κλάμα χωρίς ιδιαίτερο λόγο
Καλησπέρα (ή μήπως καλημέρα;) σε όλους. Πριν από λίγο μου ρθε μια φλασιά και έκανα διάφορες σκέψεις στα πλαίσια αϋπνίας (συνηθισμένα πράματα). Θα εξηγήσω ακριβώς τι έγινε . Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι , χαμμένη στις σκέψεις μου . Ξαφνικά ενός σκευτόμουν διάφορα πράματα το μυαλό μου συγκεντρώθηκε σε ένα συγκεκριμένο θέμα και αρχίζω να κάνω απίθανα και λυπητερά σενάρια με αποτέλεσμα στο τέλος να βάλω τα κλάματα ... και 10 λεπτά αργότερα να μαι μια χαρά γιατί φυσικά ο λόγος για τον οποίο έκλαιγα είναι χαζός ανόητος δεν εχει γίνει ποτέ ούτε πρόκειται να γίνει κλπ κλπ. Στον λόγο αυτό δεν θα θελα να αναφερθώ , έτσι κι αλλιώς δεν ειναι αυτο το θέμα , αλλά είναι και πραγματικά πολύ άκυρο αυτο ου σκευτόμουν . Το θέμα είναι ότι μετά απ αυτήν την μικρή "κρίση" συνειδητοποίησα ότι από τότε που με θυμάμαι έχω την τάση να το κάνω αυτό . Μεγαλώνοντας το ελάττωσα πολύ αλλά με θυμάμαι μικρή να κάνω θλιβερά σενάρια στο μυαλό μου και να κλαίω χωρίς λόγο (οχι συχνα αλλα συνεβαινε). Πχ σκευτόμουν πολύ έντονα ότι πεθαιναν αγαπημένα μου άτομα (γονείς , οικογένεια , φίλοι) , η οτι οι γονείς μου χώριζαν ,η οτι εγώ πεθαινα για κάποιο λόγο ... και μεγαλώνοντας άλλαζαν τα "θέματα" ανάλογα με το τι με απασχολούσε κάθε φορά . Αλλά μιλάμε ότι όταν το παθαίνω αυτο (σπάνια τωρα πια , μπορει να χα και κανα χρόνο να το πάθω) πραγματικά βυθίζομαι στην εκάστοτε σκέψη κάθε φορά ! Ακόμη και έχοντας υπόψην εκείνη τη στιγμη ότι σκεύτομαι βλακείες ... απλά αφήνομαι . Καταλαβαίνω ότι ακούγεται περίεργο ! Δεν ξέρω καν αν το διατυπώνω σωστά έτσι ώστε να κατλάβετε τι εννοώ , ακόμη και σε μενα τωρα που τα γράφω περιεργα φαίνονται όλα αυτα . Υπάρχει κάποιος λόγος που μπορεί να συμβαίνει αυτό κατα καιρούς , κάποιο εσωτερικό ξέσπασμα μήπως; σας εχει προκύψει ποτέ αυτό εσας ;
