Διαβάστε το, είναι δικό μου και με αντιπροσωπεύει. Ελπίζω να ξέρει κανείς τι έχω.
Animus Mundi:
Εγκλωβισμένος σε δωμάτιο με καθρέφτες,
τα είδωλά μου με περιγελούν και με χλευάζουν.
Δεν είμαι εγώ – είναι οι εικόνες μου, στα βλέμματα των άλλων.
Νιώθω μικρός σαν μανιτάρι σε λασπωμένο βούρκο και συνάμα παρέα με τ’ αστέρια στο στερέωμα.
Ο νάνος και ο γίγαντας μέσα μου.
Ναυτία. Υπαρξιακή τρικυμία.
Χλεύη από υπανθρώπους λερώνει την αξιοπρέπειά μου.
Μικρός και άκακος. Βίαιος και λυτρωτικός.
Διττή κατάσταση – πόλεμος εσωτερικός.
«Ντρέπομαι που με κουβαλάω στις πλάτες μου»
Ποιός από τους δύο παράταιρους συγκάτοικους μου το λέει;
Ο νάνος και ο γίγαντας μέσα μου.
Υπαρξιακή τρικυμία. Ναυτία.
«Ακόμη εδώ είσαι – θλιβερό ικτρίωμα»
Γράφω με το δάκτυλο στον παγωμένο καθρέφτη των ματιών μου το πρωί.
Δεν ξέρω – από πού έρχεται η φωνή.
Και οι δύο μου αντίπαλοι μοιάζουν να σιωπούν.
Animus – Anima.
Ο νάνος και ο γίγαντας μέσα μου.
Ναυτία. Υπαρξιακή τρικυμία.
Τα άκρα μου αδυνάτισαν και τα μάγουλά μου βαθούλωσαν.
Η αρρώστια ζωγραφίζει ξανά.
Σαν αστραπή, εικόνες καθρεφτίζονται στα μάτια μου.
Τι όμορφα το άλικο αίμα χαρακώνει – το πρόσωπο που δεν χάρηκε ποτέ.
Ωραίο θέαμα από ψηλά. Λυτρωτικό.
Ο νάνος και ο γίγαντας μέσα μου.
Υπαρξιακή τρικυμία. Ναυτία.
Γλυκιά αιώρηση, κρεμασμένος με μια θηλιά σ’ ένα παράθυρο χαζεύοντας τ’ αστέρια.
Αντίο φίλε, κραυγάζουν στους μακρινούς γαλαξίες με τα γαλαζοπράσινα χρώματα.
Αντίο, φίλε ψελλίζει το αγριόχορτο που φύτρωσε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Γλυκό το βλέμμα του σκύλου που κοιμήθηκε στην βροχή.
Ματωμένα φτερά, λαβωμένων περιστεριών στροβιλίζονται κλείνοντας την αυλαία.
Ο νάνος και ο γίγαντας μέσα μου ψυχορραγούν.
Καλώς σε βρήκα Animus Mundi, κλείνοντας τα μάτια μου στις πλάτες των άλλων.
Μ’ αυτά τα λόγια απαντώ στην προσμονή σου - σου δίνω το κλειδί – άκουσέ με. Το στόμα μου είναι ραμμένο.
Από τη συλλογή: Άλικο σημάδι στο τελευταίο χιόνι του Φλεβάρη.
