βαθμό που του βγαίνει κάθε φορά, είναι λοιπόν με αυτούς που νιώθω -μεταξύ άλλων- και πως δεν χρειάζονται εξηγήσεις, πως οι σιωπές μας μερικές φορές μιλάνε πιο καθαρά και από τα λόγια, πως οι ματιές μας κάποιες φορές τα ακούνε όλα.

Για την άλλη την απώλεια, ναι, αυτή είναι ολόδική μου και η αλήθεια είναι ότι δύσκολα ακόμα πολύ τη βγάζω προς τα έξω. Της έχω δώσει το κλειδί, συζούμε και περιφερόμαστε μαζί στα δωμάτια, καθόμαστε παρέα και την ακούω κάθε φορά που μιλάει. Αυτό είναι που γίνεται περισσότερο στη φάση αυτή.

Δεν είναι λίγες. Την πρόταση αυτή την κράτησα σε post-it.

Σ' ευχαριστώ και να 'σαι κι εσύ καλά.

διαμαντακι,
γιατι δεν πηγαινεις ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ στους φιλους σου?γιατι να σου δινεις την ευκαιρια να ζεστανεις λιγο την καρδουλα σου με την θαλπωρη και την συμπαρασταση?
Σηκω καλη μου και βγες..δεν αδειαζει το μυαλο, οπου κι αν ειναι..απλως απαλυνει λιγο ο πονος παιρνει αλλο χρωμα..

Φωτεινή,

το διάστημα πριν τις γιορτές υπήρξαν και φορές που επιδίωξα αυτή την επαφή, έτσι όπως το λες, ζορίζοντας τον εαυτό μου, λέγοντας ''θα το προσπαθήσω.. όπως''. Κάπου λίγο αφέθηκα και απόλαυσα την παρέα, κάπου όμως ένιωθα και λίγο.. πώς να το πω.. λίγο εξωγήινη. Τώρα οι μέρες αυτές έκαναν τη συναισθηματική φόρτιση ακόμα πιο έντονη.

Έχεις δίκιο πως πρέπει να μου δώσω αυτή την ευκαιρία, αλλά μου δίνω και χώρο και χρόνο έως να μου βγει η διάθεση της επαφής και πιο φυσικά. Εν ευθέτω χρόνω. Να δούμε..

Να 'σαι καλά :)

καταλαβαινω..
Υπαρχουν λιμανακια οπου οπως και να σαι ΔΕΝ θα νιωσεις εξωγηινη..ξερεις τι λεω..επαφη με καποιον που νιωθεις ανετα, να εισαι οπως σου βγαινει και να μη σε απασχολει τπτ!!
Αν παρολα αυτα,απλα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ..πολυ καλα κανεις και σου δινεις τον χωρο αλλα και τον χρονο σου..
σε φιλω..