Η ΧΧ+Σ θεωρία των ονείρων

Η χωροχρονική και συναισθηματική (ΧΧ+Σ)
θεωρία και μέθοδος ερμηνείας των ονείρων
εν συντομία

Η στοιχειώδης ενέργεια
Οι άνθρωποι, όπως όλα τα έμβια όντα, διαχειρίζονται συνεχώς ενέργεια με ότι κι αν κάνουν. Ειδικά η ψυχή του ανθρώπου λειτουργεί ως ένα σύστημα διαχείρισης νευρικής ενέργειας, το οποίο είναι διαρκώς μία τέλεια νευρική ηλεκτρική αναλογία με όποια άλλη ενέργεια αναπτύσσεται γύρω του. Κινητική, θερμική, ηλεκτρική και όποιο άλλο είδος ενέργειας, πάντα προκαλεί μέσα μας κάποια ανάλογη ανταπόκριση νευρικής ενέργειας. Με άλλα λόγια, υπάρχει πάντα μια διαρκής ανταλλαγή ενέργειας μεταξύ της ψυχή μας και του περιβάλλοντος και η ψυχή μας βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση να κρατάει μια τέλεια ενεργειακή ισορροπία με το περιβάλλον, καθώς και μεταξύ εσωτερικών ψυχικών κέντρων.
Το όνειρο είναι ένας αυτόματος ψυχικός μηχανισμός που υπηρετεί την τήρηση αυτού του σκοπού της εσωτερικής ενεργειακής ισορροπίας. Τα όνειρα υπάρχουν για να μας απαλλάσσουν από κάποιο ενεργειακό δίλημμα από την περασμένη μέρα (κάποια ενεργειακό περίσσευμα ή έλλειμμα).
Η διαχείριση και η διαρκής ισορροπία της ενέργειας είναι ο κοινός και απόλυτος παρονομαστής πίσω από κάθε λειτουργία του ονείρου, όπως είναι πίσω από κάθε λειτουργία της συνείδησής μας και στην πραγματικότητα της εγρήγορσης, κι αυτό είναι πολύ πιο βασικό και σημαντικό και σπουδαίο από όσο θα μπορούσε να φανταστεί ή να υποθέσει ένας ανυποψίαστος και μη εξειδικευμένος νους με την πρώτη ματιά.
Μπορούμε να υποψιαστούμε κατ’ αρχήν αυτή τη βασική αλήθεια,, αν σκεφτούμε ότι στα όνειρά μας υπάρχουν πάντα κάποια έντονα συναισθήματα. Το συναίσθημα είναι στην κυριολεξία του μια πολύ συγκεκριμένη ποσότητα ψυχικής νευρικής ενέργειας αποθηκευμένη σε ένα ειδικό μέρος της ψυχής. Το μέρος αυτό πρώτος ο Πλάτωνας ονόμασε θυμικό, εννοώντας εκείνο το συγκεκριμένο ψυχικό μέρος στο οποίο αναπτύσσεται ο θυμός, ως συγκεκριμένο ψυχικό φορτίο, που μπορεί να είναι συναίσθημα, ελπίδα, ευχή, φόβος, κτλ, όπως αναφέρεται σε όλα τα σημαντικά ελληνικά λεξικά στο λήμμα θυμικό ή θυμοειδές.

Πραγματικότητα και αλήθεια
Η συνείδησή μας αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα αντιλαμβανόμενη τις εικόνες που προσδίδουν στα αισθητήρια όργανα (μάτια, μύτη, κτλ) τα αντικείμενα και οι καταστάσεις της πραγματικότητας. Ο νους μετά, σκέφτεται με λόγια πάνω σε αυτές τις αισθητήριες εικόνες, παρέχοντας αληθείς και συνεπείς λεκτικές αναλογίες. Η πραγματικότητα, δηλαδή, συμβαίνει υποχρεωτικά κι αυτόματα για τη συνείδησή μας, αλλά η αλήθεια παράγεται με λόγια από το νου μας βουλητικά, επιλεκτικά και με κόπο.
Η συνείδηση και ο νους είναι τα δύο βασικά λειτουργικά ψυχικά κέντρα, σε συνεχή επαφή και ισορροπία μεταξύ τους, όπως και με την περιβάλλουσα πραγματικότητα, αποτελώντας ένα εσωτερικό σύστημα αντίληψης και κατανόησης της πραγματικότητας, που λειτουργεί συνεχώς και αδιάλειπτα. Ο νους ακολουθεί πάντα τη συνεχή αντιληπτική λειτουργία της συνείδησης, παρέχοντας λεκτικές ολοκληρώσεις σε αυτά που η συνείδηση συλλαμβάνει άμεσα και αυτόματα, λειτουργώντας αυτά τα δύο κέντρα ως ένα σύστημα αντίληψης και κατανόησης της πραγματικότητας, εναποθέτοντας συνεχώς στη μνήμη τέλειες αντιληπτικές και λεκτικές αναλογίες της πραγματικότητας, σε συνεπή αναλογία μεταξύ τους, όπως και με την περιβάλλουσα πραγματικότητα.
Με τον τρόπο αυτό το ίδιο σύστημα λειτουργεί και ως ένα σύστημα εξισορρόπησης της ενέργειας μεταξύ εσωτερικών κέντρων και ταυτόχρονα με την εξωτερική πραγματικότητα, βοηθώντας τον εαυτό να προσαρμοστεί κατάλληλα στο ενεργειακό περιβάλλον.

Το πρόβλημα
Υπάρχουν συχνές περιπτώσεις, όμως, που ο νους είναι ανήμπορος ή απρόθυμος να κατανοήσει μια δυσνόητη ή δυσοίωνη κατάσταση, (όταν για απλούς πρακτικούς λόγους υπάρχουν σκοτεινά, θολά, ασαφή, απωθητικά ή ανήθικα συμβάντα, κτλ), τα οποία η συνείδησή μας έχει αντιληφθεί αυτόματα αρχικά. Όταν ο νους δεν μπορεί ή δε θέλει να ολοκληρώσει την αρχική εμπλοκή της συνείδησης με κάποια δυσνόητη ή δυσοίωνη κατάσταση της πραγματικότητας, τότε υπάρχει πρόβλημα, γιατί η ψυχή δεν έχει άλλο τρόπο αντιμετώπισης των καταστάσεων της πραγματικότητας, αφού ο νους είναι το αποκλειστικό έγκυρο φίλτρο κρίσης κι αξιολόγησης, έγκρισης ή απόρριψης των καταστάσεων που απασχολούν τη συνείδηση. Το πρόβλημα αυτό της αποστασιοποίησης του νου από τη διεγερμένη συνείδηση, όταν υπάρχει, μας γίνεται φανερό κάθε φορά με κάποιο σχετικό συναίσθημα, γιατί κάθε διαφορά μεταξύ νου και συνείδησης ή μεταξύ μνήμης και περιβάλλουσας πραγματικότητας παράγει μέσα μας κάποιο ανάλογο θυμικό ενεργειακό φορτίο, που πρέπει να εξομαλυνθεί για να ισορροπήσει το εσωτερικό σύστημα, να ηρεμίσει και να αποκτήσει ξανά σωστή επαφή με την πραγματικότητα.
Η μηδενική διαφορά ενέργειας με το περιβάλλον είναι το συνεχές και ύπατο καθήκον της λειτουργικής μας ψυχής. Αυτό ακριβώς κάνει η τέχνη στην εγρήγορση της κάθε μέρας. Σε ότι αφορά τη διαχείριση ενέργειας, τέχνη είναι κάθε απόπειρα εναρμόνισης της μνήμης με την πραγματικότητα, για την κατασίγαση κάποιου θυμικού φορτίου μέσα μας, ένα κατόρθωμα μεγάλης σημασίας για μας. Πάρτε οποιοδήποτε λογοτεχνικό ή κινηματογραφικό έργο ως παράδειγμα. Αυτό ακριβώς κάνουν αυτόματα και τα όνειρα για μας.

Το συμβολικό όνειρο
Μέχρι τον Φρόιντ όλοι οι αναλυτές των ονείρων πίστευαν ότι τα όνειρα έχουν να κάνουν με το μέλλον, ότι έχουν να μας αποκαλύψουν σημαντικά γεγονότα που θα συμβούν. Από τον Φρόιντ και μετά, οι μελετητές των ονείρων βλέπουν τα όνειρα ως συμβολικές αναλογίες γεγονότων που έχουν ήδη συμβεί. Οι λέξεις κλειδιά είναι ο «συμβολισμός» και η «αναλογία». Μετά από είκοσι και πλέον χρόνια συστηματικής ενασχόλησης με αυτή τη θεωρία των ονείρων και πολλά όνειρα που έχω ερμηνεύσει χωρο-χρονο-συναισθηματικά, έχω συνειδητοποιήσει ότι οι ονειρικές παραστάσεις, αυτές που βλέπουμε, όταν ονειρευόμαστε, σχετίζονται με συγκεκριμένα συναισθήματα, που είναι ενεργειακές αναλογίες συγκεκριμένων συμβάντων της προηγούμενης μέρας και ότι τα όνειρα είναι ένας καταπληκτικός μηχανισμός εκτόνωσης εκκρεμών ενεργειακών φορτίων, από τα οποία θα ήταν πολύ δύσκολο να απαλλαγούμε διαφορετικά.
Οι ονειρικές παραστάσεις, αυτά που στην ουσία βλέπουμε στα όνειρα, είναι συμβολικές παρομοιώσεις στο χώρο, το χρόνο και το συναίσθημα, ενός πραγματικού συμβάντος της προηγούμενης μέρας, το οποίο προκάλεσε αρχικά μέσα μας το εκκρεμές συναισθηματικό (ενεργειακό) φορτίο.
Για παράδειγμά, αν στην πραγματικότητα είδαμε ένα κόκκινο μήλο ανάμεσα σε δύο πράσινα, και για κάποιον λόγο αισθανθήκαμε αρνητικά και δεν μπορούσαμε ή δεν θέλαμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση, στο όνειρο μπορούμε να δούμε πρόθυμα ένα κόκκινο ροδάκινο, ανάμεσα σε δυο πράσινα ροδάκινα και να ανακουφιστούμε από την παγιδευμένη θυμική ενέργεια. Τα όνειρα παράγουν συμβολικά πάντα καταλληλότερες για μας εικόνες, για να αντιμετωπίσουμε τα ίδια αντικείμενα, καταστάσεις, συμβάντα και ενεργειακές δομές. Με τον τρόπο αυτό αποκαθιστούν τη σωστή επαφή του νου με κάποιες προβληματικές εικόνες που είχε καταγράψει αυτόματα αρχικά η συνείδηση.

Η χωροχρονική δομή
Με άλλα λόγια, η ίδια χωροχρονική δομή αναπαράχθηκε με την ονειρική παράσταση, αν και εμείς είδαμε διαφορετικά ονειρικά αντικείμενα (ροδάκινα αντί για τα μήλα που δεν μπορούσαμε ή δεν θέλαμε να δούμε στην πραγματικότητα της εγρήγορσης). Μες στα όνειρά μας ξαναζούμε την ίδια διλληματική κατάσταση με άλλες εικόνες αλλά παρόμοια χωροχρονική δομή, για να τη ζήσουμε πρόθυμα και να ξοδέψουμε την ίδια περίσσια συναισθηματική ενέργεια και να απαλλαγούμε από αυτήν.
Τα δύο συμβάντα, δηλαδή, (το ονειρικό και το αρχικό συμβάν της χθεσινής πραγματικότητας) είναι διαφορετικά σε ότι αφορά το αισθητήριο (οπτικό) περιεχόμενό τους (ροδάκινα αντί για μήλα), αλλά είναι όμοια σε ότι αφορά τη χωροχρονική διάταξη των στοιχείων τους, και τη συναισθηματική τους ενέργεια.

Ο ανόητος του ονείρου
Η ίδια συνολική χωροχρονική δομή με διαφορετικά υλικά (ροδάκινα αντί μήλα) είναι απαραίτητη στο όνειρο για να ξεγελαστεί το τμήμα της ψυχής που στην πραγματικότητα βλέπει το όνειρο: η προσοχή και ο νους. Μες στο όνειρο μόνο ο νους είναι παρών με τη χωροχρονικά στενή προσοχή του, ενώ απουσιάζει όποια ευρύτερη επίγνωση. Ο νους βλέπει κομμάτι κομμάτι μικρά μόνο χωροχρονικά τμήματα της συνολικής ονειρικής παράστασης, αγνοώντας μες στο όνειρο το γενικότερο σύνολο. Όπως έχουν τα πράγματα μπορούμε να γνωρίζουμε ολόκληρο το όνειρο μόνο την άλλη μέρα που θα ξυπνήσουμε, όταν η ευρύτερη επίγνωση λειτουργεί και πάλι κανονικά στη θέση της.
Η παρόμοια χωροχρονική δομή του ονείρου με διαφορετικά (συμβολικά) αντικείμενα ξεγελά τον νου, ο οποίος παρακολουθεί στο όνειρο το ένα αντικείμενο μετά το άλλο, αγνοώντας την όποια ευρύτερη δομή, την οποία μόνο κάποια ευρύτερη αντίληψη θα μπορούσε να γνωρίζει. Όμως, αυτή η ευρύτερη χωροχρονική δομή, (ένα κόκκινο φρούτο ανάμεσα σε δυο πράσινα), είναι το μόνο αληθινό και σημαντικό μέρος του ονείρου, τα στοιχεία του είναι ψεύτικα, (είναι συμβολικά ροδάκινα στη θέση των πραγματικών μήλων, που προκάλεσαν αρχικά το αντιληπτικό ενεργειακό πρόβλημα την περασμένη μέρα).
Στο όνειρο μόνο η στενή προσοχή είναι παρούσα, η οποία ποτέ δεν βλέπει μήλα, ούτε τη γενική άποψη της ονειρικής παράστασης. Στο όνειρο προσλαμβάνουμε τη συνολική ονειρική παράσταση μόνο κομμάτι κομμάτι.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ..........

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ..........

Την άλλη μέρα
Τα μνημονικά στοιχεία που απαρτίζουν τη φανταστική ονειρική παράσταση αποσυντίθενται οριστικά πίσω στη μνήμη, όταν το θυμικό ενεργειακό φορτίο που τα στηρίζει χρησιμοποιηθεί, για να συμβεί το όνειρο, και το όνειρο τελειώσει.
Για τη λογική μας, στην εγρήγορση της επόμενης μέρας, η οποία αγνοεί αυτήν την χωροχρονική παράμετρο του ονείρου, η ονειρική παράσταση είναι μια παράλογη σύνθεση και το όνειρο ένα παράξενο συμβάν. Με αυτό το κόλπο, όμως, το όνειρο, όπως όλα τα έργα τέχνης, καταφέρνει να υπηρετήσει τον ύπατο στόχο της εναρμόνισης της μνήμης με την πραγματικότητα σε ότι είναι σημαντικότερο: την εξισορρόπηση της ενέργειας, γιατί καταφέρνει να απαλλάξει την ψυχή από οποιοδήποτε περίσσευμα ή έλλειμμα ενέργειας ήταν προβληματικό για την ψυχή μας, η οποία δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να καταπιαστεί άμεσα και λογικά με αυτό στην εγρήγορση της ημέρας.

Με λίγα λόγια
Συνοψίζοντας την όλη ιδέα, θα έλεγα ότι στην πραγματικότητα της ημέρας πριν το όνειρο μια συγκεκριμένη και πραγματική αισθητήρια σύνθεση (μια εικόνα) προκαλεί αμηχανία στην ψυχή μας και μπλοκάρει μέσα μας ένα εκκρεμές θυμικό φορτίο. Τη νύχτα, το όνειρο χρησιμοποιεί αυτήν την ίδια ακριβώς ποσότητα ενέργειας που εκκρεμεί μέσα μας, για να ενεργοποιήσει μέσα από τη μνήμη χωροχρονικά ανάλογα αισθητήρια στοιχεία, για να σχηματίσει μια συνολικά παρόμοια χωροχρονική σύνθεση, η οποία είναι το όνειρο που βλέπουμε και ίσως θυμόμαστε την άλλη μέρα.
Αυτή η χωροχρονικά παρόμοια σύνθεση είναι η αρχή που χρησιμοποιεί το όνειρο, για να συνθέσει αυτόματα μια συμβολική παρομοίωση του προβληματικού χθεσινού γεγονότος. Πραγματικά, τίποτα δεν συμβαίνει, χωρίς να δαπανήσει κάποια ενέργεια και τα όνειρα συμβαίνουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, για να δαπανήσουν κάποια συγκεκριμένη και ενοχλητική ενέργεια που εκκρεμεί μέσα μας από την προηγούμενη μέρα.

Ο ύπατος ενεργειακός στόχος
Για τη λειτουργική ψυχή, το μέγα ζητούμενο και στην πραγματικότητα της εγρήγορσης και στο όνειρο είναι πάντα η αποκατάσταση μηδενικής ενεργειακής διαφοράς μεταξύ ψυχικών λειτουργικών κέντρων, όπως και μεταξύ ψυχής και περιβάλλοντος. Αυτός ο ύπατος ενεργειακός στόχος δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός κι ούτε τον εκτιμάμε ανάλογα. Είναι μια πραγματικότητα που δυσκολεύονται πάρα πολύ να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι. Το προφανές και συνηθισμένο είναι πάντα το δυσκολότερο να εντοπισθεί και να εκτιμηθεί ανάλογα από τη ψυχή μας, η οποία παίρνει πάντα ως δεδομένα τα προφανή και συνηθισμένα. Δεν τα έχει ως στόχο συνειδητοποίησης αυτά. Με αυτά ξεκινάει. Αυτά είναι το δεδομένο σημείο αναφοράς, το μέτρο, με το οποίο συγκρίνει και μετράει κι εκτιμάει όλα τα άλλα.
Το μηδέν είναι ανύπαρκτο ως ποσότητα και ως οντότητα, κάτι που ποτέ κανείς δεν ενδιαφέρεται να καταλάβει, να χειριστεί ή να εκτιμήσει. Είναι πάντα όμως το σημαντικότατο σημείο αναφοράς για όλα τα μετρήσιμα μεγέθη. Κιλά, χιλιόμετρα, βολτ, ντεσιμπέλ, κτλ, αρχίζουν και μετράνε πάντα από το μηδέν.
Αυτή η μηδενική απόσταση από την ενέργεια, είναι πάντα και ο ύπατος στόχος της ψυχής μας, αυτός είναι ο μεγαλύτερος άμεσος στόχος που μπορούμε να πετύχουμε ποτέ σε σχέση με την ενέργεια, απόσταση μηδέν.