βοηθηστε με,αυτα που μου συμβαινουν ειναι φυσιολογικα?πωσ μπορω να τα αντιμετωποισω?
πριν ενα χρονο εχασα τη μητερα μου, ηταν κατι που ωρες ωρες δεν πιστευω πως εχει συμβει..λογο του οτι οι δικοι μου το πειραν χειροτερα απο εμενα δεν μπορουσα να κανω αλλιως παρα να προσπαθω καθε μερα να χαμογελαω.. αφου περασαμε το σταδιο που ο πατερας μου ηθελε να αυτοκτονησει.. σιγα σιγα τα πραγματα καλυτερευαν, τωρα οσο περναει ο καιρος αισθανομαι πως χειροτερευω εγω.. ενω πιστευα πωσ περασα τα διαφορα σταδια πενθους τον τελευταιο καιρο τα χω παιξει.. δεν εχω διαθεση για πολλα πραγματα.. με το φιλο μου ενω τον υπεραγαπαω και με στηριζει τον τελευταιο καιρο δεν εχω ορεξη για σεξουαλικη επαφη ηταν κατι που 'χε ξανα συμβει βεβαια στις αρχες για μεγαλο διαστημα και το ξεπερασα. τωρα που ξανα επεστρεψε αυτη η κατασταση ανχωνομαι περισσοτερο...αισθανομαι ασχημα για εκεινον. μετα την απωλεια της μητερας μου δεν ανοιγομαι περα απ τον φιλο μου και τον πατερα μου σε κανεναν αλλο,μιλαω που και που και με καποιες φιλες μου αλλα δεν εχει αποτελεσμα γιατι δεν φαινεται να με καταλαβαινουν.και αυτο ειναι το χειροτερο, καθε φορα που προσπαθω να αποδεχτω τον θανατο τησ, καποιο ερεθησμα με κανει χαλια ψυχολογικα και το γεγονος οτι ηταν το πρωτο ατομο που μιλουσα για οτιδηποτε κανει την απολεια τησ πιο αισθητη.. μπορει καποιος να μου πει πως μπορω να βελτιωσω τη σχεση μου με τον φιλο μου?ειναι φυσιολογικη η σωματικοψυχολογικη μου κατασταση μετα απο ενα χρονο?θα μπορεσω ποτε να αποδεχτω ποτε την απολεια τησ και να συννεχισω?ειχε κανεισ το ιδιο προβλημα?το προβλημα μου εχει λυση? εχω πελαγωσει.. αισθανομαι πως δεν θα καταφερω να ξαναγινω το ατομο που ημουν και πως η καταθληψη μου χτυπα την πορτα.
